คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : BREAKING DOWN : I [RE WRITE]
BREAKING DOWN (I)
--------------------------------------------------------------------
- ปี 2 ห้อง ควีน -
“ จี้จ๋าาาาาาาา ”
เจ้าของดวงตาหวานใสหันไปยิ้มให้กับเพื่อนใหม่ทั้งสองคน ใช่… เพื่อนใหม่ เราพึ่งย้ายมากลางเทอมน่ะ แล้ววันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก เราชื่อ พัคจีฮุน เรียกจีฮุนเฉยๆ ก็ได้ ถ้าถามว่ายูนิฟอร์มของที่นี่สวยมั้ย ก็สวยนะสูทสีเทาไทด์ลายทางสีฟ้าดูสบายตาดีบนอกด้านขวาของเสื้อจะมีตราสัญลักษณ์ CE'DRICเป็นรูปสิงโตปักด้ายสีดำส่วนด้านซ้ายจะมีป้ายชื่อกับเข็มกลัดรูปสามเหลี่ยมเล็กๆ สองอันบ่งบอกถึงชั้นปีที่ศึกษา
“ นี่ ซองกับหวี ทำไมเรียกเราว่า จี้ ล่ะ ”
“ เพราะความน่ารักของมึงมันกระแทกตา อีกอย่างนะจีฮุนมันยาวเรียกแบบนี้แหละดีสุดๆ ละ ”
น่ารักหรอ ?
อันยองนี่เราชื่อ ลีแดฮวี สงสัยกันหรือเปล่าเรียกเราเรียกจีฮุนเจ้าก้อนนุ่มนิ่มว่าจี้เพราะจีฮุนน่ะชอบทำหน้าซึนหมึนเหมือนหมีงงโลก หน้าตาก็แสนจะซื่อบื้อไม่ทันคนและอีกอย่างด้วยความที่จีฮุนน่ะเป็นคนน่ารักเอามากๆ กอไก่ล้านตัวได้มั้ย ตาหว๊านหวานยิ้มทีนะ เจ้าข้าเอย… ชายฉกรรณ์ในเซดริกแทบใจละลายกลายเป็นน้ำพูดแล้วจะหาว่าแดฮวีคนนี้เนี่ยอวยเพื่อนต้องลองมาทักและมาทัชด้วยตัวเองแล้วล่ะงานนี้
หลังจากที่ได้พูดคุยได้ทำความรู้จักกันมาตั้งแต่ตลอดช่วงเช้าได้แกล้งจีฮุนบ้างพอหอมปากหอมคอเหมือนจีฮุนมันจะเป็นคนหัวอ่อนนะไม่เหมือนอะ คือใช่เลย พูดอะไรก็เออออตามหมดเห็นดีเห็นงามด้วยเลยกลายเป็นว่าเจ้าเพื่อนตัวนุ่มคนนี้เป็นที่น่าเอ็นดูสำหรับเขาไปเสียแล้ว เอ้อๆ ไม่ใช่เขาคนเดียวนะยังมีเพื่อนอีกคนนั่นก็คือ ยุนจีซอง นั่นเอง
ความจริงตามนิสัยพื้นฐานแล้วเด็กผู้ชายไม่ชอบให้ใครมาแกล้งหรอก แต่ว่าไอ่จี้มันไม่หัวร้อนโวยวายแต่กลับทำซึนไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก นิสัยก็จะเรียบร้อยน่ารักๆ น่ะเหมือนตัวกระต่ายมินิลอปจนจีซองคนนี้อยากจะอุ้มกลับไปเลี้ยงที่บ้านถ้าไม่เกร็งว่าคุณนายยุนจะพ่นไฟใส่เอาอะนะ โทษฐานไปขโมยลูกคนอื่นเขามา
จริงๆ แล้วชื่อของจีซองยังไม่อ่านยากเท่าของหวีนะ ลีแดฮวีเนี่ยออกเสียงยากกว่าของตัวเองอีกและอีกอย่างการแทนตัวเองว่ากูมึงของจีซองและแดฮวีทั้งๆ ที่พึ่งรู้จักกันก็ไม่ได้ทำให้ขุ่นข้องหมองใจอะไร แต่ก็ช่างเถอะตามใจเขาไป
“ อยากกินอะไรอะจี้ เดี๋ยวกูไปตักให้ ” จีซองเอ่ยอาสาไปตักข้าวมาให้ที่นี่เขาทานกันแบบบุฟเฟ่ต์โดยอาหารหลากหลายทั้งของคาวของหวานนี้มาจากเชฟที่ทางเซดริกจัดหามา ส่วนค่าจ้างนั้นก็รวมอยู่ในค่าเทอมที่แพงแสนแพงนั่นแล้ว
