คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : C ' S U N B A E Chapter 1 : พี่ว้ากที่รัก
C’SUNBAE Chapter : 1
‘พี่ว้ากที่รัก’
“อื้ออ..” เปลือกตาสวยค่อยๆกระพริบตาไปมาด้วยความงัวเงีย มือบางยกขึ้นมาระดับสายตาเพื่อบังแสงแดดที่ยังอุตส่าห์เล็ดลอดจากผ้าม่านสีทึบเข้ามาสู่ดวงตาจนได้ นัยน์ตาสวยมองเพดานขาวสะอาดอยู่ซักพักเพื่อปรับสายตาก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนที่เจ้าตัวให้นอนข้างๆขึ้นมาดูตามประสาคนติดโซเชี่ยว
“วันจันทร์อีกแล้วสินะ..” บ่นงึมงำได้ไม่กี่คำร่างบางก็ชะงักนิ้วที่กำลังจะสไลด์หน้าจอโทรศัพท์เพื่อปลดล็อค..
“เดี๋ยวนะ.. วันนี้วันจันทร์”
“. . . . .”
“วันจันทร์ต้องเข้าคณะ.. แล้วเข้าคณะต้องเข้าตอนแปดโมง.. ตอนนี้เก้าโมง แหม่ เชี่ยละ!!!!!” แบคฮยอนแทบจะกรี๊ดออกมาไม่เป็นภาษาเลียนแบบนางร้ายในละครหลังข่าวทันทีที่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
เขากระเด้งตัววิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำด้วยความไวแสง เปิดฝักบัวแล้วเดินผ่านจึ้กนึงก่อนจะออกมาแต่งตัว ยัดอุปกรณ์ที่จำเป็นลงในกระเป๋าสะพายอย่างรวดเร็ว ล็อคห้องก่อนจะเรียกแท็กซี่ให้ตรงดิ่งไปที่มหาลัย’แทบไม่ทัน
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” วิ่งจนลิ้นห้อยเป็นยังไงแบคฮยอนเพิ่งเข้าใจก็วันนี้แหละ! หน้าบวมน้ำแสดงอาการหวาดหวั่นขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นหลายร้อยชีวิตที่แต่งตัวเหมือนเขาเป้ะกำลังนั่งฟังใครซักคนที่พูดอยู่ด้านหน้าสุดอย่างเงียบสงบ.. คนตัวเล็กสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะทำใจกล้า(?)แอบเดินย่องไปนั่งทางด้านหลังสุดของแถวอย่างเนียนๆ
ใกล้แล้ว.. อีกนิดเดียว แบบนั้นแหละ.. อีกห้าก้าวเท่านั้น
หนึ่ง..
สอง..
สาม..
สี่..
และ
ห้า!!!
“เยส!”
“หลังสุดแถวสุดท้ายลุกขึ้น!!!!!” ไม่ทันให้กางเกงนักศึกษาตัวใหม่ได้เปื้อนฝุ่นดี เสียงตะโกนสุดดังที่ยิ่งตอนนี้ทุกคนเงียบแล้วยิ่งดังอีกเป็นเท่าตัวทำให้แบคฮยอนสะดุ้ง แต่คนตัวเล็กถือคติเนียนได้เนียนไป เนียนเท่านั้นที่ครองโลก!!(?) นั่งนิ่งเป็นน้ำแข็งขั้วโลกไม่ยอมลุกไปไหน
“. . . . .”
“. . . . .”
แต่รู้สึกว่าตอนนี้โลกจะไม่รักเขาแฮะ น้ำแข็งแบคฮยอนกำลังละลาย(สั่น) ทุกคนทุกแถวทุกแนวแม้กระทั่งแมวก็ยังหันมามองเขาเป็นจุดเดียว นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กไม่กล้าลุกขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว..
“อย่าให้ผมพูดซ้ำสอง!! ถ้ายังไม่ยอมลุกปีหนึ่งทุกคนต้องลุกนั่งห้าร้อยรอบ!!” ทันทีที่ประโยคโหดร้ายนั้นจบลง แบคฮยอนก็อยากลาตายจากโลกนี้ไปสามวันพันปี รังสีความกดดันและอำมหิตที่ส่งมาให้ผ่านทางสายตาของทุกคนแทบจะทำให้ร่างบางพรุนจนไม่เหลือชิ้นดี
“. . . . .”
