คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : BREAKING DOWN : IX
BREAKING DOWN ( IX )
-------------------------------------------------------------------
“ กินยาแล้วใช่มั้ย? ”
เสียงทุ้มเข้มอบอุ่นเอ่ยถามขณะมือแกร่งข้างหนึ่งยังคงบังคับพวงมาลัยเล็กซัสคันสวยไปเรื่อยๆ ส่วนอีกข้างก็คอยจับมือนุ่มน้อยๆ ของจีฮุนเอาไว้ตั้งแต่เริ่มต้นจากคอนโดหรูโดยมีปลายทางคือเซดริกไฮสคูล
“ กินแล้ว ”
คนตัวเล็กหันไปตอบกับร่างสูงที่วันนี้อยู่ในชุดยูนิฟอร์มสีเทากับไทด์ลายทางสีฟ้าสวย แต่สิ่งที่ทำให้ชุดนี้ดูโดดเด่นกว่าใครๆ ก็คงไม่พ้นตราสัญลักษณ์ ROYAL KINGเป็นรูปสิงโตปักด้วยด้ายสีทองที่ด้านขวา ส่วนด้านซ้ายก็มีเข็มกลัดเงินรูปสิงโตสั่งทำพิเศษติดที่อกแกร่ง ขลับให้เซนแห่งเซดริกดูหน้าเกรงขามและดุดันเป็นเท่าตัวเลยทีเดียว
ในขณะที่จีฮุนคนตัวเล็กยังอยู่ในชุดวอร์มสีชมพูของเมื่อวาน โดยร่างสูงให้แม่บ้านเอาไปซักรีดให้ตั้งแต่โดนสั่งให้ไปอาบน้ำในเมื่อวานตอนเย็น
หล่อสั่งได้สินะ….
“ งานกีฬาชิงธง ไม่ต้องทำอะไรนะ ”
“ ไม่ได้หรอก เพื่อนๆ เค้ามีหน้าที่กันหมด ” คนตัวเล็กค้านขึ้นมาเมื่อร่างสูงพูดถึงงานกีฬาชิงธงจากตอนแรกอย่างที่หัวหน้าห้องอย่างคิมโดยอนบอกว่าถ้าไม่ลงกีฬาก็เป็นสวัสดิการของกองกลางเอาก็ได้
“ ใครบอกไม่มีหน้าที่ ”
“ หือ?? ” ตากลมแป๋วฉายแววสงสัยมึนงงในทันควัน เมื่อตามคำพูดของเซนไม่ทันก็เมื่อกี้เค้าพึ่งพูดไปหยกๆ ไม่ใช่หรอ ว่าไม่ต้องทำอะไรน่ะ
“ มีหน้าที่อยู่เฉยๆ ไม่ทำให้ตัวเองเจ็บตัวก็พอ…. ”
“ แต่ว่า… ”
“ ทำได้มั้ยครับ ? ”
ริมฝีปากแดงระเรื่อกำลังจะอ้าปากอิ่มคัดค้านแต่ดันโดนสต๊อปด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่พร้อมออลคิลกับหัวใจเจ้ากรรมดวงน้อยได้ตลอดเวลา ไหนจะยังคำพูดคำจานั่นอีก
“ ให้เป็นกองกลางนะ สัญญาจะไม่เจ็บตัว ” สายตาหวานช้อนมองอย่างอ้อนๆ พร้อมกับบีบมือแกร่งที่กุมกันไว้ในตอนแรกเบาๆ
“ ถ้าเจ็บตัวขึ้นมาล่ะ? ”
“ ฮุนจะดูแลตัวเองดีๆ …. นะ ” พอหมดหนทางก็เนี่ยแหละ เสียงอ้อนเสียงหวานน่าหมั่นเขี้ยวจนอยากจะฟัดให้ช้ำซักทีจนคนตัวสูงต้องตบไฟเลี้ยวเบี่ยงเข้าข้างทางในทันทีเพื่อจอดลงโทษคนบางคนที่ทำให้เขาเสียสมาธิในการขับรถ
“ ใครสอนให้ทำตัวแบบนี้… ”
ทว่าดวงตากลมสวยของคนตัวเล็กที่กระพริบปิบๆ อย่างน่าเอ็นดูและมันกำลังทำลายล้างความอดทนของเซนแห่งเซดริกได้อย่างง่ายดาย
