คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5
“แล้วใรห้ามล่ะะ”
เธอลูบมือามโรหน้ามสัน วาปรือหยาเยิ้มเิวนให้อีฝ่ายลั่ไล้
“แยาสิพร”
เาสั่เสียแหบห้าว หิสาวยอมแยาให้เาแ่โยี ทรศัิ์ริมฝีปาที่ลีบพฤษาสาว ร่าแม่หม้ายสาวนสวยสะุ้สุัวเพราะห่าหายารสเสน่หามา้านาน
“อ๊ะ! ุะ อืม...”
พรพิมลราเสียระมเมื่อลิ้นหนุ่มเ้ารุเร้าวัเลียึ้นลผ่านรอยแยลีบอระัาแสนสวยอวบอูม
เธอยับพิพนัหัวเียแยเรียวาอวบให้เาเ็มำลั มือนิ่มลูบศีรษะอหนุ่มให่ที่ำลัเพลิเพลินับารูลืนเสรสวาทอย่าหิวโหย
“อบไหมพร แบบนี้ ผมรู้ว่าุอบ”
เาวัลิ้นเร่าร้อน อุ้มือให่อบุมหนั่นสะโพแน่น ยำหนัๆ นสาแ่ใ
“อืม... อ๊าย ุะ”
พรพิมลสะบัหน้าไปมาับรสาิแปลใหม่อเพศรสที่ไ้รับาสามี
เาร้อนแรและิบเถื่อนแ่ถึอถึใ ทรศัิ์ระแทลิ้นระรัวลืนินน้ำหวานาอระัาแสนสวยนหมสิ้น ร่าอวบอัอหม้ายสาวระุร่าิันหลายรั้ หวีร้อ้วยวามสุระสัน่านในรสรัแปลใหม่ที่ไ้รับ
หนุ่มให่ทอสายามมอร่าอวบที่ระทวยพิพนัหัวเีย ำลัมอเา้วยวามเสน่หา
“ินผมบ้าสิ”
ทรศัิ์ึร่าภรรยาึ้นทาบทับ่อนะหันศีรษะไปยัลาร่าอเธอ เธอรับรู้้วยประสบาร์ มือนิ่มลูบไล้วามเป็นายึ้นลเป็นัหวะ ่อนะูอมไถลเ้าโพรปาร้อนเนิบนาบ้วยวามำนิำนา ริมฝีปาบีบรัทุารเลื่อนไหวบนัวนร้อนรุ่มนไ้ยินเสียอีฝ่ายร้อ้วยวามทรมาน
ทรศัิ์ำรามเบาๆ อบใในารปรนนิบัิอภรรยา ายหนุ่มระแทสะโพสอบในโพรปาอุ่นเร่าร้อน หิสาวรับไ้ทุท่วท่าทุลีลารั
เผยอปาปลปล่อยัวนอเาออมาเป็นอิสระ เมื่อโนลิ้นหนาวัเลียลีบระัาสาวไม่หยุหย่อน
หิสาวเสร็สมอีรั้้วยารหวีร้อเสียหวานระม หนุ่มให่ถอถอนแ่นายแ็ร้อนออห่า ึ้นทาบทับร่าอวบอัแล้วแยเรียวาออนว้าพับไปนถึเ้าทรวฝาแฝที่อวบอัให่โทั้สอ แทรัวนัเหล็ล้าเ้าหาไม่ออมมือ
พรพิมลสะุ้ร้อเสียหล้วยวามเสียว่านับใ เธอรับเาไ้หมสิ้น
ทรศัิ์ใบหน้าเหยเในวามอบอุ่นที่โอบอุ้ม ผ่อนลมหายใร้อนๆ ออมาาปอหนัหน่ว เมื่อารอรัสัมผัสเป็นัหวะเร่ให้เาสะโพสอบเ้าหาล้ำลึ
“ุยอเยี่ยมมาพร”
เาระแทายเ้าหาไม่ยั้แร ามารเรียร้อภายในที่บีบรัเาไม่หยุหย่อน พรพิมลลูบมือไปามสี้าให้เาผ่อนแรบ้า แ่นั่นยิ่เป็นารเร้าอารม์ให้เาระทั้นายหนัึ้น
