คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : BREAKING DOWN : XVII
BREAKING DOWN (XVII)
--------------------------------------------------------------------
ร่างแกร่งก้าวออกจากห้องน้ำหลังจากสะสางธุระเสร็จในมือมีผ้าขนหนูผืนเล็กกำลังใช้ซับน้ำออกจากเส้นผมดำขลับที่พึ่งสระมา
สายตาอบอุ่นจ้องมองคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวใหญ่คุมถึงแค่ต้นขาขาวเนียนที่ยังมีรอยกุหลาบสีแดงน่ามองกับถุงเท้าอุ่นๆและแขนเสื้อที่ยาวเกินไปจนกลืนกินมือนุ่มนิ่มก่อนจะเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งรอเขาอยู่ปลายเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่
“ อ้ะ ! ” ร่างเล็กที่เผลอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาจนตกอยู่ในภวังค์สะดุ้งทันทีเมื่อควานลินช้อนเจ้าตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักแกร่งจนอ้อมแขนเล็กต้องโอบรอบคอคนตัวสูงไว้ความใกล้ชิดที่มากมายขนาดนี้ทำให้ต่างคนต่างมองเห็นกันและกันชัดเจนขึ้นไปอีก
สำหรับไลควานลิน พัคจีฮุนชัดเจนทั้งในความจริงและความทรงจำ …
แต่สำหรับพัคจีฮุน ไลควานลินชัดเจนแค่ในความจริงเพียงเท่านั้น ….
ส่วนในความทรงจำ … ช่างเลือนรางเหลือเกิน …
“ คนดี ร้องไห้ทำไม ” ดวงตาคมเบิกกว้างความตกใจเมื่อจู่ๆ หยดน้ำใสๆ กลิ้งลงมาจากแพรขนตาหนาของเจ้าตัวเล็ก
“ ฮึก เราขอโทษ ” ปากแดงสะอื้นพร้อมเอ่ยพึมพำขอโทษ มือน้อยๆ ทั้งสองข้างผละออกจากการโอบลำคอแกร่งก่อนจะเอาแนบไปที่แก้มของร่างสูง
ดวงตาฉ่ำน้ำและจมูกแดงแจ๋ช่างน่าสงสารจับใจ จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างรู้สึกผิด
“ ขอโทษทำไมครับ หื้มม ” เด็กขี้แยยังคงเอาแต่ส่ายหัวไปมาแทนการตอบคำถามนั่นทำให้เขากังวลมากกว่าเดิม
ร่างเล็กผิดสังเกตตั้งแต่เขากลับมา ดวงตากลมหวานจ้องมองเขาตลอดเวลาทุกอิริยาบถไม่ว่าจะทำอะไร เหมือนจมอยู่ในความคิดราวกับตกอยู่ในภวังค์
“ ฮึก ขอโทษนะ เรา ฮึก ขอโทษ ” นิ้วเรียวสวยเกลี่ยแก้มร่างสูงก่อนจะแนบหน้าผากมนเข้ากับอวัยวะเดียวกัน ดวงตาหลับพริ้มอย่างเหนื่อยอ่อนในความรู้สึกเหลือเกิน
“ ไม่ร้องไห้ได้มั้ยครับ ขอโทษถ้าฉันทำอะไรผิดไป ” หยดน้ำหยดแล้วหยดเล่าไหลรินจากดวงตาสวยไม่ขาดสายเมื่อเสี้ยวหน้าสวยเอียงซบบนหลาดไหล่แกร่งจนความชื้นขยายเป็นวงกว้างเพียงแค่ได้ยินประโยคนี้จากร่างสูง
แม้ไม่มีความผิดใดๆ เลยซักนิด
แต่ก็พร้อมโทษตัวเองก่อนเสมอ ….
