คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6
“ไม่เป็นไรรับ” หมอวิศรุอบแบบไม่ถือสา
“อ้าว... ุหมอนั่นเอ เห็นภรรยาผมบอว่าไปฝาท้อับุหมอ เมื่อหลายวัน่อน รอบหน้าผมพาเธอไปรวรรภ์ไ้เอับุหมออีนะรับ” อิยิ้มให้อีฝ่าย ีใที่ไ้เอับหมอประำัวอภรรยา
“ฝาท้ออะไรันรับ ุเ้าใอะไรผิหรือเปล่า”
อิเปิประูเ้าห้อนอน้วยสภาพเมามาย ลิ่นเหล้าุนึที่ระทบับมูทำให้แพรวพรร้อเบี่ยหลบ ปาและมูร้อน ๆ อสามีสัมผัสเธอทั่วใบหน้า
“พี่อิ อื้อ... ลับมาแล้วเหรอะ ทำไมลิ่นเหล้าหึ่นานี้” เธอันใบหน้าเาออห่า แ่เาะโบมูบลมาอย่าหนัหน่ว
แพรวพรริ้นหนีอย่าใ ผลัเาไปอี้าน อิยอมปล่อย เามอภรรยาผ่านแสสลัวอโมไฟ
“พี่อิ มอแพรวแบบนั้นทำไมะ”
“วันนี้พี่เอหมอวิศรุที่านเลี้ย้วย”
“หมอวิศรุทำไมะ” เธอทำหน้า ่อนะอ้าปา้า
“โหทุเรื่อเลยใ่ไหม”
“ือว่าแพรว...” แพรวพรรอึอัอ้ำอึ้
“ทำแบบนี้ทำไม” น้ำเสียอเาูเย็นา แพรวพรรหน้าี ่อนะเอาวามโรธเ้ามาลบเลื่อนเรื่อที่ัวเอทำผิเอาไว้
“พี่อย่ามาหาเรื่อแพรวนะ”
“พี่เยหาเรื่อแพรวเหรอ”
“พี่เป็นู่หมั้นอแพรว แ่ไปรัไปอบนอื่น แถมเายัเป็นเพื่อนแพรว พี่ทำไ้ยัไ อบแพรวมาหน่อย อบมา! ว่าทำร้ายิใแพรวแบบนี้ไ้ยัไัน” เธอโผเ้าหาเาทุบีอย่าเ็บแ้นใ ร้อไห้สะอื้นับอว้าอเา
เาเยาสาวให้แหนึ้นสบา่อนะบูบลไปเ็มเหนี่ยว เธอิ้นรนทุบีแผ่นหลัอเา ่อนะแน่นิ่ไป รู้ัวอีที็ถูลบนเียนอนหนานุ่ม
อิทิ้ัวลนอนบนเีย้า ๆ เาเอามือ่ายหน้าผา อาาระัอเาทำแพรวพรรเม้มปาแน่น
“พี่อิรัเียแพรวเหรอะ” เียบไม่มีเสียอบ เานอนหลับาเหมือนำลัใ้วามิ ถึะเมาแ่เธอ็รู้ว่าเามีสิ
“อบแพรวมาสิ” ไม่ไ้อยาโวยวาย แ่เธอทนไม่ไหว ทุบีเาไม่ยั้
เารวบมือเธอเอาไว้มอ้วยสายาลุวาบ แพรวพรรเม้มปาแน่น นพูน้อยเียบเสียไป แม้ะเมาแ่อิ็ไม่พูมา เธอรู้ันิสัย้อนี้อเาี ผู้ายบานเมาแล้วพูมา แ่อิยิ่เมายิ่ไม่พู เาะหลับไปเอ