“. . . . .” เงียบจริงๆ.. ทุกคนนิ่งมาก.. นี่เป็นหุ่นกันรึไง! อย่าเงียบงี้สิ!
“. . . . .” แม้ตอนนี้แบคฮยอนจะอยากหายตัวไปนอนกอดคุมะร้องไห้ด้วยความอับอายที่หอยังไง สุดท้ายขาเรียวก็ต้องงัดตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้น.. อยากจะเนียนแค่ไหนแต่ถ้าคนอื่นต้องเดือดร้อนเพราะเขายังไงเจ้าตัวก็ไม่เอาอยู่ดี
ฮือ..ชีวิตบัดซบตั้งแต่วันแรก ดีจริงๆ
“เดินออกมาตรงนี้” แม้จะบอกว่าไม่ตะโกนก็เหมือนตะโกน แบคฮยอนเดินก้มหน้างุดมองแต่เท้าตัวเองไม่กล้าสบตาใครๆ นี่มันฆ่าตัวตายชัดๆ เขาควรจะนอนอยู่หอแล้วทำเป็นป่วยไม่มาจริงๆนะ! เออวะ แล้วทำไมเพิ่งมาคิดได้เนี่ย!!
“คิดดีแล้วใช่ไหมที่มาสายตั้งแต่วันแรก”
“ไม่ใช่อย่างนั้นคื..”
“การอยู่ในสังคมอยู่กันเป็นหมู่เป็นคณะต้องมีกฎและระเบียบ แหกกฎตั้งแต่วันแรกหมายความว่ายังไง ไม่ให้เกียรติกันใช่ไหม ผมนัดกี่โมง จะบอกว่าป่วยอ้างนู่นอ้างนี่ว่าติดธุระก็ได้งั้นเหรอ นี่มหาลัย’ไม่ใช่โรงเรียนอนุบาลมัธยมที่คุณนึกอยากจะมาตอนไหนก็มา” นั่นไงเอาแล้ว.. คนตัวเล็กยังไม่ทันได้พูดให้จบเพื่ออธิบายก็โดนสวดกลับมายับ
“. . . . .”
“ถ้าแค่การมาให้ตรงต่อเวลาคุณยังทำไมได้ แล้วเรื่องอื่นคุณจะทำได้ไหม คณะนี้นัดปีหนึ่งสายที่สุดของทุกคณะแล้ว! ทำไมถึงยังมาช้ากว่าเวลา คุณไม่ได้สายแค่สิบยี่สิบนาทีแต่เป็นชั่วโมง นี่มันเวลาเท่าไหร่? นาฬิกาข้อมือแบรนเนมสุดแพงของคุณใช้งานไม่ได้หรือสายตาฝ้าฟางจนมองไม่เห็นว่าอะไรควรไม่ควร”
“. . . . .”
“นอกจากเรื่องการมาสาย อีกเรื่องหนึ่งที่ผมไม่ชอบมากๆคือการที่คุณทำผิดแล้วยังไม่ยอมรับผิด! ผมเป็นรุ่นพี่คุณ อายุมากกว่าคุณ เรียกอะไรบอกอะไรคุณก็ต้องฟังต้องทำ ไม่ใช่นั่งนิ่งทับความผิดไว้แบบนี้!! ถ้าผมไม่เอาคนอื่นมาอ้างคุณจะยอมลุกไหม”
“. . . . .”
“สามัญสำนึกคุณต้องมี ผมบอกไว้เลยคุณทำให้หลายร้อยคนต้องมานั่งฟังผมพล่ามเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องไร้สาระที่แม้แต่เด็กประถมก็ยังรู้ให้คุณฟังแทนที่จะได้เริ่มทำอะไร คณะอื่นเขาไปถึงไหนกันแล้ว รู้สึกผิดบ้างหรือเปล่าที่ทำให้ทุกอย่างล่าช้า ผมต้องเสียแรงเสียเวลามาบอกเรื่องง่ายๆกับคุณอย่างนั้นเหรอ เพื่อนคุณนั่งกินลมกินดินกินฝุ่นนั่งรอกันตั้งนานเพื่อคนชุบมือเปิบอย่างคุณใช่ไหม”
“. . . . .” คำก็ด่า สองก็คำก็ว่า.. เป็นอย่างนี้ต่ออีกประมาณสิบนาที จนในที่สุดที่ตอนแรกแบคฮยอนกะว่าจะยอมฟังๆไปนั่นเพราะเขาผิดจริง แต่นี่มันเริ่มไม่ใช่.. ด่าเวอร์! ด่าเยอะ! ด่าเลยเถิด! ด่าไปจนถึงไหนละ! กะอีแค่มาสายทำอย่างกับเขาไปฆ่าคนตาย!! เช่นล่าสุดนี่อะไร จำเป็นต้องถึงพ่อถึงแม่ด้วยเหรอวะเฮ้ย!
