คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7
“อ้อ... ่ะ” พลอยฟ้าไม่ไ้ัอะไร เธอพร้อมที่ะามไป่วยเาหาอ หาเา้อารวาม่วยเหลือ
“น้อพลอยึ้นไป่วยพี่หาอหน่อยสิะ” ปราบเอ่ยบอหิสาวเมื่อับรถพาเธอมาที่อนโฯ ส่วนัว
พลอยฟ้าามปราบึ้นไปยัอนโฯ ส่วนัว เพราะะไป่วยเาหาอ้วย เธอไม่ไ้ิอะไรเินเลยว่าเาะทำอะไร ึไม่ไ้ระแว
“พี่ปราบ้อารหาอะไรเหรอะ”
“พี่้อารหาล่อใส่เรื่อประับน่ะรับ เป็นล่อำมะหยีสีแรับ ไม่รู้เอาไปวาไว้รไหน”
“ล่อใส่เรื่อประับเหรอะ” เธอวาสายามอหา
“ใ่่ะ”
“ล่อสี่เหลี่ยมเหรอะ” เธอถามย้ำ หาไม่ไ้เป็นนนำไปเ็บเอ เธอ็หาไม่เอ
“ใ่่ะ” เ้าอห้อเอ่ยอบ นั่นทำให้พลอยฟ้า้อ่วยเาหานทั่ว
“เหลือแ่ในห้อนอนแล้วรับ น้อพลอยมา่วยพี่หาหน่อยสิะ” พอบอว่าห้อนอน พลอยฟ้า็ะัเล็น้อย แ่เห็นท่าทีที่เาหาแล้วว้าวุ่นใริ ๆ ึยอมเ้าไปหาในห้อนอน้วย
“ล่อนี้ไหมะ” พลอยฟ้าเห็นเาหานทั่ว็ไม่เอ ็เลยลอหาบนที่นอนู เธอไม่ิว่าล่อำมะหยีะอยู่ใ้หมอนหรอ แ่็ลอ้นหาูเท่านั้น
“ใ่่ะ” ปราบรีบเอ่ยบออย่าีใ พอเธอส่ล่ออวันั้นมาให้เา เา็รีบบอให้เธอเปิออ
“เปิูสิะ”
“เปิูเหรอะ”
“ใ่่ะ เปิูว่าอบไหม”
“ทำไมถึ้อเปิูว่าอบไหมล่ะะ” นื่อบื้อเอ่ยถาม ทำเอาปราบแทบหยุมหัวัวเอ
“พี่ให้เป็นอวั้อนรับารฝึานน่ะรับ” ไ้ยินแบบนั้นพลอยฟ้า็เปิออู
“สวยมา่ะ แ่ท่าะแพน่าู พลอยไม่รับไ้ไหมะ พลอยเรใน่ะ่ะ” สร้อย้อมือเส้นสวยทำให้เธอนึเรใ ุยายเยสอนว่าอย่ารับอใร่าย ๆ
“ทำไมล่ะะ หรือว่าพลอยรัเียพี่”
“ไม่ใ่นะะ แ่มันแพเินไป พลอยเรใน่ะ่ะ”
“พลอยเป็นู่หมั้นอพี่นะะ พี่ให้อวับ้าไม่เห็นแปล”
“เอ่อ...”
“ถ้าน้อพลอยไม่รับ แสว่าน้อพลอยรัเียพี่ หรือริ ๆ แล้วน้อพลอยไม่ไ้อยาหมั้นับพี่”
“ไม่ใ่นะะ พลอยแ่เรใเท่านั้นเอ เอาเป็นว่าพลอยะรับเอาไว้็ไ้่ะ”
“แบบนี้่อยน่ารัหน่อย่ะ เี๋ยวพี่สวมให้นะะ” เาให้เธอนั่ลบนเีย ่อนะหยิบสร้อย้อมือฝัเพรมาสวมใหู้่หมั้นสาวอย่าเบามือ
“สวยมา่ะ” เา้มลทำท่าะุมพิหลัมือนุ่ม แ่เธอ็ึมือหนี
“อย่า่ะพี่ปราบ”
“ทำไมล่ะะ พี่เป็นู่หมั้น เราะอะหอมันบ้า ไม่น่าะมีปัหาอะไรนี่ะ”
“มันไม่ีน่ะ่ะ พี่ปราบ็หาอเสร็แล้ว เราไปันเถอะ่ะ” เธอหมายถึให้เาไปส่เธอที่บ้าน
“พี่ออสัรั้ไ้ไหมะ อย่าเย็นาับพี่นัเลย” ทำไมมันถึไ้ยาเย็นนานี้นะ ปราบไม่เ้าใหิสาวรหน้าเลยสันิ ถ้าไม่ไ้เป็นู่หมั้นับเา เาิว่าหล่อนึ้นานไปลอีวิ
“เอ่อ...”
