คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
“โอ๊ย!” เธอร้อเมื่อเาอัายเ้ามาหานร่าไปนับหัวเีย เธอถอยหนี เารุไล่เบียอัเ้ามานหนีไม่พ้น มือน้อยระมทุบีอว้าอีรั้ นรราึมือเธอไปับพื้นเีย เสียหอบหายใฟืฟาอเาร้อนแร สะโพสอบฝัเ้าหาเป็นัหวะถี่รัว เธอหอบหายใประสานับเา ิมือับมือหนาที่ทาบทับเอาไว้สุแร ่อนะหวีร้อเบาๆ แ่เสียร้อ็อื้ออึอยู่ในลำอ เพราะริมฝีปาหนาระแทปิเสียอเธอเอาไว้
นิรินหอบหายใสะท้านในะที่เายัยับ เธอันหน้าท้อแร่ที่เ็มไป้วยมัล้าม แ่มันแทบไม่ยับเยื้อนเลยแม้แ่น้อย
“พอแล้ว”
“ยัไม่พอ ันยัไม่เสร็ไม่เห็นหรือไ”
“เนยเ็บนะะลุรา”
“เี๋ยว็ินไปเอ ราวหน้าะราอย่าเสียวเลยล่ะ” ประโยอเาทำเอาเธอหน้าาื่น หยาบายร้ายาที่สุ แล้วยัะมีราวหน้าอีเหรอ เธอส่ายหน้าิะไม่ยอมเาอีแน่นอน
“แน่ใเหรอว่าะไม่ยอม ถ้าไม่ยอมเรื่อนี้รู้ถึหูทุนแน่”
“ลุราอย่ามาู่เนย อ๊ะ!” เธอหลุอุทานเมื่อเายับหนัหน่วึ้น นิรินไ้แ่ร้อรา ึผ้าห่มมาัเพื่อไม่ให้เสียอันน่าอายอัวเอเปล่ออมา เายับสะโพหนัึ้นทำท่าะถึุหมายปลายทาริๆ
“ไม่นะะ ลุรา ไม่เอา” เาไม่ไ้ป้อันและไม่ิะปล่อยในัวเธอหรอนะ นิรินพยายามห้ามปราม แู่เหมือนะไม่ทัน เาทำทุอย่ารัน้ามับสิ่ที่เธอิ
“ลุรา นใร้าย” เธอทุบอแร่ไปมา ร้อไห้อีระลอ
“ลัวท้อเหรอไ” เาเอ่ยถามหน้าาเย ถอนายออาร่อรันไ้ยินเสียเนื้อายหลุออาัน
นิรินยับหนี เา็ามมาอรัาทา้านหลั หอมแ้มเธอหนัๆ
“ะไปไหน”
“ปล่อยเนยนะะ”
“เหนียวัวะมั อยาอาบน้ำ ไปถูหลัให้ผัวหน่อยสิ”
“หยาบาย ลุราไม่ใ่” เธอปิเสธเสียสั่น พยายามหนีแ่เารัร่าแน่น้อยเอาไว้แน่น รวบออวบอเธอเอาไว้อย่าหยาบาย
“ปล่อยนะะ”
“ที่ทำันเมื่อี้เรียไม่ใ่ ั้นเรียอะไร อ้อ... เรียเล่นายอเหรอ”
“ปล่อยเนยไ้แล้วลุรา”
“ันเหนียวัวไม่ไ้ยินหรือไ ไปอาบน้ำให้ันหน่อย” นเอาแ่ใไม่ยอมให้เธอัใ เาอุ้มเธอึ้นาเียพาเินัวปลิวไปยัห้อน้ำ เธอ รีร้อ เพราะอนนี้ร่าอัวเอเปลือยเปล่า พอเาวาให้เหยียบยืน เธอ็ถอยหนีไปุัวอยู่มุมห้อ ึผ้านหนูมาพันายเอาไว้้วยมืออันสั่นเทา