“พ่อกับแม่คุณไม่สั่งสอนหรือยังไง การวางตัว มารยาทในสังคมน่ะฮะ หรือเป็นอย่างนี้ทั้งครอบครัว? ทีนี้ตอบผมมาไม่ต้องเฉไฉ ทำนิ่งไม่ตอบหรือแก้ตัวอะไรทั้งนั้นว่าทำไมถึงมาสาย เพราะถึงเหตุผลจะดียังไงก็ฟังไม่ขึ้นแล้ว ทำคนอื่นเขาเสียเวลาก็ขอให้สั้นและกระชับด้วย” ทันทีที่จบประโยคคนตัวเล็กหันไปมองหน้ารุ่นพี่ขี้ตะคอกด้วยสายตาแข็งกร้าวซึ่งแตกต่างจากในตอนแรกอย่างสิ้นเชิง
เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน!! ด่าเขานี่ไม่เท่าไหร่ แต่อย่ามาลามปามถึงพ่อแม่เขาหรือบรรพบุรุษเด็ดขาด!! มันขึ้นนะโว้ยยยยย!!
“อย่างอื่นเลยพี่ ฟังนะ! ผมไม่ได้ทำนิ่งไม่ตอบ พี่ด่าลูกเดียวจะให้ผมพูดตอนไหนวะ เออผมมาสายผมผิดจริง! ผมขอโทษที่มาสาย แต่มาสายไม่ได้หมายความจะทำอย่างอื่นไม่ได้ เดี๋ยวผมปรับปรุงตัวให้ แต่เว้ยพี่! ผมมาสายนะไม่ได้ไปฆ่าคนลักพาตัวเมียชาวบ้านข่มขืนเด็กหรือคดีฉกรรจ์อะไรทั้งนั้นแล้วดูพี่ด่าซะ! บอกว่าเสียเวลาที่ต้องมาพูดเรื่องไร้สาระแต่พี่ก็ยังพูดทำให้มันเสียเวลามากกว่าเดิม อยากด่าโชว์พาวก็พูดเถอะพี่ เข้าใจครับว่าเก็บกด ไม่งั้นพี่คงด่าผมแค่เรื่องที่ผมมาสายกับไม่ยอมลุกในตอนแรก ไม่ใช่ด่าอ้อมโลกห้ารอบแบบนี้หรอก พี่บอกว่าพี่เป็นพี่ อายุมากกว่า ผมต้องเชื่อฟังเคารพ แต่จะให้ผมเชื่อฟังเคารพพี่แบบไหนในเมื่อพี่ก็ลามปามถึงพ่อแม่ผมที่อายุเท่าๆแม่พี่อ่ะ ท่านห่างกับพี่มากกว่าที่พี่ห่างกับผมสามสี่ปีเองเหอะ ว้ากให้น้องเคารพนะพี่ไม่ใช่เวทีโชว์อะไร ถ้าพี่ทำตัวหน้าเคารพ ผมรักครับ ผมจะเคารพ ไหว้เหอะพี่พ่อแม่ใครใครก็รัก” แบคฮยอนไหว้พี่ว๊ากสุดที่รักไปทีนึงก่อนจะเตรียมหมุนตัวกลับไปนั่งที่
“นะ..นาย!!!!!!!” แต่เสียงสั่นเทิ้มที่ดังตะคอกไล่หลังมาทำให้ต้องหยุดหันไปมองใหม่ ปรากฏคนหน้าแดงจัดด้วยความโกรธชี้นิ้วมาที่หน้าเขาราวกับจะหมายหัว
“อ่อ.. โทษทีพี่ ลืม ผมก็ตื่นสายของผมเนี่ยแหละเลยมาสาย ..แต่พูดไปก็เท่านั้น พี่ก็หาว่าผมนู่นนี้อีกอยู่ดี เหตุผลคงเลวไม่พอ เอางี้ผมไปเอากับผัวมาอ่ะเลยสาย เมื่อคืนหนักไปหน่อย เคปร้าาาาา”
