ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    WANNAONE : BREAKING DOWN [ LAI GUANLIN x PARK JIHOON ]

    ลำดับตอนที่ #18 : BREAKING DOWN : XVII

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 4.99K
      61
      4 ก.พ. 61

    BREAKING DOWN (XVII)

    --------------------------------------------------------------------





                   ร่างแกร่งก้าวออกจากห้องน้ำหลังจากสะสางธุระเสร็จในมือมีผ้าขนหนูผืนเล็กกำลังใช้ซับน้ำออกจากเส้นผมดำขลับที่พึ่งสระมา




                   สายตาอบอุ่นจ้องมองคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวใหญ่คุมถึงแค่ต้นขาขาวเนียนที่ยังมีรอยกุหลาบสีแดงน่ามองกับถุงเท้าอุ่นๆและแขนเสื้อที่ยาวเกินไปจนกลืนกินมือนุ่มนิ่มก่อนจะเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งรอเขาอยู่ปลายเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่




                   อ้ะ ! ” ร่างเล็กที่เผลอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาจนตกอยู่ในภวังค์สะดุ้งทันทีเมื่อควานลินช้อนเจ้าตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักแกร่งจนอ้อมแขนเล็กต้องโอบรอบคอคนตัวสูงไว้ความใกล้ชิดที่มากมายขนาดนี้ทำให้ต่างคนต่างมองเห็นกันและกันชัดเจนขึ้นไปอีก



                   สำหรับไลควานลิน พัคจีฮุนชัดเจนทั้งในความจริงและความทรงจำ …




                   แต่สำหรับพัคจีฮุน ไลควานลินชัดเจนแค่ในความจริงเพียงเท่านั้น ….




                   ส่วนในความทรงจำ … ช่างเลือนรางเหลือเกิน …




                   คนดี ร้องไห้ทำไม ” ดวงตาคมเบิกกว้างความตกใจเมื่อจู่ๆ หยดน้ำใสๆ กลิ้งลงมาจากแพรขนตาหนาของเจ้าตัวเล็ก




                   ฮึก เราขอโทษ ” ปากแดงสะอื้นพร้อมเอ่ยพึมพำขอโทษ มือน้อยๆ ทั้งสองข้างผละออกจากการโอบลำคอแกร่งก่อนจะเอาแนบไปที่แก้มของร่างสูง




                   ดวงตาฉ่ำน้ำและจมูกแดงแจ๋ช่างน่าสงสารจับใจ จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างรู้สึกผิด




                   ขอโทษทำไมครับ หื้มม ” เด็กขี้แยยังคงเอาแต่ส่ายหัวไปมาแทนการตอบคำถามนั่นทำให้เขากังวลมากกว่าเดิม




                   ร่างเล็กผิดสังเกตตั้งแต่เขากลับมา ดวงตากลมหวานจ้องมองเขาตลอดเวลาทุกอิริยาบถไม่ว่าจะทำอะไร เหมือนจมอยู่ในความคิดราวกับตกอยู่ในภวังค์




                   ฮึก ขอโทษนะ เรา ฮึก ขอโทษ ” นิ้วเรียวสวยเกลี่ยแก้มร่างสูงก่อนจะแนบหน้าผากมนเข้ากับอวัยวะเดียวกัน ดวงตาหลับพริ้มอย่างเหนื่อยอ่อนในความรู้สึกเหลือเกิน




                   “ ไม่ร้องไห้ได้มั้ยครับ ขอโทษถ้าฉันทำอะไรผิดไป ” หยดน้ำหยดแล้วหยดเล่าไหลรินจากดวงตาสวยไม่ขาดสายเมื่อเสี้ยวหน้าสวยเอียงซบบนหลาดไหล่แกร่งจนความชื้นขยายเป็นวงกว้างเพียงแค่ได้ยินประโยคนี้จากร่างสูง




                   แม้ไม่มีความผิดใดๆ เลยซักนิด




                   แต่ก็พร้อมโทษตัวเองก่อนเสมอ ….