“ ขอโทษที่งอแง ” จมูกแดงแจ๋น่าเอ็นดูปรากฎแก่สายตาเมื่อเจ้าตัวเล็กผละออกมาจากบ่าแกร่ง
“ ตัวอุ่นๆ ไข้กลับแน่ๆ เลยถึงงอแงใช่มั้ยครับ ” หัวกลมพยักหน้างึกงักก่อนจะถูกปลอบจากจุมพิตที่ประทับบนดวงตาบวมช้ำเบาๆ
จีฮุนขี้ขลาดเกินไป…
เขาไม่กล้าแม้แต่จะบอกเหตุผล ว่าทำไม ถึงร้องไห้แบบนี้
จีฮุนจำไลควานลินไม่ได้ …
นี่คือเหตุผลเขากลัวว่าร่างสูงจะผิดหวังในตัวเขา
แต่เอาเข้าจริง ไลควานลินคงผิดหวังตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอพัคจีฮุนแล้วใช่มั้ย …
“ กินยาแล้วนอนพักดีกว่าเด็กดี ” แขนแกร่งสอดเข้าที่ใต้ข้อพับขาขาว ส่วนมืออีกข้างโอบแผ่นหลังบางเอาไว้ก่อนจะช้อนเจ้าตัวเล็กขึ้นแนบอก เดินอ้อมไปเตียงอีกฝั่งแล้ววางคนในออมกอดลงอย่างทะนุถนอม “ ไหน เด็กดีต้องกินยาอะไรบ้างน้า ”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยเย้า ก่อนจะยกกระปุกยาแต่ละอย่างขึ้นมาอ่านอย่างรอบคอบเพื่อให้แน่ใจว่าคนตัวเล็กจะไม่กินยาผิดจนเกิดอันตรายโดยมีสายตาหวานจ้องมองตลอดเวลายามมือแกร่งจัดเตรียมยาแต่ละอย่างให้อย่างใส่ใจ
หมับ
“ ไม่ไปได้มั้ย … ” เมื่อควานลินกำลังจะลุกเอาแก้วน้ำไปเก็บไว้ที่ครัวพลันมือนุ่มนิ่มคว้าหมับเข้าที่ข้อมือหนาหลังจากกินยาเสร็จ ส่งสายตาออดอ้อนไม่ให้คนตัวสูงจากไปไหนเพราะอยากให้อยู่ด้วยกัน
“ เคยขัดใจเธอด้วยหรอ …. ” มือแกร่งวางแก้วน้ำลงที่เดิม คนตัวเล็กขยับไปข้างๆ อย่างรู้งานก่อนควานลินจะเลิกชายผ้าห่มขึ้นเพื่อแทรกตัวเข้าไป มือแกร่งสอดเข้าใต้แผ่นหลังบางอีกครั้งก่อนจะออกแรงยกให้ร่างนุ่มนิ่มขึ้นมานอนเกยอยู่บนอกกว้าง นอนกกกอดด้วยอ้อมแขนแข็งแรงของเขา
“ ขอบคุณนะ ” สายกลมหวานช้อนมองก่อนจะจ้องไปที่ริมฝีปากอิ่มของร่างสูง ปากแดงระเรื่อโน้มตัวขึ้นไปประทับจุมพิตคำขอบคุณไวๆ ก่อนเสี้ยวหน้าสวยจะผละออกมาซบบนอกแกร่งหลับตาพริ้มเช่มเดิม
ลมหายใจอุ่นร้อนสม่ำเสมอจากเจ้าตัวน้อยบ่งบอกว่าจีฮุนเข้าสู่นิทราอันแสนหวานแล้ว แต่ควานลินเองยังคงจ้องมองใบหน้าสวยยามหลับไหลอยู่อย่างนั้น แก้มกลมที่ย้วยไปกับอกเขาชวนน่าเอ็นดูเหลือเกินจนอยากจะฟัดให้ช้ำซักที
ไม่ใช่ไม่รู้ไปซักทีเดียวถึงเหตุผลของการร้องไห้ของคนตัวเล็ก
มันเป็นแค่การคาดการณ์ของเขาเท่านั้น … แต่ควานลินเองก็มั่นใจว่าการคาดการณ์ของเขาถูก
ตาคมเข้มละออกจากเสี้ยวหน้าสวยปรายตามองไปยังโทรศัพท์เครื่องหรูของจีฮุนที่วางอยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะหัวเตียง ควานลินจำได้ว่าก่อนหน้านั้นเขาเป็นคนถือมันไปในห้องทำงาน แต่ตอนนี้มันกลับวางอยู่ที่นี่
เจ้าตัวน้อยอาจจะเห็นแล้ว … รูปภาพที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน
ในรูปภาพนั้น มีเด็กที่มีใบหน้าคมเข้มนามว่า ไลควานลิน ….