“ย๊าห์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” จากตอนแรกที่คิดจะกลับไปนั่งที่เดิมในแถว แบคฮยอนก็เปลี่ยนใจเดินออกมาจากบริเวณนั้นแล้วตรงออกไปจากคณะแบบไม่หันกลับไปมองข้างหลังอีกเลย ..อยู่รออะไรให้โง่ล่ะครับ ไม่ใช่ควายไม่ต้องรอให้ใครเอาระเบิดหรือไม่หน้าสามมาฟาดหัวแตกตายห่าหรอก
เผ่นสิครับ.. เผ่นอย่างเดียวเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
50%
พอแผ่นหลังบางลับสายตาไปอย่างรวดเร็ว พี่ว้ากคนเมื่อครู่ก็ถึงกับฉุนกึ้กโกรธหน้าดำหน้าแดงเป็นใบ้พูดไม่ออกไปหลายวินาที จนเพื่อนปีสี่รุ่นเดียวกันต้องพาหลบไปข้างๆใต้อาคารให้คนอื่นพูดแทนเพื่อให้กิจกรรมนั้นสามารถดำเนินต่อไป..
แน่นอนว่าภายในไม่ช้าเรื่องที่เด็กปีหนึ่งคนนึงตอกกลับพี่ว้ากคณะตัวเองคืนแล้วเดินหนีไปแบบไม่ยี่หระก็คงจะเป็นเรื่องเมาท์สนุกปากที่แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วตามกระแสสังคมโลกไร้พรมแดนอย่างโซเชี่ยวเน็ตเวิร์กในปัจจุบันอย่างน่ากลัวแน่นอน เพราะแค่นี้คนที่อยู่บริเวณนี้ก็พากันแสดงความคิดเห็นวิจารณ์กันให้แซดหมดแล้ว มีทั้งในด้านดีและด้านเสีย แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าหลังจากนี้เรื่องจะเป็นยังไง จะโดนสั่งแบนไหม โดนหมายหัวไว้รึเปล่า เพราะขนาดเจ้าตัวที่เป็นคนพูดยังหนีหายหัวไม่แคร์โลกอะไรซะขนาดนี้
ก็นะ..
ที่แน่ๆเรื่องนี้นอกจากจะทำให้พี่ว้ากสุดโหดของคณะวิศวะต้องอับอายขายขี้หน้าลืมไม่ลงอย่างสุดๆแล้วล่ะก็ ในอีกมุมก็อาจจะเป็นเรื่องดีๆเรื่องหนึ่งที่สร้างความสะใจให้กับใครบางคนก็ได้ อาธิเช่น สองคนนี้..
“น่าขำชะมัด เป็นกูนี่ร้องไห้อ่ะสัส ฮ่าๆๆ”
“สมน้ำหน้ามันเนอะมึง ดิ้นรนให้ได้ตำแหน่งแทบตายเสือกโดนหักหน้าตั้งแต่วันแรก ก๊ากกก โอ๊ยยย กูหรรม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ร่างสมส่วนที่ยืนข้างๆกับเพื่อนสนิทคนเดียวของตัวเองในมหาลัย’หัวเราะไปมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่ ตบมือชอบใจใหญ่จนหลายคนเริ่มหันมามอง
“หัวเราะต่อไประวังพรุ่งนี้ได้ไปนอนแดกข้าวต้มที่โรง’บาล กูไม่ไปเยี่ยมบอกไว้เลย” ทันทีที่ไอ้สูงข้างๆบอกแบบนั้น ลู่หานก็หยุดหัวเราะแทบไม่ทัน แต่ถึงอย่างไรก็ยังอดยิ้มไม่ได้อยู่ดี จะให้ทำไงล่ะก็คนมันขำอ่ะ!!
