คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : BREAKING DOWN : XIX
BREAKING DOWN ( XIX )
--------------------------------------------------------------------
“ เดี๋ยวตอนกลางวันเจอกันนะครับ ”
“ … ” กรอบใบหน้าสวยพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ โดยไม่ได้พูดอะไรออกไป
บรรยากาศอันน่าอึดอัดมันก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่ตอนเช้าที่เราต่างตื่นนอนขึ้นมาเจอกัน ดวงตากลมสวยที่บวมช้ำเพราะเมื่อคืนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักช้อนมองร่างสูงก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำธุระส่วนตัวให้เสร็จทันไปโรงเรียน
ไม่ว่าจะตอนแต่งตัว ตอนกินข้าว หรือตลอดระยะทางที่ Maserati Grancabrio Sport สีขาวคันสวยขับเคลื่อนออกมาจากคอนโดหรูตรงดิ่งมาที่เซดริกไฮสคูล เวลาร่างสูงพูดคุยอะไรด้วยร่างเล็กก็จะตอบมาแค่เท่าที่เขาถามเท่านั้น
ใบหน้าน่ารักไม่สดใสเหมือนทุกวัน ทั้งที่เมื่อคืนก่อนจะนอนยังคอยอ้อนเขาอยู่เลยแต่พอเช้ามากลับเปลี่ยนไป …
“ ไม่สบายหรือเปล่าครับ หื้มม ” มือแกร่งจับคางสวยให้หันมาหากันก่อนตากลมจะเสหลบไปพลางส่ายหัวปฎิเสธ
“ เซน ”
“ บอกให้เรียกควานลินไม่ใช่หรอครับ ” น้ำเสียงดุๆ แท็กทีมมาพร้อมกับใบหน้านิ่งๆ เมื่อจีฮุนเผลอทำอะไรให้ไม่ถูกใจเข้า
“ เราขอโทษ … ”
“ เรียกควานลินนะครับ เธอมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวฉัน ” แก้มนิ่มตุ่ยถูกกอบกุมด้วยฝ่ามือแข็งแกร่งทั้งสองข้าง ยืนยันว่าทุกคำพูดล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้นผ่านทางสายตา
“ ควานลิน … ” มือน้อยๆ ยกขึ้นมาทาบที่มือหนาก่อนจะเอียงหน้าซบฝ่ามืออบอุ่น
“ คนดี … เรื่องบางอย่างถ้ามันทำให้เธอกังวลหรือว่าทุกข์ใจก็แค่ปล่อยมันไป ”
ตากลมช้อนมองอย่างเว้าวอน เขาจะปล่อยมันไปได้อย่างไรในเมื่อเรื่องบางอย่างที่ว่านั่นมันเกี่ยวข้องกับคนตัวสูงทั้งนั้น
“ เราไม่เป็นไร ไปเรียนก่อนนะ ” มือบางจับข้อมือของคนตัวสูงออกก่อนจะหันไปเปิดประตูรถแล้วลงรถไปทันที
ไม่มีโบกมือลาหรือยืนยิ้มหวานให้เหมือนทุกๆ วัน …
มีเพียงช่วงขาเรียวที่รีบเดินจากไปและแผ่นหลังบอบบางที่เขาชอบลูบกล่อมยามเจ้าตัวเล็กหลับเพียงเท่านั้นที่ได้เห็นในเช้าวันนี้ …
ใบหน้าคมคายขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นท่าทีของคนเล็ก ควานลินไม่ชอบที่เห็นจีฮุนเป็นแบบนี้มันทำให้เขาแทบจะบ้าตายเพราะไม่เขาสามารถทำอะไรเลย
ในเมื่อเจ้าตัวเล็กไม่ยอมเอ่ยปากพูด เขาก็จะไม่คาดคั้นและไม่บังคับใดๆ ทั้งนั้น
คงต้องปล่อยให้จีฮุนอยู่กับตัวเองซักพัก …
ในตอนนี้ควานลินคงทำได้แค่นี้จริงๆ …
.
.
.