                   ขอโทษที่งอแง จมูกแดงแจ๋น่าเอ็นดูปรากฎแก่สายตาเมื่อเจ้าตัวเล็กผละออกมาจากบ่าแกร่ง




                   ตัวอุ่นๆ ไข้กลับแน่ๆ เลยถึงงอแงใช่มั้ยครับ ” หัวกลมพยักหน้างึกงักก่อนจะถูกปลอบจากจุมพิตที่ประทับบนดวงตาบวมช้ำเบาๆ 




                   จีฮุนขี้ขลาดเกินไป…




                   เขาไม่กล้าแม้แต่จะบอกเหตุผล ว่าทำไม ถึงร้องไห้แบบนี้




                   จีฮุนจำไลควานลินไม่ได้ …




                   นี่คือเหตุผลเขากลัวว่าร่างสูงจะผิดหวังในตัวเขา




                   แต่เอาเข้าจริง ไลควานลินคงผิดหวังตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอพัคจีฮุนแล้วใช่มั้ย …




                   กินยาแล้วนอนพักดีกว่าเด็กดี ” แขนแกร่งสอดเข้าที่ใต้ข้อพับขาขาว ส่วนมืออีกข้างโอบแผ่นหลังบางเอาไว้ก่อนจะช้อนเจ้าตัวเล็กขึ้นแนบอก เดินอ้อมไปเตียงอีกฝั่งแล้ววางคนในออมกอดลงอย่างทะนุถนอม “ ไหน เด็กดีต้องกินยาอะไรบ้างน้า ”




                   น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยเย้า ก่อนจะยกกระปุกยาแต่ละอย่างขึ้นมาอ่านอย่างรอบคอบเพื่อให้แน่ใจว่าคนตัวเล็กจะไม่กินยาผิดจนเกิดอันตรายโดยมีสายตาหวานจ้องมองตลอดเวลายามมือแกร่งจัดเตรียมยาแต่ละอย่างให้อย่างใส่ใจ




                   หมับ




                   ไม่ไปได้มั้ย … ” เมื่อควานลินกำลังจะลุกเอาแก้วน้ำไปเก็บไว้ที่ครัวพลันมือนุ่มนิ่มคว้าหมับเข้าที่ข้อมือหนาหลังจากกินยาเสร็จ ส่งสายตาออดอ้อนไม่ให้คนตัวสูงจากไปไหนเพราะอยากให้อยู่ด้วยกัน




                   เคยขัดใจเธอด้วยหรอ …. มือแกร่งวางแก้วน้ำลงที่เดิม คนตัวเล็กขยับไปข้างๆ อย่างรู้งานก่อนควานลินจะเลิกชายผ้าห่มขึ้นเพื่อแทรกตัวเข้าไป มือแกร่งสอดเข้าใต้แผ่นหลังบางอีกครั้งก่อนจะออกแรงยกให้ร่างนุ่มนิ่มขึ้นมานอนเกยอยู่บนอกกว้าง นอนกกกอดด้วยอ้อมแขนแข็งแรงของเขา




                   ขอบคุณนะ ” สายกลมหวานช้อนมองก่อนจะจ้องไปที่ริมฝีปากอิ่มของร่างสูง ปากแดงระเรื่อโน้มตัวขึ้นไปประทับจุมพิตคำขอบคุณไวๆ ก่อนเสี้ยวหน้าสวยจะผละออกมาซบบนอกแกร่งหลับตาพริ้มเช่มเดิม




                   ลมหายใจอุ่นร้อนสม่ำเสมอจากเจ้าตัวน้อยบ่งบอกว่าจีฮุนเข้าสู่นิทราอันแสนหวานแล้ว แต่ควานลินเองยังคงจ้องมองใบหน้าสวยยามหลับไหลอยู่อย่างนั้น แก้มกลมที่ย้วยไปกับอกเขาชวนน่าเอ็นดูเหลือเกินจนอยากจะฟัดให้ช้ำซักที




                   ไม่ใช่ไม่รู้ไปซักทีเดียวถึงเหตุผลของการร้องไห้ของคนตัวเล็ก




                   มันเป็นแค่การคาดการณ์ของเขาเท่านั้น … แต่ควานลินเองก็มั่นใจว่าการคาดการณ์ของเขาถูก




