คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 20
“เปลี่ยนาำว่าปล่อยเป็นปล้ำันีว่า ไม่อบเหรอเวลามีเ็์ัน” เาระิบถามเสียแหบพร่า ปลเสื้อผ้าัวเออออย่ารวเร็ว เธอหน้าแเมื่อเห็นแผอว้าอเา มือ้าหนึ่อเายัรวบมือน้อยอเธอเอาไว้เหนือศีรษะ
นิรินเม้มปาเมื่อโนถามแบบนั้น เายับใบหน้าเ้ามาหา่อนะ้อาเธอ สาวน้อยรีบเบือนหน้าหนีทันที แ่เาับปลายาสาวเอาไว้แล้วบีบเบาๆ
“ว่าไ ไม่เสียวเหรอ เวลามีเ็์ัน”
“ลุราพูาน่าเลีย”
“น่าเลียอะไรัน เรื่อธรรมาิะายไป พ่ออเธอน่าะีในะ ลูสาวโนเาะไ่แเรียบร้อยแล้ว ่อไปถ้ามีผู้ายมาอแ่านออเรือนไปะไ้เป็นาน” นิรินเม้มปาับประโยร้ายาอเา
“เนยเลียลุรา” พอไ้ยินประโยนั้น เา็หัวเราะบัน
“็เลียไปสิ ใรว่าอะไรล่ะ” เาแทรมือไปสัมผัสเรียวาเนียนละเอียอเธอ ลูบไล้เบาๆ ยอมรับว่ารู้สึว่าหัวใเ็บแปลบเล็น้อยับำว่าเลีย แม่อเธอ็เลียเาสินะ ถึไ้ไม่รัเาแ่ไปรัพ่ออเธอ
“อื้อ...” นิรินเผลอรา่อนะัปา พยายามะ่อ้านไม่ให้อารม์ล้อยามไปับารสัมผัสรุเร้านั้น
นรรายุ้มลีบสาว้วยวามระหาย เธอหยัสะโพ้วยวามเสียว่าน ส่ายหน้าไปมาัวสั่นระริ
“ละ... ลุรา” เธอราระเส่ายามเาแทรนิ้วเ้ามาในร่อสวาท
“แบบนี้ีไหมเนย” เาเรียื่อเล่นอเธอ สอนิ้วลาที่แ็ึเ้าไปในร่อสวาทนมิเม้น
“อ๊า... ไม่นะะลุรา” นิรินส่ายหน้าไปมาัวสั่นระริ หยาน้ำหวานอเธอแพร่าออมา้อนรับารรุรานอเาอย่าน่าอาย
“ฝืนทำไม ยัไ็หนีไม่พ้น ปล่อยัวปล่อยใไปับัน” เาปล่อย้อมือที่เอาไว้เหนือศีรษะ ุหน้าเ้าหาทรวออวบอิ่มอสาวน้อย นิรินันศีรษะอเาออห่า ่อนะอ่อนแรเมื่อเาเริ่มอยนิ้วับท่อนล่า
“อ๊ะ! อ๊า... อื้อ...” เธอหยุเสียรวราออมา ่อนะยมือึ้นอุปาเพื่อลั้นเสียัวเอเอาไว้
“ราเถอะ ไม่มีใรไ้ยินหรอ ันอยาไ้ยินเสียราหวานๆ เสียว่านาเธอ” นรราเร่นิ้ว ูบไปามผิวผุผ่อ เสื้อผ้าอเธอหลุลุ่ย ทำให้เาุแทรเ้าหาไ้อย่า่ายาย
“ลุรา อื้อ...” เธอร้อราเสียสั่น่อนที่เาะึนิ้วออห่า เธอหยัสะโพามิ รู้สึว่าอารม์้าอย่ารุนแร แล้วเา็ุใบหน้าลมาแทนที่ สร้าวามวาบหวามให้เธออย่า่อเนื่อ
“ไม่นะะ อ๊าย...” เธอร้อราไม่เป็นส่ำเมื่อเาุปาลับเนินสาว นิรินผศีรษะึ้นมอ อนนี้เาำลัแทรายเ้ามาลาร่า ที่สำั็ือเาำลัแยาอเธอออนว้า
เธอัปาิมือในลุ่มผมนุ่มหนายาวประบ่าอเา้วยวามรัวน นิรินทิ้ศีรษะลบนหมอนใบโ หัวใอเธอเ้นรัวสั่นระริ มัน่อ้านันระหว่าอยาให้เาทำ่อให้เสร็สมอารม์หมายับผลัไสเาออไปให้พ้น แู่เหมือนว่าเธอะเบียร่อเยิ้มไปให้เาลามเลียไม่ยอมละห่า
เธอหลับาพ่ายแพ้เมื่อเาุปาวัลิ้นเลียหนัๆ สอแทรนิ้วเ้าไปในร่อสวาทอีรั้ วาม่ำเยิ้มและผนัอ่อนนุ่ม้านในบีบรัทั้นิ้วและเรียวลิ้นอเาถนัถนี่
เสีย่ำแะาิวหาที่โบสะบัเสียสีับลีบายสาวัประสานับเสียราแผ่วๆ อเธอ
“อื้อ...” เธอราแล้วลืมามอเมื่อเาเสียสีส่วนปลายอวามแ็แร่ับร่อสวาทหยาเยิ้มอเธอ
“ไม่เอา่ะ อ๊า...” เธอถอยสะโพหนี เา็แทรเ้ามานมิเม้น อัายนร่าน้อยแทบไปนับหัวเีย นิรินันหน้าท้อแร่อเาเอาไว้
ส่ายหน้าไปมาัวสั่นระริ
“ันะอยู่ที่นี่อีหลายวัน ถ้าไม่อยาให้ใรรู้เรื่ออเรา เธอ็ไม่วระื้อับัน วรมาหาันทุวันเ้าใไหม นี่ันอุส่าห์ย้ายมาอยู่ที่เรือนเล็เพื่อให้ลับหูลับานอื่นแล้วนะ” เาแ่ายนิ่ในร่อสวาท ใ้มือหนาลูบไล้สะโพผายอเธอไปมา ่อนะวึ้นมาลาเบาๆ บนใบหน้าเนียนละเอีย
“อ๊ะ! อื้อ...” นิรินราเสียหลเมื่อเาแทรมือเ้าไปใ้าเนียนแหวแยเรียวาออาันนว้ามาว่าเิม เา้มมอวาม่ำเยิ้มที่รัรึท่อนเนื้อแร่เอาไว้แล้วู้ปาแรๆ เหมือนินพริเผ็ๆ เ้าไปำมือให่
นิรินเผลอมอาม่อนะหน้าแ ัปาหลับาหนีภาพวนสยิวนั้น
เาันายเธอไปพิิผนัเอาไว้ ุเ่านั่ทับส้นเท้า ่อนะเริ่มระแทระทั้นนร่าสาวสั่นลอนไปามแรโย
เธอร้อราไม่เป็นส่ำ มือนิ่มผวาิที่ไหล่ว้าเอาไว้แน่น้วยวามรัวน ปิเสธไม่ไ้ว่าเาฝัเ้ามาลึนมิ้าม มันทำให้เธอเสียว่านนสะท้านไปหม
“ลุรา อะ... อื้อ...” เธอราเป็นระยะ าที่ถูแยให้ว้าสั่นระริเพราะเสียว่าน ลมหายใร้อนแรอทัู้่หอบระเส่าประสานันัฟืฟา เียให่ไหวโยเพราะแรรัหนัหน่วที่เสียแทเ้าหาอย่าล้ำลึมิเม้น
ความคิดเห็น