อ้อนแขนเล็กโอบอุ้มกระเป๋าเป้ใบเล็กน่ารักเอาไว้แล้วรีบจ้ำอ้าวลงจากรถคันหรูทันที ลมหายใจถูกผ่อนออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อผ่านพ้นความอึดอัดที่เขาเองเป็นคนก่อขึ้นมา
ม้านั่งแถวสวนหน้าตึกเรียนถูกใช้เป็นที่นั่งพักพิงในตอนนี้ของร่างเล็ก ดวงตากลมช้ำกวาดมองไปรอบๆ มันยังคงสวยงามเหมือนเดิมแตกต่างจากเขาในตอนนี้ที่เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปในที่นี้ตัวเขาเองก็ยังคงสับสนไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไง
เวลามองหน้าคนตัวสูงจีฮุนเห็นความรักในแววตาคมที่มีอยู่จนล้นใจ มันมีมากมายจนความรู้สึกผิดมันตีขึ้นมาจนไม่อาจจ้องมองได้ถึงต้องเสหลบ
มันไม่ใช่ความผิดของควานลินเลย ทั้งหมดมันเกิดขึ้นจากจีฮุนเอง เลือกที่จะเงียบ เลือกที่จะไม่พูดคุย ความรู้สึกตอนนี้คือโกรธตัวเองที่จำร่างสูงไม่ได้แล้วยังทำตัวและนิสัยไม่น่ารักกับร่างสูงอีก อยากจะทึ่งหัวตัวเองแรงๆ ซักทีสองทีให้หลาบจำ
แต่ก็ไม่ปฎิเสธเลยว่าจีฮุนเองอยากจะอยู่กับตัวเองซักพัก
ให้ได้ลองคิดลองทบทวนเผื่อจะนึกอะไรออกได้บ้าง …
.
.
.
“ เย็นนี้ไปด้วยกันนะ ”
โต๊ะทำงานตัวใหญ่ในห้องสภาถูกเอวสอบของออสตินคนที่สองนามว่าคังแดเนียลใช้พิงส่วนมือแกร่งทั้งสองข้างล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงสแล็ค สายตาคมจ้องมองแผ่นหลังบางที่กำลังหันหลังให้อย่างไม่สนใจจะหันมามองหน้ากัน
“ ก็ไปกับหลินไม่ใช่หรอ จะให้เราไปด้วยทำไมอีก ” แฟ้มงานอันสุดท้ายถูกมือนิ่มดันเข้าไปในชั้นวางเสร็จสรรพ องซองอูคนนี้ไม่เข้าใจคังแดเนียลเลยซักนิดถึงเหตุผลของการตามตื้อที่จะให้เขาไปคุยธุระด้วยในเย็นวันนี้ ซึ่งความจริงแล้วมันไม่จำเป็นก็ได้อ่ะ
“ ก็แค่อยากให้ไปด้วยกัน ”
“ ติ๊งต๊องนะเรา เหตุผลแค่นี้เองหรอ ” คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังเหตุผลของการตามตื้อในครั้งนี้หลุดออกมาจากปากอิ่มของร่างสูง ใบหน้าน่ารักบูดบึ้งหันกลับเผชิญหน้ากันก่อนจะยกอ้อมแขนเล็กๆ ขึ้นมากอดอก
“ ต้องมีเหตุผลอื่นด้วยหรอ ”
กวนประสาท … คือประโยคที่ผุดขึ้นมาในหัวของซองอูในตอนนี้
“ เราไม่ว่าง ไม่เห็นหรือไงว่างานเยอะ ” คิ้วเรียวสวยขมวดทันทีเมื่อเห็นท่าทีอันน่าโมโหของร่างสูง การทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้พลางเอาลิ้นดุนกระพุงแก้มแบบกวนๆ แล้วกวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณจนหยุดอยู่ที่งานที่เขาพึ่งทำเสร็จไปเมื่อกี้
“ ก็เสร็จแล้วหนิ ” เรียวนิ้วยาวชี้ไปตรงชั้นวางแฟ้มด้านหลังที่มีการจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยโดยเขาเอง
“ นี่ การเป็นเลขาสภาไม่ได้มีแค่งานจัดแฟ้มเข้าชั้นนะและงานของเราจะไม่เยอะขนาดนี้ถ้ารองประธานอย่างนายไม่อู้งานแล้วมาช่วยเราทำ ”
“ บ่นจังวะ ” ช่วงขายาวสาวเท้าเดินเข้ามาหาร่างเล็กที่ยืนกอดอกคิ้วขมวดก่อนจะโน้มหน้าลงไปให้อยู่ในระดับเดียวกัน “ อยากเป็นแม่ก็ไม่บอก ”
“ แม่อะไรของนาย ”
“ แม่ … ทูนหัวไงครับ ”
ฟอด !
