คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : BREAKING DOWN : XXII
สายฝนที่ยังคงตกปรอยๆ ลงจากฟ้ามาเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเช่นเดียวกับน้ำตาสีใสที่ไหลลงจากแก้วตาสวยอาบแก้มกลมขาวซีด สองเท้าเดินไปตามถนนริมฟุตบาทในหมู่บ้านอย่างเอื่อยเฉื่อย เหยียบย่ำลงบนถนนที่เปียกแฉะจากสายฝน
ขมับบางทั้งสองเริ่มปวดตุบๆ เพราะผ่านการร้องไห้มา ไหนจะเดินตากฝนจนร่างกายเริ่มประท้วงให้เจ้าตัวรู้เสียทีว่าอีกไม่นานพัคจีฮุนต้องไข้ขึ้นและไม่สบายเป็นหวัดแน่ๆ
มือน้อยๆ เย็นเฉียบเอื้อมไปกดกริ่งตรงประตูบ้านอย่างเชื่องช้ายืนรอเพียงไม่นานภาพตรงหน้าปรากฎร่างผู้หญิงสูงวัยทั้งสองคนที่จีฮุนรักมากที่สุดเดินถือร่มออกมาจากตัวบ้าน
“ ตายแล้ว จีฮุนลูกแม่ ! ”
“ คุณหนูของนม ทำไมตากฝนเปียกไปหมดแบบนี้คะ ”
จีฮุนเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นห่วงเอ่ยอย่างตกใจ จีฮุนอยากจะขอโทษเหลือเกินที่ทำให้เป็นห่วงเพราะสภาพของจีฮุนในตอนนี้ไม่ดีเอาเสียเลย เนื้อตัวเปียกปอนดวงตาบวมช้ำจนแม่และแม่นมเกือบลมจับ
“ ฮึก … แม่ครับ ”
“ เป็นไรอะไรคนดีของแม่ หื้ออ ”
“ … ฮึก ” คุณแม่อึนจีโอบกอดแก้วตาดวงใจที่ร้องไห้งอแงอย่างเป็นห่วง ไอร้อนที่แผ่ออกมาจากเนื้อนวลที่เฝ้าทนุถนอมจนเธอเริ่มสัมผัสได้ทำให้รู้ว่าลูกของเธอไม่สบายเสียแล้วก่อนจะเงยหน้าไปสบตากับแม่นม
“ ไม่เป็นไรนะลูกเข้าบ้านกันก่อนดีกว่า ”
“ ไม่ร้องนะคะคุณหนูของนม ” มือเหี่ยวย่นของแม่นมยกขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าของคุณหนูอันเป็นที่รักเบาๆ อย่างอ่อนโยน “ เดี๋ยวนมปิดประตูบ้านก่อนนะคะ ”
เอี๊ยด !
เด็กน้อยพยักหน้ารับก่อนจะดวงตากลมจะเบิกกว้างเมื่อรถสปอร์ตสีขาวคุ้นตาขับเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้า
“ จีฮุน … ” เจ้าของรถเปิดประตูลงมา ดวงตาคมจ้องมองคนตัวเล็กท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาเรื่อยๆ
แต่ทว่าตอนนี้จีฮุนไม่พร้อมที่จะคุยกับควานลินเลย …
เมื่อเห็นว่าคนตัวสูงรีบวิ่งอ้อมรถมาหา ขาเจ้ากรรมกลับรีบหันหลังหนีเข้าบ้านทันที น้ำตาที่จางหายไปเมื่อแม่และแม่นมปลอบใจกลับไหลรินลงมาอีกรอบ
ไม่เข้าใจเลย ทำไมเรื่องที่เกี่ยวกับควานลินมันทำให้จีฮุนอ่อนแอขนาดนี้
“ เดี๋ยวจีฮุน ! ขออนุญาตนะครับคุณน้า ” ควานลินเอ่ยบอกผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่ยืนจับต้นชนปลายไม่ถูกก่อนจะวิ่งตามเจ้าตัวเล็กที่หนีหายเข้าไปในบ้าน เสียงกระแทกเท้าตึงตังดังไปทั่วโถงบันไดด้วยความรีบร้อน ดวงตาคมมองตามเจ้าตัวเล็กที่วิ่งขึ้นบันไดอย่างคาดโทษนี่ถ้าเกิดพลัดตกลงมาจะทำอย่างไร
ปัง!