                   ตาคมเข้มละออกจากเสี้ยวหน้าสวยปรายตามองไปยังโทรศัพท์เครื่องหรูของจีฮุนที่วางอยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะหัวเตียง ควานลินจำได้ว่าก่อนหน้านั้นเขาเป็นคนถือมันไปในห้องทำงาน แต่ตอนนี้มันกลับวางอยู่ที่นี่




                   เจ้าตัวน้อยอาจจะเห็นแล้ว … รูปภาพที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน




                   ในรูปภาพนั้น มีเด็กที่มีใบหน้าคมเข้มนามว่า ไลควานลิน ….




                   และเด็กน้อยที่มีหน้าตาน่ารักน่าชังนามว่า พัคจีฮุน ….




                   รูปภาพที่แสนวิเศษและมีค่าสำหรับไลควานลิน .




                   ร่างบางคงสับสนผสมความรู้สึกผิดอยู่ในห้วงอารมณ์เพราะครั้งแรกที่เจอกันมีแค่ควานลินเท่านั้นที่รู้ว่าคนตัวเล็กน่ารักที่ทำหน้าตาเหลอหลาคือใคร แม้จะห่างหายกันไปนานขนาดไหนสำหรับผู้พิทักษ์เช่นเขาไม่เคยลืมแม้แต่น้อย




                   เขาไม่โกรธ ไม่น้อยใจอะไรเจ้าตัวเล็กทั้งนั้นที่จำเขาไม่ได้




                   เพราะเขารู้ดีว่ามันเกิดจากอะไร





                   คนดี … เหตุผลของการร้องไห้เพราะรู้สึกผิดใช่รึเปล่า ” ปอยผมหน้าม้าถูกปัดเบาๆ เพื่อให้เขาเห็นใบหน้าสวยหวานได้ชัดๆ




                   “ อย่าร้องไห้อีกเลย เธอไม่ได้ทำผิดอะไร ”




                   “ … ”




                   “ ...  ”




                   




                   ไม่ว่าต่อไปจะยังไง ให้รู้ว่ารักมากก็พอ …  




                   จุมพิตที่ประทับบนหน้าผากมนจะเป็นเครื่องปลอบใจและกล่อมให้เด็กน้อยนุ่มนิ่มหลับฝันดีในค่ำคืนนี้





                   .



                   .



                   .




                   อ้าว มายืนไรตรงนี้ มาหาไอ่หวีมันหรอ ยุนจีซองเอ่ยทักออสตินคนที่หนึ่งหลังจากเขาทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จก่อนจะเดินออกมากลับเข้าห้องเพื่อเรียนวิชาต่อไปในภาคบ่าย แต่ดันมาเจอใครบางคนยืนพิงกำแพงอยู่หน้าห้องเรียนเสียนี่




                   อือ ” ใบหน้าคมพยักตอบก่อนสายตาคมจะหันไปมองผ่านประตูที่มีกระจกบานเล็กให้สามารถมองเห็นทัศนียภาพภายในห้อง “ ช่วยเรียกแดฮวีออกมาให้หน่อยได้หรือเปล่า ”




                   ได้ดิ รอแป๊บนะ ” จินยองหันกลับมาพลางก้มมองถุงกระดาษสีน้ำตาลในนั้นมีนมช็อคโกแลตกับบราวนี่ที่คนตัวเล็กของเขาชอบ




                   ใบหน้าคมสันช่างนิ่งเฉยกับทุกสิ่งรอบตัวไม่มีอะไรดึงดูดความสนใจจากร่างสูงเลยนอกจากเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มแสนรัก




                   จริงๆ แล้วจินยองแค่แวะมาเพิ่มกำลังใจให้ตัวเองเท่านั้นเพราะในตอนบ่ายนี้เขาตั้งใจไว้แล้วว่าอย่างไรวันนี้ต้องบอกให้พี่แบคโฮรู้เรื่องของเขาและแดฮวีซักที