“ นี่ ไอ่แดน ! ” ตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ แก้มขาวก็ถูกร่างสูงขโมยหอม มือน้อยยกขึ้นมาปิดแก้มของตัวเองก่อนจะรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านขึ้นมาบ่นหน้า
“ ไอ่แดนเลยอ๋อ ” ริมฝีปากอิ่มของคนตัวสูงยกยิ้มที่ได้แกล้ง พอยิ่งเห็นใบหน้าบูดบึ้งของร่างบางก็ยิ่งชอบใจและยิ่งถูกใจไปอีกเมื่อเห็นริ้วสีแดงระเรื่อบนแก้มขาว ไม่รู้ว่ากำลังเขินหรือว่ากำลังโกรธกันแน่
ขอให้เป็นอย่างแรกแล้วกันนะ …
จุ้บ !
คราวนี้ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อโดนปิดปากด้วยอวัยวะเดียวกัน ถึงจะเพียงแค่แตะกันเท่านั้นแต่ก็นานหลายวินาทีเลยทีเดียวกว่าออสตินคนที่สองจะผละออก
“ พูดไม่เพราะ จูบแม่งเลยดีมั้ย ”
เท้าเล็กก้าวถอยหลังทันทีเมื่อโดนคุกคาม แดเนียลเดินเข้าหา ส่วนซองอูเดินถอยหลังจนชนกับชั้นวางแฟ้มหมดหนทางหนี อ้อมแขนแกร่งยกขึ้นดันกับชั้นวางแฟ้ม กักขังเจ้าตัวดื้อไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างของเขา
“ ไม่ให้ ” พอเอ่ยจบมือเล็กก็ยกขึ้นปิดริมฝีปากแดงของตัวเองทันที
“ ตอบมา ว่าตอนเย็นจะไปไม่ไป ไม่ๆ คำตอบคือต้องไปเท่านั้น ”
เป็นอะไรของมันเนี่ย ไบโพล่าหรอ ?
“ ไม่ไป ”
จุ้บ !
“ นี่ ! ไม่ต้องมาจุ้บเลยนะ ” ดูเหมือนมันจะแกล้งนะ แต่ทำไมต้องทำหน้าดุๆ จริงจังใส่ด้วย
“ ให้ตอบอีกรอบ ตอบไม่ถูกใจรับรองคราวนี้มากว่าจูบกระจอกๆ นี้แน่ ”
“ … ” ตาสวยลอกแลกไปมาเมื่อเจอสถานการณ์บังคับ เขาเดาไม่ออกเลยว่าไอเจ้าทึ่มนี่จะทำอะไร
“ 3 …. ”
“ 2 …. ”
“ ไปๆ ไปก็ไป ! ” เลขาอย่างเขาจะไปทำอะไรมันได้ ลมหายใจถูกผ่อนออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อโดนมัดมือชกด้วยวิธีอะไรก็ไม่รู้ของมันเนี่ย
“ น่ารัก … ” แก้มกลมขึ้นสีชมพูน่ามองเมื่อถูกชมด้วยประโยคที่แสนจะธรรมดาก่อนสายตาใสจะจ้องมองรอยยิ้มกว้างของร่างสูงที่ดูจะถูกใจกับคำตอบเหลือเกิน คนอะไรตอนยิ้มก็ดูใจดีอยู่หรอกแต่เวลาหน้านิ่งๆ น่ากลัวเป็นบ้าเลย
ฟอด !