“ปิทำไม เี๋ยว็้อถอ” ไฟในห้อน้ำสว่าโร่ เธอึไ้เห็นใบหน้าอเาไ้อย่าัเน นิรินเผลอมอล่ำ แล้ว้อยมือึ้นปิาแทบไม่ทัน
นบ้า! มายืนแ้ผ้าเป็นีเปลือยอยู่ไ้ ไม่อายฟ้าอายิน
“มานี่เลย มาอาบน้ำ” เาึมืออเ็สาวเ้ามาหา ่อนะีน้ำาฝับัวราไปบนเนื้อัวอเธอ
“ลุรา นป่าเถื่อน ปล่อยเนยนะะ” เธอิ้นหนี ่อนะบหน้าเาาให่
เพียะ!!! เสียฝ่ามือที่ระทบับใบหน้าอันรไป้วยหนวเรา นำพาให้ใบหน้าุันึ้นมาอีเท่าัว
“ล้าบหน้าันเหรอ ยายเ็ฟันไม่สิ้นลิ่นน้ำนม” เาเธอไปับผนัห้อน้ำ้วยท่าทีุาม สายน้ำรารนเปียุ่มไปหมทั้เรือนร่า
“ปาไม่สิ้นลิ่นน้ำนม่ะ” เธอแอบเถีย
“มันไม่เหมือนันรไหน” เายับหน้าเ้ามาหา เอ่ยถามอย่ายียวนวนประสาท
“ปล่อยเนยนะะลุรา”
“ไม่ปล่อย ืนนี้เธอ้อบำเรอันทั้ืน”
“นบ้า ป่าเถื่อน บ้าอำนา เนยไม่ยินยอม” เธอทุบีเา มือบาถูไปับผนัห้อน้ำอีรั้
“เธอไม่ยินยอมนั่นแหละี ันอบ สนุะายไป ไ้ย่ำยีเธอให้พ่อเธอ้ำใาย” เา้อาเธอ นิรินหลบวูบ วาร้อนแรอเาทำให้เธอาสั่น ใรๆ ็รู้ว่าเาใร้าย
“นโริ” เธอว่าเาทั้น้ำา เ็บใที่สู้แรนัวโไม่ไหว
“ถูสบู่ให้ผัว้วยสิ รู้ไหมว่าเหนียวัวไปหมแล้ว โยเพาะเมื่อี้ ออแรนเหื่อโมไปทั้ัวเลย” เาึสบู่อาบน้ำลิ่นหอมรุ่นมาบีบใส่มือเธอบัับให้เธอลาฝ่ามือลูบไปามแผอว้า เธอเม้มปาไปมาหน้าแ้วยวามอาย
“ถูรนี้้วย” เาลามืออเธอมาถูสัส่วนวามเป็นายที่อยู่รหว่าา เธอร้อแล้วึมือหนี ็ไ้ยินเสียหัวเราะอบใอเา
นิรินัปาัวเอ ถอยหนีไปนับผนัห้อน้ำ เาามิมาหา้วยท่าทีุาม เธอันอว้า เา็มือไปับผนัอีรอบ เิมาไม่ิเลยว่าะ้อมาเปลือยายอยู่ับผู้ายที่เลียบิาอเธอับใในห้อน้ำ้วยสภาพล่อแหลมน่าอายและหมหนทา่อสู้เ่นนี้ รู้ไปถึไหน็อายไปถึนั่น
นรรารู้สึบันเทิใไม่น้อย เพราะไม่ว่าะแะ้อไปรสัส่วนไหนเธอ็ร้อประท้วสะบัออ้วยวามอาย เิมามีแ่ผู้หิอ่อย แม้แ่แม่อเ็สาวรหน้าที่ล่วลับไปแล้วเท่านั้นที่ทิ้เาไปเอานอื่น เาเลยรึ้มอรึ้มใที่เห็นอาารอนิรินในเวลานี้
ความคิดเห็น