และเด็กน้อยที่มีหน้าตาน่ารักน่าชังนามว่า พัคจีฮุน ….
รูปภาพที่แสนวิเศษและมีค่าสำหรับไลควานลิน ….
ร่างบางคงสับสนผสมความรู้สึกผิดอยู่ในห้วงอารมณ์เพราะครั้งแรกที่เจอกันมีแค่ควานลินเท่านั้นที่รู้ว่าคนตัวเล็กน่ารักที่ทำหน้าตาเหลอหลาคือใคร แม้จะห่างหายกันไปนานขนาดไหนสำหรับผู้พิทักษ์เช่นเขาไม่เคยลืมแม้แต่น้อย
เขาไม่โกรธ ไม่น้อยใจอะไรเจ้าตัวเล็กทั้งนั้นที่จำเขาไม่ได้
เพราะเขารู้ดีว่ามันเกิดจากอะไร
“ คนดี … เหตุผลของการร้องไห้เพราะรู้สึกผิดใช่รึเปล่า ” ปอยผมหน้าม้าถูกปัดเบาๆ เพื่อให้เขาเห็นใบหน้าสวยหวานได้ชัดๆ
“ อย่าร้องไห้อีกเลย เธอไม่ได้ทำผิดอะไร ”
“ … ”
“ ... ”
“ … ”
“ ไม่ว่าต่อไปจะยังไง ให้รู้ว่ารักมากก็พอ … ”
จุมพิตที่ประทับบนหน้าผากมนจะเป็นเครื่องปลอบใจและกล่อมให้เด็กน้อยนุ่มนิ่มหลับฝันดีในค่ำคืนนี้
.
.
.
“ อ้าว มายืนไรตรงนี้ มาหาไอ่หวีมันหรอ ” ยุนจีซองเอ่ยทักออสตินคนที่หนึ่งหลังจากเขาทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จก่อนจะเดินออกมากลับเข้าห้องเพื่อเรียนวิชาต่อไปในภาคบ่าย แต่ดันมาเจอใครบางคนยืนพิงกำแพงอยู่หน้าห้องเรียนเสียนี่
“ อือ ” ใบหน้าคมพยักตอบก่อนสายตาคมจะหันไปมองผ่านประตูที่มีกระจกบานเล็กให้สามารถมองเห็นทัศนียภาพภายในห้อง “ ช่วยเรียกแดฮวีออกมาให้หน่อยได้หรือเปล่า ”
“ ได้ดิ รอแป๊บนะ ” จินยองหันกลับมาพลางก้มมองถุงกระดาษสีน้ำตาลในนั้นมีนมช็อคโกแลตกับบราวนี่ที่คนตัวเล็กของเขาชอบ
ใบหน้าคมสันช่างนิ่งเฉยกับทุกสิ่งรอบตัวไม่มีอะไรดึงดูดความสนใจจากร่างสูงเลยนอกจากเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มแสนรัก
จริงๆ แล้วจินยองแค่แวะมาเพิ่มกำลังใจให้ตัวเองเท่านั้นเพราะในตอนบ่ายนี้เขาตั้งใจไว้แล้วว่าอย่างไรวันนี้ต้องบอกให้พี่แบคโฮรู้เรื่องของเขาและแดฮวีซักที
ไม่รู้ว่าถ้าพี่มันรู้จะเป็นอย่างไรบ้าง เขาเดาใจไม่ถูกเลยจริงๆ
อาจจะโดนพี่มันซัดหน้าซักหมัดสองหมัด หรือไม่ก็อาจจะมากกว่านั้นแต่เขาไม่กลัวหรอก
“ จ๊ะเอ๋ … ”
น้ำเสียงเบาๆ ปรากฎจากคนตัวเล็กที่มีใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากสีระเรื่อยิ้มหวานให้เขาจนแก้มกลมนุ่มนิ่มดันตัวเป็นก้อนน่าหยิกมันทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวให้กับความน่ารักของโลกใบนี้