“ ไอ้ …. ”
“ ตอนเย็นรออยู่นี่ เดี๋ยวมารับ ” ออสตินคนที่สองเอ่ยสั่งตัดหน้าก่อนที่ปากบางแดงๆ นั่นจะด่าเขาซะก่อน มือแกร่งยกขึ้นมายีหัวทุยๆ อย่างหมันเขี้ยวจนมันฟูเหมือนลูกหมาแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยเสียงหัวเราะที่โคตรจะมาเหนือ
ไอนิสัยเอาแต่ใจนี่มันถ่ายถอดมาตั้งแต่ประธานจนถึงรองประธานเลยสินะ
เวรกรรมจริงๆ
.
.
.
“ ได้ขนมมาเยอะแยะเชียวนะหวี ”
จีฮุนเอ่ยแซ็วเพื่อนตัวเล็กที่เดินยิ้มหน้าบานเข้ามาในห้องเรียนหลังจากถูกออสตินคนที่หนึ่งเรียกไปหาข้างนอกห้องแล้วกลับมาพร้อมขนมในถุงกระดาษใบใหญ่
เป็นเพราะตอนนี้คุณครูยังไม่เข้าสอนหรืออาจจะไม่มาเลยเพราะเลทมาหลายนาทีแล้วก็ตาม เพื่อนในห้องต่างนั่งพูดคุยกันตามประสา บ้างก็แอบกินขนมกันจนเพลินปาก
“ กินมั้ย ” แดฮวียิ้มหวานก่อนจะเอ่ยถามจีฮุนและจีซอง
“ กินเดียวคนเดียวไปเถอะ คนพิเศษซื้อให้ไม่ใช่หรอ เนอะไอ่จี้เนอะ ” จีซองพูดหยอกพลางหันมาขอความเห็นจากเพื่อนตัวนิ่มอย่างจีฮุน
“ คิๆ ใช่แล้ว หวีกินคนเดียวไปเถอะ ”
“ ไรอะ … ไม่แซ็วดิ ” จีฮุนยิ้มขำเมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กเบะปากแดงๆ นั่นอย่างงอนๆ
สงสัยคาบบ่ายวันนี้คงจะว่างอีกเป็นแน่เพราะไร้วี่แววคุณครูมานานแสนนาน
“ นี่ ! ”
“ … ” ประตูห้องถูกเปิดอย่างแรงเมื่อหัวหน้าห้องสุดโหดดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีทำให้ทุกคนที่กำลังคุยกันออกรสถึงกับเงียบกริบกันทั้งห้อง
“ คาบบ่ายวันนี้คุณครูยกคลาส ”
“ เย้ !!! ”
“ อีกแล้วหรอ ” จีซองส่ายหัว นี่เขาไม่ได้เรียนคาบบ่ายมากี่วันละเนี่ย
“ นี่เป็นเด็กรักเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ่ซอง ” แดฮวีเอ่ยถามร้อยวันพันปีไม่เห็นมันจะพูดแบบนี้เลย
“ ก็ถ้าไม่ได้เรียน เดี๋ยวยัยหัวหน้ามันก็ลากกูไปประชุมเรื่องเรื่องสวัสดิการอีกอะ กูเบื่อขี้เกียจฟังมันบ่น ” ใบหน้าเซ็งๆ ของจีซองบูดบึ้งก่อนจะกรอกตามองบนเมื่อเขายังพูดไม่ทันขาดคำ
“ ไอ่ซองลุกไปประชุม วันนี้ต้องคุยกับฝ่ายกีฬาด้วย ”
“ เชี่ย ! ออสตินแพจินยองมีเรื่องกับรุ่นพี่ปีสามที่สเตเดี่ยมว่ะมึง ”
“ ไหนๆ ”
“ เนี่ยมีคนไลฟ์ให้ดูด้วยอ่ะ ”
“ ห้ะ ! ” เรียวคิ้วสวยของแดฮวีขมวดทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนในห้องพูด เป็นไปได้อย่างไรเมื่อกี้จินยองยังมาหาเขาอยู่เลย จีฮุนเบิกตากว้างเมื่อเห็นเพื่อนตัวน้อยลุกขึ้นอย่างแรงจนเก้าอี้กระแทกกับโต๊ะเรียนพลางก้าวเข้าไปหาเพื่อนที่กำลังนั่งจ้องสิ่งที่ปรากฎอยู่บนโทรศัพท์ มือขาวคว้ามันขึ้นมาดูโดยไม่สนใจเจ้าของโทรศัพท์ที่กำลังมึนงงเลยซักนิด