                   ไม่รู้ว่าถ้าพี่มันรู้จะเป็นอย่างไรบ้าง เขาเดาใจไม่ถูกเลยจริงๆ




                   อาจจะโดนพี่มันซัดหน้าซักหมัดสองหมัด หรือไม่ก็อาจจะมากกว่านั้นแต่เขาไม่กลัวหรอก




                   จ๊ะเอ๋ … ”




                   น้ำเสียงเบาๆ ปรากฎจากคนตัวเล็กที่มีใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากสีระเรื่อยิ้มหวานให้เขาจนแก้มกลมนุ่มนิ่มดันตัวเป็นก้อนน่าหยิกมันทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวให้กับความน่ารักของโลกใบนี้




                   น่ารัก … ”




                   มาแปลก ” แก้มกลมร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อถูกชมก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการเสมองนั่นนี่ไปเรื่อยไม่ยอมมองใบหน้าคมคายที่กำลังยิ้มมุมปากอยู่ตรงหน้า




                   อะ ” มือหนายื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลให้กับคนตัวเล็ก มือเรียวรับมาก่อนจะเปิดดูว่าข้างในนั้นมีอะไร นมช็อคโกแลตที่เขาชอบพร้อมกับบราวนี่ฉ่ำๆ ที่ชุ่มไปด้วยช็อคโกแลตอีกกล่องอยู่ในนั้น




                   ขอบคุณนะ ปากแดงยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อเจอของถูกใจก่อนจะช้อนตามองร่างสูงจนหัวกลมๆ ถูกมือแกร่งยีเบาๆ อย่างหมันเขี้ยว




                   ตั้งใจเรียนนะครับคนเก่ง แดฮวีพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะหันไปมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าปลอดคนเพราะเวลานี้ทุกคนทยอยเข้าห้องเรียนกันหมดแล้วจึงเขย่งตัวประทับริมฝีปากนุ่มเข้ากับแก้มของคนตัวสูงฟอดใหญ่หนึ่งทีแล้วรีบผละออกมาแล้วยิ้มแฉ่ง




                   ฟอด !




                   เราเข้าห้องนะ ” ปากเรียวพูดพึมพำเร็วๆ ก่อนจะรีบหันหลังวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าห้องเรียน




                   อ่า … น่ารักชะมัด




                   เสียงหัวเราะทุ้มๆ เกิดขึ้นหลังแผ่นหลังของแดฮวีหายลับไปคิดถูกจริงๆ ที่มาหาเจ้าตัวเล็กก่อน แดฮวีทำให้เขาคลายเครียดลงไปได้เยอะทีเดียว



                   [ Bae Jinyoung Part ]




                   Ring Ring Ring … ( Lai Kuanlin )




                   กูกำลังจะไปสเตเดี่ยม ” ผมเอ่ยบอกเพื่อนตัวสูงที่อยู่ปลายสาย




                   กูกำลังเดินไป ดูแล้วพี่มันอารมณ์ดีอยู่นะ




                   หึ รอเจอกู รับรองพี่มันได้แปลงร่างเป็นเดอะฮัคแน่ๆ ให้ทายหลังจากไอ่หลินได้ยินประโยคนี้จากผม้องายหัวด้วยความเอือมระอาแน่ เพราะจนป่านนี้ผมก็ยังพูดทีเล่นทีจริงอยู่




                   ปากอย่างงี้เดี๋ยวกูจะยุพี่แบคให้เล่นมึงหนักๆ ” ควานลินเอ่ยเสียงนิ่งตามแบบฉบับของมันไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรกับกูเลย




                   รักกูมากเลยสินะมึงน่ะ ”



                   รีบมา กูอยากหามมึงไปโรง'บาลจะแย่ละ ”




                   เออๆ รอแป๊บ ” นิ้วแกร่งกดวางสายหย่อนโทรศัพท์เครื่องหรูลงกระเป๋ากางเกงสแล็คก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปที่สเตเดี่ยมทันที