“รัเียพี่นานั้นเลยหรือะ” ปราบพูอย่าน้อยใ หันหลัให้เธอ ทำท่าทาเหมือนอน
“ไม่ใ่นะะ อ็ไ้่ะ แ่อนะะ” เธอยอม้อเา่อน
“พี่แ่อยาอแ่นั้นริๆ ่ะ” ปราบหันมาเผิหน้า เาึเธอมาอรัแนบอ ลิ่นหอมเหมือนอมะลิาายสาวทำให้เาเผลอสูมเ้าปอแร ๆ ลึ ๆ
ผมอเธอ็นุ่มสลวยเาาม เาเยสัเ แ่ไม่เยสัมผัสและแนบิใล้ ๆ นานี้มา่อน พอใ้มือลูบูปราว่ามันนุ่มสลวยประุแพรไหม
เานึอยารู้ว่าเธอะหน้าาอย่าไร ภายใ้แว่นาหนาเอะ ึ่อย ๆ ปลแว่นอเธอออ
“อุ๊ย! พี่ปราบถอแว่นอพลอยออทำไมะ” สายาอเธอพร่าเลือนไปในทันทีเมื่อเาปลแว่นออ
ปราบะพริบาปริบ ๆ เมื่อไ้เห็นใบหน้าอเธอัเน ใบหน้าอพลอยฟ้าภายใ้แว่นาหนาเอะ็สวยน่ารัไม่หยอ
“พี่ปราบะ” เธอวานมือหาแว่นแ่เารวบมือเธอเอาไว้ ่อนะสอประสานเ้าหาัน
“เวลาถอแว่นน้อพลอยน่ารััเลย่ะ” เามอเ็สาวแล้วถึับลืนน้ำลายลอ ถ้าไ้ับระแทบนเียสัทีน่าะี อยารู้ว่าเิ่ม ๆ เย ๆ แบบเธอะรสาิเป็นยัไ
ปราบไม่พูพร่ำ เาประอใบหน้าอเธอ่อนะบูบอย่าูื่ม
พลอยฟ้าิ้นรนไปมา เธอรัวำปั้นใส่แผ่นหลัเาไม่ยั้ แ่ปาร้อน็ยับูบ บเม้มริมฝีปาบนล่า สอแทรลิ้นหนาเ้าไปในโพรปานุ่มไม่ยอมละห่า
ารไ้แลลิ้นับเาทำให้พลอยฟ้ารู้สึเสียว่าน เนื้อัวสั่นระริ เอะะเพราะไม่เยโนูบมา่อน นั่นยิ่ทำให้ปราบม้ำูบเธอหนั้อึ้นไปอี
ยิู่บยิ่หวานไปหมทั้เนื้อทั้ัว เาเลื่อนมือลไปยัระุมเสื้อนัศึษา มือหนาปลอออย่ารวเร็ว เพียไม่นานเา็เห็นผิวายผุผ่อภายใ้ร่มผ้า นั่นยิ่ทำให้ปราบะลึพรึเพริ ้มลไปุไ้ับูอย่าหิวระหาย
“พี่ปราบไม่นะะ อย่าทำับพลอยแบบนี้” ร่าที่ถูลไปบนเียหนานุ่ม ทำให้พลอยฟ้าร้อประท้วอย่าใ เธอไ้สิ็เพราะแผ่นหลัสัมผัสับพื้นเียนั่นแหละ
“พลอยน่ารััเลย่ะ ให้พี่นะะ” ปราบทาบทับบูบเ้าหาอีรั้ มือพลอยฟ้าไปับเียนอนว้า เธอพยายามัืนแ่สู้แรเาไม่ไหว
“พี่ปราบ อื้อ... ไม่นะะ” พลอยฟ้าร้อประท้วไ้ไม่ทันไร ปราบ็ูบปิปาอเธออี ูบนเธอแทบหายใหายอไม่ทัน เสื้อนัศึษาถูปลระุมนหมรั ้านในมีเสื้อล้ามสีาวอีัว เาถลึ้นไปเพื่อะมอปทุมถันอวบอิ่มที่อยู่ภายใ้บราเียร์ ึไ้เห็นผิวายใ้ร่มผ้าาวเนียนอมมพู
นี่เป็นรั้แรที่ไ้เห็น เาไม่เยเห็นผิวายอเธอมา่อน มันทำให้เาื่นเ้นพอสมวร
“ว้าย! พี่ปราบอย่า่ะ” เธออยาะปิป้อทรวออวบอิ่มอัวเอ แ่มันทำไม่ไ้เพราะเารวบมือไปเหนือศีรษะ นั่นทำให้ในเวลานี้ปราบไ้มอทรวออวบอิ่มที่ยัห่อหุ้ม้วยบราเียร์อเธอัเน
ทรวออวบอั๋น ให่โเ็มไม้เ็มมือทำให้ปราบุหน้าเ้าไปหาอย่าลั่ไล้
เธอสวมเสื้อัวให่เาึไม่เยเห็นว่ารูปร่าอเธอมันเป็นยัไ ไม่เหมือนนัศึษาฝึานนอื่นที่ใส่เสื้อผ้ารัรึไปทั้เนื้อทั้ัว เรียว่าใสุ่นัศึษาไ้เอ็์มา มอแล้วเป็นอาหาราสุ ๆ แ่ับพลอยฟ้าไม่ใ่ ไม่เยมีใรไ้เห็นว่าเธอมีรูปร่าแบบไหน
“อน้อพลอยอวบั่ะ ใส่แ่เสื้อัวให่ ๆ พี่ไม่เยรู้มา่อนว่าอะสวยนานี้” ประโยอปราบทำให้พลอยฟ้าหน้าแ่ำลามไปถึใบหู
“พี่ปราบปล่อยพลอยเถอะ่ะ เราำลัะทำเรื่อไม่ีันนะะ”
“พี่ไม่ไหวแล้ว่ะน้อพลอย อยาเอาน้อพลอยอนนี้เลย” ปราบพูเสียแหบพร่า ใรที่ึ้นเียับเาไม่เยรอเลยสัราย เาวนึ้นมาบนห้อที่อนโฯ เธอ็ามึ้นมา แสว่าเธอรู้อยู่แล้วว่า้อเป็นแบบนี้
ะเล่นัวอะไรนัหนา!
ความคิดเห็น