“ พี่แบคโฮ … ” ตาเรียวเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อคนที่มีเรื่องกับจินยองคือพี่ชายของเขาเอง วินาทีนี้โทรศัพท์ถูกส่งคืนเจ้าของทันทีก่อนคนตัวเล็กจะรีบวิ่งออกห้องไป
“ หวี ! ” / “ ไอ่หวี ! ” จีฮุนและจีซองหันมามองหน้ากันก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนตัวเล็กไป
พอมาถึงคนตัวเล็กถึงกับยืนหอบใบหน้าน่ารักแดงแจ๋เพราะการวิ่งผ่านแดดในยามบ่ายไม่น่าพิศสมัยเลยซักนิด คนที่ไม่ชอบออกกำลังกายเช่นจีฮุนพยายามวิ่งตามให้ทันเพื่อนแต่ก็มาถึงทีหลังอยู่ดี ตากลมมองเห็นเพื่อนตัวเล็กและจีซองที่ฝ่ากลุ่มผู้คนที่ยืนมุงดูเข้าไปตรงกลางที่มีคนสองคนกำลังเป็นประเด็นกันอยู่เลยตัดสินใจรออยู่ตรงนี้ดีกว่า ไม่อย่างนั้นเขาต้องเป็นลมแน่ๆ เพราะคนข้างในช่างเยอะเหลือเกิน
“ รับขวัญอะไรเลือดออกขนาดนี้ ”
เจ้าของแก้มกลมได้ยินน้ำเสียงเล็กๆ ของแดฮวีโวยวายขึ้นมาก่อนจะชะโงกหน้ามองแต่ก็ไม่เห็นเพราะความสูงที่มีน้อยนิดของตัวเอง
บทสนทนาไม่กี่ประโยคจบลงก่อนผู้คนจะหลีกทางให้คนด้านในออกมา ภาพที่จีฮุนเห็นคือใบหน้าของเพื่อนตัวเล็กที่แสดงออกถึงความกังวลมือน้อยๆ จับกุมฝ่ามือแกร่งให้เดินตามออกมาใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลยกยิ้มเล็กน้อยจ้องมองแผ่นหลังเพื่อนตัวเล็กของเขาด้วยแววตาเต็มรัก
ไม่เจ็บเลยหรืออย่างไรกัน …
แดฮวียิ้มให้เพื่อนตัวนิ่มเล็กน้อยก่อนจีฮุนจะพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจก่อนทั้งคู่จะกุมมือกันเดินผ่านออกไป
ใบหน้าน่ารักหันกลับมามองในสเตเดี่ยมอีกครั้ง ผู้คนเริ่มทยอยสลายตัวกันไปทำให้ดวงตากลมหวานมองหาเพื่อนอีกคนนามว่าจีซองที่ตอนนี้ไม่รู้หายไหนจนสบเข้ากับดวงตาคมนิ่งที่จีฮุนเห็นในทุกๆ วันไม่ว่าจะหลังตื่นนอนหรือก่อนเข้านอน
เราสบตากันอยู่อย่างนั้นนานพอควรด้านควานลินที่เห็นเจ้าตัวเล็กของเขายืนอยู่ตรงนั้นเรียวขายาวภายใต้กางเกงสแล็คเตรียมเดินเข้าไปหา แต่ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อดวงตาสวยเสหลบก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินเลี่ยงออกไป
เขายอมรับว่าไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่เห็นเจ้าตัวเล็กเป็นแบบนี้
ใบหน้าคมคายเริ่มไม่สบอารมณ์จ้องมองแผ่นหลังบอบบางที่เดินลับสายตาเขาไป ดวงตาดุดันฉายแววจนคนรอบที่สังเกตเห็นเริ่มขยับตัวออกห่างเพราะขลาดกลัว
แต่อาจจะมีอยู่คนเดียวแหละกระมั้งที่จ้องมองการกระทำของคนทั้งคู่สลับกันไปมาอยู่อย่างนั้นและชอบใจเหลือเกินที่เห็นเซนเซดริกหัวร้อนเพราะคนสำคัญของตัวเองเดินหนีไปซะอย่างนั้น
แต่ก็มันก็ไม่ยักจะเดินตามคนสำคัญของตัวเองไป …
แววตาเจ้าเล่ห์มองเซนเซดริกที่หันกลับไปหากลุ่มเพื่อนตัวเองก่อนจะละออกมาแล้วเดินออกจากสเตเดี่ยมเพื่อตามคนตัวเล็กห้องควีนไป
.
