คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8
เถื่อนลูบไล้แนลมลึอเธอเบา ๆ เามีวามสุเสมอที่มีเธออยู่ในอ้อมแนเ่นนี้
“เฮียเรียมอาหารอะไรเอาไว้ให้พรีมเหรอะ”
“อโปรพรีมไ ้อลไปูเอ รับรอว่าเ็และ้ออบมาๆ เลย” เาระิบบอที่ริมหู
“ื่นเ้นัเลย่ะ”
“แล้วพรีม็้อมีราวัลให้เฮีย้วยนะ”
เธอไม่อบแ่ลูบไล้แผอว้าอเาไปมา ่อนที่เถื่อนะันร่าอเธอไปับผนัอี้าน เพียไม่นานเสียรวราในห้อน้ำว้า็ัึ้นอีรั้
เถื่อนพาพริมาเินลบันไมา้านล่า็้อะัที่เห็นน้อายทั้สามนั่รออยู่ที่โ๊ะรับประทานอาหาร
พริมายิ้มใหน้อายทุนอเถื่อน นั่นทำให้เถื่อน้อเอ่ยถามออไปอย่าุน
“มาทำไมัน”
“วันนี้รู้่าวว่าพรีมเรียนบรับปริาแล้ว พวเรา็เลยมาแสวามีใับพรีมไรับ”
“อืม...” เถื่อนราออมา เาอยาอยู่ับพริมาสอ่อสอ แ่ันมีน้อายมา้วย แ่มาแล้ว็ีะไ้ินอาหาร้วยัน เพราะปิเาับน้อาย็รับประทานอาหาร้วยันอยู่แล้ว
“มาแล้ว็ิน้าว้วยัน”
“อโปรอพรีมทั้นั้นเลย”
“พวนายรู้ไ้ยัไ”
“พวเราไม่รู้หรอถ้าเฮียไม่บอ เฮียำไ้ทุอย่าว่าพรีมอบินอะไรบ้า ยิ่อาหารทะเลพรีมยิ่อบิน เฮีย็สั่มาเป็นพิเศษ ลาภปาพวเราเลย” ประโยอน้อายทำให้พริมาอมยิ้ม เธอเอ็ไม่รู้หรอว่าเถื่อนะำไ้หรือไม่ไ้ว่าเธออบินอะไรบ้า แ่พอเห็นอาหาร็รู้ว่าเาำไ้และใส่ใเธอเสมอ
“น่าินทั้นั้นเลย ั้นไม่เรใแล้วนะเฮีย” ประโยอน้อ ๆ ทำให้เถื่อนทรุัวนั่ที่เ้าอี้รหัวโ๊ะ พริมานั่ลใล้ ๆ ับเถื่อน ส่วนสามหนุ่มนั่ลรัน้ามับเธอ
“ยินี้วยนะรับพรีมที่เรียนบแล้ว” ปืนอวยพรและยื่นล่ออวัให้ าม้วยเสือและสิห์
พริมาเยเอน้อายทั้สามอเถื่อนมาแล้ว เพราะสี่พี่น้อเป็นลูพี่ลูน้อที่รัและสนิทันมา อนเถื่อนเอาอไปให้เธอที่อนโฯ และะไปทำธุระ้วยัน เลยไ้เอันและพูุยันและหลัานั้น็ไ้เอันอีหลายรั้ รวมถึอนมาที่ไร่้วย
“อบุนะะเฮียปืน เฮียเสือ เฮียสิห์” ผู้ายบ้านนี้ื่อสั้น ๆ เรีย่ายแ่็ูเถื่อน ๆ เหลือำลั
ทั้สามเป็นพี่น้อระูลอภิาน์ที่ว้าวาเป็นที่นับหน้าถือาอัหวั อีทั้ยัร่ำรวยิอันับ้นๆ อประเทศ
ระูลอภิาน์ทำธุริหลายอย่า้านอสัหาริมทรัพย์ ธุริารท่อเที่ยว ธุริลาืน ผับบาร์าร์เฟ่ และมีที่ินหลายพันไร่ในัหวัสลาและัหวัใล้เียอย่าพัทลุและสูล นานัารเมือท้อถิ่นหรือนัยั้อเรใ เธอเอ็ไ้บารมีอเาอย่วยเหลือไม่่าัน
“หวัว่าอวัะถูในะรับ พวเฮีย ๆ เลือเอับมือเลย”
“อบุมาๆ ่ะ ให้อะไรพรีม็ถูใทั้หมนั่นแหละ่ะ” ในสายาอสามหนุ่มพริมาเป็นนมัน้อยมาแ่ไหนแ่ไหรแล้ว ไม่เยเอ่ยออะไรเถื่อนเลย เพราเถื่อนบอว่าอทุิ้นที่ื้อให้พริมา เาเป็นนอยาให้เอ ไม่ใ่เพราะเธอร้ออ
“แล้วเฮียเถื่อนล่ะรับให้อวัอะไร” เสือเอ่ยถาม
“เฮียื้อรถป้ายแให้เป็นอวัที่เรียนบน่ะ่ะ”
“เยี่ยมไปเลย” สิห์อมยิ้ม ในะที่เถื่อนระแอมเบา ๆ
“ปิเฮียไม่เยทุ่มให้ใรนานี้มา่อน น้อพรีมนี่ถือว่าเป็นนพิเศษเลยนะรับ”
