คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9
“ีแล้ว เป็นแฟนับอาแล้ว ห้ามิถึผู้ายนอื่น”
“แน่ะ! เป็นแฟนันหลอๆ เท่านั้นเอ”
“อาไม่เยทำอะไรหลอๆ ทำริทุอย่า” เธออึ้ไปแ่ิว่าเาพูเพื่ออยาเอานะเท่านั้น หลัารับประทานอาหารเสร็สิ้นเา็ไปส่เธอที่บ้าน นุเเ้าไปไหว้บิามาราอเธอ้วย ทั้ๆ ที่เธอห้าม็ไม่ฟั
“อาเป็นนมีมารยาท” ประโยอเาทำเธอหน้าอเล็น้อย แ่ประโยถัมาอนุเทำให้เธอสำลัน้ำเย็นๆ ที่สาวใ้ยมาให้ื่ม น้ำแทบพ่นออาปา
“ผมะอุพี่ทั้สอบับใยไหมรับ เราลเป็นแฟนันแล้ว” ูเหมือนบิามาราอเธอะใบหน้าเหลอหลาไปเหมือนัน ใน่ะสิมีผู้ายมาอบบุรสาว ่อนที่บิาะหัวเราะอบใ
“เออ... รี เ้าามรอออามประู”
เฮ้ย! ใยไหมอุทานในใ เาเอาริเหรอนี่ เธอไม่ไ้ิะริใับเาสัหน่อย อย่ามาทำแบบนี้นะ
“ถ้าุพี่ทั้สออนุาผม็อมารับมาส่ใยไหมไปมหาวิทยาลัยนะรับ เพราะเธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยที่ผมสอนหนัสืออยู่”
“ีเลยๆ ะไ้มีนูแล” บิามารายิ้มแย้มยินี ใยไหมอ้าปาหวอ ูเหมือนนุเถูอับบิามาราอเธอเหลือเิน
“ไหมไปส่อาเสิลู” มาราเป็นนออปา เธอไ้แ่นั่เม้มปารุ่นิอะไรให้วุ่นไปหม
“่ะ” เธอรับำเพราะ้อไปุยับเาให้รู้เรื่อนี่แหละ
“อาเไปพูแบบนั้นับุพ่อุแม่ไ้ยัไันะ” เธอเินมาัหน้าเาสีหน้าวุ่นวายไปหม
“ทำไมล่ะ บัน็้อบอผู้ให่ อาไม่อบแอบบับใรหรอนะ โๆ ันแล้ว”
“แ่ มันไม่ใ่ไนี่ะอาเ” เธอพยายามะอธิบาย็้ออ้าปา้าเมื่อโนหอมแ้ม
“เหนื่อยมาทั้วันแล้วอาลับ่อนนะ หอมแ้มรารีสวัสิ์แล้ว ไม่้อฝันถึอาหรอนะรับ แ่ิถึ็พอ”
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย...
าแ่นี่ยัไ มาพูอะไรแบบนี้ เธอยมือึ้นลูบแ้มัวเอทึ้นิ้วัวเอไปมานแทบหลุ
“ไปอาบน้ำไ้แล้ว แ้มเหนียวแถมยัมีลิ่นุๆ อี้วย”
“อาเ” เธออ้าปา้ามอามร่าสูอเาที่เินไปึ้นรถเพื่อับลับบ้านาโ เธอระทืบเท้าไปมาี้นิ้วามร่าอเาไปเพราะ่าไม่ออ
หนอย... มาหาว่าเธอแ้มเหนียว
เลียที่สุ ิ!!!
