คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6
“ะยับแล้วนะ” เพราะเาเบี่ยเบนวามสนใ้วยารวนเธอุย ผลปราว่าเาสอแทรายเ้ามาเือบสุลำั้แ่อนไหนไม่รู้
“อ๊า... ไม่เอานะะ หนูไม่ยอม” น้ำอิออแรันหน้าท้อแร่อเา แู่เหมือนว่าะไม่เป็นผล
“ยอมไม่ยอม็้อยอมละ เพราะว่ามันเ้าไปแล้ว ฟินไหม” ูเา ทำหน้าทำาและเอ่ยถามเธอสิ น้ำอิไ้แ่ะพริบาปริบๆ
“ไม่ฟิน ถอยไปเลย่ะ”
“ไ้... เี๋ยวถอยให้” เาถอนสะโพออริๆ ยับออไปแบบที่ร่าายรุที่เื่อมประสานันเือบหลุออาัน ่อนะเ้ามาใหม่
“อ๊า...” ทั้สออุทานพร้อมัน เมื่อร่าายสอเสียบเ้าหาันอย่า ล้ำลึ
“ุสิแล้หนู”
“็ันบอไปแล้ว ว่าเธอน่าแล้” เารวบสะโพเ็สาวเอาไว้ ่อนะโยลอนเ้าหา น้ำอิิมือับผ้าปูเียแน่น สีหน้าอเธอเสียว่านสุใระนับวามเ็บแปลบาารเสียสีที่ไม่เยสัมผัสมา่อน
“ู่...” เาลูบไล้ผมนุ่มอเธอเบาๆ ้วยวามเอ็นู เมื่อเห็นใบหน้า เหยเอเธอ
“หนูไม่ไหวแล้ว่ะ”
“ไม่ไหว็ไม่้ออั้น ปล่อยมันออมา ปล่อยัวปล่อยใ ยัไ็หนี ไม่รอแล้วแหละ” ูเหมือนว่าไม่ใ่ำปลอบโยน แ่เป็นประโยให้เธอสมยอมเสียมาว่า เธอหลับายอมรับะารรม เาไล้สะโพอนามอเธอเพื่อให้เธอลายาวามื่นลัว
“อไม้ที่เธอัแันให้สวยและหอมมานะ ้อมาัแันให้ันทุวันนะ เ้าใไหม” เธอไม่อบแ่เม้มปาเ้าหาัน
“ว่าไเ็ื้อ มาัแันให้ันทุวันไ้ไหม” เธอไม่อบ เาเลยแล้ระแทเ้าหาระรัว
“อื้อ...”
“ว่าไ”
“่ะ” เธอรับำอย่าหลีเลี่ยไม่ไ้ เาโยลอนนร่าอเ็สาวไหวระริไปับเีย ไม่นานเธอ็ไ้ยินเสียราหนัๆ าริมฝีปาหนาพร้อมๆ ันับเธอ เาึายออาร่าอเธอ่อนะลมารหน้าท้อ
“ีที่ทัน ไม่ั้นปล่อยในไ้ท้อแน่ ันเป็นนผลิถุยาอนามัยาย แ่เธอเย้ายวนเินว่าที่ันะหยิบมาใส่ไ้ทัน” เธอ้ออบุเาใ่ไหม น้ำอิิ้นหนี เา็รวบเอาไว้
“ะไปไหน”
“หนูะไปาห้ออุ ุไ้ในสิ่ที่้อารแล้วไม่ใ่เหรอะ”
“ยัเลย ไปอาบน้ำันหน่อย อยาให้เธอถูัวให้” เายิ้มใส่าเ็สาว่อนะอุ้มเธอเ้าห้อน้ำ น้ำอิิ้นรนไปมา แ่สู้แรเาไม่ไหวสุท้าย็เลย้อสิ้นแรอยู่ในอ้อมแนอเา
