คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9
นัยลับไปแล้ว ันภัยทำหน้าที่เ็บวาเ็ถูและปิบ้านให้เรียบร้อย เามอนที่นั่รออยู่บนเีย้วยสายาอ่อนโยน
“เี๋ยวรันนอนบนเียนะ พี่ะนอนที่พื้นเอ” เาไปหาฟูนอนที่นัยัหามาให้ปูที่หน้าเีย
“พี่ันึ้นมานอน้วยันสิะ ไปนอนรนั้นทำไม”
“รันนอนเถอะ ะไ้นอนสบาย”
“พี่ันรัเียรันเหรอ๊ะ”
“เปล่านะรับ แ่พี่...” เาลัเล
“มานอน้วยันเถอะ่ะ ะไุ้ยัน” เธอึมือเามาที่เีย
ันภัยถูให้นอนล้าๆ เธอ
“รันไม่อยานอนนเียวนี่ะ” เธอุหน้าเ้าหาแนล่ำๆ อเา
ันภัยยอมรับว่าใเาเ้นแรแทบทะลุออมานออ ลิ่นหอมอ่อนๆ ประำัวอเธอ ใบหน้าผุผ่อและโนมเนื้อที่เสียสีับแนอเา็ทำให้ใไม่อยู่ับเนื้อับัว
“พี่รัเียรันเหรอ๊ะ”
“พี่เปล่า อือ...” ันภัยาโเมื่อโนูบปิปา เธอผละออห่ามอสบาเา ร่าสู่อยๆ ร่าอเธอให้นอนหาย ประทับริมฝีปาลไปอย่าูื่ม สอลิ้นเ้าไปในโพรปาอ่อนหวาน พัวพันเ้าหาอย่าแสนรั
เาุมพิหน้าผานูนเลี้ยอเธออย่าอ่อนโยน ่อนะเลื่อนมาที่ปลายมู และใบหน้าหวานไ้รูป นัวเล็เลื่อนมือไปสัมผัสลูบไล้เรือนายอเาอย่าเสน่หา ันภัย่อยๆ ปลระุมุนอนลายน่ารัอเธอที่มีระุมผ่าลอลำัว ่อนะสอมืออุ่นร้อนเ้าไปภายใน
“พี่สัาว่าะูแลรันให้ีที่สุ พี่รัรันนะรับ”
“รัน็รัพี่ัน่ะ รันพร้อมะเป็นอพี่ันทั้ายและใ่ะ” เธอับมือเามาวาที่ทรวออวบอิ่ม ันภัยราเบาๆ สุะทานทน เาเอ็ปรารถนาเธอมาๆ เ่นัน
รันนรินทร์ูบปลายาอเาอย่าโหยหา ในะที่เธอถอเสื้อยืสีาวอลมอเา ้วยารึออไปทาศีรษะ มือบาลูบไล้แผอว้าที่แน่นไป้วยล้ามเนื้อแ็แร ร่าายอันภัยอุ่นร้อนและเรียบึไปทุอูเนื้อ เสื้อนอนอเธอถูถอทิ้ไปอยู่้าเีย เผยผิวายผุผ่อเป็นยอใย ผิวภายในเนียนนุ่มาวระ่าอมมพู ผิวพรรอรันนรินทร์สะอาสะอ้านไร้ไฝฝ้าให้รำาา ใบหน้าอเธอนวลเนียนสใสไร้สิวฝ้าและรอยแผลเป็น
ผิวอเธอน่าสัมผัส เารู้สึหวแหนทุสิ่ทุอย่าที่เป็นเธอ อยารอบรอ อยาูแลให้ีที่สุเท่าที่ผู้ายนหนึ่ะทำไ้
“พี่รัรันนะรับ”
“รันอบให้พี่ันบอรัรันบ่อยๆ แบบนี้”
“ไม่เบื่อใ่ไหม อยาบอรัทุวัน ทุเวลา ทุวินาที”