“อะแฮ่ม” ำว่านพิเศษทำให้เถื่อน้อระแอมระไอออมาอีรั้
“ินันไ้แล้ว ไม่หิวันหรือไ” เถื่อนพูเสียรึมปนุ ไม่รู้เป็นเพราะว่าเาไม่อบใที่น้อายทั้สามแย่ันพูุยับผู้หิอเา หรือเพราะไม่อยาให้โนัไ้เรื่ออวัวันรับปริาันแน่
หนุ่ม ๆ รุมันัอาหารให้หิสาวนเียวอโ๊ะ เธอล่าวอบุ่อนะยิ้มหวานส่ไปให้ เถื่อนเหลือบมอผู้หิอเา รู้สึไม่สบอารม์โยไม่ทราบสาเหุ ารเห็นายอื่นรุมันเอาใพริมาทำให้เาหุหิไม่น้อย
“พวเรามีธุระ้ออัวลับ่อนนะเฮีย” เหมือนเป็นารวาระเบิลูให่ให้พี่ายนโ เพราะสามหนุ่มพอะรู้อาารอนี้ ‘หว’ ไ้าสายาและารระทำอพี่าย ไม่ถึับบโ๊ะัปัหรือึปืนลูอออมาระหน่ำยิแ่สีหน้า็บ่บอว่าไม่สบอารม์อย่ายิ่ยว
“อ้าว... เฮียะลับันแล้วเหรอะ”
“ใ่รับ พวเฮีย้ออัว่อน อิ่มันแล้วและที่สำั็เอาอวัมาให้พรีมแล้ว้วย”
“ะรีบลับไปไหนล่ะ ยัไม่ไ้ินอหวานเลย” เถื่อนเอ่ยถามน้อ ๆ
“พวผมไม่อบินอหวานเหมือน... เฮียเท่าไหร่รับ ให้เฮียินไปเลยรับ” ประโยอปืนมีนัยบาอย่าที่พริมาไม่เ้าใแ่เถื่อนมอน้อายเม็ ไม่อบที่โนรู้ทัน
“พวเฮีย้อไปแล้วริ ๆ นะรับ ไว้เอันใหม่ เี๋ยวนแถวนี้ะึลูอออมาัารน่ะรับ” ปืนพูิลนิ ๆ ในะที่พริมาเหลือบไปมอเถื่อน้วยวามสสัย
เาไม่พอใอะไรนถึนาะึปืนลูอออมาถล่ม เรื่ที่เธอุยับน้อายอเาน่ะเหรอ ไม่น่าใ่และไม่น่าเื่อ้วย ที่นแบบเาะหึหวเธอ
“อบุนะะอาหารอเฮียอร่อยมา”
“อิ่มหรือยั มีอหวานอีนะ”
“อะไรเหรอะ”
“้าวเหนียวมะม่วอโปรอพรีมไ” เาเลื่อนมือมาไล้แ้มนวลเนียนอเธอเบา ๆ พริมามอสบาเาแล้วรู้สึสะท้าน วามหยาเยิ้มอายสาวเอ่อท้นไปนเปียุ่มาเในเนื้อี เพียแ่เาสัมผัสเธอ็สั่นระริรู้สึปรารถนาเาอย่ารุนแร
สายาอเถื่อนมันทำให้เธอเหมือน้อมนร์สะ เธอทาบมือับหลัมือหนาอเาทีุ่มแ้มเธออยู่ รู้สึร้อนวูบวาบเสียว่านวาบและระหายอยาเป็นที่สุ เถื่อนมัทำให้เธอไม่เป็นัวอัวเอ
สาวใ้นำ้าวเหนียวมะม่วมาเสิร์ฟ ทำให้มือหนาอเา้อละออาใบหน้าอเธอ
“้าวเหนียวนุ่ม หวานมัน หอมละมุนลิ้นัเลย่ะ”
“รู้ว่าอบิน” เถื่อนมออย่าเอ็นู
“มะม่ว็หวานลมล่อม” เธอเอ่ยมไม่าปา รสาิ้าวเหนียวมะม่วหอมรุ่น ทำให้เธอ้อหลับาื่ม่ำับรสาิอวามอร่อยที่ัินเ็ม ๆ ำ
“มะม่วในสวนเฮียเอ ปลอสารพิษ” ไ้ยินแบบนั้นเธอ็ยิ้มว้าให้เาในทันที
ผู้หินอื่นอาะลัวาริน้าวเหนียวมะม่วหรือนมหวานเพราะลัวอ้วน แ่สำหรับเธอแล้วออร่อยเอาไว้่อน แล้ว่อยออำลัายเอา เิมาทั้ทีไม่รู้ัรสาิ้าวเหนียวมะม่วเสียาิเิะมั
“เฮียไม่ินเหรอะ” เธอยั้ปาเอาไว้ ะถามเาว่า ไหนน้อายอเาบอว่าเาอบินอหวานไ เธอเอ็ไม่เยรู้ว่าเาอบินอหวานนิไหน เพราะรู้ัันมานาน เาไม่นิยมบริโภนมหวานนอาที่เธอทำให้ินเท่านั้น
“เฮียมีอหวานที่อบินอยู่แล้ว” ประโยอเาโออ่อย สายาอเาทอมอเธอไม่วา ทำเอาหิสาวแทบลืน้าวเหนียวมะม่วไม่ลเพราะรู้สึอย่าอื่นแทน
“อะไรเหรอะ” พริมาเอ่ยถาม มอสบาเา้วยแววหวานหย
“เี๋ยว็รู้”
ความคิดเห็น