“ จีฮุน เปิดประตู ” มือแกร่งที่ปริแตกจนได้เลือดยกขึ้นมาเคาะประตูอยู่อย่างนั้นแม้มันจะระบมจนเจ็บช้ำแล้วก็ตาม
“ … ” ด้านคนตัวเล็กทรุดตัวลงนั่งพิงประตูก่อนจะซุกหน้าลงซบเข่าตัวเองอย่างอ่อนล้า แผ่นหลังบางรับรู้ถึงแรงสั่นจากการเคาะประตูอย่างไม่หยุดหย่อนของคนตัวสูงพร้อมน้ำเสียงอ้อนวอน
“ ขอร้องล่ะคนดี … เปิดประตูเถอะ ”
“ ฮึก … ”
“ อย่าร้องไห้ … ” เสียงสะอื้นแผ่วเบาที่เล็ดลอดออกมาทำให้ควานลินรู้ว่าเจ้าตัวเล็กยังร้องไห้งอแงอยู่ที่หลังบานประตูไม่ไปไหน ดูท่าแล้วคืนนี้คงไม่ยอมเปิดประตูออกมาหากันแน่ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นเลยทรุดลงนั่งพิงหลังกับผนังข้างประตู
รอ … รอคอยจนกว่าเจ้าตัวเล็กจะออกมา
“ ทะเลาะอะไรกันลูก ” ควานลินหันไปหาต้นเสียงปรากฎร่างของคุณแม่ของเจ้าตัวเล็กและแม่นมเดินจูงมือกันมา มือแกร่งยกขึ้นไหว้เมื่อคิดได้ว่าเมื่อกี้หุนหันพลันแล่นเกินไปจนเสียมารยาท
“ สวัสดีครับคุณน้า แม่นม ขอโทษที่เมื่อกี้ผมเสียมารยาท ”
“ ไม่เป็นไรลูก ไหว้พระเถอะนะ ” ผมยิ้มรับน้อยๆ เมื่อผู้ใหญ่ทั้งคู่ไม่เอาความอะไร “ แล้วนั่นหน้าตาไปโดนอะไรมา ทำไมมีแต่แผลเต็มไปหมดล่ะลูก หื้อ ”
“ นั่นสิคะ ตายแล้ว ! นี่มือก็มีแผลด้วยหรอคะ ”
“ มีเรื่องกันนิดหน่อย ผมไม่เป็นไรมากครับ ”
“ …. ”
“ คุณน้าครับ ขอโทษนะครับผมผิดเองที่ทำให้น้องร้องไห้ ” ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งคู่อีกครั้งก่อนคุณแม่ของเจ้าตัวเล็กจะเอื้อมมือมารับไหว้
“ เอาล่ะ น้าไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกันนะลูก แต่น้าอยากจะบอกอะไรซักอย่างให้พ่อคลินแล้วก็น้องฮุน แม่รู้ว่าน้องฮุนฟังแม่อยู่ในห้อง อย่าให้อารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผล อย่าพึ่งด่วนตัดสินใจกันถ้ายังไม่ทันฟังข้อเท็จจริงของกันและนะลูก ”
“ ครับคุณน้า ”
“ น้าว่าพ่อคลินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทำแผลก่อนดีกว่านะลูก เดี๋ยวจะไม่สบาย ”
“ ไม่เป็นไรครับคุณน้า ดึกมากแล้วไปพักผ่อนเถอะครับ ”
“ แต่แผลบนหน้ากับมือเรามันช้ำแล้วนะพ่อคลิน ”
“ ขอบคุณครับคุณน้า ปล่อยให้มันช้ำเถอะครับ ให้ผมลงโทษตัวเองบ้าง เทียบกับที่น้องต้องร้องไห้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ” ผมหันไปมองบานประตูเล็กน้อยจ้องอยู่อย่างนั้นไม่ละสายตาไปไหนหวังแค่ว่าคนข้างในจะใจดีเปิดออกมาหากัน
“ … ”
“ ผมจะนั่งรอน้องอยู่ตรงนี้… จนกว่าน้องจะออกมาหา ”