ปากแดงๆ ที่อ้าออกแบบอึกๆ อักๆ เป็นเหตุให้คนสูงได้ขโมยฉกชิมความหอมหวานและความนุ่มนิ่มอย่างไม่มีเบื่อ ริมฝีปากเอิบดูดดุนเนื้อนุ่มนิ่มเบาๆ เพราะกลัวว่ามันจะช้ำเอาให้ได้ ปลายลิ้นสากลากเลียไปตามรอยแยกของริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อ
“ อื้อ… ” ปลายลิ้นเล็กถดถอยหนีเมื่อปลายลิ้นสากของคนตัวสูงรุกล้ำไล่ต้อนเข้ามาในโพลงปากจนต้องร้องครางออกมาด้วยความประหม่า ถึงแม้นี่จะไม่ใช่จูบครั้งแรกที่ร่างสูงตรงหน้ามอบให้
แต่ยอมรับจากหัวใจดวงน้อยๆ จริงๆ เลยว่า ….
มันอบอุ่น มันอ่อนโยนเสมอ….
และมันวิเศษมากๆ เลยด้วย ….
น้ำหวานสีใสที่ไหลเยิ้มออกมาจากริมฝีปากอิ่มถูกร่างสูงของผู้ชายที่ชื่อไลควานลินจูบซับเก็บต้อนด้วยความใส่ใจทั้งหมดที่มี ฝ่ามือแกร่งประคองแก้มนิ่มตุ่ยอย่างทะนุถนอมราวกับมันคือเพชร อัญมณีมหาศาลที่ควรค่าแก่การดูแลรักษาเป็นอย่างดี
แรงดึงดูดจากคนตัวเล็กมันทำให้คนตัวสูงไม่อยากจะหยุดไว้แค่จูบเลยซักนิด แก้มกลมๆ ที่กำลังขึ้นสีชมพูระเรื่อแข่งกับชุดวอร์มที่อยู่บนเนื้อตัวนุ่มนิ่มสีขาวนวล จมูกรั้นเล็กๆ ที่น่ากัด ตากลมสวยเหมือนลูกกวางน้อยในป่า หน้าผากมนสวยที่ตอนนี้ร่างสูงสามารถฝังจุมพิตอันอ่อนโยนให้ได้
มันเป็นของเขาทั้งหมด ….
“ น่ารักดีนัก …. ” ขณะที่ร่างสูงพูดกระซิบบอกข้างๆ หู จีฮุนได้แต่ก้มหน้าก้มตาหลบด้วยความเคอะเขินเหมือนโดนแอคแทคด้วยดาเมจที่รุนแรงกับใจเหลือเกิน
“ ปากเราช้ำหมดแล้ว ”
“ เดี๋ยวก็หาย… ” อดไม่ได้ที่จะเอียงหน้าปรับองศาจูบปลอบเบาๆ อีกทีโดยไม่มีการรุกล้ำ ก่อนนิ้วแกร่งจะเกลี่ยริมฝีปากแดงที่เจ่อบวมด้วยความอ่อนโยน
“ สรุปให้เราทำได้มั้ย? ” กรอบใบหน้าสวยเงยช้อนขึ้นมามองเพื่อรอคำตัดสินชี้ขาดจากคนตัวสูงที่มีหน้าที่พิพากษา
“ เป็นได้ แต่ …. ข้อตกลงยังเหมือนเดิมคือห้ามเจ็บตัว ” รอยยิ้มหวานค่อยๆ เผยออกมาทีละนิดจนตอนนี้แก้มนุ่มนิ่มมันยกตัวกันไปจับเป็นก้อนน่าหยิกไปหมด
“ อื้อออ ดีล ”
“ มีแข่งบาส ”
“ หื้ออ ? ” หลังจากทำข้อตกลงเสร็จ จู่ๆ น้ำเสียงทุ่มเข้มก็เอ่ยออกมาจากริมฝีปากเอิบของร่างสูงถึงกีฬาที่ดูร่างสูงจะทำมันได้ดีมากๆ เลยทีเดียว
“ อยากให้ไปดู และต้องไปด้วย ” ถึงมันจะเหมือนเป็นคำสั่งอยู่กลายๆ แต่แท้จริงแล้วเพียงแค่อยากได้กำลังใจจากคนตัวเล็กเพียงเท่านั้น
“ เราจะไปหา ให้กำลังใจโนะๆ ” รอยยิ้มหวานพิมพ์ใจถูกส่งให้คนตัวสูงตลอดเวลา ฝ่ามือแกร่งยกขึ้นไปลูบที่หัวทุยๆ นุ่มๆ โดยที่คนตัวเล็กไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มของตัวเองที่แสดงออกให้ร่างสูงในตอนนี้
,มันนหวานที่สุดเท่าที่เจ้าตัวเคยยิ้มมาทั้งหมดแล้ว……
.