.
.
น้ำตาสีใสคลอในดวงตาสวยเล็กน้อย หลังจากตัดใจเดินเลี่ยงร่างสูงออกมาริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นพยายามกลั้นไม่ให้ร้องไห้ออกมาสุดฤทธิ์
การทำแบบนี้ไม่ต่างกับการหลบหน้าเลยซักนิดยิ่งไปกว่านั้น ร่างสูงต้องโกรธกันแล้วแน่ๆ เพราะไม่อย่างนั้นคงเดินตามมาแล้ว
สายลมพัดผ่านไปเบาๆ เคล้ากลับแดดยามบ่ายจีฮุนเดินมาเรื่อยๆ อย่างเลื่อนลอย ร่างกายอยู่ตรงนี้แต่ใจกลับบินไปหาร่างสูงเสียแล้ว ขอโทษซักพันครั้งก็คงทดแทนไม่ได้กระมั้งที่เผลอทำตัวงี่เง่าแบบนี้
กว่าจะรู้ตัวก็เดินมาถึงตึกเรียนแล้ว รอบๆ บริเวณต่างช่วยกันเตรียมของสำหรับใช้ในวันงานสำคัญที่กำลังจะมาถึงและแถวนี้มีแต่เพื่อนฝ่ายสวัสดิการทั้งนั้น
“ จีฮุนใช่มั้ย ” ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงหวานของใครบางคนเอ่ยทักก่อนจะช้อนตามอง ตรงหน้าปรากฎร่างผู้หญิงตัวเล็กช่างคุ้นตาแต่กลับนึกไม่ออก
“ อื้อ มีอะไรหรือเปล่า ”
“ เธออยู่สวัสดิการใช่ป้ะ เราวานอะไรหน่อยได้มั้ย ”
“ ได้สิ มีไรให้เราช่วยหรอ ” คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับ บางทีการได้ทำอะไรให้ตัวเองยุ่งๆ อาจจะช่วยให้เลิกฟุ้งซ่านได้บ้าง
“ เราวานไปเอากล่องใส่ของที่ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาเก่าหน่อยได้มั้ย พอดีต้องเอามาใส่ของเตรียมให้ฝ่ายนักกีฬาด้วยน่ะ ”
“ ได้สิ แล้วห้องอยู่ตรงไหนหรอ ”
“ อ๋อ อยู่ตรงสระว่ายน้ำน่ะ มันจะมีห้องอยู่ข้างล่างอัฒจันทร์ กล่องจะเรียงกันอยู่ข้างในนั้นแหละจีฮุนก็เลือกเอามาอันหนึ่งนะ ”
ดวงตากลมกวาดตามมองสระว่ายน้ำที่มีคนมาออกกำลังกายไม่มานักเพียงสี่ห้าคนเท่านั้นเพราะส่วนมากจะรวมตัวกันอยู่ที่สเตเดียมอินดอร์มากกว่า เรียวขาสวยก้าวลงบันไดเข้ามาใต้อัฒจันทร์ก่อนจะมองซ้ายขวาเมื่อถึงทางแยก ป้ายบอกทางปรากฎตัวหนังสือ “ ห้องพักนักกีฬา ” มีลูกศรชี้ไปทางขวาส่วนอีกป้าย “ ห้องเก็บของ ” แล้วมีลูกศรชี้ไปทางซ้ายมือ ใบหน้าสวยมองไปทางซ้ายมือก่อนจะเห็นห้องหลายๆ ห้องอยู่เยื้องกันไป
ความเงียบเชียบตรงโถงทางเดินทำเอาร่างบางประหม่า ความกังวลฉายแววผ่านใบหน้าน่ารักเท้าเล็กก้าวไปเรื่อยๆ พลางสังเกตป้ายแสดงเลขลำดับห้องที่ติดอยู่ข้างประตูพอเดินเข้ามาถึงห้องสุดท้ายที่อยู่ลึกสุดถึงเจอกับห้องเก็บของและมีประตูหนีไฟอยู่ข้างๆ กัน
มือเล็กเอื้อมไปหมุนลูกบิดประตูก่อนจะออกแรงผลักเข้าไป ข้างในห้องมืดสนิทมืออีกข้างคลำหาสวิตซ์ไฟที่ผนังข้างๆ แต่ก็ไม่เจอซักที เท้าเล็กจึงต้องก้าวเข้าไปด้านในอีกนิดจนกระทั่ง
พลั่ก !
