คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 20
“พี่วัา...”
อรนภัสราเรือสยิวไปทั่วลีบอไม้แม่วหน้าท้อรอรับอย่าระหายในรสรัไม่่าัน อารม์แห่ไฟราะูะรุนแร แ่นายร้อนเ้ามาออนุบับวามอวบอูมอภรรยาไ้สำเร็ ภวัเอื้อมมือมา้านหลัลูบไล้ลุ่มปอยไหมอ่อนละมุนเบามือ แ่เพิ่มแร่านสยิวไ้เป็นร้อยเท่า
ภวัลูบโหนเนื้อเนียนึเส้นไหมเล่นอย่าหยอเย้า เธอสะุ้แ่ไม่ไ้ัืน ลับเบียสะโพเ้าหาทาเบื้อหลัอย่าร่านร้อน วามสยิวที่สะท้านในอารม์ทำให้นในายลุันแทบะทุเส้นไม่เว้นแม้แ่ส่วนไหน รับรู้ว่าใบหน้าร้อนผ่าวนแทบะเป็นไ้เสียในอนนี้
นายหัวหนุ่มสอมือาหน้าท้อเรียบเนียนเ้าสู่หว่าาภรรยาไปทา้านหลั ่อนะับแ่นายายร้อนผ่าวแ็ึเ้า่อสัมผัสไปามอทารั ระแทสะโพสอบแ็ร้าวเ้าสู่อสวาทเ็มรั
“อ๊า...”
อรนภัสหวีร้อเบาๆ ท่ามลาวามสลัวอแสโมไฟ แ่นายายเสียบสออัแน่นเ้าประสานเป็นเนื้อเียวันหลอมรวมเป็นหนึ่ บัล หิสาวเสียวปลาบเพราะแรระแทและารเสียสีที่รุนแริบเถื่อนามอารม์อสามีที่เธอสัมผัสไ้ใน่วเวลาหลัาแ่าน เาร้อนแรเอาแ่ใในทุรั้ที่้อาร ปลปล่อยอารม์เถื่อนร้อนที่รุเร้านเธอระทวยอ่อนแราวแน ัวและ้อารเปิเผยัเน
ภวัระุ้นอารม์ร่านร้อนในายที่เ็บุ่อนเอาไว้ภายใ้ใบหน้าหวาน โยที่เธอยันึไม่ถึว่านะมีวาม้อารร้อนแรเ่นนี้ เา่าสอนให้เธอเรียนรู้ ัวอย่าเอาแ่ใ ในบารั้็หลอล่อเธอให้เผยวาม้อารออมารุเร้าเาบ้า
วามเสียว่านที่ไ้รับทำให้อรนภัสหลั่รินน้ำาเม็ใสอย่าสุลั้น เผยอริมฝีปาร่ำรวเหมือนำลัทรมานะาใ เาโยายระแทระทั้นรุนแรูป่าเถื่อนไร้วามปรานี แ่เธอลับหยัสะโพร้อนแรสะท้านรับอย่าถึอารม์หวาม
“พี่วัา...”