.
.
.
“ หวัดดีค้าบบ พี่คนสวย ”
น้ำเสียงเด็กผู้ชายที่คุ้นหูแต่ไม่ได้เจอมานานทำเอาคนตัวเล็กที่กำลังนั่งอยู่ในแคนทีนต้องเงยใบหน้าหวานขึ้นมามอง ก่อนอูจินจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ฝั่งเดียวกับคนตัวเล็กที่มีสีหน้าเหวอๆ เล็กน้อย
“ อ่าว อึ้งๆ คิดถึงผมอะดิ ? ”
“ เดี๋ยวๆ สตินะ พูดเองเออเองเด็กบ้า ” จีฮุนยกมือขึ้นมาตีแขนอูจินที่วางเอามือประสานกันเบาๆ เสียงหัวเราะอย่างชอบใจดังขึ้นท่ามกลางกลุ่มผู้คนที่เดินเม้ามอยกันเสียงดัง
“ ฮ่าๆ แล้วไมนั่งคนเดียว ”
“ สองคนนั้นไปตักข้าวมาให้ ” ไม้ค้ำที่ช่วยพยุงถูกมือเล็กยกขึ้นให้ดู นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้คนตัวเล็กต้องนั่งเฝ้าโต๊ะรออยู่แบบนี้คนเดียว
“ ขาเป็นยังไงบ้างพี่คนสวย ? ” เด็กน้อยชะเง้อคอมองเท้าของพี่ปีสองห้องควีนที่ตอนนี้ถูกพันด้วยผ้าพันเคล็ด
เขาพอจะทราบเรื่องมาบ้างเพราะตอนเย็นเมื่อวานเดินมาหาพี่แดเนียลที่ห้องสภาตอนเย็นพอดีกับแก๊งเฮียๆ กำลังแซวเฮียหลินอย่างออกรสบวกกับพวกเฮียเล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสเตเดี่ยม
เลยรู้ว่าตัวต้นเหตุมาจากยัยป้าฮยองอึนเจ้าเก่า
“ เจ็บนิดหน่อย เวลาเดินน่ะ ”
“ เอ…. ได้ข่าวว่าไม้นี่ไม่ค่อยจะได้ใช้นะครับ ” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มเผยออกมาให้เห็นโดยใบหน้าเจ้าเล่ห์ของอูจิน เห็นเจ็บอยู่เลยว่าจะหยวนๆ ให้ไม่แกล้ง แต่เห็นว่าหน้าตาน่ารักสเปคเฮียหลินขอจัดซักที
“ รู้ได้ไงว่าไม่ได้ใช้ ? ” แก้มกลมซับสีชมพูจางๆ อย่างเขินอายเอ่ยถาม
“ เมื่อเช้าคนเขาเห็นกันทั้งเซดริกว่าใครหนอ ?…. ถูกเซนอุ้มไปส่งถึงห้องเรียน ”
“ โอ้ย! ๆ พี่คนสวยตีผมทำไมเนี่ย ” ไม้ค้ำถูกยกขึ้นมาหวังจะตีเข้ากลางหลังอูจินให้หลาบจำ แต่มือหนาจับได้ทันเสียก่อน และเมื่อไม่อาจสู้แรงได้มือน้อยๆ ของคนตัวเล็กเลยเลื่อนมาหยิกเข้าที่สีข้างของเด็กชายเจ้าเล่ห์ไปทีหนึ่ง
“ เห็นรู้ว่าไม่ค่อยได้ใช้ เลยจะใช้ให้ดูไง ”
“ โหยย นี่น้องไง น้องอะ ” เสียงหวานใสหัวเราะคิกคักชอบใจที่ได้เอาคืนไอ่เด็กแสบก่อนจะมีลมวูบผ่านข้างๆ จนต้องละจากอูจินหันไปมอง
