คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : BREAKING DOWN : XI
BREAKING DOWN ( XI )
-------------------------------------------------------------------
ช่วงเวลาบ่ายกว่าๆ ที่คาบว่างกินเวลายาวนานไปจนถึงเย็น ขณะนี้โซฟาตัวเขื่องถูกร่างเล็กใช้เป็นที่พักพิงระหว่างรอร่างสูงทำงานโดยในมือนุ่มนิ่มมีไอแพดเครื่องหรูที่ร่างสูงยื่นให้ตอนเข้ามานั่งไว้เล่นไปพลางๆ ระหว่างรอ
เวลาทั้งครึ่งวันของวันนี้นับตั้งแต่เซนเซดริกมานั่งเฝ้ากินข้าวจนถึงตอนนี้คนตัวเล็กได้อุทิศมันทั้งหมดให้กับร่างสูงที่นั่งทำงานอยู่ในห้องสภาอย่างเคร่งเครียด คิ้วได้รูปที่ขมวดเล็กน้อยปรากฎบนใบหน้าหล่อเหล่าชวนมอง เจ้าตัวจะรู้บ้างมั้ยว่าเวลายิ้มมันน่ามองกว่าหน้าดุแบบนี้ตั้งหลายเท่า
“ เบื่อรึเปล่า ? ”
กายบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองคนตัวสูงซะนาน ใครจะรู้ว่าสมาธิและสายตาคมเข้มที่จ้องจดจ่ออยู่บนตัวหนังสือที่ถูกพิมพ์เป็นภาษาทางการน่าปวดหัว จะรับรู้ถึงสัมผัสและความรู้สึกบางอย่างจากคนตัวเล็ก มือแกร่งวางแฟ้มเอกสารที่ตั้งใจอ่านในตอนแรกลงก่อนจะเดินมาหาจีฮุนตัวน้อยที่นั่งรออยู่
“ ไม่เลย ขอโทษนะที่เราทำให้เสียสมาธิ ” สายตาอ่อนโยนมองตอบคนตัวสูงด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ ไม่ได้อยากจะกวนแต่อย่างใด เพียงแค่อยากมองคนตรงหน้าเท่านั้น
“ งั้นมาทำสมาธิกัน ”
“ หืออ ? ”
ใบหน้าฉงนของคนตัวเล็กเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากไลควานลินได้อย่างดี มือแกร่งของเซนเอื้อมไปจับมือเรียวของจีฮุนขึ้นมาทั้งสองข้าง ก่อนมันจะถูกวางแนบไปกับแก้มของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรอย่างช้าๆ โดยสายตาคมไม่ได้ละออกจากใบหน้าน่ารักของจีฮุนเลย
สายตาอ่อนหวานของคนตัวเล็กมองตามการกระทำอันอ่อนโยนของเซนตั้งแต่ต้นจนมือนุ่มนิ่มถูกกำหนดให้วางในตำแหน่งตามใจคนตรงหน้า สายตาที่จ้องมองกันราวกับจะบอกกล่าวทุกความรู้สึกแทนคำพูด ส่วนหัวใจนั้นจีฮุนยอมรับเลยว่ามันเต้นแรงตลอดเวลาที่ได้อยู่ใกล้กับคนๆ นี้ แค่นั่งอยู่เฉยๆ ใกล้กันเพียงนี้ใจเจ้ากรรมก็แทบจะระเบิดให้ได้อยู่แล้ว
“ ยะ.. อย่าแกล้ง ” แกล้งกันในที่นี่คนตัวเล็กหมายรวมถึงการทำให้ใจสั่นรุนแรงหลายริกเตอร์ราวกับคนเป็นโรคหัวใจนี้ด้วย
“ เคยแกล้งด้วยหรอ ? ” ใบหน้าสวยเอี้ยวหลบสายตาเมื่อไม่อาจทนต่อความแพรวพราวกับเสน่ห์เหลือล้นของคนตรงหน้าได้ “ หืม.. ว่าไงเคยแกล้งด้วยหรอ ? ”
เรียวปากอิ่มถูกเจ้าของเม้มเข้าหากัน ก่อนแก้มกลมอิ่มนิ่มจะถูกขโมยหอมทั้งสองข้างโดยไม่ทันตั้งตัวเลยซักนิด
ฟอดดด !!!