อรนภัสเรียสามีเสียสั่นระเส่า ภวั้มลบปาร้อนับริมฝีปา่าเรา โยระแท้ำแล้ว้ำแล้วอยระั้นถี่ แรวบี่ทำให้หิสาวี๊ปาเหมือนินอาหารรสั้านแ่ถึใ สะโพอนยับรับ ถถอยในบารั้แ่ลับถูรุสอรัรุนแรนิพื้นเียอย่านเอาแ่ใ บ่บอถึอารม์อายหนุ่มที่ไม่อบให้ใรัใหรือปิเสธ
ภวั้มลระิบสั่ให้เธอหยัสะโพโ้อบับเา อรนภัสหัวหมุนทำามอย่าว่า่าย เธอไ้ยินเสียำรามอเาะเยึ้น้านบนหัวเียแล้วสะโพสอบลมาล้ำลึ
อุ้มือให่ื้นเหื่อโอบมาับที่ยออที่ระเพื่อมไหวามแรโย ่อนะถูพลิายให้นอนว่ำลานเ่าในท่วท่าใหม่ อรนภัสรู้สึเสียวปลาบ รับรู้ไ้ว่าท่วท่านี้เาะสอลึสุใแ่เสียวระสันนเธอแทบไม่เป็นผู้เป็นน สะโพสอบามิอัเ้าหานร่าสาวไถลไปับเียนอนว้า อรนภัสิมือไปับที่นอนแทบแหลลา
ภวันั่ยอมือับเอวอแล้วสอเสยเ้าหาเร่าร้อนหนัหน่ว “แยาให้พี่ว้าๆ เมีย๋า” เาระิบสั่เสียหอบาเป็นห้ว อรนภัสแยาแม่วหน้าท้อเร็ยะเยือ ยสะโพให้อย่าถึใ ายหนารุอยระั้นถี่ยิบแทบนับัหวะไม่ถู มือให่เลื่อนาารับสะโพอบุมหน้าท้อเนียนแล้วไถลลไปสะิยอเสรสวาทแเรื่อ ยำเส้นไหมสีอ่อนไม่เบามือนัเพื่อับผลัันให้เธอหยัสะโพอบรับเามาึ้น
“พี่วัา... อ๊าย...”
อรนภัสสะบัใบหน้าไปมาเพื่อประท้วเมื่อรู้สึเ็บอยู่บ้า แ่แล้วเธอ็้อใับอารม์สวาทที่เพิ่มึ้นอย่าไม่น่าเื่อ มันเพิ่มึ้นสูหลายร้อยีรี หิสาวราหอบสะอึสะอื้น้วยวามเสียว่าน ะที่ายหนายัสอเสียบเสียสีโหมายไม่ยั้แร เสียเนื้อายูระทบระแทันสนั่นไปทั่วห้อว้า แ่ไม่ไ้ทำให้สอร่าหยุิรรมเร่าร้อนลไ้
นายหัวหนุ่มร่าภรรยานอนราบไปับเีย สะโพลมมนที่ถู้อนึ้นมาทำให้เาอั่อเนื่อไม่าอน แรหอบสะท้อนร้อนผ่าวรินรแผ่นหลัและลาไหล่มน อรนภัสสะท้านายภายใ้ร่าหนาอสามีรั้แล้วรั้แล้ว าสั่นระริระุอย่ารุนแรหลั่น้ำหวานออมาโลมแ่นายายให้สอรัไ้สะวึ้น หิสาวัหมอนเอาไว้แน่นแหนเยใบหน้าึ้นอย่ารุนแร ภวัลูบไล้เนินเนื้อไม่ยอมลายปลอบโยนให้เธอลายวามเหนื่อยอ่อน ่อนะละมือไปับมือบามาลูบสัมผัสุเื่อมประสาน ให้เธอรับรู้ว่าัวนแ็ร้าวอเายัฝัลึอยู่ในัวเธอ
อรนภัสปรือาที่แทบปิ้วยวามเหนื่อยอ่อนึ้นมอห้อที่พร่าเลือนไปหม รับรู้ีว่าเายัแ็แร่และยัไม่ถึุหมายเหมือนเธอ เาบัับนิ้วเธอให้สะิยอเสรเล้าโลมอารม์อเธอให้เพิ่มึ้น ่อยๆ ยับายเนิบนาบเป็นัหวะสั้นบ้ายาวบ้า แู่รุนแรุันทุารเื่อมประสาน ่อนที่ทุอย่าะแระเบิเหมือนลูโป่ที่อัลมเอาไว้แน่น ธารร้อนระอุหลั่ไหลในายสาวอย่าหมสิ้น พร้อมับเสียราประสานันอย่าหฤหรรษ์…