“ จี้ๆ มึงเห็นโต๊ะนั่นป้ะ ” สัมผัสที่สะกิดบนไหล่ของตัวเองทำให้ใบหน้าหวานจำเป็นต้องมองไปตามมือของแดฮวีเพื่อนตัวเล็กจนเจอกับโต๊ะว่างบริเวณหนึ่งที่เราจะต้องนั่งกินข้าวกันในช่วงเวลาพักกลางวันนี้
“ เร็วเข้า ความไวเป็นหัวใจของปีศาจนะ เรื่องข้าวกับน้ำอย่าวอรี่ ” พอสิ้นเสียงเล็กๆ สองแสบนั่นเดินก็หายไปคนละทิศทางทิ้งคนที่ไม่คุ้นเคยสถานที่ยืนทำหน้าซึนจับต้นชนปลายไม่ถูกอีกทั้งยังไม่ทันได้บอกจีซองเลยว่าอยากจะกินอะไรในกลางวันนี้
“ กรี๊ด! เซนกับออสตินมาอะแก ”
ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามาที่แคนทีนจนโต๊ะที่ก่อนหน้านั้นว่างไร้ผู้คน แต่ตอนนี้กลับถูกจับจองจนเต็มไปหมดมีทั้งที่มากินข้าวและที่มาพร้อมกับเสียงกรี๊ดราวกับว่ามีคนดังเดินเข้ามาแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่อาจทำให้คนที่มีหน้าที่อันใหญ่หลวงในการจองโต๊ะอย่างจีฮุนต้องหันไปมอง
กึ้กก!!
ทันทีที่ถึงโต๊ะชัยชนะต้องตกเป็นของตัวเองอย่างแน่นอนเพราะก้นนิ่มๆ ได้นั่งลงจับจองเป็นเจ้าของเรียบร้อยแล้ว แต่ทว่าเสียงวางของกระป๋องน้ำอัดลมตรงหน้าล่ะ ?
“ หวัดดีครับพี่คนสวย ” เสียงของเด็กผู้ชายตัวสูงดังขึ้นเป็นเหตุให้เจ้าของใบหน้าหวานต้องช้อนสายตาขึ้นไปมองจากประโยคเมื่อกี้ปีหนึ่งหรอ คงจะใช่...ดูได้จากสรรพนามที่ใช้เรียกเราว่าพี่และสามเหลี่ยมอันเล็กหนึ่งอันบนอกซ้ายนั้นอ่านะ
“ พี่ช้ากว่าผมไปแค่นิดเดียวเองอ่ะครับ ”
“ เออขอโทษนะ คือ…คนสวยหรอ ? ” ยังไม่ค่อยจะเข้าใจกับคำที่เจ้าเด็กตัวสูงนี่ใช้เรียกจีฮุนเมื่อกี้นี้เท่าไหร่นัก
“ ใช่ครับ พี่นั่นแหละไม่ต้องมาทำหน้างง รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองน่ะน่ารัก ”
ทำไมเด็กเดี๋ยวนี้มัน…
“ ไอ่อูจินมึงแกล้งอะไรเค้าห้ะ ” เสียงตะโกนของผู้ชายผมสีชมพูดังขึ้นก่อนจะเดินมาตรงโต๊ะที่พวกเขาอยู่แล้วใช้แขนล็อกคอเด็กตัวสูงที่ชื่ออูจินไว้
“ เฮียแดนผมเจ็บนะโว้ยยย ” เด็กคนนี้นี่ขี้โวยวายเหมือนกันนะเนี่ย
“ ไม่เป็นไร นั่งเถอะ ” เสียงทุ่มที่ดังจากด้านหลังเด็กผู้ชายคนนั้นปรากฎร่างสูงของผู้ชายอีกสองคน คนที่พูดคงจะใช่คนเดียวกับที่เจอในห้องสภาเมื่อเช้าที่ผ่านมา ชื่ออะไรนะ...ดวงตากลมเหลือบมองป้ายชื่อทันที บะ แบ หรือว่า แพ แพจินยอง ? หรอ
นอกจากหน้าตาหล่อเหลาทั้งสามคนแล้วที่แปลกตาไปเห็นจะเป็นตราสัญลักษณ์ที่ปักบนอกเสื้อด้านขวามีสองคนที่ปักคำว่า BRAVE MAN แต่คนที่ยืนหลังสุดล่ะ
ROYAL KING…