“ งื้อออ ”
“ แกล้งซะที่ไหน ” ตาสวยหันมาค้อนใส่เซนน้อยๆ อย่างเขินอาย สีแดงเลือดฝาดที่อมชมพูระเรื่ออยู่ตรงแก้มนวลเป็นตัวบ่งบอกได้ดีว่าคนตัวเล็กเขินแค่ไหน
“ ทำจริงทั้งนั้น แบบนี้ไง ” เซนโน้มตัวเข้าไปใกล้คนตัวเล็กก่อนจะจูบลงบนริมฝีบางสีแดงสดเนินนานค้างไว้อย่างนั้นก่อนจะผละออกมาจ้องมองเหมือนเดิมให้จีฮุนได้อายเล่นๆ
“ ร้ายกาจนัก... ” ริมฝีปากอิ่มกล่าวว่าพึมพำเสียงเบาอุบอิบ แต่ก็ไม่เกินความสามารถของร่างสูงที่จะได้ยินมันอยู่ดี
“ นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ” ไม่วายคนช่างแกล้งก็ยังคงขี้แกล้งอยู่วันยังค่ำ คนเจ้าเล่ห์โน้มริมฝีปากกระซิบข้างหูขาวก่อนมือแกร่งจะรู้ทันเด็กซนเอื้อมไปกอดรวบเอวบางไว้ เพื่อกันไม่ให้อีกคนถอยหนีพร้อมกับเอ่ยประโยคชวนคิดให้คนตัวเล็กขวยเขินไปกันใหญ่
“ จริงๆ อยากทำมากกว่านี้อีก ”
“ อะแฮ่ม! ”
เสียงที่ดังมาจากประตูกระจกของห้องสภาเซดริกทำให้คนสองคนผละออกจากกันเล็กน้อย จะว่าไปมีแค่คนตัวเล็กมากกว่าที่ขยับออกเพราะเจ้าตัวตกใจจนสะดุ้ง แต่ร่างสูงเพียงแค่เงยสายคมไปมองเท่านั้น
ปรากฎกลุ่มเพื่อนของเขาสามสี่คนยืนมองด้วยใบหน้าที่หยอกล้อทางสายตา
กวนตีน….
“ หวัดดีครับจีฮุนห้องควีน ”
“ เอ่อ หวัดดีครับ ” จีฮุนหันไปตอบรับคำทักทายพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ช่างผิดแผกแตกต่างเหลือเกินจากเซนเซดริกที่ตอนนี้ใบหน้าเจ้าตัวช่างยุ่งเหยิงคิ้วได้รูปที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยกำลังทำให้ใบหน้าหล่อเหลากลายเป็นยักษ์ไปเสียแล้วเพราะถูกขัดจังหวะกับการอยู่กับคนตัวเล็ก
“ ไม่ทำการทำงานหรือไงไอ่ประธาน ? ” เสียงของพัคอูจินเอ่ยถามประธานที่กำลังอู้งานจากเอกสารมากมายที่วางกองกันอยู่บนโต๊ะ
“ ทำ แต่ยังไม่ทำ ”
“ อ่าว อู้งานนี่หว่าเฮ้ย ไอ่แดนจัดการมันเลย ”
“ โถ่ไอ่ควาย รองประธานแบบกูจะไปทำอะไรมันได้ ” แดเนียลหันไปโบกหัวเพื่อนด้วยความรักทั้งหมดที่มีพร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอา
“ แต่มีคนหนึ่งจัดการมันได้ ” ออสตินคนที่สองประจำสภาพูดเกริ่นพลางส่งสายตาไปยังร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ไอ่ประธานตัวดีและเหล่าผองเพื่อนก็เป็นอันเข้าใจกันในจุดนี้