“ ไง ” ปรากฎร่างของผู้ชายตัวสูงนามว่าจองจองกับคำทักทายสั้นๆ ของเขา รอยยิ้มเล็กๆ ถูกส่งมาให้จีฮุนคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและด้านข้างเป็นไอ่เด็กปีหนึ่งน้องชายของไอ่แดเนียล
“ เออ… หวัดดี ” คนตัวเล็กจึงตอบรับคำทักทายของผู้ชายตรงหน้า เมื่อรับรู้ถึงความอึดอัดที่กำลังเกิดขึ้นบางเบาระหว่างจองจองและอูจินที่จองหน้ากันนิ่งๆ ไม่มีคำทักทายใดให้กันเลยแม้แต่น้อย
“ ขาน่ะ หายเจ็บยัง ? ”
“ อ๋อ ดีขึ้นแล้ว ”
“ จะไปไหนบอกได้นะ เดี๋ยวพาไป ”
“ ไม่ต้อง! ”
“ อูจิน … ” คนตัวเล็กเอ่ยปรามอูจินเบาๆ เมื่อรู้ว่ามันไม่ค่อยสมควรเท่าไหร่ที่จะพูดกับรุ่นพี่ที่แก่กว่าตัวเองแบบนี้
“ ไอ่เซนใช้มึงมาเฝ้าสินะ ” จองจองจ้องหน้าพลางหัวเราะหึในลำคอเบาๆ ราวกับมันเป็นเรื่องขำๆ รู้ว่าไอ่เซนมันสนใจคนตัวเล็กตรงหน้าขนาดไหนแต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเอามากขนาดนี้
“ เรื่องของพี่กูอีกอะ ”
“ นี่อูจินไม่น่ารักเลย แล้วนี่นายมีอะไร ? ” ก่อนสงครามวาทะจะบานปลายไปมากกว่านี้ คนตัวเล็กจึง ตัดบทด้วยการเอ่ยถามถึงจุดประสงค์การมาทักทายของนายตัวสูงแทน
“ งานกีฬาชิงธงไปดูฉันแข่งบาสด้วยนะ ”
“ อ๋อ ”
“ อ๋อนี่คือ จะไปช้ะ ? ”
“ ไป แต่ไม่ใช่เพราะมึง ”
น้ำเสียงทุ้มเข้มตามแบบฉบับเซนแห่งเซดริกกรรณออกมาจากลำคอแกร่ง จีฮุนไม่รู้เลยว่าคนตัวสูงมายืนอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้าเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์จ้องเขม็งไปที่ผู้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับจีฮุนเหมือนที่อูจินทำเมื่อกี้ไม่มีผิด บอกได้เลยว่าทั้งพี่ทั้งน้องมันไม่ต่างกันเลยจริงๆ
“ หึ มั่นใจจังเลยนะมึงน่ะ ”
“ ล้านเปอร์เซ็นไปเลยว่ะ ”
“ อย่าให้ถึงทีกูนะไอ่เซน ” จองจองลุกพรวดขึ้นมายืนประชันหน้ากับเซนจนคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งเพราะกลัวทั้งสองคนจะมีเรื่องทะเลาะกันจนต้องต่อยตีกันอีก
“ วันนั้นของมึง มันไม่มีหรอก ”
“ ยังไงก็ ไปเชียร์ด้วยล่ะ ” นายตัวสูงหันมาเอ่ยกับคนตัวเล็กก่อนจะผินหน้ากับไปจ้องเซนเหมือนเดิม รอยยิ้มมุมปากเกิดขึ้นแบบกวนๆ ก่อนจะเดินผ่านเซนไปโดยที่ช่วงไหล่กว้างกระแทกกันเล็กน้อย
