คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
เาวา้อนวามหอมหวานอัน่ำเยิ้มที่หลั่รินออมาาเนินเนื้อสาว ้วยลิ้นและนิ้วแร่ที่พร้อมสอประสาน
เธอราประท้ว้วยวามเ็บเสียว วามับแบอเ้าหล่อนทำให้ร่าายอเาปวร้าวไปหม วริศไม่อยารั้รอให้วามเป็นายอเา้อทรมานไปมาว่านี้
เาเลื่อนมือไปสัมผัสับวามแ็ร้าวอัวเอ ่อนะยับึ้นไปทาบทับเรือนร่าหอมรุ่น สอแทรร่าายเ้ารหว่าาเนียนละเอียอเธอ เาใ้มือลูบโลมไปทั่วผิวนุ่มประุแพรไหมั้นี
หล่อนเป็นผู้หิทีู่แลัวเอไ้ีมา ทั้หน้าท้อที่แบนราบไร้ไมันส่วนเิน ทั้ผิวายที่หอมรุ่นแลนุ่มนวลเ่นนี้ ไม่ใ่ใระมีไ้่าย ๆ หาไมู่แลัวเอให้ี
มือหนาอเาับมือนุ่มอเธอมาสัมผัสับแ่นายาย เธอเร็และประท้ว ูเหมือนะล้า ๆ ลัว ๆ ่อนที่ะเริ่มรูรัเาอย่าเมามันไปามอารม์ที่ำลัพลุ่พล่าน
วริศร้อราไม่าปา เสียแหบห้าวอเาทำให้เธอยิ่รูรัมายิ่ึ้น เาไม่รั้รอที่ะเ้าไปพัพิอิแอบในเนื้อายสาว ้วยารเสียสีส่วนปลายอวามแ็แร่ับปาถ้ำสวาทอัน่ำเยิ้ม
เธอร้อประท้ว้วยวามเ็บแปลบแทบปริแับารล่วล้ำที่สุแสนวาบหวามนั้น
ร่าอเธอบิส่ายเร็สะท้าน เนื้อัวอเธอสั่นระริ มือน้อยผลัันหน้าท้อแร่อเาออห่า ในะที่วริศมือเธอไปับเียนอนว้า
“มัน้าไปแล้วนสวย” เาพูออมาท่ามลาวามมื ่อนที่ะพาเธอไปเยือนวามสุเสียวเป็นรั้แรในีวิสาว
“เ็นี่เหรอรับทีุ่แม่ะเ็บมาเลี้ย” วริศมอเ็น้อยวัยแบเบาะที่ลานอยู่บนที่นอนเล็ ๆ สีมพูน่ารัไม่วาา
“้ะ เรา็่วยเลี้ยน้อ้วยนะ” เมสร์บอลูาย้วยน้ำเสียเอ็นู
วริศในวันสิบแปมอยายเ็น้อยปาแแ้มใสไม่วาา ่อนะยับเ้าไปใล้ใบหน้าเล็น่ารัเพื่อมอแ้มนวลใล้ ๆ
“ทำอะไร๊ะริศ”
“หือ... ทำไมาวนมแบบนี้ล่ะรับ แถมยัเล่นน้ำลายอี ยี้” เาถอนใบหน้าหนีแทบไม่ทัน เมื่อไ้ลิ่นาวอน้ำนมผสมับน้ำลายที่เ็น้อยำลัพ่นออมาเล่นอย่าไร้เียสา
“็น้อเพิ่ินนม ินนม็มีลิ่นาวเป็นธรรมา แ่อนน้ออาบน้ำประแป้ น้อัวหอมหอมมาเลยนะ แม่ะบอให้”
“เ็อะไรี้เหร่ัเลยรับ” เามอผมลาระหม่อมน้อย ๆ อน้อ ับแ้มยุ้ย ๆ นแทบที่ะมอไม่เห็นปาับมูไม่วาา