“ น่ารัก … ”
“ มาแปลก ” แก้มกลมร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อถูกชมก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการเสมองนั่นนี่ไปเรื่อยไม่ยอมมองใบหน้าคมคายที่กำลังยิ้มมุมปากอยู่ตรงหน้า
“ อะ ” มือหนายื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลให้กับคนตัวเล็ก มือเรียวรับมาก่อนจะเปิดดูว่าข้างในนั้นมีอะไร นมช็อคโกแลตที่เขาชอบพร้อมกับบราวนี่ฉ่ำๆ ที่ชุ่มไปด้วยช็อคโกแลตอีกกล่องอยู่ในนั้น
“ ขอบคุณนะ ” ปากแดงยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อเจอของถูกใจก่อนจะช้อนตามองร่างสูงจนหัวกลมๆ ถูกมือแกร่งยีเบาๆ อย่างหมันเขี้ยว
“ ตั้งใจเรียนนะครับคนเก่ง ” แดฮวีพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะหันไปมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าปลอดคนเพราะเวลานี้ทุกคนทยอยเข้าห้องเรียนกันหมดแล้วจึงเขย่งตัวประทับริมฝีปากนุ่มเข้ากับแก้มของคนตัวสูงฟอดใหญ่หนึ่งทีแล้วรีบผละออกมาแล้วยิ้มแฉ่ง
ฟอด !
“ เราเข้าห้องนะ ” ปากเรียวพูดพึมพำเร็วๆ ก่อนจะรีบหันหลังวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าห้องเรียน
อ่า … น่ารักชะมัด
เสียงหัวเราะทุ้มๆ เกิดขึ้นหลังแผ่นหลังของแดฮวีหายลับไปคิดถูกจริงๆ ที่มาหาเจ้าตัวเล็กก่อน แดฮวีทำให้เขาคลายเครียดลงไปได้เยอะทีเดียว
[ Bae Jinyoung Part ]
Ring Ring Ring … ( Lai Kuanlin )
“ กูกำลังจะไปสเตเดี่ยม ” ผมเอ่ยบอกเพื่อนตัวสูงที่อยู่ปลายสาย
“ กูกำลังเดินไป ดูแล้วพี่มันอารมณ์ดีอยู่นะ ”
“ หึ รอเจอกู รับรองพี่มันได้แปลงร่างเป็นเดอะฮัคแน่ๆ ” ให้ทายหลังจากไอ่หลินได้ยินประโยคนี้จากผมต้องส่ายหัวด้วยความเอือมระอาแน่ๆ เพราะจนป่านนี้ผมก็ยังพูดทีเล่นทีจริงอยู่
“ ปากอย่างงี้เดี๋ยวกูจะยุพี่แบคให้เล่นมึงหนักๆ ” ควานลินเอ่ยเสียงนิ่งตามแบบฉบับของมันไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรกับกูเลย
“ รักกูมากเลยสินะมึงน่ะ ”
“ รีบมา กูอยากหามมึงไปโรง'บาลจะแย่ละ ”
