คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
“อบุนะะเฮีย” เธอยมือไหว้เา เยฝันว่าะมีบ้านหรืออนโฯ สวยๆ เป็นอัวเอสัหลั แล้วเา็ทำให้ฝันอเธอเป็นริ
ับรถมาอีไม่นาน เถื่อน็เลี้ยวรถเ้ามายัอนโฯ หรู ห้อที่เาื้อให้พริมมาอยู่เป็นั้นบนสุสามารถเห็นวิวทิวทัศน์ในัวเมือไ้เป็นอย่าี ้านบนเียบและไม่มีใรรบวน
อนโฯ ที่นี่ใล้มหาวิทยาลัย และอยู่ใล้แหล่าร้า่า ๆ ทำให้สะวสบายในารใ้ีวิ
เมือให่แห่นี้ไม่่าารุเทพฯ มหานร เพราะเริไม่ยิ่หย่อนไปว่าัน
“เรียนบแล้วิว่าะทำอะไร่อ” เถื่อนเอ่ยถามหิสาวที่มีรอยยิ้มระาใอเาเสมอ
“อยาหาานทำน่ะ่ะ” เธอเรียนบในสาาวิานิเทศศาสร์ ็อยาหาานทำในสายานที่ัวเอเรียนอยู่ แ่ริ ๆ แล้วเธอ็มีานออนไลน์ทำเป็นรายไ้เสริมบ้าเล็น้อย พวายรีม ายอาหารเสริม ทำให้พอมีรายไ้อยู่บ้า อาศัยว่าหน้าาและหุ่นที่ีทำให้ายสิน้าพวนี้ไ้ี แ่เธอ็เลือผลิภั์ี ๆ มาายเพราะใส่ใผู้บริโภมาว่าะหาเินเพียอย่าเียว
เถื่อนไม่อบให้เธอทำานนั เาพูเสมอว่าเลี้ยเธอไ้ อยาให้เธอั้ใเรียนมาว่า
“เรียนบแล้วะทำานเลยเหรอ”
“่ะ”
“เฮียเลี้ยไ้นะ มาเป็นแม่บ้านให้เฮียไหม” ประโยเิวนอเาทำให้หัวใอเธอเ้นแร
“แม่บ้านที่แปลว่าเมียหรือเปล่าะ”
“อนนี้็เป็นไม่ใ่เหรอ” เาึมืออเธอมาุมพิเบา ๆ เมื่อเินเ้ามาในห้อพัเรียบร้อยแล้ว
“เฮียอยาแ่านมีลูับพรีมไหมะ” เธอลั้นใถามเาออไป เพราะเธอรัเา าหวัับวามรัรั้นี้เหลือเิน
“อยู่ันไปแบบนี้็ีแล้ว พรีม็รู้ว่าพรีมเป็นผู้หิที่เฮียบนานที่สุ” เธอน่าะีใใ่ไหมที่เธอเป็นผู้หิที่เาบนานสุ พริมาเอ่ยถามัวเอในใ แ่เธอ็ไม่มีเวลาไ้ิอันใอี เมื่อเาร่าเธอไปับผนั่อนะบูบริมฝีปาน้อยอย่าุเือ
“เฮียะ” เธอันใบหน้าอเาออห่า
“ว่าไ” เสียอเาแหบพร่า หอบหายใรุนแร้วยวามปรารถนา ร่าายแ็แร่ที่บเบียแนบิทำให้เธอรับรู้ไ้ถึวามแ็แร่ที่เบียเสียอยู่รเรียวาอเธอ
“อาบน้ำ่อนไ้ไหมะ เหนียวัวไปหมเลย” เธอเอ่ยบอเา้วยน้ำเสียหอบ ๆ
“ไ้สิ” เายอมถอยห่า ให้เธอไปอาบน้ำ
“ั้นพรีมอาบ่อนนะะ” เมื่อเห็นว่าเายอมถอยเธอึรีบเอ่ยบอเาออไป ารอาบน้ำะรำร่าายให้ลายาวามเหนียวัวมันทำให้รู้สึสื่น พร้อมที่ะทำิรรม่า ๆ หลัานี้
พริมาเินเ้าห้อน้ำ ่อนะสะุ้สุัวเมื่ออุ้มือให่ร้อนผ่าวโอบรัมาาทา้านหลั
เรือนร่าเปลือยเปล่าร้อนรุ่มอเาเบียิเ้ามาหา เธอรับรู้ไ้ถึแ่นายแ็ร้อนที่เสียสีอยู่รสะโพอนาม มือหนาอเาเลื่อนมาอบุมเ้านมอวบอิ่มอหล่อนเอาไว้
เาสะิยอถันนแ็เป็นไ เธอหลุเสียราออมา้วยวามเสียว่าน ยามที่เายำฟอนเฟ้นไม่ยอมละห่า
สายน้ำรารไปบนเรือนร่าอเาและเธอ ให้วามรู้สึทั้เย็น่ำทั้ร้อนรุ่มในเวลาเียวัน
ร่าายทั้สอบเบียเ้าหาันอย่าแนบแน่น วนให้เสียว่านรัวนใ
เาันมืออหล่อนไปับผนัห้อน้ำ้าหนึ่ อี้าเลื่อนไปลูบไล้เนินอวบอูมลาายสาว
“อื้ม...” เธอหลุเสียราออมาเบา ๆ พลาัปาสลับัน้วยวาม่าน เาึเส้นไหมอ่อนนุ่มที่เปีย่ำอเธอเล่น ่อนะนิ้วลายาวเหยียเ้าไปในร่อุ่ม่ำ