“ จีฮุนครับฝากจัดการไอ่ประธานที เอาให้หลาบให้จำ ”
“ คิๆๆ ” เสียงหัวเราะเล็กๆ พร้อมกับดวงตากลมสุกใสกลายเป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์สวย นึกขันเพื่อนของคนตัวสูงที่หยอกเล่นกันราวกับเด็กอนุบาลก็ไม่ปาน
“ มายืนออไรกันตรงนี้ ” ร่างสูงของผู้มาใหม่เอ่ยถามพร้อมข้างกายปรากฎร่างเล็กของแดฮวีห้องควีน
“ มาดูคนอู้งาน ” ออสตินเดินกุมมือร่างเล็กให้เดินตามก่อนจะให้นั่งลงโซฟาตัวยาวข้างๆ จีฮุน
“ ใครอู้งาน ” จินยองถามกลับก๊กเพื่อนที่ยังคงยืนมุงกันอยู่ที่เดิม
“ ไอ่หลินไง พวกกูเข้ามาก็เห็นนั่งจู๋จี๋กับจีฮุนอยู่สองคน ” อูจินว่าพลางเบะปากอย่างหมันไส้ไอ่ประธานผู้เคร่งขรึมต่อทุกคนบนโลกแม้แต่กับเพื่อน จะเว้นก็แต่ครอบครัวมันกับร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ มันเท่านั้นแหละ
“ พวกมึงมากกว่ามั้งที่อู้ ไปแยกย้าย ”
“ เอ้า… อยู่ทีมไอ่หลินเฉย พวกกูหมาเลย มึงแม่ง ”
“ ตัดพ้อเหี้ยไร…. โว้ะ ” จินยองคว้าหมอนพิงใบเล็กก่อนจะปามันไปทางไอ่พัคที่พูดจาออกนอกลู่นอกทางไปเรื่อย
“ ไอ่สัดหยุดเล่น รำ… ” เสียงเข้มของเซนเอ่ยขึ้นก่อนจะคว้าหมอนปาใส่ไอ่พัคมันอีกรอบที่อาจหาญทำหน้าล่อตีน
“ ละมึงไปไหนมาไอ่จินเข้าห้องสภาเอาป่านนี้ ” คิมซามูเอลถามออสตินคนที่หนึ่งขณะเดินมานั่งตรงพำนักแขนของโซฟาหลังจากพึ่งคิดได้ว่าแม่งยืนตั้งนานให้เมื่อยทำไมวะ ?
“ พาแดฮวีมาหาเพื่อนแล้วก็เข้ามาเคลียร์งานเนี่ย ”
“ หวี คือว่าเรายังไม่ได้บอกเซน ” จีฮุนหันไปกระซิบกับเพื่อนตัวเล็กถึงเรื่องที่จะออกไปข้างนอกกับแดฮวีในตอนเย็นและลืมบอกกล่าวคนตัวสูงที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างๆ
“ อ่าวก็นึกว่าบอกแล้ว ” หัวทุยๆ ของจีฮุนส่ายดุ้กดิ้กไปมาเป็นการยืนยันคำตอบก่อนใบหน้าจิ้มลิ้มชะโงกไปมองเซนเซดริกทีหนึ่งก่อนจะกลืนน้ำลายเบาๆ เพราะเจอใบหน้านิ่งๆ มันก็หน้ากลัวพอๆ กับจินยองคนตัวสูงของเขาเวลาทำหน้าดุอ่ะนะ
“ เดี๋ยวเราจะไปซื้อของกับแดฮวีนะ ” น้ำเสียงน่ารักเอ่ยกับคนที่นั่งกุมมือกันอยู่ ทว่าร่างสูงกับถอนหายใจออกมาอย่างกังวล
“ ขายังไม่หายเกิดล้มขึ้นมาจะทำไง ” สายตาจริงจังถูกส่งให้กับคนตัวเล็กทันทีที่เอ่ยจุดประสงค์แต่หากกระนั้นเด็กดื้อก็ยังดื้ออยู่วันยันค่ำ