“ เออๆ รอแป๊บ ” นิ้วแกร่งกดวางสายหย่อนโทรศัพท์เครื่องหรูลงกระเป๋ากางเกงสแล็คก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปที่สเตเดี่ยมทันที
สเตเดี่ยมอินดอร์ในยามบ่ายเป็นแหล่งรวมตัวของเหล่าปีสามที่ว่างจากการเรียน บ้างจับจองที่นั่งบนอัฒจันทร์เพื่อจับกลุ่มพูดคุยกันเสียงจ้อแจ้ บ้างจับกลุ่มเล่นกีฬาทั้งโดมจึงเต็มไปด้วยเสียงกระแทกลูกบาสตึงตัง
พอเดินเข้ามาในสเตเดี่ยมสายตาก็พลางมองหากลุ่มพี่แบคโฮและกลุ่มเพื่อนตัวเองทันทีก่อนจะเห็นมันอยู่อีกฟากหนึ่งของโดม
“ หวัดดีครับ ” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายพวกพี่ๆ ที่กำลังนั่งคุยกันก่อนพวกพี่มันจะหันมาพยักหน้าตอบรับ ผมหันไปหาไอ่หลินทีหนึ่งก่อนมันจะมองมานิ่งๆ แล้วส่งซิกให้
“ พี่แบค ผมขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยครับ ” หลังจากจบประโยคทุกคนในกลุ่มก็พุ่งความสนใจมาที่ผมทันทีแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะต้องสนใจคนอื่น
“ พูดมา ” พี่แบคโฮมองผมด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะเอามือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ ผมรักแดฮวี ” ผมเอ่ยไปตรงๆ อย่างที่คิดและรู้สึก ไม่มีอะไรที่จะต้องอ้อมค้อมอีกต่อไป
เสียง ' ห้ะ ' ที่ดังขึ้นมาจากกลุ่มละแวกข้างเคียงที่เสียงผมสามารถผ่านเข้าหูพวกมันได้ ใครจะไปคิดว่าคนที่เป็นถึงออสตินคนที่หนึ่งจะมาตกหลุมรักคนตัวเล็กน่ารักห้องควีนนามว่าแดฮวี
“ เดี๋ยวนะ มึงจะรักใครแล้วเกี่ยวไรกับไอ่แบคมัน ” พี่จงฮยอนเอ่ยถามอย่างสงสัยก่อนทุกอย่างจะเฉลยด้วยเสียงนิ่งๆ ของพี่แบคโฮ
“ แดฮวีเป็นน้องกู ” ขนาดเพื่อนพี่มันยังไม่มีใครรู้เลยรวมถึงเพื่อนผมด้วยเว้นไอ่หลินไว้คนหนึ่ง
“ … ” ผมมองพี่จงฮยอนกับพี่มินกิที่อึ้งแดกจนเป็นใบ้ก่อนจะมองกลับมาเหมือนเดิม
“ มึงคุยกับน้องกูมานานแค่ไหนแล้ว ”
“ ตั้งแต่เทอมหนึ่งครับ ”
“ งั้นที่น้องกูร้องไห้เอาแต่เก็บตัวไม่ไปไหนตั้งแต่กลับอเมริกาเพราะมึงใช่มั้ย ”
ทั้งโดมเงียบกริบไม่มีแล้วเสียงซุบซิบคุยกัน มีแค่เสียงผมกับพี่แบคเท่านั้น ให้ตาย … ผมเผลอก้มหน้านิดเดียวสายตาก็เหลือบไปเห็นพี่มันกำมือแน่นจนเส้นเลือดเด่นออกมา ให้ทายอีกไม่นานมันต้องลอยมากระแทกหน้าผมแน่ๆ
“ ใช่ครับ ผมผิดเอง ”
ผัวะ !