“ไม่เบื่อหรอ่ะ” เธอลูบแ้มสา ่อนะยื่นหน้าไปุ๊บปาเา
ันภัยเลื่อนใบหน้าลมาุไ้ออหอมรุ่น เาวัลิ้นลามเลียผิวายผุผ่ออเธอ ลิ่นายหอมๆ ทำให้เารู้สึื่นใอย่าบอไม่ถู
อุ้มือให่เลื่อนลูบไปทั่วผิวพรรเนียนนุ่มทั่วสรรพา์าย เาพรมูบไปทั่วทุอูเนื้อ ออวบอิ่มถูับอในเวลา่อมาพร้อม้วยมือให่ที่ฟอนเฟ้นไม่ห่าหาย
“อื้อ...” รันนรินทร์ร้อราเสียสั่นสะท้าน เธอหยัายท่อนบนป้อนให้เานถึปา ในะที่ริมฝีปาร้อนรุ่มลามเลียไปามานบัวอวบ ่อนะวนลับมายัยออสีหวานที่รสาิล้ำเลิศ
ันภัยเลื่อนใบหน้าลไปยัหน้าท้อแบนราบไร้ไมันอเธอ เาแวะุ๊บสะือบุ๋มเบาๆ นใ้ร่าราเสียสั่นเมื่อริมฝีปาร้อนื้นแวะทัทายับสัส่วนนั้นหลายนาที
รันนรินทร์บิายเร่าๆ เมื่อสัมผัสไ้ถึลมหายใร้อนๆ ที่เป่ารอยู่ับเนินสาว เาแหวลีบสาวออ้วยนิ้วแร่แ็แร ่อนะวัลิ้นลามเลียอย่าใล้ิ แนบปาับวามหอมหวานลิ่นรุ่นรุิ
ปลายลิ้นสาร้อนวัลามเลียึ้นล แทรแะเ้าในทุ่อไม้หอมรัวน ผ่าน่านวาม่ำุ่มเ้าไปถึเม็ทับทิมสีสที่ประับประาามและเป็นุระสันเสียวอเธอ
ร่าสาวสะุ้และหยัึ้นมาอบสนอับารสัมผัสใล้ิอเา เส้นไหมนุ่มแนบลู่เปีย่ำไปับเนินบุปผาอันหอมรุ่น
ร่อสวาทไหลึมน้ำหวาน่ำใ เรียวลิ้นหนาสาร้อนวา้อนลามเลียไม่ห่าหาย สุท้าย็ทำให้ร่าที่นอนอยู่ับเียรวร่ำร่ำร้อไม่าปา
“อื้อ... พี่ันา... ไม่ไหวแล้ว่ะ” เธอส่ายหน้าไปมาับหมอนใบโ ุมแ้มอเาเอาไว้อย่าวิวอน เาเลื่อนายทาบทับ ่อนะบูบแนบิ เธอูบอบเาอย่าน่ารั
ันภัยแยาอเธอออ่อนะ่อยๆ สอายเ้าไปภายในอรัอันแสนุ่ม่ำ ร่าสาวเร็เล็น้อยอย่ารออย เธอร้อราทุรั้ที่เายับเ้าหา แ่เานิ่มนวลและใเย็น มือและปายัเฝ้าวนเวียนับารูบและเล้นลึเ้าทรวอวบอิ่ม ทั้สอหอบหายใฟืฟาหนัหน่วเมื่อหลอมรวมเนื้อายเป็นหนึ่เียว เธออเาแน่น ลูบไล้แผ่นหลัแ็แร่ในะที่ันภัยแ่ายทิ้เอาไว้ให้เธอปรับัว ไร้ำพูแ่สายาสื่อวามหมายไ้อย่าัเนถึวามพิศวาสที่เปี่ยมล้น
ร่าสู่อยๆ ยับเ้าออในอทารั เามอสบาเธอไม่วา บูบ้ำแล้ว้ำเล่าอย่าไม่เบื่อหน่าย มืออเธอป้วนเปี้ยนอยู่ับร่าายอเา