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วอย่างช้าๆ ดวงตากลมสวยปรือขึ้นมาอย่างยากลำบากเหลือเกิน พยายามมองไปรอบๆ ห้องของตัวเองที่มืดมิดจนสายตาชินกับความมืด
เสียงรอบตัวที่เงียบงันถูกแทนที่ด้วยเสียงจิ้งหรีดเรไรเพราะฝนเม็ดน้อยๆ ที่กระหน่ำตกลงมาเริ่มจางเป็นปรอยๆ และหายไปในที่สุดทิ้งไว้แต่เพียงกลิ่นดินและบรรยากาศที่แสนจะเย็นชื้นอันเงียบเหงาให้กัดกิน
เวลาแค่เพียงหนึ่งชั่วโมงก็เพียงพอแล้วสำหรับให้เวลาตัวเองได้จัดการกับความรู้สึกและทบทวนความคิดเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมาทั้งหมดในวันนี้ คำพูดที่แม่บอกเมื่อไม่นานมานี้ยังคงวนเวียนในโสตประสาท
ใช่…ประโยคที่แม่พูดถูกต้องทุกอย่าง
ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดที่ทำให้ทะเลาะกันเพราะเราต่างคนต่างไม่ยอมฟังเหตุผลที่แท้จริงของกันและกันเลย
เหตุการณ์ในตอนบ่ายจีฮุนไม่ได้โกรธคนตัวสูงเลยซักนิดเพียงแต่น้อยใจเท่านั้นที่ควานลินเดินหนีไปไม่ฟังกันและตอนเย็นจีฮุนจำได้ว่าพยายามไปหาคนตัวสูงแค่ไหนเพื่อที่จะไปอธิบายเรื่องทุกอย่างให้เข้าใจกัน แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ตั้งใจไว้
แทนที่จะยืนรออยู่ตรงนั้น… รอควานลินเดินข้ามถนนมาหากัน
แต่จีฮุนกลับทำตัวไม่น่ารักด้วยการหนีมา …
“ ผมจะนั่งรอน้องอยู่ตรงนี้… จนกว่าน้องจะออกมาหา ”
คนตัวเล็กไม่รู้เลยว่าหลังบานประตูบานนี้จะยังมีร่างสูงนั่งรอคอยจีฮุนอยู่หรือเปล่า ความเงียบโรยตัวจนไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวใดๆ เลย ความลินอาจจะกลับไปตั้งนานแล้วก็ได้
จีฮุนกลัว …
กลัวว่าถ้าเปิดประตูออกไปแล้วจะเจอแต่ความว่างเปล่า …
มือบอบบางเย็นเฉียบเอื้อมไปจับที่ลูกบิดประตูค้างอยู่อย่างนั้น หัวทุยๆ ภายใต้ความคิดต่างๆ นาๆ กำลังคิดไม่ตกว่าถ้าเปิดออกไปแล้วไม่เจอ… จีฮุนคงต้องได้ร้องไห้อีกครั้งใช่หรือเปล่า
“ แต่แผลบนหน้ากับมือเรามันช้ำแล้วนะพ่อคลิน ”
“ แผลหรอ …. ”
ริมฝีปากช้ำพึมพำกับตัวเองเมื่อจู่ๆ ประโยคนี้ก็ดังแทรกขึ้นมา คนตัวสูงมีแผลหรอ… จีฮุนไม่ทันได้มองตอนที่อยู่หน้าบ้านอาจจะเพราะมัวแต่คิดจะหนีและฝนที่ตกลงมามันทำให้การมองเห็นลดลง
หรือเป็นเพราะคนตัวเล็กเองที่ไม่ใส่ใจ…
คนที่ใส่ใจกันถึงขนาดขับรถตามมาหา แม้ฝนจะตกหนักด้วยความเร็วขนาดที่แตะเบรคทีเสียงยังดังจนแทบจะแข่งสู้กับเสียงฝนได้ คือคนๆ เดียวกันกับคนที่อยู่อีกด้านของประตูในตอนนี้
แล้วจีฮุนล่ะ ? ควรจะใส่ใจคนตัวสูงมากกว่าใช่มั้ย
ยอมแล้ว …
ยอมแพ้แล้ว….