ดวงตาสวยหวานเลยมองไปด้านหลังจนสบเข้ากับดวงตาคมเจ้าของตราสัญลักษณ์นี้เข้าจนได้ ราวโดนแม่มดสะกดไว้จนอยู่หมัด เสียงที่ดังอยู่รอบตัวหายไปเสียดื้อๆ ราวกับว่าผู้ชายคนนี้มีพลังดึงดูดมหาศาล ส่วนสูงที่เกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรอยู่ในชุดสูทสีดำสนิทของเซดริก ผมสีดำขลับ คิ้วเข้มที่ขมวดนิดๆ กับดวงตาคมดุดันสันจมูกโด่งกับริมฝีปากอิ่มรวมกันมันได้องค์ประกอบที่สมบูรณ์มากรับกับใบหน้าเย็นชาไร้อารมณ์นั่น
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อความรู้สึกบางอย่างติดอยู่ในห้วงอารมณ์และความรู้สึก… แต่ไม่ว่าจะพยายามนึกอย่างไรก็ไม่เป็นผลเอาเสียเลยนอกจากความว่างเปล่าที่แสดงผลออกมาในความคิดเพียงเท่านั้น
“ เฮ้ย!!! เซน มึงมานั่งนี่ ”
เสียงตะโกนเรียกจากโต๊ะถัดไปข้างหลังฟังดูเถื่อนๆ จนทำให้เจ้าของเนื้อนวลขาวสะดุ้งออกมาจากภวังค์ความคิดก่อนจะละจากสายตาคมหันกลับไปมองยังต้นเหตุของเสียงที่ทำให้จีฮุนตกใจ
พอหันไปกรอบสายตาปรากฎพี่ชายคนหนึ่งดูท่าแล้วน่าจะอยู่ปีสามแล้วกำลังกวักมือเรียกให้ไปหาจนเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาต้องพยักหน้าให้ทีหนึ่งก่อนตาคมจะหันกลับมาสบกับตาหวานอีกครั้งหนึ่ง
“ สรุปโต๊ะนี้เฮียหลินไม่นั่งแล้วใช่ป้ะ ”
“ อืม ให้เค้านั่งไปเถอะ เดี๋ยวกูไปนั่งโต๊ะอื่นเอง ”
คนตัวสูงเอ่ยตอบเจ้าเด็กน้อยทั้งที่ไม่ละสายตาจากเจ้าของผิวกายขาวเลยแม้แต่น้อยก่อนช่วงขายาวภายใต้กางเกงสแล็คจะค่อยๆ เดินผ่านจีฮุนไปจนจมูกรั้นได้กลิ่นกายหอมเย็นๆ ลอยปะปนกับสายลมจากคนตัวสูง
“ เอ่อเดี๋ยว … ” เดินพ้นเจ้าตัวเล็กไปไม่กี่ก้าวขาเรียวยาวก็หยุดชะงักทันทีเสียงหวานเอ่ยเรียก ใบหน้าคมผินมามองเล็กน้อยรอฟังว่าเสียงหวานจะเอ่ยอะไร
“ ขอบคุณนะ ”
พอเอ่ยจบใบหน้าหวานก็รีบก้มหน้าลงทันทีเลยไม่ทันได้เห็นมุมปากหยักได้รูปยกยิ้ม…
.
.
.
” จี้ มึงเป็นไงบ้างเนี่ย ” จีซองรีบวางจานข้าวลงบนโต๊ะทันทีที่เดินมาถึงก่อนจะเอามือจับไหล่ให้จีฮุนหมุนไปหมุนมาเพื่อสำรวจว่าเพื่อนตัวเล็กของเขาไม่ได้เจ็บตรงไหน
“ กูนึกว่ามึงจะมีเรื่องกับเซนของเซดริกซะแล้ว ” แดฮวีกับจีซองพยักหน้าตามกันอย่างจริงจัง
“ เซน ? ” หลังจากทำหน้างงใส่ สองแสบก็ได้แต่มองหน้ากันตาปริบๆ ก่อนจะค่อยๆ อธิบายระบบของตำแหน่งเฮดในสภาเซดริกให้เจ้าตัวนุ่มนิ่มฟัง
“ ฟังพี่นะน้อง ฟังละจำ จำแล้วนำกลับไปใช้ ”
“ ตำแหน่งประธานนักเรียนของเซดริกเราเรียกว่า เซน คนที่เป็นจะมีอำนาจมากที่สุด การตัดสินใจมาจากเขาทั้งหมดดูเหมือนไม่ยุติธรรมนะ แต่ว่าความจริงแล้วเราทุกคนในเซดริกมีสิทธิ์ออกเสียงออกความคิดเห็นทั้งหมดแหละ ทางสภาจะเอามาประชุมกันและหาข้อยุติ ถ้าเซนออกมาประกาศข้อสรุปเมื่อไหร่ จะไม่มีใครสามารถค้านได้ทั้งสิ้น ”