พอถึห้อนอนเสีย้อวามไลน์็ัึ้น เธอเปิูปราว่ามีนแอ็ไลน์มาใหม่ ูีๆ เป็นนุเนั่นเอ
เธอรับแอ็เปิอ่าน้อวามอเา
“พรุ่นี้มารับเ็โมรึ่นะรับ”
“อาเมีไลน์อไหมไ้ยัไัน”
“อาเป็นอาารย์ที่ปรึษาเราอย่าลืมสิ” เธอเม้มปาเมื่ออ่าน้อวาม
“ไปอาบน้ำไ้แล้วรับ” เาพิมพ์้อวามไล่ให้เธอไปอาบน้ำ เธอส่สิ๊เอร์แลบลิ้นใส่เา ่อนะย่นมูใส่โทรศัพท์
นุเมอโทรศัพท์แล้วอมยิ้ม่อนะเินไปอาบน้ำ เา้อทำาน่อเรียมารสอนในวันพรุ่นี้
ใยไหมิว่าเธอไม่ไ้อยารอเาหรอนะ แ่แอบะเ้ออรอเสียไม่ไ้ เาับรถมาอหน้าบ้านเปิประูลมาารถ เธอ็เินไปหาาแทบพันัน มันแปลรที่เธอไม่ไ้เป็นแฟนับนุเริัแ่ลับเิน ทีับวิษุไม่เยเห็นรู้สึแบบนี้มา่อน แ่รู้สึีๆ ้วยล้ายเพื่อนมาว่า
“อาเหอมแ้มไหมทำไม” เธอถามอย่าใพอึ้นมานั่บนรถ็โนหอมแ้มฟอให่
“ิถึแฟน”
“อาเ”
“รับ”
“พูอะไรแบบนั้น”
“พูเรื่อริ”
“ไม่ริ” เธอเถีย
“เถียอา รู้ใอารึ” เาออรถหันมายยิ้มมุมปา
“เราไม่ไ้เป็นแฟนันริๆ แ่เล่นๆ”
“็บอว่าเอาริๆ ่อานี้ไป้อทำัวเหมือนเป็นแฟนันนะ”
“ในมหาวิทยาลัยน่ะเหรอะ นะมอไม่ีน่ะสิ”
“โแล้ว ไม่ใ่เ็เสียหน่อย บรรลุนิิภาวะแล้วไม่ใ่เหรอ” เธอัปาัวเอเมื่อฟัเา
นุเับรถอย่าระมัระวั นเธอนึื่นมารับรถอเา เธอเอเสียอีที่ับรถเร็ว
“รถอเราอาโทราม่าให้แล้วนะ เี๋ยวเปลี่ยนยาเสร็็ใ้ไ้”
“อบุ่ะ”
“แ่อาไม่อยาให้แฟนับรถเอ อาไปรับไปส่ีว่า”
“ไหมว่าไหมับรถเอีว่า่ะ”
“ไม่อยาไปไหนมาไหนับนแ่รึ”
“ไม่ใ่อย่านั้นเสียหน่อย” เาเียบไปไม่อบอะไรอี เธอเอ็เรใเาเลยไม่ล้า่อล้อ่อเถีย้วยอี นุเอีมุมหนึ่เา็สุุมลุ่มลึ แถมยัุเ้มเสีย้วย สมับเป็นอาารย์
ะว่าเธอินเียว็ไม่ใ่เพราะเพื่อนร่วมห้ออเธอ็ิเหมือนัน นอายุสามสิบเ้าอะไรหน้าาแบบนี้ยัับสามสิบ้นๆ ผิวอนุเาวและูเรียบึน่าลูบะมั เธอแอบมอพอเาหันมาเธอ็เสไปมอทาอื่น
“ถึแล้ว”
“อบุ่ะ”
“เปลี่ยนาอบุเป็นอย่าอื่นไม่ไ้เหรอ”
“อะไระ”
“แล้วะบอ” เาล็อรถเธอ็เินไปหาเพื่อน เา็เินเ้าห้อทำาน เพื่อนๆ ในห้อโยเพาะอรสาถามเธอันให่ว่าทำไมถึมาพร้อมับนุเ เธอึบอไปว่าเาอยู่บ้านใล้เธอ เมื่อวานรถเธอยารั่วเลย้อิรถเาลับไป้วย
“เอาะปูเาะยาัวเอให้รั่วหรือเปล่า เพื่อะไ้ลับับอาารย์เ”
ความคิดเห็น