                   สเตเดี่ยมอินดอร์ในยามบ่ายเป็นแหล่งรวมตัวของเหล่าปีสามที่ว่างจากการเรียน บ้างจับจองที่นั่งบนอัฒจันทร์เพื่อจับกลุ่มพูดคุยกันเสียงจ้อแจ้ บ้างจับกลุ่มเล่นกีฬาทั้งโดมจึงเต็มไปด้วยเสียงกระแทกลูกบาสตึงตัง




                   พอเดินเข้ามาในสเตเดี่ยมสายตาก็พลางมองหากลุ่มพี่แบคโฮและกลุ่มเพื่อนตัวเองทันทีก่อนจะเห็นมันอยู่อีกฟากหนึ่งของโดม




                   หวัดดีครับ ” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายพวกพี่ๆ ที่กำลังนั่งคุยกันก่อนพวกพี่มันจะหันมาพยักหน้าตอบรับ ผมหันไปหาไอ่หลินทีหนึ่งก่อนมันจะมองมานิ่งๆ แล้วส่งซิกให้




                   พี่แบค ผมขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยครับ ” หลังจากจบประโยคทุกคนในกลุ่มก็พุ่งความสนใจมาที่ผมทันทีแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะต้องสนใจคนอื่น




                   พูดมา ” พี่แบคโฮมองผมด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะเอามือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม




                   ผมรักแดฮวี ” ผมเอ่ยไปตรงๆ อย่างที่คิดและรู้สึก ไม่มีอะไรที่จะต้องอ้อมค้อมอีกต่อไป




                   เสียง ' ห้ะ ' ที่ดังขึ้นมาจากกลุ่มละแวกข้างเคียงที่เสียงผมสามารถผ่านเข้าหูพวกมันได้ ใครจะไปคิดว่าคนที่เป็นถึงออสตินคนที่หนึ่งจะมาตกหลุมรักคนตัวเล็กน่ารักห้องควีนนามว่าแดฮวี





                   เดี๋ยวนะ มึงจะรักใครแล้วเกี่ยวไรกับไอ่แบคมัน ” พี่จงฮยอนเอ่ยถามอย่างสงสัยก่อนทุกอย่างจะเฉลยด้วยเสียงนิ่งๆ ของพี่แบคโฮ




                   แดฮวีเป็นน้องกู ” ขนาดเพื่อนพี่มันยังไม่มีใครรู้เลยรวมถึงเพื่อนผมด้วยเว้นไอ่หลินไว้คนหนึ่ง




                   ผมมองพี่จงฮยอนกับพี่มินกิที่อึ้งแดกจนเป็นใบ้ก่อนจะมองกลับมาเหมือนเดิม




                   มึงคุยกับน้องกูมานานแค่ไหนแล้ว ”




                   ตั้งแต่เทอมหนึ่งครับ ”




                        งั้นที่น้องกูร้องไห้เอาแต่เก็บตัวไม่ไปไหนตั้งแต่กลับอเมริกาเพราะมึงใช่มั้ย ”




                   ทั้งโดมเงียบกริบไม่มีแล้วเสียงซุบซิบคุยกัน มีแค่เสียงผมกับพี่แบคเท่านั้น ให้ตาย … ผมเผลอก้มหน้านิดเดียวสายตาก็เหลือบไปเห็นพี่มันกำมือแน่นจนเส้นเลือดเด่นออกมา ให้ทายอีกไม่นานมันต้องลอยมากระแทกหน้าผมแน่ๆ



                   ใช่ครับ ผมผิดเอง ”




                   ผัวะ !




                   เฮ้ย ! ไอ่เหี้ยแบคใจเย็นเว้ย ”




                   ผมล้มลงไปกระแทกกับพื้นทันทีที่หมัดหนักๆ ของพี่แบคกระแทกหน้า หลังมือเปื้อนเลือดทันทีที่ผมยกมันขึ้นมาเช็ดตรงมุมปาก ไอ่พัคกับไอ่แซมพุ่งตัวมาหมายจะช่วยพยุงผมขึ้นแต่ไอ่หลินห้ามไว้ผมเลยหยักหน้าให้มันเพื่อนบอกว่าไม่เป็นไรก่อนจะลุกขึ้นแล้วไปยืนอยู่หน้าพี่มันเหมือนเดิม




