คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6
“็ย้ายมาอยู่ับันที่อนโฯ นี่” ปิ่นแ้วบิอีรั้ ถ้าย้ายมาอยู่ับเา แล้วแม่ับน้อะิยัไ เธอยัมีรอบรัวที่้อูแล แล้วรันีรอีล่ะ ท่านไม่ยอม่ายๆ เป็นแน่ เธอ้อปารับำรัภาย์ไป่อน
“อยาไ้รถสัันับเล่นไหม พรุ่นี้ะพาไปเลือ บ้านสัหลัยัไ้เลย” เาทุ่มสุัวเมื่อเห็นว่าเธอมีท่าทีลัเลหลายรั้ เหมือนหยั่เิถามเาเสียมาว่าะเ็มใอบรับริั
“พรุ่นี้ันอไปทำธุระ่อนไ้ไหม” เธอะหนี ปิ่นแ้วิอย่าหมายมา
“ธุระอะไร เาหรี่ามอ” รัภาย์ไม่ไว้ใเธอเลย เธอทำท่าเหมือนะหนีเาทุลมหายใเ้าออ นอย่าเามออะไรไม่เยพลา
“ันมีเรื่อส่วนัว้อไปัาร” วันนี้เธอ็หายออมาาบ้าน ป่านนี้รันีรเป็นห่ว
“็ไ้” เาอบรับ่ายเินไปไหม เธอเยหน้ามอเาอย่าลาแลใ
“อโทรศัพท์ุยธุระหน่อยนะะ” เธอรีบพู เาพยัหน้า ไม่ว่าหรือถามเ้าี้อะไรอี ่อนะเินเ้าห้อน้ำไป ปิ่นแ้วรีบโทร. บอรันีรและน้อสาวว่าเธอมาทำธุระบ้านเพื่อน เพราะเธอไม่มั่นใว่ารัภาย์ะปล่อยเธอไปอนไหน ไม่มีใรถามัไ้ไล่เลียอะไร ทำให้เธอถึับถอนใอย่าโล่อ
“ุยเสร็หรือยั” เสียอเาทำให้เธอสะุ้ หันวับไปมอ ร่าสูอยู่ในุลุมเผยให้เห็นอว้า ทำเอาเธอ้อลอบลืนน้ำลายิันหลายรั้ ลิ่นแอลอฮอล์ที่เือามาับลมหายใทำให้เธอนลุู่เมื่อเาโอบอมารอบเอวบา
“หุ่นเธอน่าปล้ำะมั และ...” เาล้วมือเ้าไปสัมผัสับลีบายสาวอเธอ ปิ่นแ้วสะุ้ ปัมือเาออ แ่เาปัมือเธออออีรอบล้ายรำา
“อย่าัใัน ันไม่อบให้ใรัใ” เาเอ่ยเสียุ สอนิ้วลายาวเรียวเ้าในอทารัอเธอ
“อื้อ... ันเ็บ” เธอประท้วเพราะผิวเนื้อเสียสีับวามแ็ระ้าอนิ้ว
“ื่มเบียร์อีสิ” เายื่นเบียร์มาที่ริมฝีปาอเธอ
“แ่...”
“ไม่มีแ่” เา่อมาใล้ๆ เธอหลับหูหลับาลืนินเ้าไปนหมระป๋อ ่อนะใ้หลัมือปาเบาๆ บริเวปาอิ่ม วามร้อนวาบอแอลอฮอล์ รสาิมปนหวานทำให้เธอหน้าร้อนเห่อ
“อร่อยไหม?” เาเลิิ้วึ้นถาม มอเรือนร่าอเธออย่าปรารถนา
“มันม่ะ” เธอพูเสียหอบๆ รู้สึแปลๆ ไปทั่วเรือนร่า เายิ้มร้าย สอมือเ้าใ้เสื้อเิ้ที่เธอสวมอยู่ รับรู้ีว่า้านในเธอไม่ไ้สวมอะไรเลย
น่าแปลที่เธอวรปิเสธเาแ่ลับอบให้เาลูบไล้ ยิ่เาใ้นิ้วสัมผัสับลีบายสาว เธอยิ่มีอารม์เสียว่านอย่าบอไม่ถู
“อบให้ันสัมผัสเธอแบบนี้หรือเปล่า” เาสอแทรนิ้วยับเ้าออในโพรสวาทอเธอ น้ำหวานไหลึมออมานุ่มนิ้ว เายิ่ยับแทรลึว้านเ้าไปภายในมายิ่ึ้น
เาปลระุมเสื้อเธอ้วยมือ้าหนึ่ ยอออเธอั้ึ้น แ็เป็นไ น้อลืนน้ำลายลสู่ลำอที่แห้ผาเมื่อเธออยาให้เาูุนออเธอแรๆ รัภาย์ไม่รอให้เธอเอ่ยอ เา้มลูม้ำหัวนมสีหวานอเธอเ็มแร
“อื้อ...” ปิ่นแ้วรา ถอนใหอบๆ ะที่สอมือเ้าับลุ่มผมนุ่มอเา รัภาย์ร่าบาแนบไปับบานหน้า่าระ มือ้านล่ายับเ้าออในายสาว ้านบนยำเล้นลึ ริมฝีปารวบูทรวออิ่มอี้าอย่าระหาย
“หน้าเธอแมา อบหรือเปล่า” เาเลื่อนใบหน้าายออแ็ๆ ึ้นมาระิบถาม น้ำเสียอเาเ็ี่นเธอยิ่หายใหอบ วามปรารถนาที่ร้อนแรไม่รู้ว่ามาาไหน ทำให้เธอร้อนเร่าไม่เป็นัวอัวเอ