“ เฮ้ย ! ไอ่เหี้ยแบคใจเย็นเว้ย ”
ผมล้มลงไปกระแทกกับพื้นทันทีที่หมัดหนักๆ ของพี่แบคกระแทกหน้า หลังมือเปื้อนเลือดทันทีที่ผมยกมันขึ้นมาเช็ดตรงมุมปาก ไอ่พัคกับไอ่แซมพุ่งตัวมาหมายจะช่วยพยุงผมขึ้นแต่ไอ่หลินห้ามไว้ผมเลยหยักหน้าให้มันเพื่อนบอกว่าไม่เป็นไรก่อนจะลุกขึ้นแล้วไปยืนอยู่หน้าพี่มันเหมือนเดิม
“ กูไม่รู้นะว่าระหว่างมึงกับน้องกูทะเลาะอะไรกัน แต่กูอยากให้มึงรู้ไว้ว่าตอนนั้นแดฮวีน่าสงสารมาก น้องแอบร้องไห้จนตาแดงแจ๋แต่ก็ไม่ยอมบอกกูว่าเพราะอะไร ” ผมผ่อนลมหายใจออกมาก้มหน้ารับผิดทุกอย่างเพราะถ้าวันนั้นผมรอถามเหตุผลจากแดฮวีซักนิด
เจ้าตัวเล็กคงไม่ต้องเสียใจขนาดนี้ ….
“ … ”
“ เพราะแดฮวีเป็นห่วงมึงทั้งนั้น ถึงไม่ยอมบอกกู ”
“ … ”
“ น้องรู้ว่ากูต้องมาเอาเรื่องมึงแน่ๆ แบบนี้ไง ”
ผัวะ !!
ผมล้มลงไปที่พื้นอีกครั้งด้วยความไม่ทันตั้งตัวรอบนี้ยอมรับว่าหมัดพี่มันหนักกว่าครั้งแรกจริงๆ จนผมได้กลิ่นคาวเลือดลอยมา ความมึนงงเล่นงานผมชั่วขณะอย่างห้ามไม่อยู่เพราะหมัดนี้ซัดเข้าตรงโหนกแก้มผมใกล้ๆ กับขมับพอดิบพอดีและมันคงแตกจนได้เลือดแล้วสิท่า
“ เชี่ย !! ” ไอ่พัคกับไอ่แซมอุทานขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะเป็นไอ่หลินกับไอ่แดนที่เข้ามาพยุงผมขึ้น
“ ไหวมั้ยมึง ” ไอ่แดนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง แต่ผมกับส่ายหน้าแล้วบอกมันว่าไม่เป็นไร
“ ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่เรื่องที่ผมรักแดฮวีคือเรื่องจริง ผมรู้ว่าพี่ไม่เชื่อในคำพูดของผม แต่ผมอยากขอโอกาสจากพี่ …. ” ผมดันตัวเองลุกขึ้นยืนอีกครั้งโดยมีไอ่กล่อทั้งสองคนช่วยพยุง เงยหน้าขึ้นสบตาคมของพี่มันที่มองมานิ่งๆ อย่างไม่หวั่นใดๆ
“ … ”
“ ต่อจากนี้ผมจะพิสูจน์ด้วยการกระทำทั้งหมดของผม ผมจะดูแลและปกป้องแดฮวีด้วยตัวของผมเอง ถ้าผมทำแดฮวีเสียใจอีก พี่กระทืบผมด้วยตีนของพี่ได้เลย ”
“ กูจะคอยดู … ”
“ จิน ! จินยอง ! ”
น้ำเสียงหวานที่คุ้นเคยดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทก่อนผมจะหันไปมองคนตัวเล็กที่กำลังแวกผู้คนเข้ามาหา ใบหน้าน่ารักดูตกใจที่เห็นสภาพผม
“ เกิดอะไรขึ้นครับ ” มือน้อยๆ ยกขึ้นมากอบกุมแก้มของผมเอาไว้ก่อนจะเอ่ยถาม ผมได้แต่ยิ้มให้ไม่พูดอะไรแดฮวีเลยหันไปหาคำตอบจากพี่ชายตัวเองแทน
“ รับขวัญไอ่จินมันเฉยๆ ” พี่มันตอบแล้วยิ้มอ่อนโยนให้กับแดฮวีที่ยังคงทำหน้าตาตกใจอยู่อย่างนั้น