                        กูไม่รู้นะว่าระหว่างมึงกับน้องกูทะเลาะอะไรกัน แต่กูอยากให้มึงรู้ไว้ว่าตอนนั้นแดฮวีน่าสงสารมาก น้องแอบร้องไห้จนตาแดงแจ๋แต่ก็ไม่ยอมบอกกูว่าเพราะอะไร ” ผมผ่อนลมหายใจออกมาก้มหน้ารับผิดทุกอย่างเพราะถ้าวันนั้นผมรอถามเหตุผลจากแดฮวีซักนิด





                   เจ้าตัวเล็กคงไม่ต้องเสียใจขนาดนี้ ….




                   “ … ”



                   เพราะแดฮวีเป็นห่วงมึงทั้งนั้น ถึงไม่ยอมบอกกู ”




                   “ … ”




                   น้องรู้ว่ากูต้องมาเอาเรื่องมึงแน่ๆ แบบนี้ไง ”




                   ผัวะ !!




                   ผมล้มลงไปที่พื้นอีกครั้งด้วยความไม่ทันตั้งตัวรอบนี้ยอมรับว่าหมัดพี่มันหนักกว่าครั้งแรกจริงๆ จนผมได้กลิ่นคาวเลือดลอยมา ความมึนงงเล่นงานผมชั่วขณะอย่างห้ามไม่อยู่เพราะหมัดนี้ซัดเข้าตรงโหนกแก้มผมใกล้ๆ กับขมับพอดิบพอดีและมันคงแตกจนได้เลือดแล้วสิท่า




                   เชี่ย !! ” ไอ่พัคกับไอ่แซมอุทานขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะเป็นไอ่หลินกับไอ่แดนที่เข้ามาพยุงผมขึ้น




                   ไหวมั้ยมึง ” ไอ่แดนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง แต่ผมกับส่ายหน้าแล้วบอกมันว่าไม่เป็นไร




                   ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่เรื่องที่ผมรักแดฮวีคือเรื่องจริง ผมรู้ว่าพี่ไม่เชื่อในคำพูดของผม แต่ผมอยากขอโอกาสจากพี่ …. ” ผมดันตัวเองลุกขึ้นยืนอีกครั้งโดยมีไอ่กล่อทั้งสองคนช่วยพยุง เงยหน้าขึ้นสบตาคมของพี่มันที่มองมานิ่งๆ อย่างไม่หวั่นใดๆ




                   “ … ”




                   ต่อจากนี้ผมจะพิสูจน์ด้วยการกระทำทั้งหมดของผม ผมจะดูแลและปกป้องแดฮวีด้วยตัวของผมเอง ถ้าผมทำแดฮวีเสียใจอีก พี่กระทืบผมด้วยตีนของพี่ได้เลย ”




                   กูจะคอยดู … ”




                   จิน ! จินยอง !




                   น้ำเสียงหวานที่คุ้นเคยดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทก่อนผมจะหันไปมองคนตัวเล็กที่กำลังแวกผู้คนเข้ามาหา ใบหน้าน่ารักดูตกใจที่เห็นสภาพผม




                   เกิดอะไรขึ้นครับ ” มือน้อยๆ ยกขึ้นมากอบกุมแก้มของผมเอาไว้ก่อนจะเอ่ยถาม ผมได้แต่ยิ้มให้ไม่พูดอะไรแดฮวีเลยหันไปหาคำตอบจากพี่ชายตัวเองแทน




                   รับขวัญไอ่จินมันเฉยๆ ” พี่มันตอบแล้วยิ้มอ่อนโยนให้กับแดฮวีที่ยังคงทำหน้าตาตกใจอยู่อย่างนั้น



                   รับขวัญอะไรเลือดออกขนาดนี้ ”




                   พี่ว่าเดี๋ยวค่อยไปคุยกันนอกรอบดีกว่า เราน่ะพาไอ่จินมันไปทำแผลไป ” คนตัวเล็กพยักหน้ารับคำพลางจ้องมองแผลบนหน้าที่ปริแตกของผมอย่างกับตัวเองเป็นคนเจ็บเสียอย่างนั้น