“เชี่ยชาน แล้วจะให้กูทำไง เป็นมึงมึงไม่ขำเหรอ เหม็นขี้หน้าไอ้หอกหักนี่มาสี่ปี กัดกันแม่งก็ตั้งหลายรอบ แต่เสือกมาโดนเด็กปีหนึ่งซ่าใส่ต่อหน้าประชาชีจนหงายเงิบขนาดนี้ สงสัยกูต้องไปแก้บนซะแล้วมั้งงงงงง เจ้าพ่อคุณเอ้ยยยยยยย” เชี่ยชานที่ว่าได้แต่ยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยๆ ..ก็จริงอย่างที่ลู่หานพูดมาทุกอย่าง
ไอ้หอกหักเอ็นนั่น.. สมน้ำหน้า ทำกร่างมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ประจบสอพอรุ่นพี่แล้วก็ทำซ่ากับรุ่นเดียวกัน ชอบหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว พอมีปัญหาก็เรียกพวกมารุมแบบหมาหมู่ วิถีโจรชัดๆ อย่าให้พูดว่ามีใครคบมันเป็นเพื่อน ต้องถามแทนว่าหมาตัวไหนสมองกลวงพอจะเดินตามมันเป็นลูกน้องกระจอกงอกง่อยหน้าโง่ไปวันๆ เห็นแล้วยังรู้สึกชีวิตเฮี้ยแทน..
จะให้พูดก็ผม ปาร์คชานยอลกับไอ้ลู่หานนี่แหละตัวตั้งตัวตี เสี้ยนหนามในการแผ่กระจายอำนาจกิ๊กก๊อกห่าเหวอะไรของมันมาตั้งแต่ปีแรกที่เจอกัน ไม่มีคนชอบไอ้นี่ซักคน ที่มันยังอยู่ในมหาลัยได้ก็เพราะดันเกิดมาเป็นลูกแหง่ของผู้บริหารระดับสูงของมหาลัย เลยไม่มีใครกล้าไปพูดอะไรกับมันมาก ถึงได้เหลิงทำอะไรตามใจจนน่าตบปากทุกสองสามวิแบบนี้
“เอออีกประเด็น มึงเห็นหน้าน้องมาสายที่ด่าไอ้เอ็นไก่ไปเมื่อกี้ป้ะ ไอ้เฮี้ยจะว่าไปเบ้าหน้าน้องมันก็ดีนะเว้ย”
“. . . . .”
“หน้ากลมๆ ตัวขาวๆ ตานิด จมูกหน่อย ยิ่งปากเล็กๆแบบนี้.. อยากจับมาฟัดซะให้รู้แล้วรู้รอด!!”
“. . . . .”
“เสียดายไม่หน้ามาสาย ไม่งั้นคงได้ป้ายชื่อห้อยคอรู้ชื่อน้องไปแล้ว”
“. . . . .”
“นี่มันใช่!! คนนี้แหละที่กูตามหามานาน!!”
“. . . . .”
“เชี่ย!! กูว่ากูชอบคนนี้ว่ะ!! มึงช่วยกูจีบหน่อยดิ!” ลู่หานที่เหมือนจะพูดคนเดียวมานานโพล่งออกมาเสียงดังพลังเขย่าแขนเพื่อนสนิทอย่างแรง ซึ่งก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไรมาแต่ไหนแต่ไรแล้วที่ชานยอลจะไม่ตอบเลยซักคำ ไอ้หน้าหล่อนี่มันเป็นพวกเสือยิ้มยาก พูดน้อยต่อยหนักและขี้เก๊กไปวันๆก็เท่านั้น..
เฮ้ๆๆๆ แต่คนที่หล่อที่สุดในเรื่องก็ยังเป็นผมนะ ถึงไอ้ชานจะมาโหมดเงียบเจ้าชายเย็นชาสาวๆกรี๊ดทุกทีที่เจอ.. แต่ผมก็หล่อแบบสาวๆเหลียวหลังหันมองคอหักเลยนะเฟ้ย! หล่อแบบแมนๆอ่ะรู้จักป้ะ!? ถึงจะไม่ได้เข้มเป็นเอสเพรสโซ่แบบไอ้ชานยอลที่กินที่ไรก็ใจสั่น แต่ผมก็เหมือนกับลาเต้ล่ะวะ กาแฟนิดกับนมหน่อย ถึงจะกระโชกโฮกฮากเป็นบางครั้งแต่พอแมนมีแฟนรับรองจะให้พูดจ้ะจ๋าแมนก็ยอมน้าจ้ะตะเอ๊งงงงงงง~!!