สุดท้ายร่างบอบบางที่ยังอยู่ในชุดชื้นๆ ก็เปิดประตูออกไปอย่างช้าๆ ก่อนจะเปิดให้มันกว้างขึ้นกว่าเดิม ดวงตากลมสวยคลอน้ำสีใสอีกครั้งเมื่อเจอกับคนตัวสูงที่นั่งรอเขาด้วยการซบหน้าลงที่เข่าอย่างน่าสงสาร เรียวขาอันสั่นเทาก้าวเข้าไปหาเงียบๆ ก่อนจะคอยๆ ลงไปนั่งข้างๆ
ลำแขนที่ร่างสูงใช้รองหน้าผากตอนซบลงกับเข่าทำให้จีฮุนเห็นแผลที่ปริแตกบนมือแกร่งได้อย่างชัดเจน มือบอบางอื้อมไปจับมือของร่างสูงก่อนจะลูบเบาๆ มือที่คอยปกป้อง คอยกล่อมให้หลับและคอยเกลี่ยน้ำตาให้ในตอนนี้เต็มไปด้วยคราบเลือดที่แห้งกรัง
“ ฮึก … ”
เสียงสะอื้นเล็กๆ และสัมผัสบางเบาที่มือปลุกคนที่จมห้วงนิทราให้ตื่นใบหน้าคมเงยขึ้นมาช้าๆ ภาพตรงหน้าทำเอามุมปากหยักยกยิ้มอย่างดีใจแต่คนตัวเล็กที่ได้เห็นรอยยิ้มกลับน้ำตาร่วงอาบแก้มกลมยิ่งกว่าเดิม
ทำไมถึงยังยิ้มดีใจ… ควานลินไม่โกรธจีฮุนหรอกหรอ
มือเล็กอีกข้างยกขึ้นไปแนบใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยแผลเบาๆ ไม่กล้าขยับใดๆ เพียงแค่ค้างไว้เช่นนั้นเพราะกลัวว่าจะทำให้คนตัวสูงเจ็บแต่สัมผัสที่ได้จากร่างสูงคือดวงหน้าคมที่หลับตาพริ้มก่อนจะซบหน้าเข้าหาฝ่ามือนุ่มนิ่มที่เย็นเฉียบนั่น
“ ฮึก … ทำไมมีแต่แผลเต็มไปหมดแบบนี้ ”
“ … ”
“ หื้ออ ” ควานลินไม่ตอบอะไรแต่กลับซบหน้าเข้าหามือนิ่มอยู่อย่างนั้น
ดวงตาสวยคลอน้ำจ้องมองใบหน้าที่จีฮุนเองตกหลุมรักอยู่อย่างนั้นมือยังคงค้างอยู่ที่แก้มร่างสูงอยู่อย่างนั้นรอจนคนที่ซบหน้ากับฝ่ามือนิ่มพอใจและลืมตามามองกัน
มือแกร่งอีกข้างที่เต็มไปด้วยแผลยกขึ้นเกลี่ยน้ำสีใสที่แก้มกลมออก จ้องมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มยามมือเขาสัมผัส
“ ขอโทษนะ … ”
“ … ”
“ จีฮุนขอโทษควานลิน ฮึก… ”
“ ชู่วว์ … ” อ้อมเเขนแข็งแรงคว้าร่างบอบบางที่สั่นเทาเข้ามากอดมือแกร่งลูบหัวทุยๆ ที่ซุกหน้ากับอกอย่างปลอบโยน กระชับให้แน่นขึ้นไปอีกเมื่อเจ้าตัวเล็กเริ่มร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ ฮึก ฮืออ … ”
“ ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้นะครับ ” ใบหน้าคมกดจูบที่หัวทุยของคนในอ้อมกอดค้างไว้ พร่ำบอกขอโทษที่เป็นต้นเหตุทำให้ดวงใจของเขาร้องไห้หนักขนาดนี้
“ จองจองอธิบายให้ฟังหมดแล้ว ”
“ ฮึก … ”
“ ขอโทษนะครับ … ขอโทษที่เดินหนีออกมา ”
“ โกรธกันหรือเปล่าคนดี หื้ออ”