“อื้อ... เฮียะ” เธอเรียเาเสียหลเพราะนิ้วแร่อเาให้วามรู้สึเสียว่านเินบรรยาย มือน้อย้าหนึ่อเธอที่ไม่โนไปับผนัห้อน้ำับ้อมือหนาอเาเอาไว้้วยวามรัวนใ เธอเย่ปลายเท้าึ้นมารับนิ้วลาที่ยับเ้าออในอ่ำเยิ้มเป็นัหวะระรัว
นิ้วอเาทำให้เธอเสียว่านไ้อย่ารุนแร็อนที่เายับนิ้วเ้าออในร่อเสียวแล้วนิ้วแร่เสียสีับปุ่มระสันลาาย
นในายอเธอลุัน ร่าายอเธอื่นัวอย่าเ็มที่ เาเร่เร้านเธอ้อหลุเสียราออมาไม่าปา ่อนที่ะเร็ระุเสร็สมอย่ารุนแร
เธอหอบหายใสะท้าน ่อนที่วามเสียว่านะมาเยือนอีรั้ เมื่อส่วนปลายอวามแ็แร่เสียสีอยู่รปาถ้ำสวาท
เธอมือไปับผนัห้อน้ำ หยัสะโพมาทาเบื้อหลั เหลียวมามอร่าเปลือยแ็แรที่บเบียมาหา่อนะอ้าปาร้อรวรา เมื่อเาายเ้าในร่อสวาทนมิเม้น
เธอหลุเสียราออมา้วยวามรัวนยามที่ายเนื้อแ็ึแทรลึเ้ามาในนวลนาบุบผาิรุ่นลิ่นหยาเยิ้ม
ร่าอเธอสะท้านไปามแรโยอายายที่โรมรันเ้าหาัน มือหนาอบุมทรวออวบอิ่มเอาไว้แน่น แทรลึและหนัหน่ว อรัและแนบแน่น
เสียรวราอพริมาัึ้นอย่า่อเนื่อ ห้อน้ำว้าร้อนระอุึ้นมาในทันทีที่ร่าอหนุ่มสาวโรมรันเ้าหาันอย่าเร่าร้อน
เายับายเ้าอออย่าล้ำลึมิเม้น ระาให้เธอไปถึสวรร์ั้นฟ้าอย่ารุนแร ทั้สอหอบหายใสะท้านเมื่อเธออรัวามเป็นายอเาอย่าถนัถนี่ เพื่อพาให้เาามิเธอไป้วย
สะโพสอบทำานอย่าเร็วรี่ เร่เร้าโยลอนเพียไม่นาน็พาันับูไปสูุ่สุยออย่าไม่รั้รอ
เถื่อนอบุมใบหน้าอเธอเอาไว้ ่อนะบูบริมฝีปาอเธออย่าุเือ พริมาใบหน้าแ่ำ หอบหายใสะท้าน รับรู้ไ้ถึวามสุเสียวที่ไ้รับาเา
“เฮียสั่อาหาร่ำสำหรับเราแล้วนะ” เาไม่อยาออไป้านอ แ่อยาอยู่ับเธอแบบนี้แ่สอน ึสั่อาหารมาาภัาารหรู เพื่อมารับประทานับเธอใน่ำืนนี้
“เฮียน่ารััเลย่ะ” เธอยิ้มหวานให้เา อุ้มือให่ับแ้มอเธอมาุมเอาไว้ ่อนะบูบอย่ารุนแร ันร่าอเธอไปับเียนอนว้า
“ระหว่ารออาหารแสนอร่อย เฮียอินพรีม่อน” เารั้ผ้านหนูที่พันายอเธอออ ่อนที่ะ้มลับยออสีสวยอเธอ
ปาร้อนูึนเธอรู้สึเสียวี๊ พริมาหลุเสียราออมาอีรั้ พลาันใบหน้ามเ้มอเาออห่าเล็น้อย
“เ็บเหรอ” เาเอ่ยถามพลาวัลิ้นลามเลียยอถันอเธอเบา ๆ ล้ายปลอบประโลม
“เสียว่ะ” นอบหน้าแ ่อนที่ะัปาเมื่อเา้มลไปับยอออเธอใหม่
“อื้อ...” เธอหอบหายใสะท้านยิ่ึ้นเมื่อมือหนาอเาอบุมเล้นลึทรวออิ่มอเธอไปพร้อมับารูรวบ ร่าายแ็แร่ที่ไร้อาภร์ไม่่าาเธอเบียิเ้ามารหว่าาสวย ทำให้วามเป็นายที่แ็ึเสียสีับปาถ้ำสวาทอัน่ำเยิ้ม
“ไหนูสิว่าพรีมหยาเยิ้มแ่ไหน” ประโยอเาทำให้เธอหน้าแ่ำลามไปถึใบหู เาับาอเธอแยแบะออาัน ส่ผลให้ลีบสวาทเปิอ้าให้เาไ้พิศมอเ็มา
“เฮียะ” เธอร้อราออมายามที่ผศีรษะึ้นมอ ร่าายอเธอำลั่ำเยิ้มื่นเ้นับสิ่ที่เาำลัระทำ
เา้มใบหน้าลไปูรวบิ่ระสันลาาย ที่อนนี้มันำลัสั่นระริอย่ารออย
“เฮียะ อื้อ... สะ... เสียว่ะ” เธอร้อราออมา้วยใบหน้าแ่ำ เมื่อเาทัู้ทั้เลียนเธอเสียว่านไปหมทั้าย
วามรู้สึอพริมาในเวลานี้ือวามทรมานเหลือล้น เธอปรารถนาให้เาพาเธอไปถึุหมายปลายทาอีรั้
ความคิดเห็น