อิยัเียบ เารู้ีว่าเอ็นูู่หมั้นสาวเหมือนน้อนหนึ่ ไม่ถึับรับเธอเป็นภรรยาไม่ไ้ แ่อนหมั้นันนั้นยัเ็นั พอเริวัยึ้น เา็ไม่ไ้ิับเธอเหมือนนรัทั่วไป ยิ่เธอามิเามาเท่าไหร่ เายิ่รู้สึอยาหนี แ่เพราะนิยาพูให้เาเปิใ เาอบนิยาน่ะใ่ แ่ยัไม่ถึับรั ที่เายอมแ่านับแพรวพรรเพราะเธอบอว่าท้อ และเา็เป็นลูผู้ายพอที่ะรับผิอบ ิว่าารอยู่ันไปและปรับัวเ้าหาันอาะทำให้ทุอย่าีึ้น
“เรื่อแ่นี้แพรวยัโห ่อไป็หาเรื่ออื่นมาโหอี” เาพลิายหนี แพรวพรรเม้มปาแน่น
“พี่อิหันมาุยันให้เ้าใเี๋ยวนี้นะะ ะหันหลัใส่แพรวแบบนี้ไม่ไ้นะ” ยิ่เาไม่อยาุยับเธอ แพรวพรรยิ่อยาเอานะ
“พี่อิ หันมาุยับแพรวเี๋ยวนี้ ุยันให้รู้เรื่อ” เธอระาไหล่ว้าอเา
“ยัไม่สำนึอีนะว่าัวเอทำอะไรผิ” เสียเาพูอย่าเบื่อหน่าย แพรวพรรเม้มปาอย่าเอาแ่ใ
“พี่อิทำผิับแพรว่อน”
“พี่ให้โอาสแพรวไ้ิ ไม่ใ่เอาแ่ใแบบนี้ พี่ไม่เยใ้วามเป็นู่หมั้นล่วเินแพรวแล้วพอไปเอผู้หินใหม่็ิะทิ้ พี่ให้เียริแพรวเสมอ”
“ให้เียริแพรวเหรอ” เธอทวนำอเา สิาผึ เพราะเาให้เียริเลยะทิ้ แ่พอเ้าใว่าเธอท้อเลยะแ่าน้วยอย่านั้นเหรอ หิสาวถอเสื้อผ้าออาาย เามีอารม์ับเธอนี่นา ถ้าเธอแ้ผ้าเายัะเป็นสุภาพบุรุษอยู่อีไหม
“ทำอะไรน่ะแพรว” นเมาแทบสร่าเมาเมื่อเห็นนรหน้าระาเสื้อผ้าออาาย ไม่นาน็เปลือยเปล่า เาห้ามไม่ทัน และไ้แ่นิ่อึ้
“พี่อิเป็นสุภาพบุรุษใ่ไหมะ” เธอโผเ้าอเาทั้ยัเปลือยเปล่า อิึร่าเปลือยออห่า
“อย่าทำแบบนี้แพรว”
“ไม่เยรัแพรวเลยใ่ไหม นาแ้ผ้า็ไม่เอาเหรอะ แพรวี้เหร่รไหน นิสัยไม่ียัไ พี่อิถึรัเียแพรวแบบนี้ อบมาสิ” เธอบูบเาแบบบ้าลั่ อิสบถ เาผลัร่าน้อยนล้มไปบนเียว้า
“มีสิหน่อยสิแพรว” เาเินหนี มอเธออย่าุัน แพรวพรรร้อไห้ ่อนะปาน้ำาทิ้
“พี่อิไม่เอา ั้นแพรวไปนอนับนับรถ นสวน นาน็ไ้” นบ้าเลือเินหลุน ๆ ไปที่ประูห้อ อิามไประาร่าอเธอ อเอวบาอุ้มลับมาลบนเียว้า
“หยุนะแพรวพรร”
“อย่ามายุ่ับแพรว”
“ทำอะไรไม่มียาอาย” แพรวพรรเม้มปาแน่น ัวสั่นระริ โถมร่าเ้าหาเาอย่าโมโห
“พี่อิไม่ไ้าย้าน ็ลอูว่าใระนะ” เธอไม่ยอมแพ้ โผเ้าหาเา ถอเสื้อผ้าเาออ อิรวบผมอเธอ ่อนะพาไปยัห้อน้ำและเปิน้ำฝับัวรไปทั้ร่าอเธอ
ความคิดเห็น