คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : BREAKING DOWN : III [RE WRITE]
BREAKING DOWN : III
หลังจากจีซองกับจีฮุนเดินเข้าไปในห้องสภา แดฮวีได้แต่ทิ้งตัวลงนั่งบนม้าหินอ่อนแถวนั้น ความเงียบเข้าครอบคลุมพื้นที่บริเวณโดยรอบเนื่องจากเลิกเรียนแล้วมีแค่บางส่วนที่ยังคงเดนิเล่นออกกำลังกายอยู่ในโรงเรียน
แม้ใจจะไม่อยากจะมาแถวนี้แต่ถ้าให้ปล่อยจีฮุนมาคนเดียวก็คงไม่ดีเท่าไหร่เพราะเพื่อนใหม่ยังไม่รู้จักทางบวกกับท่าทีอันหน้าเอ็นดูใครๆ ก็ใจอ่อนไม่กล้าทิ้งให้มาคนเดียวหรอก
เคยคุยกับใครซักคนที่ชอบมากๆ มั้ยครับ?
ความสัมพันธ์ช่วงแรกๆ อะไรดีไปหมด
.
.
.
แต่รู้อะไรมั้ยตอนจบน่ะ มันไม่สวย…
ความรู้สึกบางอย่างมันถูกตีรวนขึ้นมาในอกกับภาพความจำในอดีตวันสุดท้ายก่อนจะปิดเทอม เหตุการณ์ที่ทำให้ความสัมพันธ์ครึ่งๆ กลางๆ จบลงแบบไม่เข้าใจกัน
เพราะอะไร ?
คนที่กำลังนั่งเหมอคิดเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับเรื่องราวเก่าๆ ความรู้สึกจมหายลงไปราวกับโดนสูบไม่รับรู้ถึงการมาถึงของใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใครบางคนที่คิดว่าจากนี้อาจจะไม่ได้คุยกันอีกแล้ว
.
.
.
“ แพ จินยอง ”
เสียงแผ่วเบาที่ออกมาจากริมผีปากบางของคนตัวเล็กแต่ผู้ชายตัวสูงคนนี้กลับได้ยินชัดเจน วินาทีที่โลกหยุดหมุนมันเป็นแบบนี้เองสินะ ไม่ใช่การมองกันและกันแบบความรู้สึกรักแรกพบอะไรเทือกนั้น ไม่ใช่เลย… แต่ตอนนี้มันมีหลากหลายความรู้สึกตีรวนรวมกันไปหมด อึดอัด สับสน ทำตัวไม่ถูก
“ มานั่งทำอะไรตรงนี้ ”
“ … ”
แดฮวีเลือกที่จะไม่ตอบอะไรกลับไป นานเท่าไหร่แล้วที่แพจินยองไม่เคยมองแดฮวีด้วยสายตาเรียบเฉยและคำพูดเรียบนิ่ง คิดเพียงเท่านี้น้ำตาก็คลอในตาแทบจะล้นออกมาอยู่แล้วขืนยังนั่งอยู่แบบนี้ไม่วายคงได้แสดงด้านอ่อนแอให้ร่างสูงเห็นแน่ๆ
พรึ่บ!