ว่าสิหละปล่อยเธอออาห้อ็สูบเอาพลัเธอไปเือบหม เ็สาวเินระปลระเปลี้ยออาห้อ้วยวามรู้สึโหวในอ อธิบายไม่ถูว่าอนนี้รู้สึเ่นไร แล้วะทำยัไ่อไปี เธอไม่รู้ริๆ ว่าะทำยัไ สิหล้อามรัแเธอไม่หยุหย่อนแน่ๆ
น้ำอิเลยใ้วิธีหลบหน้าหลบาเาแทน โยารออไปทำาน พาร์ทไทม์้านอ ลับ่ว่ำๆ และหนีเ้าห้อนอนไปเลย
สิหลรู้ว่าเ็สาวหลบหน้าเา หุหิอยู่มาแ่ให้เธอไ้ใไป่อน เาไม่ไ้นิ่นอนใ แอบามไปูว่าเธอไปทำานทำารอะไร
วามหุหิเพิ่มึ้นหลายเท่าัวนัเมื่อเห็นว่าเธอมาเป็นพนัานเสิร์ฟให้ลู้าหนุ่มๆ แทะโลม อารม์หึหวเิึ้นอย่าปัุบันทัน่วน แล้วมัน็าผึเมื่อายหนุ่มโ๊ะนั้นลวนลามเธอ้วยารับ้น
“ว้าย! นลาม” ยัไม่ทันที่น้ำอิะไ้พูอะไร่อ หมัหนัๆ อสิหล็ระแทเ้าหาใบหน้าอายนัล่าว นร่านั้นหล่นร่วลาโ๊ะไม่เป็นท่า
“นี่เหรอานที่เธอหนีมาทำ มาให้ลู้าลวนลามับ้นแบบนี้เหรอ”
สิหลถามเอ่ยถาม้วยน้ำเสียุัน ในะที่น้ำอิไ้แ่อึอัอ้ำอึ้ใ ไม่ิว่าะโนลวนลามและยิ่ใทีู่่ๆ สิหล็โผล่มา่อยลู้าลามโ๊ะนี้นหน้าหาย
“แเป็นใรวะ ล้าียัไมาทำับันแบบนี้ แรู้ไหมว่าันเป็นใร”
ูเหมือนนที่ลวนลามน้ำอิะโรธเป็นฟืนเป็นไฟทีู่่ๆ ็โน่อย นหน้าหัน
“แยัไม่รู้ว่าัวเอเป็นใร แล้วันะรู้ไหมวะ” สิหลอบลับไปอย่ายียวนวนประสาท เาไม่เห็นะลัวเลยสันิ
“ใเย็นๆ ่อนนะะุลู้า มีอะไรันเหรอะ” เ้าอร้านสาวสวยรีบเ้ามาถามในทันที
“ไอ้บ้านี่มันมา่อยผม ผมะแ้ำรวับมัน ุเป็นเ้าอร้าน ใ่ไหม เป็นพยานให้ผม้วยว่ามันทำร้ายร่าายอผม แไ้ิุหัวโแน่”
มันพูอย่าหัวหมอ สีหน้าเือโรธไม่หาย
“็แ้สิ ที่นี่มีล้อวรปิใ่ไหม ันะไ้แ้วามลับ้อหาอนาาร แหลอับ้นเ็นนี้” สิหลพูอย่าไม่เรลัวหน้าอินทร์ หน้าพรหมที่ไหน
“ริเหรอน้ำอิ” เ้าอร้านเอ่ยถาม เธอเอ็เป็นผู้หิ ะไม่ยอมให้ผู้หิ้วยันโยลวนลามแน่นอน
“ริ่ะพี่ทิพย์” น้ำอิเอ่ยอบทิพย์สุนธ์ไป
“อะไรันวะ พวแเป็นพวเียวันใ่ไหม” ไอ้หมอนั่นเริ่มโวยวายเสียั
“พวเรา็เห็นว่าุลวนลามน้อเา” โ๊ะ้าๆ ็รีบพูเ่นเียวัน
“อะไรวะ พวแ พวแมันพวเียวัน พวแรุมันนเียว” นที่ำลันมุมี้ไปรอบๆ อย่าหัวเสีย
ความคิดเห็น