คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
“เี๋ยวมัน็ผ่านไป”
“ไหมน่าะเื่ออรั้แ่แรไม่น่าเลยริๆ”
“นเรารู้หน้าไม่รู้ใ”
ใยไหมถอนใเฮือให่ วามรู้สึอเธอปนเปันไปหมทั้เสียใ แ้นใ สารพั
“รีบไปเรียนเถอะาบแรวันนี้เห็นเพื่อนๆ บอว่ามีอาารย์พิเศษสุหล่อมาสอนเรา้วยนะ” นพูระแทบไหล่เพื่อนรั
“่าวไวริ อาารย์สอนเศรษศาสร์สุหล่อเลยเหรอ เี๋ยว็เหมือนรั้่อน” นพูหัวเราะิๆ รั้่อน่าวลือว่าอาารย์พิเศษหล่อลาินพอเอัวริเป็นอาารย์หัวล้านลพุวัยสี่สิบหน้า
พุลาินริๆ ฮ่า ๆ ๆ
“นนี้มีนอนเฟิร์มมาว่าหล่อริอายุแ่สามสิบเ้าเอ”
“แ่สามสิบเ้านี่นะ ั้สามสิบเ้า่าหาล่ะ”
“รีบไปเถอะ เี๋ยวเ้าเรียนสาย” อรสารีบึมือเพื่อนไปที่ึเรียน พอเ้าห้อ็นเ้าับร่าอิราน์
“อุ๊ย! อโทษนะมอไม่เห็น”
“เธอั้ใน” อรสาเสียัใส่ในทันที
“ไม่เห็นริๆ นะ อย่าโมโหไปเลยนะเพื่อนอร” ิราน์ระิบเสียเบาสีหน้ายั่วเย้า อรสาผลัอีฝ่ายนเไประแทับเ้าอี้เพื่อนนอื่นรีบมาประอเอาไว้ในทันที
“นี่อรสาทำไม้อทำรุนแรแบบนี้้วย ผลัาน์ทำไม” ในสายาอเพื่อนร่วมห้อิราน์เป็นผู้หิน่าสสาร อรสารเ้าไปทำท่าะบให้าให่เพราะโมโหารีหน้าื่อออีฝ่าย
“พอเถอะอร” ใยไหมเห็นท่าไม่ีเลยห้าม
“มันแล้เธอนะไหม”
“อย่าเอาพิมเสนไปแลับเลือเลย”
“ไม่ไ้! ้อบมันให้สาสม นาหน้า้านนี่”
“อาารย์มาแล้ว” เสียอเพื่อนร่วมั้นเรียนพูึ้น่อนที่ทุนะรีบเลิมุูารทะเลาะเบาะแว้ที่เิึ้น ่อนรีบหาที่นั่ในทันที
ร่าสูเือบร้อยเ้าสิบเนิเมรที่เินเ้ามาืออาารย์หนุ่มวัยสามสิบเ้า นุเ ุารัษ์ อาารย์หนุ่มผิวาวั ใบหน้าเรียวไ้รูป าผ่า มูโ่เป็นสัน วาสีเหล็ล้า ิ้วเ้ม นาหนายิ่ว่าผู้หิ ผมอเาเป็นสีน้ำาลเ้ม แนาเพรียวแ็แรสมส่วนไร้ไมันให้รา เาูหนุ่มว่าอายุริมามายนั
“เฮ้ย!” ำอุทานอใยไหมัึ้น หิสาวรีบนั่แล้วเอาสมุปิบัใบหน้า
“แเป็นอะไรยายไหม ร้อเฮ้ยทำไม” อรสาเอ่ยถามเพื่อนที่เอาแ่หลบหน้าหลบาเอาสมุปิใบหน้านมิ ทำไม้อมาเอเาในสถานาร์แบบนี้้วยนะ โอ๊ย! เาันมาเป็นอาารย์สอนเธอเสีย้วย
“ไหมเป็นอะไร”
“เป็นนที่วยน่ะสิ” ใยไหมหันไปอบเพื่อนทำาปริบๆ
“ใรเป็นหัวหน้าั้นรับ”
“ยายไหมอาารย์ถามถึแ้วย”
“ห๊ะ! ถามถึันทำไม” นถามลับใบหน้าเหลอหลา แทบมุใ้โ๊ะ
“แไม่บอทำวามเารพหรือไ แเป็นหัวหน้าห้อนะ”
“เอ่อ... นัศึษาทำวามเารพ่ะ” เธอพูแล้วยืนึ้นแ่ยัเอาสมุปิใบหน้าอยู่
“หัวหน้าห้อเป็นอะไรรับ”
“อาารย์ถามแ”
“ถามันทำไม”
“ถามว่าแเป็นอะไร”
“เป็นผีิบเหรอรับ ถึ้อเอาสมุปิบัหน้าเพราะลัวแส” ำถามนั้นทำให้เพื่อนๆ ในห้อหัวเราะบันันให่
“เปล่าสัหน่อย” ใยไหมึสมุล่อนะเถีย เธออ้าปา้ามอเาาปริบๆ ่อนะเม้มปาหน้าแ ้มุ...