                   ขอบคุณครับพี่แบค ” ผมเอ่ยคำขอบคุณแล้วโค้งให้พี่มันอย่างสุภาพก่อนจะโดนมือน้อยๆ ของแดฮวีรั้งให้เดินตามออกมาจากสเตเดี่ยมผมเดาไว้เลยว่าเจ้าตัวเล็กต้องให้ผมไปโรง'บาลให้ได้แน่ๆ





                   เดาผิดที่ไหน …




                   หลังจากโดนแมวพยศขู่เลยต้องขับรถมาโรงพยาบาลเพื่อมาทำแผลตามคำสั่งของคุณหมอตัวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ




                   จะทำอะไรทำไมไม่บอกเราก่อน ”




                   ไม่อยากให้กังวลไปด้วยน่ะ ” ผมมองคนตัวเล็กที่คิ้วขมวดจ้องมองใบหน้าของผมไม่ละไปไหนก่อนจะส่งยิ้มให้พลางลูบหัวทุยๆ อย่างอ่อนโยน




                    ตอนนี้เราก็กังวลอยู่ดี เจ็บตัวเลยเห็นมั้ย ” มือนุ่มนิ่มลูบแก้มผมเบาๆ จนผมต้องแนบแก้มอิงฝ่ามือบอบบางคู่นี้อย่างอ้อนๆ




                   ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว มาคิดเรื่องนี้ดีกว่า ” ผมเว้นจังหวะเล็กน้อยพลางมองใบหน้าน่ารักที่กำลังรอว่าผมจะพูดอะไรต่อ




                   “ … ”




                   คนดี… เธออยากไปเดทที่ไหนฉันจะพาเธอไป ” แก้มนิ่มขึ้นสีระเรื่อทันทีก่อนจะก้มหลบซ่อนความเขินอายอย่างห้ามไม่อยู่




                   ที่ไหนก็ได้ที่มี แพจินยอง ” เสียงหวานพูดอุ้บอิ้บอยู่ในลำคอ แต่มีหรือคนที่ข้างใกล้กันเพียงแค่เอื้อมอย่างผมจะไม่ได้ยิน




                   น่ารัก … ”




                   ฟอด !



                   แก้มสีชมพูระเรื่อถูกสันจมูกโด่งขโมยหอมทันทีเมื่อคำตอบของเจ้าตัวเล็กช่างถูกใจเขาเหลือเกิน




                   แดฮวีครับ … ”



                   หื้ม ? ” ใบหน้าจิ้มลิ้มเอียงซบลงบนไหล่กว้างโดยมือมือแกร่งของผมโอบเอาไว้ส่วนอีกข้างเกลี่ยแก้มนิ่มน่าทะนุถนอมอย่างอ่อนโยน





                   คนดี … ฉันรักเธอ ”



                   [ End Bae Jinyoung Part ]


    ---



    COMPLETE … 100 %


    สงสารน้องจี้ ฮืออ ร้องไห้ได้น่าเอ็นดูเหลือเกิน

    แล้วก็อีกครึ่งหลังออสตินของเราจะไปออกรบแล้วมาเอาใจช่วยด้วยนะคะ 

    คอมเมนต์ให้กำลังใจเล็กๆ น้อยๆ หรือว่าพูดคุยกันได้ที่แท็ก #แพ้แล้วหลินฮุน นะคะ


    อัพครบแล้วนะคะหวังว่าจะถูกใจทุกคน เดี๋ยวจะมาแก้คำผิดให้นะคะนี่รีบลงมากหวังว่ายังจะไม่หลับกันน้า 555

    แล้วเจอกันนะคะที่รัก <3


    ---

    เราพยายามแก้บทพูดของพระเอกแล้ว มันได้แค่นี้จริงๆ 

     เครียดจริงๆ เครียดมากๆ 5555



    1 COMMENT 1 HEART OR TAQS #แพ้แล้วหลินฮุน



















    B
    E
    R
    L
    I
    N
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×