“ ถามทำไมไม่ตอบ ”
“ เจ็บ… ” ข้อมือเล็กคงจะขึ้นริ้วช้ำเป็นสีแดงเมื่อคนตัวสูงรั้งเอาไว้ ด้วยตัวก็เล็กแค่นี้แถมจิตใจยังอ่อนแอแดฮวีไม่มีแรงพอที่จะสู้รบตบมือกับแพจินยองในตอนนี้หรอกนะ
“ พูดได้แล้วหรอ ”
“ ปล่อยเราซักทีได้มั้ย เราเจ็บ! ” ไม่รู้ว่าที่บอกว่าเจ็บแดฮวีเจ็บที่ข้อมือหรือที่ใจกันแน่และเมื่อความรู้สึกที่พยายามกลั้นมันกลั้นไม่ไหวเลยเผลอขึ้นเสียงใส่คนตัวสูงไป พร้อมกับเงยดวงหน้าสวยที่แววตาอาบไปด้วยน้ำสีใสขึ้นมองแต่อีกคนกลับก้มลงมาแนบริมผีปากจู่โจมแบบไม่ทันได้ตั้งตัวบดเบียดอย่างจาบจ้วงไม่ได้อ่อนโยนเลยซักนิด …
“ อื้ออ ! ” มือข้างที่ไม่ถูกจับถูกใช้เป็นอาวุธอย่างเดียวที่มีโดยการทุบเข้าที่อกแกร่งของคนตัวสูงเพื่อประท้วงเมื่อเริ่มหมดอากาศหายใจ จินยองผละออกมาเล็กน้อยแต่แดฮวีกลับใช้จังหวะนี้ผลักอกคนตัวสูงออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มีสบโอกาสเรียวขาสวยจึงหมุนตัวแล้วรีบวิ่งหนีไปทันทีด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา
[ END Daehwi Part ]
“ แดฮวี โอเคหรือเปล่า ”
จีฮุนหันไปถามเพื่อนตัวเล็กเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน วันนี้เหมือนแดฮวีจะไม่สบายเพราะสังเกตได้จากดวงตาเรียวสวยที่บวมช้ำและใบหน้าที่ซีดเซียว จริงๆ จีฮุนจะไปส่งห้องพยาบาลตั้งแต่เช้าแล้วแต่แดฮวีก็ยังดื้อที่จะนั่งเรียนในห้องไม่ไปไหนทั้งนั้นจนเหนื่อยใจ แต่ถามว่าได้เรียนมั้ย? แทนที่จะได้นอนพักสบายๆ ที่ห้องพยาบาลแต่กลับต้องมานั่งฟุบหน้ากับโต๊ะหลังคดหลังแข็งอยู่ที่ห้องเรียนตั้งแต่คาบแรกจนตอนนี้ล่วงเลยมาจะพักกลางวันอยู่แล้ว น่าตีในก้นลายจริงๆ
แดฮวีเวอร์ชั่นดื้อๆ เนี่ยไม่ใช่เล่นๆ เลยจริงๆ
ถ้าจะให้กลับหอไปพักผ่อนที่หอก็กลัวว่าจะไม่มีคนเฝ้า อย่างน้อยไปนอนที่ห้องพยาบาลก็ยังมีคุณครูประจำห้องพยาบาลเฝ้าพอเลิกคลาสจีซองจะได้ไปรับกลับและดูแลต่อที่หอได้ อ้อ สองคนนี้อยู่หอเดียวกัน หอ WHITE น่ะ
“ ไปห้องพยาบาลเถอะมึง กูจะไปส่ง ” สุดท้ายเป็นจีซองที่ทนสภาพเพื่อนไม่ไหวก่อนจะพาแดฮวีไปห้องพยาบาลส่วนจีฮุนมีหน้าที่เป็นเด็กดีรออยู่ที่ห้องเรียนตามคำสั่งจีซองโหมดคนโหด
พอลับหลังเพื่อนทั้งสองคนออกไปจีฮุนก็ได้แต่นั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ อ่านบ้างเล่นโทรศัพท์บ้าง คุยเล่นกับเพื่อนในห้องที่แวะเวียนมาหาบ้างรอจีซองกลับมา
“ จีฮุน ไอ่จีซองอยู่ป้ะ ” พอได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองใบหน้าหวานละสายตาออกมาจากโทรศัพท์ชั่วคราวก็พบว่าเป็นคุณเลขาแห่งสภาเซดริกนี่เอง
“ จีซองไปส่งแดฮวีที่ห้องพยาบาลอ่า แล้วนั่นหอบอะไรมาหรอ ”
“ นี่เอกสารนักกีฬาทีมบาสของโรงเรียนน่ะ ไหนๆ ละวานจีฮุนเอาไปให้รุ่นพี่แบคโฮหน่อยได้ป้ะ สำคัญมากห้ามคนอื่นแตะมันนะ ” พอดวงตากลมเผลอไปจ้องตาคุณเลาขา คุณองก็ทำหน้าตาน่าสงสารใส่ทันทีจนจีฮุนใจอ่อนยอมเป็นธุระให้ ตอนแรกคงจะวานให้จีซองช่วยสินะ โอเค ในเมื่อจีซองกำลังทำหน้าที่เพื่อนอันใหญ่หลวงให้แดฮวีอยู่ จีฮุนก็จะทำหน้าที่เพื่อนอันใหญ่หลวงให้กับจีซองเอง
ว่าแต่… สนามบาสใช่ที่นี่หรือเปล่านะ ?