อายแสนอาย ู่ๆ มาเอเ้าับนที่เธอไปแอบอ้าว่าเาเป็นแฟนเป็นว่าที่สามีในอนา ิว่าะไม่เอเาอี ันมาเอันไ้ ั้แ่ับารอนเ้า วยอะไรแบบนี้นะยายไหม!!!
“เหรอรับ” ประโยอเาทำให้เธอสบประสานสายาับเา เหมือนเาะยิ้มเล็น้อย่อนที่มาวามเป็นอาารย์สุเนี๊ยบเร่รึมะลับมา รอยยิ้มมุมปาอเาทำให้เธอปั่นป่วนไปหม ในาบนั้นเธอยอมรับว่าเรียนไม่รู้เรื่อเอาเสียเลย
“ุใยไหมรับ เี๋ยวไปพบผมที่ห้อ้วยนะรับ” ประโยออาารย์หนุ่มทำให้ใยไหมาโ
“ไปทำไมะ” เธอถามออไปเสียัเพื่อนในห้อหันมามอเป็นาเียวัน
“ไปทำไมะ” ถาม้ำอีรั้ลเสียลเล็น้อย
“ุเป็นหัวหน้าห้อไม่ใ่เหรอรับ อาารย์ุาวลาลอบุรผมึมาเป็นอาารย์ที่ปรึษาร่วมับอาารย์โยธา และผมมีเอสารที่ะใหุ้ไปีร็อ์แเพื่อนอุ”
“่ะอาารย์” เธอรับำ่อนะเินหน้า๋อยามอาารย์หนุ่มไป
“อรไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
“เรา้อรีบไปทำานที่ร้านไอศรีม ไหมไปนเียวไ้นะ อาารย์ท่าทาใีไม่่าแหรอ” อรสาเอ่ยแว
“พูอะไรแบบนั้น”
“รีบไปสิ อาารย์เินไปโน่นแล้ว” อรสารีบันแผ่นหลัอเพื่อนรัให้เินาม ใยไหมึรีบวิ่ามไป
“โอ๊ย!” เาหยุะทันหันเธอเลยนเ้าับร่าสูอเาล้มล้ม้ำเบ้า
“ุ่ม่าม” เาส่ายหน้าไปมา่อนะยื่นมือมาให้ับ เธอปัมือเาออลุาพื้นเม้มปาเล็น้อย
“รีบามมาเถอะรับุภรรยาในอนา”
“อาารย์พูว่าอะไระ” เธอรีบวิ่ไปัหน้าเาสีหน้าแื่น
“ผมเป็นว่าที่สามีในอนาอุไม่ใ่เหรอรับ” เาถามลับเสียรึม แ่อมยิ้มนเธอสัเเห็น
“อาารย์ะ วันนั้นหนูเมา”
“อ้อ... เหรอรับ” เาถามลับหน้าเป็น เธอัปาัวเอ หน้าแร้อนผ่าว เธอมอแ้มเาแล้วทำหน้าไม่ถูเอาเสียเลย
“มอแ้มผมะหอมแ้มผมอีเหรอ”
ความคิดเห็น