“ …. ” โกรธหรอ ? เจ้าคนตัวเล็กส่ายหัวไปมาน้อยๆ เพื่อตอบกลับให้คนตัวสูงรับรู้ว่าไม่ได้โกรธแต่ก็นั้นแหละ จีฮุนเพียงแค่น้อยใจเท่านั้น
“ แต่โกรธเรื่องผู้หญิงคนนั้นใช่หรือเปล่า ”
“ … ” แต่พอร่างสูงถามคำนี้กลับไม่มีสัญญาณใดๆ จากเจ้าตัวเล็กตอบกลับมา
“ หึงหรอครับคนดี … ” ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องตอบในสิ่งที่ตรงข้ามกับใจ หัวทุยๆ ก็พยักขึ้นลงเป็นคำตอบทั้งที่ใบหน้ายังซุกอยู่กับอกเช่นเดิม
“ ถึงว่า … หนีกันมาขนาดนี้น่ะหื้มมม ”
“ งื้ออ ”
“ เมื่อตอนบ่ายก็หึงเหมือนกันครับ หึงมากด้วย ที่เดินหนีไม่ใช่เพราะโกรธแต่เพราะเป็นคนอารมณ์ร้อน กลัวจะทำอะไรแย่ๆ ใส่เลยออกมาจัดการกับอารมณ์ตัวเองก่อน ”
“ จีฮุนขอโทษควานลิน … ” กรอบหน้าสวยเงยขึ้นมาจากอกก่อนดวงตากลมวาวน้ำจะช้อนขึ้นมามองกัน
“ พร้อมจะฟังเรื่องตอนเย็นหรือยังครับ ”
“ … ”
“ เธอชื่อ จองโซมี เป็นเพื่อนตอนเด็กๆ พึ่งกลับมาจากออสเตเรีย เธอกลับมากระทันหันน่ะเพราะมีธุระกับที่บ้านไม่กี่วันก็บินกลับแล้วเลยแวะมาหาก่อน ”
“ … ” ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าเจ้าตัวเล็กไม่ละไปไหนพิสูจน์ด้วยใจจริงว่าทุกประโยคที่ควานลินพูดไปไม่มีความเท็จเลยซักนิดเดียว
“ แดเนียลกับซองอูก็มาด้วยเพราะมารอรับเจ้าอูจินที่เรียนพิเศษกลับ แต่ที่เธอเห็นว่าอยู่กับโซมีสองคนน่ะเพราะซองอูไปเข้าห้องน้ำไอ่แดนมันเลยตามไปด้วย ”
“ เรื่องที่ทำให้เจ้าตัวเล็กคนนี้ร้องไห้เป็นแบบนี้ครับ ”
“ ขอโทษ … นะ ”
“ ยอมรับคำขอโทษครับ แล้วก็ขอโทษเหมือนกันครับ ”
“ จีฮุนยอมรับคำขอโทษของควานลินเหมือนกัน ” ริมฝีปากอิ่มเงยขึ้นไปจุ้บเบาๆ ที่ปลายคางของคนตัวสูงแม้ใจอยากจะจุ้บที่ปากแต่เพราะแผลเลยได้แต่พอแค่นี้เพราะกลัวร่างสูงจะเจ็บเอา
“ มีเรื่องอะไรอีกมั้ยครับ ”
“ เรื่องแผล … ” ร่างสูงยกยิ้มเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปจูบเบาๆ ที่ปากอิ่มค้างอยู่อย่างนั้น “ ทะเลาะกับจองจองอีกแล้วใช่หรือเปล่า ”
“ ตอนนี้ดีกันแล้วครับ ”
“ หื้ออ ? ”
“ เข้าใจกันแล้วครับ ” เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ เมื่อดวงหน้าสวยกำลังทำหน้าตาสงสัยอย่างน่ารักน่าชังจนอยากจะฟัดแก้มนิ่มซักที
“ … ”
“ แล้วเราล่ะ … มาเกี่ยวก้อยกันได้หรือยังครับคนดี … ”
“ อื้อ … ”
ความคิดเห็น