เสียงเฮลั่นที่ดังมาจากด้านในนั่นก็น่าจะเป็นตัวบ่งบอกว่าจีฮุนนั้นมาถูกที่แล้วแหละ มันเป็นแบบอินดอร์อ่ะ แล้วนี่ก็บ่ายแก่ๆ แล้วด้วยคงไม่มีใครอยากจะเล่นบาสท่ามกลางแสงแดดแทบแผดเผาขนาดนี้ในสนามเอาท์ดอร์หรอกมั้ง
“ หว่าๆ มาหาใครหรอครับ ” หลังจากเรียวขาสวยเดินเข้ามาก็เจอกับกลุ่มผู้ชายตัวสูงประมาณห้าหกคนที่พากันยืนออขวางทางเดินอยู่ตรงทางเดินข้างสนามบาส ด้วยความที่จีฮุนก็ตัวเล็กเพียงเท่านี้ทำให้ไม่สามารถปลีกตัวออกมาจากชายฉกรรจ์ได้แถมจีฮุนเดินไปทางซ้ายก็มาขวางพอจะเดินไปทางขวาก็ยังมาขวางอีก
“ … ”
“ ไม่ตอบ งั้นมาเดี๋ยวช่วยถือ ” พอพูดจบก็ยื่นมือมาคว้าปึกเอกสารไปแต่ดีที่จับไว้ทัน
“ ไม่เป็นไร เราถือได้หลีกทางให้เราหน่อยนะ ”
“ บอกจะช่วยไง ” คำขอของจีฮุนไม่เป็นผลกับคนตรงหน้าเอาเสียเลยแถมยังยื่นมาคว้าเอกสารไปจากมือขาวอีก
“ ขนาดนี้มึงจับมือเขาไปเลยดีกว่า ฮ่าๆ ” เสียงแซวของเพื่อนคนตัวสูงที่กำลังแย่งเอกสารนี่มันก็ช่างแท็กทีมกันดีเหลือเกินนะ
ตึ้ง!!!!
เสียงลูกบาสที่ถูกเขวี้ยงมาจากฝั่งตรงข้ามกระทบกับอัศจรรย์ข้างๆ จนเสียงดังสนั่น ถ้าถามว่ามันรุนแรงมั้ย? คงจะตอบว่ารุนแรงมากจนใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม คนตัวเล็กอย่างจีฮุนเป็นคนขวัญอ่อนซะด้วยคงไม่พ้นสะดุ้งตกใจจนเผลอปล่อยมือจากเอกสารและตอนนี้มันได้ล่วงลงไปกองอยู่กับพื้นเรียบร้อยแล้วทั้งสเตเดี่ยมเงียบกริบทันทีไม่มีใครกล้าขยับตัวเลยซักคน
พอตั้งสติกลับมาดวงตากลมที่ยังคงเบิกกว้างด้วยความตกใจเลยหันหน้าไปฝั่งตรงข้ามตามสัญชาตญาณก่อนจะเจอกับคนๆ เดิมคนที่เมื่อคืนมาทำให้ใจของจีฮุนสั่นไหว แต่ว่ากับตอนนี้มันคนละอย่างกันสุดขั้วเพราะเซนแห่งเซดริกกำลังมองมาด้วยสีหน้าน่ากลัวจนแทบไม่มีใครกล้าหืออือด้วยซักคน
พอเผลอสบตาในหัวก็มีแต่คำถามเต็มไปหมดว่ามีใครทำอะไรผิดหรอ แล้วทำไมถึงเขวี้ยงลูกบาสมาทางนี้ด้วยแรงขนาดนั้น รู้ทั้งรู้ว่ามีคนยืนอยู่เต็มไปหมด ก่อนคนตัวเล้กจะละสายตาหันกลับมามีผู้ชายหน้าอเมริกันสไตล์คนหนึ่งกับพี่ปีสามรูปร่างสูงใหญ่เป็นคนมีมัดกล้ามตามแบบฉบับคนเล่นกีฬาถ้าจำไม่ผิดคงเป็นคนเดียวกันกับที่เรียกเซนไปนั่งกินข้าวกลางวันที่โต๊ะด้วยเดินเข้ามาตบไหล่เหมือนเป็นการบอกกลายๆ ว่าให้อีกคนใจเย็นๆ
“ มีคนเหยียบหางหมาหรอวะ ? ”