“นะ นะ มึง กูชอบอ้ะ!! ช่วยกูจีบหน่อยดิ”
“. . . . .”
“เฮ้ย! ฟังอยู่ป้ะเนี่ย!?”
“ฟัง”
“ก็รู้คุณมึงขี้เกียจพูด แต่กูถามก็ตอบกูบ้าง นี่เพื่อนมึงมีเรื่องจะให้ช่วยนะคร๊าบบบบเชียนเชียน”
“. . . . .”
“สรุปช่วยกูนะ นะนะนะ นะนะ น้าาาา~”
“ไม่”
“เอ่า ทำไมพูดแบบนี้วะ นี่กูขอร้องมึงอยู่นะ กูขอร้องให้มึงช่วยกูจีบน้องเขาอยู่นะเว้ย!!” จากที่อุตส่าห์ทำท่าแมนๆ(?)อ้อนเพื่อนสนิทอยู่เมื่อครู่ ลู่หานก็เปลี่ยนมาชักสีหน้าใส่แทนพลางหุบยิ้มลงอย่างรวดเร็ว เท้าสะเอวเตรียมจะอ้าปากด่าไอ้เพื่อนดาร์กใจดำ
แต่ก็ไม่รอให้ได้มีคำใดหลุดออกมาจากปาก ประโยคที่เปรียบเสมือนปาร์คชานยอลสั่งเบาๆให้คนงานเอาก้อนหินขนาดใหญ่รูปร่างประหลาดอัปลักษณ์น่าเกลียดน่ากลัวออกจากปราสาทสุดหรูของมัน โดยโยนจากชั้นสูงสุดของหอคอยโดยที่รู้อยู่แล้วว่ามีผมยืนอยู่ด้านล่าง แล้วมันก็ชะโงกหน้าหล่อๆของมันออกมาเซฮายผมที่หัวกะโหลกแตก ซี่โครงหักนอนเจ็บปวดรวดร้าวกับหัวใจที่บอบช้ำแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ โดยที่แม่งไม่ต้องออกแรงอะไรเลย..
“ไม่มีทาง”
“. . . . .”
“กูไม่ช่วย และจะไม่มีวันช่วย”
“. . . . .”
“จีบกูจีบแน่ แต่กูจีบให้ตัวเอง”
“. . . . .”
“คนนี้กูจอง กูชอบก่อน และกูจะเอาทำ เ มี ย!!”
คุณเคยได้ยินประโยคนี้ไหมครับ กิตติศัพท์อันแสนโด่งดังของมัน.. ประโยคเฮี้ยๆที่แม่งทำร้ายหัวใจผมมากว่า
‘ถ้าปาร์คชานยอลชอบผู้หญิงคนไหน ต่อให้คุณร่ำรวยหน้าตาดีหรือแม้กระทั่งควบตำแหน่งเป็นแฟนของเธออยู่แล้วล่ะก็ ถ้ามันชอบ ไม่ต้องเสียเวลาไปแย่งครับ คุณจะเหมือนหมดสิทธิ์ในตัวผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว 50% และสิทธิ์ที่จะยืนในหัวใจของเธอ..
0.000000000000000000000001% ..คุณก็ไม่น่าจะเหลือนะครับ ’
100%
-Talk-
อันยองค่าาา ฮ่าๆๆ บางคนคงเข้าใจผิดว่าพี่ว้ากเป็นพี่ชาน.. แต่ไม่ใช่เน่อ นางไม่ได้เป็นพี่ว้าก -.-
เป็นยังไงสามารถติ ชม ด่า หรือว่าอะไรเค้าก็ได้ฮ่าๆ หรือมีคำผิดก็คอมเม้นบอกเค้าหน่อยน้า
กำลังใจคนๆนี้จะได้เพิ่มขึ้น อึ๊บๆๆๆๆๆ ปล. #รุ่นพี่ชานยอล ใครใจดีสกรีมแท็กให้เค้าโหน่ยยย
ความคิดเห็น