“เรานี่ไปว่าน้อ” เ็มสร์้อนลูาย
“็รินี่รับ หน้าน้อเหมือนาลาเปาเลยรับ ูแ้มสิรับป่อนแทบมอไม่เห็นปาับมู สสัยะินุ”
“วิาร์น้อเสียไม่มีิ้นี แบบนี้เาเรียว่าน่าเลียน่าั”
“น่าเลียน่าัริ ๆ ้วยรับ”
“ถ้าน้ออาบน้ำประแป้แล้วะหอม อยูสิ” ปาลินเป็นเ็น้อยำพร้าลูอเพื่อนบ้านที่พ่อแม่ประสบอุบัิเหุเสียีวิ และไม่มีาิพี่น้อที่ไหนอยารับไปเลี้ยูหรืออุปาระ เ็มสร์ึรับเลี้ยเอาไว้เสียเอ เพราะอยามีลูสาวสัน มีวริศเป็นลูายเพียนเียวเท่านั้น แม้ะปล่อยให้ท้อหรือทำทุวิถีทาเพื่อะมีลูอีน ็ไม่ยอมมีเสียที นเลยวัยใล้หมประำเือนไปแล้ว ็หมหวัเรื่อะมีลูสาวไว้เยม
ส่วนสามีอนาไ้มน้ำเสียีวิไปเมื่อหลายปี่อน เพื่อนอสามีมาวนไปับปลาที่เื่อน ่อนที่ะน้ำาย ว่าศพะลอยึ้นมา็หลายวัน
เ็มสร์พาเ็หิัวน้อยไปอาบน้ำประแป้นหน้าาว แ้มนวล ๆ ทำให้ท่านอไม่ไหวที่ะ้มลไปหอมเสียฟอให่ ่อนที่ะให้นอนเล่นอยู่บนเปล
ผมน้อย ๆ ลาระหม่อมถูหวีเรียบไปอี้าน ใบหน้าผ่อใสอเ็น้อยและรอยยิ้มร่าเริเพราะเป็นเ็อารม์ี ทำให้เ็มสร์เอ็นูเหลือล้น
“แม่ะไปทำับ้าว เรา็อย่าวนน้อนะ แ่่วยูน้อให้แม่หน่อย”
“ทำไม้อเป็นผม้วยรับ” วริศบ่นอุบ เาำลัะออไปเะบอลับเพื่อน ๆ อยู่พอี แ่้อมานั่เฝ้ายัยเ็น้อยแ้มยุ้ยปาแ มีผมหย่อมน้อย ๆ แ่ลาระหม่อมเท่านั้น
“แม่ทำับ้าวแป๊บเียวเอ้ะ”
“ให้ป้าแสนทำ็ไ้นี่รับ”
“็ไ้ แล้วเรา็อย่าบ่นว่าไม่อร่อยนะ”
“ั้นเฝ้าให้แป๊บเียว็ไ้รับ ุแม่รีบทำับ้าวเลยนะรับ ผมนัเพื่อนเอาไว้ว่าะออไปเะบอล้วยัน”
“้ะพ่อุ ็ทำอโปรอเรานั่นแหละ” ปลาผัิเอย ปลาราพริเอ แส้มปลาเอย ปลาทอสมุนไพรเอย ยำปลาสมุนไพรเอย เมนู้ำ ๆ ที่วริศอบินเป็นอันมา
หลัามาราเินเ้ารัวไปูป้าแสนทำอาหาร วริศ็หันไปมอเ็น้อยที่นอนเล่นอยู่บนเปลอย่าอารม์ี
มาราบอว่าแ้มอยายัวน้อยนี่หอมมาหลัาอาบน้ำประแป้ เาเลยอใไม่ไหว
เ็หนุ่มวัยสิบแปเหลียว้ายแลวา ่อนะ้มลไปหอมแ้มป่อ ๆ นั้นฟอให่
วริศเลิิ้วึ้นมอเหมือนไม่แน่ใ ึ้มลไปหอมแ้มอี้าเพื่อให้มั่นใ
ความคิดเห็น