“เธอ้อารอะไร บอันมาสิ ัน่วยไ้นะ” เาเอ่ยถามะมอเธอ้วยสายาร้อนแร ผู้หินนี้เวลาอยู่ในอารม์วาบหวามน่ามอยิ่ว่าอะไร
“ะ... ันไม่รู้่ะ” เธออบเสียหอบพร่า แยาอออย่าเผลอไผล ให้เา้วนิ้วเ้ามาอย่าล้ำลึมิเม้น หยาน้ำหวานไหลึมไปามนิ้วและเรียวา บ่บอถึวามเสียว่านที่ไ้รับอย่า่อเนื่อ
“อยาให้ันเมเลิฟับเธอหรือเปล่า” เาถามรประเ็น นิ้วโป้เลี่ยอยู่รปุ่มระสันสีแเรื่อที่ยื่นออมาเป็นิ่ไ สั่นระริอยู่ลาร่าอเธอ
“มะ... ไม่รู้” เธออบเสียระท่อนระแท่น ะปิเสธว่าไม่ ็ลัวเาผละห่า ทิ้เธอให้ทรมานว่าที่เป็นอยู่ ะอบรับ็อายเินว่าะพูออไป
“ถ้าเธอไม่อยาให้ันทำ่อ็ไ้นะ...” เาแล้ยับัหวะนิ้ว้าล แ่เพิ่มเป็นสอนิ้ว ประสบาร์แปลใหม่ที่เพิ่บัเิทำให้เธอหวีร้อเพราะทั้เ็บทั้เสียวับ่อทารัที่ถูเสียสีอย่าแน่นถนั
“อยาให้ัน... เอาเธอหรือเปล่า” เาระิบถามเสียทุ้มพร่าที่ริมหู บเม้มใบหูอเธออย่าหยอเย้า นหน้าแ่านเพราะฤทธิ์เสน่หาแ็ใปัมือเาออ รัภาย์หัวเราะลลูอ เาผละห่า ถอยออมามอวามทรมานอเธออย่าอารม์ี
ร่าบอบบารูลไปอับพื้น เรียวาบเบียเสียสีเ้าหาันอย่าทรมาน เธอหอบหายใ หน้าแ่ำ ร่ำร้ออยาให้เาเิมเ็มในสิ่ที่้อาร
“้อารอะไร บอันมาสิ” รัภาย์นั่ยอๆ ลรหน้า มอร่าอเธอที่บิไปบิมา้วยวามทรมานอย่าสาสมใ ารทรมานให้เธอ้อารเามาๆ มันรู้สึีเหลือเิน ผู้หิที่่อ้านเาทุทาำลั้อารเานปวร้าวไปหมทั้ร่า
“ุภาย์... ่วยันที”
“อยาให้ันเอาเหรอ อบมาสินี ันะสนอให้ถึอารม์เลยเียว” เาระิบอย่าเ้าเล่ห์ ลมหายใอเาเป่ารอยู่รริมหูเล็ๆ นเธอ่านสยิว ปิ่นแ้วพยัหน้ารับ
“ให้ันระแทเธอแรๆ ไ้ไหม” เาถามอย่าเป็น่อ เาร้ายาและเ้าเล่ห์
“ะ... ไ้สิ ุภาย์” เธอเาะแนเา้วยวามทรมาน ไม่เป็นัวอัวเอ
“ไม่เอาีว่า ันลัวเธอ่อว่าันอี” เาแล้ว่า ทำทีเป็นเล่นัว
“ไม่เลย ันะไม่่อว่าุ ุภาย์... ่วยันที” เธอถูาไปมา แ่เายันิ่เย ปิ่นแ้วหอบหายใสะท้าน เธอแยาัวเอออแล้วสอนิ้วเ้าไปเสียสีับปุ่มระสัน ่อนะสอแทรเ้าไปภายในอย่าทรมาน เธอเป็นอะไรนี่ ทำไมถึไ้ทำอะไรน่าอายแบบนี้ แ่เธอ็ห้ามัวเอไม่อยู่
รัภาย์ถอยห่า แะลิ้นเลียริมฝีปาัวเอไปมา ลูบปลายาเบาๆ ้อมอารระทำอเธออย่าระหาย มือหนาปลเสื้อลุมออาร่าสู ่อนะเลื่อนมือไปรูไล้แ่นายายแ็ันที่ยายนาึ้นามารสัมผัส
สายามล้าหรี่มอนิ้วเรียวสวยที่้วเ้าไปในอทารัแล้วถึับรา เาอยาะยี้เธอับพื้นรนี้ แ่เี๋ยว่อน เาอยาะเล่นับเธออีสัพั รัภาย์วัมือเรียปิ่นแ้วให้เ้าไปหา สายามอร่าอรรที่ลานเ่ามาหาไม่วาา เาอบให้ผู้หิอยู่ใ้อาัิ อบที่เธอพ่ายแพ้แ่เา มือหนาบีบแ้มสาวให้เธออ้าปาออาัน ่อนะสอแทรแ่นายเ้าไปในโพรปานิ่ม
“อื้อ...” เธอส่ายหน้าสะบัไปมา แ่เาุมท้ายทอยอเธอเอาไว้ ยับสะโพสอแ่นายเ้าไปในโพรปาอเธอเป็นัหวะ มืออี้าเลื่อนลไปยำทรวออวบอิ่ม สะิยอถันนเธอร้อราอู้อี้อยู่ในลำอ ปิ่นแ้วับระับที่สะโพสอบ เธอยำสะโพเานึ้นรอยแ
“อ๊า...” เพราะแรูรัทุทิศทาทำให้รัภาย์ำรามลั่น เาถอถอนแ่นายออาโพรปานิ่ม ่อนะเธอลับพื้นพรมแทบเท้าที่รอรับนทั้สอเอาไว้
ความคิดเห็น