“ มีหวีไปด้วยทั้งคน ไม่ล้มๆ ” มือน้อยๆ บีบเบาๆ ที่มือแกร่งก็เป็นแบบนี้ทุกทีใช้ลูกอ้อนเข้าช่วย มันปั่นป่วนจนต้องใจอ่อนให้ทุกครั้งไป “ เราอยากไปเลือกของขวัญวันเกิดให้จีซองเอง นะ…. ”
“ เดี๋ยวไปส่ง ”
“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรานั่งแท็กซี่ไป เซนเคลียร์งานเถอะนะ ” ดวงตากลมเหลือบไปมองบนโต๊ะตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารก็อดเกรงใจไม่ได้ แค่นี้ก็คงเหนื่อยมากอยู่แล้วถ้ายังต้องขับรถไปส่งโดยที่การจราจรยุ่งเหยิงอีก
“ ไอ่จิน! ” / “ ไอ่หลิน! ”
เสียงเรียกชื่อของประธานและรองประธานที่ต่างคนต่างเรียกกันดังขึ้นมา แค่มองหน้ากันร่างสูงทั้งสองคนก็รับรู้ได้ทันทีถึงจุดประสงค์ที่ต้องการจะสื่อ
“ งั้นเสร็จแล้วโทรมา เดี๋ยวจะไปรับกลับ ”
“ อ่าวแล้ว…. ” ถ้าเซนไปรับแล้วเพื่อนตัวเล็กของจีฮุนจะกลับอย่างไรในเมื่อรถสปอร์ตสีแดงที่ร่างสูงขับมันนั่งได้แค่สองคนเท่านั้น ก่อนที่ปากแดงๆ กำลังจะอ้าประท้วงก็ถูกขัดด้วยเสียงของออสตินคนที่หนึ่งเสียก่อน
“ เดี๋ยวไปรับเสร็จแล้วก็โทรมา ” ใบหน้าจิ้มลิ้มของแดฮวีพนักหน้าขึ้นลงบวกกับปากแดงบางๆ ที่ยิ้มกว้างจนตาสวยเป็นรูปสระอิเป็นอันว่าเข้าใจ ตกลงกันตามนี้ก่อนหัวทุยๆ จะถูกฝ่ามือแกร่งของแพจินยองลูบเบาๆ
“ งั้นท่านประธานและรองประธานก็ต้องรีบทำงานทำการให้เรียบร้อยก่อนนะครับ ” จะมีใครกล้าเอ่ยประโยคนี้อีกนอกจากองซองอูท่านเลขาประจำสภาที่พึ่งจะมีบทพูดเหมือนคนอื่นเขา
“ งั้นไปเลยมั้ยจะได้ไม่กลับค่ำ ” เมื่อเห็นด้วยกับแดฮวีจึงพยักหน้าตอบรับ และอีกหนึ่งเหตุผลก็คือคนตัวสูงทั้งสองคนจะได้ไปทำงานซักที
“ เราไปนะ เซนก็ทำงานได้แล้วจะได้รีบไปรับเรา ”
ประโยคบอกเล่าพร้อมกับรอยยิ้มหวานสดใสของจีฮุนทำมันทำให้เซนเซดริกไม่อยากปล่อยคนตัวเล็กให้ห่างกายแม้แต่นิดเดียว แค่คิดว่าคนอื่นจะได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ยามเด็กซนหัวเราะอารมณ์ดีอยู่ข้างนอก หรือแม้แต่ยามที่ร่างบางเจ็บตัวใจก็ห่วงเหลือเกิน ถ้าเกิดหกล้มหรือเป็นอะไรขึ้นมาตอนเขาไม่อยู่ดูแลข้างกายด้วยจะทำอย่างไร
ก็รัก…..
ห่วงมากแปลกตรงไหน …..
.
.
.