สะโพสอบยับเร่ัหวะึ้น เสียหอบหนัๆ ประสานันระมพร้อมับเสียเียที่ถูระแทระทั้นรุเร้าเร่าร้อน วามเสียว่านเิึ้นในลำนำรัไม่เสื่อมลาย เวลายิ่ล่วเลยไปยิ่เพิ่มอารม์พิศวาสที่มิอา้านทาน
ันภัยวามือใล้ๆ ับใบหน้าอเธอ ลับหมอนใบโ วาอเาเ็มเปี่ยมไป้วยเปลวเพลิแห่วามพิศวาส ท่อนล่าพัวพันัน้วยวามเสน่หา เนื้อายเสียสีสอเสียบเสียว่าน หยาน้ำหวานไหลึมุ่มโโลมไล้เนื้อายายอันแ็แร่
เธอแยาให้เาระแทอย่าเ็มรั ร้อรวราเหมือนะาใ บทรัยาวนานบล้วยวามอิ่มเอมอทัู้่ หยาเหื่อไหลโมไปทั่วเรือนายหนุ่มสาว ลมเย็นที่พัเ้ามาทาหน้า่าทำให้ายสาวสะท้าน้อเบียร่าเ้าหาร่าแ็แร่เพื่อหาไออุ่น
“หนาวเหรอรับรัน” เาระิบถามะอเธอเอาไว้ในอ้อมแนแร่
“หนาว่ะ ลมพัมาโนเหื่อเลยหนาว”
“เหนียวัวไหมรับ ะอาบน้ำไหม” เาระิบถามเสียแผ่วเบาแ่อ่อนโยนห่วใย
“็อยาอาบนะะ แ่้าล่ามืแล้ว น่าลัวั่ะ” เธอลัวริๆ เพราะที่นี่ไม่ใ่บ้านเิเมือนอน อีทั้ยัไม่มีห้อน้ำบนัวบ้านที่สะวสบายเหมือนบ้านอัวเออี
“แบบนี้ไหม พี่ัน้ำมาให้อาบ้านบน”
“พี่ันะเหนื่อยไหมะ” เธอเอ่ยถามอย่าเรใ
“ไม่รับ พี่ะ่วยอาบน้ำให้ ะไ้นอนหลับสบายไม่เหนียวัวไ” เาพูแ่นั้น ่อนุมพิหน้าผานูนเลี้ยและละาเียไปัน้ำึ้นมาให้เธออาบ
รันนรินทร์มอผู้ายที่เธอะฝาีวิเอาไว้ับเา้วยสายารัใร่ ันภัยำลันน้ำ แบใส่ถัึ้นมาเทในะละมัใบโมุมหนึ่อห้อรัว พื้นห้อรัวเป็นพื้นไม้ทำาไม้ไผ่ ึสามารถอาบน้ำไ้ เพราะน้ำะไหลลใ้ถุน เธอเพิ่รู้ว่ามันสะวไม่่าาห้อน้ำ ันภัยหัวิี เาไม่อยาให้เธอเินลไปอาบน้ำ้านล่ามืๆ ่ำๆ เพราะลัวูเี้ยวเี้ยวอ
“มาอาบน้ำันรับ” เาวนเธอไปอาบน้ำ เธอนั่มอเาาปริบๆ ร่าสูเินมาอุ้มเธอไปนั่บนพื้นไม้ไผ่ ในะที่ผ้าเ็ัวที่ห่อหุ้มร่าายอยู่ทำท่าะหล่นลไปอับพื้น
“อุ๊ย!”
“วันหลัอาบน้ำแบบนี้้อนุ่ผ้าถุนะ”
“ผ้าถุเหรอะ น่าสนุั รันไม่เยนุ่ผ้าถุมา่อนเลย”
อยู่บ้านเธออาบน้ำแ้ผ้าในห้อน้ำ ไม่เยนุ่ผ้าถุเลยสัรั้เียวในีวิ
“็เหมือนนุ่ผ้าเ็ัวรับ” เาทำท่าะัน้ำราัวเธอ แ่รันนรินทร์สะุ้นลุันแทบระโหนี ท่าทาอเธอทำให้เาเอ็นูหนัหนา
ความคิดเห็น