“ รับขวัญอะไรเลือดออกขนาดนี้ ”
“ พี่ว่าเดี๋ยวค่อยไปคุยกันนอกรอบดีกว่า เราน่ะพาไอ่จินมันไปทำแผลไป ” คนตัวเล็กพยักหน้ารับคำพลางจ้องมองแผลบนหน้าที่ปริแตกของผมอย่างกับตัวเองเป็นคนเจ็บเสียอย่างนั้น
“ ขอบคุณครับพี่แบค ” ผมเอ่ยคำขอบคุณแล้วโค้งให้พี่มันอย่างสุภาพก่อนจะโดนมือน้อยๆ ของแดฮวีรั้งให้เดินตามออกมาจากสเตเดี่ยมผมเดาไว้เลยว่าเจ้าตัวเล็กต้องให้ผมไปโรง'บาลให้ได้แน่ๆ
เดาผิดที่ไหน …
หลังจากโดนแมวพยศขู่เลยต้องขับรถมาโรงพยาบาลเพื่อมาทำแผลตามคำสั่งของคุณหมอตัวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ จะทำอะไรทำไมไม่บอกเราก่อน ”
“ ไม่อยากให้กังวลไปด้วยน่ะ ” ผมมองคนตัวเล็กที่คิ้วขมวดจ้องมองใบหน้าของผมไม่ละไปไหนก่อนจะส่งยิ้มให้พลางลูบหัวทุยๆ อย่างอ่อนโยน
“ ตอนนี้เราก็กังวลอยู่ดี เจ็บตัวเลยเห็นมั้ย ” มือนุ่มนิ่มลูบแก้มผมเบาๆ จนผมต้องแนบแก้มอิงฝ่ามือบอบบางคู่นี้อย่างอ้อนๆ
“ ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว มาคิดเรื่องนี้ดีกว่า ” ผมเว้นจังหวะเล็กน้อยพลางมองใบหน้าน่ารักที่กำลังรอว่าผมจะพูดอะไรต่อ
“ … ”
“ คนดี… เธออยากไปเดทที่ไหนฉันจะพาเธอไป ” แก้มนิ่มขึ้นสีระเรื่อทันทีก่อนจะก้มหลบซ่อนความเขินอายอย่างห้ามไม่อยู่
“ ที่ไหนก็ได้ที่มี แพจินยอง ” เสียงหวานพูดอุ้บอิ้บอยู่ในลำคอ แต่มีหรือคนที่ข้างใกล้กันเพียงแค่เอื้อมอย่างผมจะไม่ได้ยิน
“ น่ารัก … ”
ฟอด !
แก้มสีชมพูระเรื่อถูกสันจมูกโด่งขโมยหอมทันทีเมื่อคำตอบของเจ้าตัวเล็กช่างถูกใจเขาเหลือเกิน
“ แดฮวีครับ … ”
“ หื้ม ? ” ใบหน้าจิ้มลิ้มเอียงซบลงบนไหล่กว้างโดยมือมือแกร่งของผมโอบเอาไว้ส่วนอีกข้างเกลี่ยแก้มนิ่มน่าทะนุถนอมอย่างอ่อนโยน
“ คนดี … ฉันรักเธอ ”
[ End Bae Jinyoung Part ]
---
COMPLETE … 100 %
สงสารน้องจี้ ฮืออ ร้องไห้ได้น่าเอ็นดูเหลือเกิน
แล้วก็อีกครึ่งหลังออสตินของเราจะไปออกรบแล้วมาเอาใจช่วยด้วยนะคะ
คอมเมนต์ให้กำลังใจเล็กๆ น้อยๆ หรือว่าพูดคุยกันได้ที่แท็ก #แพ้แล้วหลินฮุน นะคะ
อัพครบแล้วนะคะหวังว่าจะถูกใจทุกคน เดี๋ยวจะมาแก้คำผิดให้นะคะนี่รีบลงมากหวังว่ายังจะไม่หลับกันน้า 555
แล้วเจอกันนะคะที่รัก <3
---
เราพยายามแก้บทพูดของพระเอกแล้ว มันได้แค่นี้จริงๆ
เครียดจริงๆ เครียดมากๆ 5555
1 COMMENT 1 HEART OR TAQS #แพ้แล้วหลินฮุน
ความคิดเห็น