แล้วก็เหมือนจะมีผู้กล้าตะโกนถามขึ้นมาอย่างหาเรื่องและก็ไม่ใช่คนไกลที่ไหน คือผู้ชายคนตัวสูงที่เข้ามาช่วยถือเอกสารนั่นเองแถมยังเขวี้ยงลูกบาสกลับคืนไปด้วย
เจ้าของผิวขาวได้แต่ยืนมองผู้ชายสองคนนี้สลับกันไปมาพอๆ กับคนในสเตเดี่ยมที่หยุดการกระทำทุกอย่างเพื่อดูสิ่งที่น่าสนใจกว่าการเล่นกีฬาในสถานการณ์อึมครึมในตอนนี้
“ หึ ” เซนแห่งเซดริกแสยะยิ้มมุมปากพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
“ เซนแห่งเซดริกของขึ้นหรอวะ เป็นเพราะคนนี้รึเปล่า ” ร่างสูงของนายเอกสารจีฮุนขอเรียกแบบนี้ไปก่อนนะ นายคนนี้พูดบอกพร้อมกับฉวยข้อมือบางของคนตัวเล็กดึงมาใกล้ๆ กลายเป็นว่าตอนนี้จีฮุนอยู่ตรงกลางระหว่างชายฉกรรจ์สองคนที่กำลังจะทำสงครามกัน
“ ใช่หรือไม่ใช่มึงเสือกอะไร ”
“ ปากดีนี่ ”
“ ไม่ปากหมาเหมือนมึงแล้วกัน ”
“ ไอ่เหี้ยเซน ” ว่าจบนายเอกสารก็พุ่งหมัดใส่หน้าเซนทันที จีฮุนเองเมื่อข้อมือเล็กเป็นอิสระแล้วแต่ไม่วายโดนผู้ชายหน้าฝรั่งที่จำได้ว่าตอนแรกยืนข้างเซนมาคว้าตัวจีฮุนไปหลบอยู่ข้างๆ เพื่อไม่ให้โดนลูกหลง
“ นี่เข้าไปห้ามสิ ” จีฮุนหันมาเขย่าแขนผู้ชายที่เป็นคนลากตัวเองออกมาก่อนเจ้าของใบหน้าน่ารักท่ขมวดคิ้วจนยุ่งจะได้เพียงแค่รอยยิ้มกลับมา
“ เดี๋ยวพวกมันก็เลิกกัดกันเองแหละ อ่อ ฉันชื่อ คิมซามูเอล เพื่อนเซน ”
“ ใช่เวลามั้ย ไปห้ามเพื่อนนายก่อน ” พอหันไปมองสองคนที่กำลังแลกหมัดกันอยู่ก็ได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียวพอมองดีๆ เหมือนตอนนี้เซนจะได้แผลที่มุมปากไป ส่วนอีกคนก็เหมือนแผลจะเยอะกว่าเซน…
“ ไอ่จองจองกับไอ่เซนมันเป็นคู่กัดแห่งชาติไม่รู้หรอ เดี๋ยวพี่แบคโฮก็เข้ามาห้าม ” พอได้ยินอย่างนั้นยิ่งแล้วใหญ่ แบบนี้ถ้าเจอหน้ากันทุกวันไม่ต้องชกต่อยกันทุกวันหรอกหรอ
“ พอได้แล้วพวกมึงน่ะ ” แล้วก็มีพี่แบคโฮพี่ปีสามตัวใหญ่ๆ เข้ามาห้ามตามที่คนชื่อซามูเอลบอก ร่างสูงของเซนเซดริกปล่อยหมัดใส่หน้าไอ่คนที่นอนหมดสภาพอยู่เป็นหมัดสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นมาถ่มน้ำลายลงพื้น สายตาคมจะหันหน้ามาจ้องคนตัวเล็กที่ยืนอยู่แต่ยังไม่ทันได้เดินมาร่างสูงของจองจองก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมาก่อนเซนจะตอบกลับโดยการปลายตามองแล้วเดินมาฉุดข้อมือเล็กของจีฮุนออกมาจากสเตเดี่ยมทันที
ประโยคที่ว่า…
“ ดูแลคนของมึงดีๆ ”
---
ความคิดเห็น