“ หุ่ยย น่ารักว่ะ ทั้งสองคนเลย ” หลังจากคนตัวเล็กทั้งสองเดินออกไปแล้วเสียงนี้ก็คงไม่อาจพ้นไอ่คนกวนตีนคนเดิมนามว่า พัคอูจิน
“ แดกตีนเพื่อนก่อนมั้ยไอ่พัค ? ” เป็นออสตินคนที่หนึ่งที่พูดประโยคนี้ ปากล่อตีนแบบนี้กูว่าต้องใช้ตีนงัดเอาเลือดออกซักที
“ อย่ามาเต๊าะคนของกู ” เซนเซดริกเดินมาพูดประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ในมือแกร่งหอบเอาแฟ้มงานที่มีมากกว่าสิบแฟ้มเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกแม่งก่อนจะยื่นมันไปกระแทกใส่อกเพื่อนเบาๆ
“ ทำหวง อะโด่วว ”
“ หมดเวลาอู้ของพวกมึงเช่นกัน ไม่เสร็จไม่ต้องกลับ ” ออสตินคนที่หนึ่งเดินมากอดคอเซนก่อนทั้งคู่จะกระตุกยิ้มมุมปากให้กับพวกแม่งที่วันนี้บังอาจมากวนประสาท จริงๆ ก็มีแค่ไอ่พัคที่ดูล่อตีนสุดแต่ในเมื่อพวกมึงมาพร้อมกัน กูขอเหมารวมแม่งหมดนี่แหละ
“ ไอ่เหี้ย! มึงจะทำแบบนี้กับพวกกูไม่ได้นะโว้ยยย ” คล้อยหลังไอ่ประธานกับรองประธานเดินไปก็เป็นพัคอูจินอีกตามเคยที่โวยวายส่วนที่เหลือนั่นยังคงสตั้นอยู่และไม่สามารถจัดการกับจิตใจที่ล่องลอยไปไกลโพ้นได้
“ ห่าเอ้ย กูมีนัดกับน้องขะหลำเย็นนี้ ”
“ ห้ะ!! สาบานว่านั่นชื่อคนไอ่สัส ? ” เหี้ยเอ้ยกูสตั้นกับจำนวนแฟ้มที่ไอ่หลินให้มายังต้องมาสตั้นกับชื่อเหี้ยอะไรแบบนี้อีกหรอวะ
“ กูแค่อยากออกเสียงให้เป็นภาษาอังกฤษ ดูดีมะ ? ”
ป้าบบ!!!
มันคือเสียงแฟ้มที่ออสตินคนที่สองถือขึ้นมาฟาดกบาลไอ่พัคนั่นเองครับท่านผู้โช้มมมม
“ โว้ะ!! ”
“ สรุปน้องเค้าชื่อไร มึงเรียกดีๆ ”
“ ชื่อกระหล่ำเว้ย ฟาดมาได้ไอ่เหี้ยกูเจ็บ ” มือสากยกขึ้นมือลูบปอยๆ กูไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหัวกูโนแล้วเทียบกับมะนาวอะไรจะใหญ่กว่ากัน
“ ในฐานะออสตินคนที่สองกูเสียสละยอมทำสามแฟ้ม ”
“ กูเลขาสภาสองแฟ้ม ”
“ และกูแซมคนหล่อผู้ไม่มีตำแหน่งอะไรทั้งนั้นหนึ่งแฟ้ม บรั้ยส์ ” จากนั้นทีมเวิร์คที่ร่วมรบด้วยกันในคราแรก ก็ได้ทิ้งกูไว้เพียงลำพังพร้อมกับศัตรูที่อยู่ในมือกูอีกห้าแฟ้ม
“ WTF!! ไอ่พวกเหี้ยยยยย!!!! ”
สวัสดีค่ะที่รัก
ตอนนี้จะฮาหน่อยให้ก๊กเพื่อนได้แจมบ้างไรบ้าง 555
หลินฮุนกับจินฮวีก็มาให้เขินหน่อยๆ พอกุบกิบน่ารัก
ช่วยให้ความรักกับฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ
สุดท้ายนี้เหมือนเดิมคอมเมนต์ให้กำลังใจแล้วก็ช่วยสกรีมฟิค #แพ้แล้วหลินฮุน กันด้วยน้า
เมนชั่นมาคุยกันได้นะคะไรท์เหงา 555 ขอโทษด้วยถ้าบ้างอันไรท์ไม่ได้ไปตอบแต่รักทุกคนค่ะ <3
1 COMMENT 1 HEART OR TAQS #แพ้แล้วหลินฮุน
ความคิดเห็น