คนตัวเล็กมองฝ่ามือแกร่งที่กำแน่นเข้าหากันอย่างหวั่นใจ มือน้อยๆ นุ่มนิ่มเอื้อมไปคว้ามือแกร่งมาก่อนจะค่อยๆ แกะมันออกจากกัน นิ้วเรียวสอดประสานเข้าที่ฝ่ามือหนาไม่ให้มีช่องว่างใดๆ ให้เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
การกระทำอันน่ารักทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของเซนแห่งเซดริกทั้งสิ้น ความหงุดหงิดจากการโดยกวนประสาทเมื่อกี้มันถูกลดฮวบลงแค่เพียงสายตากลมหวานช่างสังเกตเห็นและมือน้อยๆ ที่ค่อยใส่ใจ
“ กินข้าวรึยัง ? ”
“ ยังเลยรอสองแสบ อ้าวมานั่นแล้ว ” ตาหวานเหลือบเห็นร่างบางของเพื่อนสองคนที่กำลังเดินมาพอดี แต่ทว่าข้างๆ แดฮวีกับมีร่างของออสตินคนที่หนึ่งเดินถือถาดอาหารตามมาอีกชุดหนึ่ง
“ เออ… ขอโทษที่มาช้า ” จีซองเอ่ยบอกกับจีฮุนที่ด้านข้างปรากฎร่างของผู้ชายหน้าโหดที่อาสาดูแลไอ่จี้มันเมื่อวาน
“ อะ ” จินยองยื่นถาดอาหารให้เพื่อนตัวสูงรับไป ก่อนจะเพยิดหน้ามาทางคนตัวเล็กที่กำลังเงยหน้ามองแบบงงๆ แล้วมันก็ถูกวางลงตรงหน้าของจีฮุนอีกที
“ พี่จีซองมานั่งข้างผมนี่มา ” อูจินที่เห็นท่าทีอึกอักของพี่จีซองที่ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะนั่งลงตรงไหน ตบที่ว่างข้างๆ ตัวเองเบาๆ เป็นเชิงบอกให้มานั่งด้วยกัน เพราะพี่แดฮวีก็ถูกเฮียจินลากไปนั่งข้างๆ ส่วนเฮียหลินก็นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับพี่คนสวยก่อนจะเอาแต่จ้องพี่เขากินข้าวอยู่นั่นแหละ
“ กินเยอะๆ จะได้กินยา ” มือน้อยๆ ที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากชะงักเล็กน้อย ดวงตาสวยกระพริบปิบๆ อย่างประหม่าเมื่อโดนคนตัวสูงเอาแต่จ้อง
“ โหยย เฮียนั่งจ้องอยู่ได้ นี่ถ้าเป็นปลากัดพี่คนสวยกับพี่หวีท้องไปแล้ว ”
“ แค่กๆ แค่ก ”
“ อุ่ยย ขอโทษค้าบบบ ” เสียงไอค่อกแค่กของคนตัวเล็กทั้งสองคนที่สำลักอาหารเพราะประโยคของเด็กแสบอูจินจนใบหน้าขึ้นสีระเรื่อน่าเอ็นดู
“ ไอ่อูจิน ไอ่เด็กบ้า!!! ”
และไอ่เด็กแสบก็โดนแดฮวีด่าไปตามระเบียบ
ความคิดเห็น