เ้าวันใหม่หลัารับประทานอาหารเ้าเสร็สิ้น ภวัเ้าไร่ไปสั่านลูน้อ อนสายๆ ็ลับมาหาภรรยา พาเธอไปยับ้านยายทอามที่เธออเอาไว้ บ้านเรือนไทยหลัใหู่ามแปลา ไ้รับารูแลเป็นอย่าีั้ระห่านอยู่ในพื้นที่หลายไร่
“ยายทออยู่ไหม๊ะ”
อรนภัสะโนถามเ้าอบ้าน ่อนที่ยายทอะออมา้อนรับ้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“อ้าวพ่อวัับหนูอรนั่นเอ ึ้นมา่อนสิลู มาินน้ำินท่าัน่อน”
ยายทอวัมือเรีย ทั้สอยมือไหว้ยายทอ่อนะเินึ้นเรือน
“ไหว้พระเถอะ้ะ”
ยายทอบออย่าเอ็นูเมื่อหนุ่มสาวทั้สอามึ้นไปนั่บนเรือน
“พ่อวันี่าถึริๆ”
ยายทอลูบหัวลูบัวอรนภัส้วยวามเอ็นู
“าันถึอยู่แล้ว้ะยาย แม้อนเ็ๆ เมียันะ้นลาย อบระโน้ำในลอยั่วันั้แ่เล็ๆ ็ามทีเถอะ”
“พี่วัน่ะ พูอะไรแบบนั้น อบเอาอรมาายเรื่อยเลย ูสิะยายทอ พี่วัโริแอบูอรอาบน้ำั้แ่เ็ ัวเอมาแอบูเ้าแ่มาใส่วามหาว่าอรยั่วอี อนนั้นอรยัไม่รู้เรื่ออะไร้วย้ำ นแถวนี้ แ่แล้วยัโริอี้ะยาย”
อรนภัสีแนสามีเ้าให้ ่อนหันไปฟ้อยายทอ ยายทอหัวเราะอบใ นาเอ็เบื่อลาวัน้ออยู่บ้านนเียว มีใรมานัุ่ย้วยแบบนี้็หายเหาไปไ้มาทีเียว
“ปาเรานี่ยัร้ายเหมือนเิมนะ”
ภวัยิ้มรับ่อนะนึไ้ว่าเอาอมาฝายายทอ ึรีบเินลไปยัรถ ปล่อยให้ภรรยาุยับยายทอไปพลาๆ ่อน
“ยายอยู่นเียวเหาไหม๊ะนี่”
อรนภัสเอ่ยถาม รั้่อนที่มา็ไม่เห็นใรนอาท่านนเียว
“เหาอยู่เหมือนัน เาไปทำานันหม เย็นๆ ถึะลับ อรับวัมา็ีแล้ว อยู่ิน้าวเป็นเพื่อนยายหน่อยนะ อยาแสฝีมือทำอาหารเสียหน่อย ถือว่ายายเลี้ย้อนรับเรา”
ยายทอมีพูอย่าเอ็นู นาเป็นนื้อบ้านเรือนไทยหลัามนี้่อาไรสรเมื่อสิบปี่อน และ็พาลูๆ มาปัหลัอยู่ที่นี่ ลูๆ นาเสียหมแล้ว เหลือแ่หลานายและหลานสาวและหลานสะใภ้ หลานเยที่ไปทำานันหม ส่วนไรสรบิาออรนภัสแ่านแล้ว้อย้ายไปอยู่ับภรรยา บิามาราออรนุมีบุรสาวนเียว อยาให้ไป่วยูแลิาร เลยำ้อายบ้านและที่ิน่าัหวัเพราะไม่มีเวลาลับมาูแล
“ั้นอรับพี่วัอฝาท้อ้วยนะะ”
อรนภัสบอยิ้มๆ หันไปมอสามีที่หิ้วหมาพลูและนมหลายแพ็เ้ามา
ความคิดเห็น