คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7
“ั้นอาบน้ำพร้อมันนะะ” พริมาเอ่ยึ้น ้อนสายาหวานหยึ้นมอเา เถื่อนเินเ้าหา่อนะับาสวยอเธอเอาไว้แล้วบูบอย่าุเือ
“เปลื้อผ้าให้เฮียูหน่อยสิ” เถื่อนัปาัวเอ วาสายามอเรือนร่าอนรหน้า้วยวามหิวระหาย ร่าายอเารุ่มร้อนไปหม แทบะระโนเ้าไปลืนินเธอไปทั้เนื้อทั้ัว
พริมา้อนสายาหวานหยึ้นมอ่อนะ่อย ๆ ปลระุมเสื้อนัศึษาออทีละเม็อย่าอ้อยอิ่
เธอเปลื้อเสื้อัวน้อยออาเรือนร่าาวผ่อ ปราบราเียร์สีเนื้อที่รัรึทรวออวบอิ่มเอาไว้ เถื่อนถึับแะลิ้นเลียริมฝีปาไปมาเบา ๆ ร่าายอเาร้อนรุ่มและวามเป็นายอเาำลัื่นัว้วยวามทรมาน
ผิวาวเนียนละเอียัับบราสีเนื้อละมุน เธอปลระโปรทรเอท่อนล่าออไป เหลือแ่แพนี้ัวน้อยสีเนื้อไม่่าาท่อนบน
่อนที่ร่าน้อยะเินเ้ามาหา แล้วหมุนแผ่นหลัให้แ่เา
“เฮีย่วยปละอบราให้พรีมหน่อยสิะ” เธอเอ่ยบอเาเสียหวาน ายหนุ่มแะมือไปับะอบราเียร์ราาแพ ่อนะละมือไปลาไล้เบา ๆ รแนสันหลัอเธอ ร่าายอเธอสั่นสะท้านเพียแ่เาสัมผัสแะ้อ
“อื้ม...” เธอราออมา ่อนที่บราเียร์สีเนื้อะหลุาารรัรึ เธอหันมา เา็ไ้เห็นปทุมถันอวบอิ่มที่พวยพุ่อยู่รหน้า ร่าายอเธอหอมรุ่น เาึเ้าุไ้ออหอม ๆ อย่าลั่ไล้
ลิ่นหอมอเธอผสมับลิ่นเหื่อมันทำให้เาระหายอยายิ่นั
“ท่อนล่าล่ะะ เฮียยัไม่ถอเลย” เาับมืออเธอมาสัมผัสับอาภร์ท่อนล่า หัวใอพริมาเ้นแรแทบะโลออมาาอ ร่าายอเธอำลัสั่นสะท้าน นเาสัมผัสไ้
เาโอบเอวบาพาเธอไปยัเียนอนว้า ่อนที่ะให้เธอนั่ลบนอบเีย ายหนุ่มัารึรั้แพนี้ัวน้อยออไปทาปลายา นั่นทำให้เรือนร่าท่อนล่าเปลือยเปล่า
“แยาให้เฮียูหน่อยสิว่าหยาเยิ้มนาไหนแล้ว” เาเอ่ยออมา้วยน้ำเสียแหบพร่า พลาแยเรียวาอเธอออ
วามหยาเยิ้มแ่ำไหลึมออมาาลีบผารอแสนสวย เายืนึ้นเ็มวามสู่อนะถอยห่า
“่วยัวเอให้เฮียูหน่อยสิ” เาเอ่ยออมา้วยน้ำเสียแหบพร่า ลืนน้ำลายลอ้วยวามระหาย ร่าายอเธอสั่นรัว ่อนะ่อย ๆ แะนิ้วเล็ ๆ ับปุ่มระสันอเธอ
“อื้อ... เฮียะ” เธอร้อเรียเา้วยวามเสียว่าน บิายไปมาเร่า ๆ าวามระสันที่เิาารบบี้ิ่สวาท
วามหยาเยิ้มไหลึมออมา ให้เธอสอแทรนิ้วเล็ ๆ เ้าไปในถ้ำน้ำหวานไ้่ายึ้น น้ำรัไหลทะลัทะลายลิ่นหอมรุ่นออมา สะโพสาวบิส่ายไปมาระรัว้วยวามเสียว่าน ใบหน้าอเธอหยาเยิ้ม ปาน้อยเผยอราสลับับารัปาเบา ๆ ้วยวามระสัน
“อ๊าย... เฮียเถื่อนะ พรีมเสียวั่ะ”
“รไหนเหรอ” เาเอ่ยถามพลาเินเ้าหา สอมือเ้าในลุ่มผมหนานุ่มอเธอ พลาัิ่หูอเธอเล่น
“รนี้่ะ” เธอ้มมอายสาวอัวเอที่ำลัหยาเยิ้ม ่อนที่ะหยัสะโพึ้นสูเร็ระุเสร็สมอารม์หมาย
“เสร็แล้วเหรอ” เาเอ่ยถามพลามอหยาวามรัที่ไหลึมไปามเรียวาเนียนนุ่มอเธอ
เธอพยัหน้าพลาัปาเบา ๆ ในะที่เถื่อนับมือน้อยอเธอไปสัมผัสับแ่นายแ็ร้าวอเา
“แ่เฮียยัไม่เสร็เลย ทรมานเหลือเินแล้ว” เธอสัมผัสไ้ถึวามแ็ร้าวอันแสนทรมานอเา