“ โอ้ย ! ”
แกร๊ก !
ร่างบอบบางถูกผลักเข้ามาด้านในโดยฝีมือใครก็ไม่อาจทราบได้ ความไม่ทันตั้งตัวและความมืดมิดภายในห้องทำให้คนตัวเล็กมองเห็นสิ่งของกระทั่งโดยผลักเข้ามาแขนเล็กก็ชนเข้ากับอะไรซักอย่างจนต้องร้องออกมา
อีกทั้งเสียงล็อคประตูที่ดังขึ้นในวินาทีไล่เลี่ยกันทำให้ดวงตากลมเบิกกว้าง มือน้อยๆ กุมแขนที่โดนกระแทกไว้ก่อนจะลุกขึ้นไปตรงประตู ความพยายามที่จะหมุนลูกบิดเป็นศูนย์เมื่อมันถูกล็อคจากด้านนอก แม้จะพยายามดันเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผลเอาเสียเลยเมื่อตัวเองก็ตัวเล็กเพียงเท่านี้
“ อยู่ในนี้ไปก่อนละกันนะ ”
“ ใครน่ะ ? ” น้ำเสียงเบาๆ แว่วดังมาจากข้างนอกเรียกความสงสัยจากคนตัวเล็กทันที
“ … ”
“ เปิดประตูหน่อย ขังเราทำไม ใครอยู่ข้างนอก ! ”
“ ฮึก เปิดประตูให้เราหน่อย ” น้ำสีใสไหลลงมาตามกรอบหน้าสวยทันทีเมื่อความหวาดกลัวเล่นงานอย่างจังบวกกับความเจ็บที่แขนเริ่มแสดงอาการเดาได้ไม่ยากเลยว่าแขนขาวๆ คงจะช้ำเป็นแน่
“ ฮึก ใครก็ได้ช่วยเราที … ”
มือนุ่มนิ่มบัดนี้คงจะแดงช้ำไม่ต่างกันเพราะคนตัวเล็กใช้ทุบประตูอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนด้านนอกจะเปิดหรือได้ยินเลยซักนิด แต่ก็ไม่แปลกเมื่อห้องเก็บของดันอยู่ลึกสุดแถมยังอยู่คนละฝั่งกับห้องพักนักกีฬายิ่งหมดหวังไปอีกเมื่อโทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับตัว เพราะตอนนั้นเขารีบวิ่งตามแดฮวีออกมาจนไม่ทันคว้ามาด้วย
“ ฮึก … ฮืออ ” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาไม่ขาดสาย
ในตอนนี้จี้ที่ห้อยอยู่บนคอเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่คนตัวเล็กอุ่นใจ
หวังเหลือเกินว่าเจ้าของสร้อยจะมา …
“ ฮึก ควานลินจ๋า … ”
COMPLETE ... 100 %
สวัสดีปีใหม่นะคะที่รัก <3
ตามคำขอคู่เนียลอง ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่นะคะ
สุขภาพแข็งแรงมีความสุขทุกๆ คนเลย รักส์
คอมเมนต์ให้กำลังใจกับสกรีมฟิคให้เราด้วยน้าา
1 COMMENT 1 HEART OR TAQS #แพ้แล้วหลินฮุน
ความคิดเห็น