เสียเนื้อายระทบันสนั่นห้อพร้อมัหวะเ้าออในโพรระัาแสนสวยที่รับศึเน้นหนัล้ำลึทุลีลาวบับอารเลื่อนไหว
พรพิมลราไม่เป็นส่ำ ยสะโพบเบียสนออบแรรัที่ถาโถมใส่เร่าร้อน หนุ่มให่เท้าแนไป้าัวภรรยาเี่ยวเอาเรียวาทั้สอโยสอเ้าใ้้อพับไป้วย ทำให้สะโพผายหนั่นแน่นแทบไม่ิพื้นเีย รับแรระแทถาโถมนสาแ่ใยิ่
ทรศัิ์้มใบหน้าลเลือลิ้ับปทุมถันอวบให่ทั้สอ แ่นายายทำาน่อเนื่อ สะโพสอบยับึ้นลไม่หยุพั เนื้อายประสานเสียับริมฝีปาทั้สอที่รารุนแรึ้น้วยวามหฤหรรษ์ เาส่เธอไปยัวามสุรุนแรนแพร่า
พรพิมลหวีร้อเสียั เียว้ายั้อรับแรรัานายหัวหนุ่มให่อีหลายนาทีเพราะยัไม่สุสมามนใ้ร่า
ทรศัิ์ระิบเสียห้าวแหบ ่อนที่าเพรียวอภรรยานสวยะวัอรัแนบเอวหนาอสามี ยายึ้นรับแรรุหนัๆ อีหลายรั้
เาำรามามิเสียราโหยอนใ้ร่า เหื่อาฬไหลึมไปทั่วทั้สอร่าที่อรัแนบแน่น
ร่าสูให่พลิายลาร่าอวบอั้วยวามเหนื่อย ลมหายใหอบๆ ประสานันอีไม่ี่นาที่อนะเ้าสู่ภาวะปิ
พรพิมลลุาเียว้าเ้าห้อน้ำทั้ยัเปลือยเปล่า ายหนุ่มมอาม้วยสายาร้อนแร
่อนที่หิสาวะออมาพร้อมผ้านหนูผืนน้อย เธอบรรเ็ร่าายสามีที่อุมไป้วยเหื่อ ทำให้เาสบายัว แล้วึทำวามสะอาร่าายอัวเอบ้า เพียรู่็ลับมาที่เียว้า ทรศัิ์อ้าแนรับร่าอวบอัที่โถมายทาบทับมาบนร่าเาแนบแน่น
“นอนเถอะที่รั ืนนี้ผมยัะ่ออียนะ”
เาระิบเสียพร่า พรพิมลหอมแ้มสาเาเบาๆ เป็นารอบรับว่าเธอยินีปรนนิบัิเาทุรั้ที่เา้อาร
หนุ่มให่ยิ้มน้อยๆ อรันในอ้อมแน้วยวามหวแหน และเปี่ยมสุ่อนหลับไป้วยันในอีไม่ี่นาทีเพราะวามเหนื่อยาิรรมรับนเีย
หัสินรู้สึนอนไม่หลับึออมาเินรับลมนอบ้าน ปีนี้เาเพิ่เรียนบม. 6 หลัาที่บิาเสียีวิ ่อนะย้ายามมารามาอยู่ับบิาเลี้ย นับว่าโีที่เาสามารถสอบเ้ามหาลัยในัวัหวัอที่นี่
บิาอยาให้เรียนเษรเหมือนๆ ับทรศัิ์ที่เอ็นูเาเหมือนลูายไม่่าัน
พลอยมพูรู้สึนอนไม่หลับเ่นัน ึลมาเินเล่นรอบบ้าน อาาศเย็นสบายทำให้เธอผ่อนลายเล็น้อย แม้ในใะเศร้าหมอร้อนรนเพียใ เ็สาวระับใเอาไว้นถึที่สุ
เธอเห็นลูิอแม่เลี้ยที่เินอยู่อี้านอบ้าน แล้วเิวามหมั่นไส้ึ้นมา วาสวยใสสอส่ายมอหาหิน้อนเล็ๆ ที่อยู่บริเวนั้น นำมาถือเอาไว้มั่นแล้วปาใส่หัวอหัสินแบบเม่นยำ
“โอ๊ย!”