เถื่อนไม่รอ้า เาเ่าลับอบเีย ันร่าอเธอออเล็น้อย่อนะสอแทรวามเป็นายเ้าไป
“อ๊าย... เฮียเถื่อนะ” พริมาร้อออมาเสียหลเมื่อเาแทรเ้ามานมิโน มันลึมานเธอทัุ้ทั้เสียวในเวลาเียวัน
“ลึพอไหม”
“ให้ลึอีนิ่ะเฮีย อ๊าย...” เธอร้อ้วยวามเสียว่าน มัน่านระสันไปนถึมลู แ่นายให่โแ็แร่อเาที่ฝาฝัเ้ามาทำให้ผนัอ่อนนุ่มอเธอบีบรัอย่ารุนแร อีทั้ร่าายที่เริ่มเสียสีันให้วามรู้สึระสันเสียว
เธอโอบอรอบร่าหนาอเาเอาไว้ แยาออให้ว้าว่าเิมเพื่อให้เาระแทเ้ามาไ้อย่าถึอถึใมาึ้น
เสียรวราอหล่อนัระมไปทั่วห้อนอนว้า ่อนที่พริมาะร้อออมาเสียัลั่น
“เฮียะ พรีมะเสร็แล้ว่ะ” เธอบอเาอย่ารไปรมา พร้อม้วยอาารอรัเร็ระุและหยาน้ำหวานที่แพร่าอย่ารุนแร
ร่าายอเธอเร็้า่อนะผ่อนลาย เถื่อนระิบให้เธอลานเ่า ่อนที่เาะยำนมอวบเ็มไม้เ็มมืออเธอ แล้วสอเสียบโยายเ้าหาอย่าเร่าร้อน
พริมารวราแทบร้ออีวิ เธอหอบหายใระรัว รวร่ำร่ำร้อว่าใล้ถึุหมายอีรั้ เถื่อนระแทายถี่ ๆ น้ำเสียอเาแหบพร่าใบหน้าเหยเ้วยวามเสียว่าน
“แน่นิบ รัเฮียแทบหัใน เสียวะมั อ๊า... ใล้แล้ว” เาร้อบอ่อนะระแทแรึ้น เธอหยัสะโพโ้อบับเาเพียไม่นาน็แพร่าพร้อมัน ับมือันไปสูุ่สุยออย่ารุนแร
เาทิ้ายลอรัร่าน้อยอเธอเอาไว้ บูบแ้มเนียนอเธอเบา ๆ อย่าแสนรั
เถื่อนไม่เยรู้ว่าัวเอนั้นหวแหนนในอ้อมแนเพียใ แ่เาแสออมาให้ทุนไ้เห็น แม้แ่น้อายทั้สามที่รับรู้อยู่เ็มอ อาเพราะเถื่อนปิเสธารมีรอบรัว ารมีลูเมียมาโยลอ เาึไม่รู้ว่าารระทำอเานั้นทั้หวแหน และลั่รัพริมามาแ่ไหน
ไม่ว่าเธอะอยาไ้อะไร เาะหาให้เธอทุอย่า ไม่ว่าเธอ้อารสิ่ไหน ปาบอว่าไม่ว่าแ่ลับทำให้ทั้ ๆ ที่านยุ่ล้นมือ ยัสละเวลาัารให้เธอไ้ทุอย่า แม้แ่เรื่อรับปริา เายุ่มา้อเลียร์านหลายอย่า ริ ๆ แล้วน่าะไปหาพริมาไม่ไ้เลยเสีย้วย้ำ แ่พอรู้ว่าเธอะรับปริาเา็ทำานหามรุ่หาม่ำเพื่อะไ้ไปให้ทันถ่ายรูปับเธอหน้ามหาวิทยาลัยและมอบอวัสุพิเศษให้เธอในวันสำเร็ารศึษาอเธอ
เถื่อนอุ้มร่าพริมาเ้าไปอาบน้ำ ห้อน้ำอเาว้าวา บรรยาาศีเพราะมีวามเป็นธรรมาิอยู่มา อ่าใบโับสายน้ำเย็นสบายทำให้เาับเธอไ้นอนแ่อย่าผ่อนลาย
เถื่อนเี่ยวผมนุ่มสลวยอเธอไปมา เธอุ๊บปลายาหนาอเาเบา ๆ มีวามสุที่ะไ้อยู่ในอ้อมแนอเาแบบนี้ไปลอีวิ
“พรีมรัเฮียั” เธอบอเา วามรู้สึอเธอือวามรู้สึที่แท้ริ ที่เธออยาะบอเา เาะรับหรือไม่รับ ะอบรับหรือไม่นั้นเธอไม่ไ้าหวั เพราะเรียมใับวามสัมพันธ์ที่เิึ้นแ่แร แ่เธอรัเานี่ือเรื่อริาหัวใอเธอ
เถื่อนฟัำว่ารัาเธอเป็นร้อย ๆ รั้ หัวใอเาไม่ไ้้านา เารู้สึและมีวามอ่อนไหวเิึ้น
แ่ที่เาไม่ไ้อบรับว่าเาเอ็รัเธอเหมือนัน อาเพราะว่าเายัไม่ริัับารมีรอบรัวหรือมีลูเมีย ีวิอเายั้อารวามื่นเ้นเร้าใในแบบบับอเาอยู่ เถื่อนึไม่อยาให้เธอ้อาหวัับารมีีวิรอบรัว ที่อาะไม่ไ้สวยหรูเป็นอย่าที่เธอาหวัเอาไว้็เป็นไ้
ความคิดเห็น