“ ส่วนตำแหน่งรองประธานนักเรียนของเซดริกเราเรียกว่า ออสติน ซึ่งจะมีอยู่สองคนแน่นอนว่าตำแหน่งนี้จะต้องคอยเป็นมือเป็นเท้าให้กับเซน ”
“ แต่ว่ารุ่นนี้น่ะ เซน ขึ้นชื่อของความเด็ดขาดมากนะ อย่างว่าไม่งั้นพวกรุ่นปีที่พึ่งจบไปน่ะไม่มีทางเลือกหรอก เป็นไงพอจะเข้าใจขึ้นมาบ้างหรือยัง ” ใบหน้าหวานพยักหน้าเข้าใจพอรู้แบบนี้แล้วไม่แปลกใจที่ทั้งสามคนนั้นจะถูกสาวๆ รุมกรี๊ดเพราะเป็นคนดังของเซดริกนี่เอง
“ แล้วที่บอกให้นำกลับไปใช้ก็คือไม่ว่าใครก็ห้ามเรียกชื่อจริงของเซน เว้นแต่จะได้รับอนุญาตแล้ว โอเค้ ” จีซองทำมือโอเคประกอบคำพูดอย่างเป๊ะเพื่อให้ประโยคดูมีน้ำหนักและเหมือนคำสั่งกลายๆ ว่าในจุดนี้จีฮุนต้องเข้าใจแล้วล่ะ
“ แล้วชื่อจริงของเซนล่ะ ? ” งั้นออสตินสองคนนั่นก็มีคนที่ชื่อแพจินยองกับคังแดเนียลแต่ว่าเมื่อกี้น่ะบนเสื้อของเซนมันไม่มีป้ายชื่อ
“ ไล ควานลิน คือชื่อของเซน ”
พอได้รู้ข้อมูลคร่าวๆ ของที่นี่เจ้าของดวงตาสวยหลับตาพริ้มลงทันทีเพื่อขอประมวลผลอีกสักพักทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมดจนเจ้าตัวเล็กรู้สึกว่าวันนี้จีฮุนจะรับข้อมูลมากจนเกินไปแล้วไหนจะความรู้สึกบางอย่างที่จู่ๆ มันก็เกิดขึ้นมาแบบไม่ได้ตั้งใจอีกด้วยเมื่อสบตากับเซนคนนั้น
ร่างเล็กพรูลมหายใจออกมาก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขาวนวลขึ้นแต่ก็ไม่วายพึ่งนึกถึงเมื่อครู่นี้เองยังไม่ทันจะถึงนาทีเลยด้วยซ้ำ ความบังเอิญมันจะเกิดขึ้นกับจีฮุนบ่อยไปเสียแล้วเมื่อดวงตาคมของเซนเซดริกกำลังจ้องมองมาที่ดวงตากลมหวานของจีฮุนพอดี
“ ฮั้นแน่! ” คนขวัญอ่อนสะดุ้งตกใจเป็นรอบที่สองของวันก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าเด็กตัวสูงเจ้าเก่า
“ พี่ตกใจหมดเลย … ” เรียวคิ้วสวยขมวดเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยตำหนิเจ้าเด็กตัวสูง
“ ขอโทษครับ… แต่ว่าพี่คนสวยมองเฮียผมไม่วางตาเลยนะ ชอบแบดบอยหรอครับ ”
“ เปล่านะ ” เด็กคนนี้ทำไมชอบพูดจาเลอะเทอะ
“ จริงเร้อ ” ให้ตายสิ… ใครก็ได้ช่วยด้วย
“ จริง… พอแล้วเลิกแกล้งพี่ได้แล้ว เรามีเรื่องอะไร ”
“ โอเคๆ ผมจะมาบอกพี่คนสวยว่าเลิกเรียนไปที่ห้องสภาด้วยนะครับ จัดการเรื่องหอน่ะ ไปช้าไม่มีห้องนอนไม่รู้ด้วยนา ”
“ รู้แล้วๆ ขอบคุณนะ ” นึกว่าจะไม่มีสาระอะไรกับเค้าเสียแล้วเด็กคนนี่
“ เอ้อ พี่คนสวย ”
“ อื้อ ว่าไง ” พอขานรับเจ้าเด็กตัวสูงก็ก้มลงมากระซิบข้างหูด้วยประโยคที่บอกเลยตั้งแต่มาเรียนที่นี่พึ่งหัวร้อนครั้งแรกเพราะน้องนี่แหละ
เด็กคนนี้นี่มันไร้สาระจริงๆ สินะ
.
.
.
“ ห้องของเซนยังว่างนะครับ ”
100%
1 COMMENT 1 HEART OR TAQS #แพ้แล้วหลินฮุน
ความคิดเห็น