เ็หนุ่มร้อ้วยวามเ็บ หันมอรอบ้า แ่ปราว่าไม่เห็นใรอยู่บริเวนั้น ใรันแล้เา
พลอยมพูหัวเราะิัสะใ เห็นหัสินมอไปทั่วบริเว ่อนะปาหินอี้อนใส่หัวายหนุ่ม เมื่อมุมที่เธอยืนอยู่เาไม่สามารถมอเห็นไ้
“โอ๊ย!”
เาร้ออีรอบเมื่อรับรู้ว่ามีนแล้เาแน่นอน หัสินึแสร้วิ่หนีไปอี้าน พลอยมพูมวิ้วยุ่เมื่อเห็นเาวิ่หนี ่อนเบะปาใส่ รู้สึหมั่นไส้ไม่เลิ
“ไม่แน่รินี่นา”
เ็สาวหัวเราะเมื่อิว่าหัสินลัวลนลานนวิ่หนีไป ึออมาาที่หลบ่อนัว
“ับัวไ้แล้ว”
หัสินรีบะรุบบุลที่ทำร้ายเาเอาไว้ นล้มลไป้วยันทัู้่ พลอยมพูาโเมื่อโนับไ้ ราแรนึว่าเาหนีไปแล้วเสียอี
“น้อบัวแล้พี่เหรอะ รู้ไหมทำัวแบบนี้ไม่น่ารัเลย”
หัสินพูาไพเราะ แ่ยัำหนิเธอในวามผิที่่อ แม้ะเอ็นู แ่ผิ็้อว่าันไปามผิ
พลอยมพูรู้สึแปลๆ เธอไม่เยไ้ยินผู้ายพูาะาแบบนี้มา่อนเลย แม้แ่บิา็ามที ผู้ายอะไรพูะาเหมือนผู้หิ หรือเาะไม่แมนเ็มร้อย แล้วยัำถามไร้แววโรธเือนั้นอี ทำให้เ็สาวอ้าปาเหวอ
เธอเพิ่ะสัเใบหน้าลูิอแม่เลี้ยระยะระั้นิ็รานี้เอ แสไฟาัวบ้านทำให้เธอมอเห็นเาัเน เาูหล่อเหลา ผิวาวัเพราะเป็นนทาเหนือ ใบหน้ามาย ิ้วเ้มมายำรหัวิ้วเห็นัเน มูเป็นสัน ใบหน้าเรียว าผ่ารลา ริมฝีปาหยัลึเหมือนันศร แถมยัมีลัยิ้มเวลายิ้มอี้วย
“ปล่อย ใรเป็นน้อนาย”
พลอยมพูผลัไสอย่ารัเีย วูบหนึ่หัสินรู้สึเสียใ ่อนะปรับใบหน้าให้เรียบเย เาเียมเนื้อเียมัวีว่าเป็นผู้มาอาศัยเท่านั้น
... แ่เาเป็นลูผู้ายนหนึ่ บิาเยสอนเสมอว่านเรามีศัิ์ศรีอย่าให้นอื่นูหมิ่นเหยียหยาม เรามีมือมีเท้า มีวามสามารถทำหลายๆ สิ่ หลายๆ อย่าไ้เหมือนนอื่นๆ หาเราั้ใและมุ่มั่น
ความคิดเห็น