คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
ร่าอนรราร่อมทับเพื่อัเ็สาวเอาไว้ใ้ร่า เธอลัวนัวสั่น พอเาปล่อยเธอ็ทำท่าะร้ออวาม่วยเหลือานในบ้าน
“อื้อ...” เา้มลบยี้ริมฝีปาอวบอิ่ม เธอรัวำปั้นทุบแผ่นหลัอเาระรัว พอเาปล่อย เธอ็ทำท่าะรีร้ออี เา็เลยบูบลมาอีรั้
นิรินหอบหายใระรัวเมื่อเาปลปล่อยริมฝีปาอเธอเป็นอิสระอีรั้
“ันถามไ้ยินหรือเปล่า” เาเอ่ยถามเสียเ้มึ้นว่าเิม
“ไอ้โรห้าร้อย”
“ใรบอว่าันเป็นโรห้าร้อย ทั้เนื้อทั้ัวมีอยู่ยี่สิบบาท ันเป็นโรยี่สิบ่าหาล่ะ” เธอะพริบาปริบๆ ับประโยอเา
“เธอเป็นใร มานอนอยู่ในห้ออันไ้ยัไ” นรราถามย้ำ หรี่ามอนใ้ร่า้วยอาารมึนเมาพอสมวร
เาเห็นใบหน้าอเธอไม่ัึเอื้อมมือไปเปิโมไฟที่หัวเีย แสสลัวาโมไฟทำให้เามอเห็นใบหน้าอสาวน้อยใ้ร่าไ้อย่าัเน ใบหน้าหวานหยุ้นเยนั้นทำให้นรราะััน
“ทำไมไม่อบำถามล่ะ” เสียอเาเหมือนสำลัอะไรสัอย่าเมื่อไ้เห็นใบหน้าลมหวาน เธอเป็นเ็สาวที่มีวาลมโ ิ้วโ่เรียวาม ริมฝีปาเ็มอิ่ม เาอยาหอมแ้มเธอแรๆ เพราะวามมันเี้ยว
“ลุรา” นิรินำเาไ้ หลานายนโอุย่าทวลัษ์นารา
ผู้แสนใี แ่หลานายอท่านโรใร้าย แม้ใบหน้าอเาะรไป้วยหนวเรา แ่เธอ็ำเาไ้ ปีหนึ่ะไ้เอันหนึ่รั้ บิาอเธอับนรราไม่ใร่ะลรอยันนั และท่าน็ไม่้อารให้เธอยุ่เี่ยวับเาเป็นอันา...
“อ้อ... ลูไอ้สุทธิศัิ์หรอเหรอ”
“ปล่อยนะะลุรา”
“เรื่ออะไระปล่อย นี่มันห้ออัน เธอถือวิสาสะอะไรเ้ามานอนในห้ออันมิทราบ” เายัมีท่าทีุามและไม่ิะปล่อย
“เนยอโทษ่ะ ะรีบออไปเี๋ยวนี้ละ่ะ”
เธอรีบพูปาอสั่น ไม่ไ้ั้ใะถือวิสาสะเ้ามานอนในห้อเาเลยสันิ แ่าิผู้พี่ทั้สามรุมันลั่นแล้ไม่ให้เธอนอน้วย เธอึ้อหาทีุ่หัวนอนใหม่
้วยว่าุย่าทวอเธอมีหลานและเหลนหลายน พอมีานวันเิทุน็่าแห่ันมานอนที่ฤหาสน์หลัให่อท่าน เธอึ้อนอนรวมับาิวัยไล่เลี่ยัน แ่รั้นี้มีปัหา เพราะโนพี่สาวที่นอนร่วมห้อ้วยันไล่ออมาาห้อ โยที่เธอไม่ทราบสาเหุ
เธอไม่อยามีปัหาับใรึพาัวเอระเห็ออมาหาที่นอนใหม่ อนแรนั้นยัไม่รู้ะไปนอนที่ไหน ำไ้ว่า่อนหน้านีุ้ย่าทวให้อปีบมาทำวามสะอาห้ออนรราและให้เธอมาูแลวามเรียบร้อยอห้อให้เา ึรู้ว่าห้ออเาลูบิประูเสีย เธอเลยถือวิสาสะเ้ามานอนพัที่นี่เสียเลย ไม่ิว่าเ้าอห้อะลับมาอนึื่น ่อนานวันเิล่วหน้าเป็นอาทิย์เ่นนี้ เธอำไ้ว่าปีที่แล้วเาโผล่มาเอาอนที่ำลัะเป่าเ้วันเิเสีย้วย้ำ
“ันยัไม่อนุาให้เธอออไปไหน”
“เนยรู้ว่าลุราโรธที่เนยถือวิสาสะเ้ามานอนเียอลุรา เนย้ออโทษนะะ เนยไม่ไ้ั้ใะทำแบบนี้เลยริๆ”
“อทุอย่าในห้อนี้เป็นอัน เธอมานอนบนเียอัน แสว่าเธอ็เป็นสมบัิอัน้วยถูไหม” เหุผลอเาทำให้เธอาโ
นรราเิวามิหนึ่แวบเ้ามาในหัว ไม่แน่ใว่าเป็นเพราะเาเมาหรืออะไรันแน่ วามเ็บแ้น่อบิาอเธอแ่หนหลั็ทำให้เาุหน้าเ้าหาออหอมรุ่นอเ็สาวในทันที
“อื้อ... ปล่อยเนยนะะลุรา” เธอพยายามิ้น แ่ไม่สามารถหลุพ้นาพันธนาารอเาไ้ ลิ่นแอลอฮอล์เืออยู่ในลมหายใอเา นิรินิว่าเาเมาเลยาสิิะทำเ่นนี้ เธอึรีบเอ่ยเือนเา
“เนยเป็นหลานลุรานะะ”
“หลานนอไส้อย่าเธอ ันไม่นับ” สุทธิศัิ์บิาอเธอนั้นเป็นแ่หลานบุธรรมที่ย่าอเาุบเลี้ยเอาไว้เพราะสสาร เ็ำพร้าที่บัอาแย่นรัอเาไปหน้าาเย แถมยัให้ำเนิทายาทอย่านิรินมาให้เา้ำใอี
เธอหน้าเหมือนมาราอเธอมา วามเ็บแ้นและวามเมาทำให้เาใ้อุ้มือให่อุปาเ็สาวเอาไว้
“อื้อ...” เธอราประท้วิ้นรนเพื่อให้ัวเอรอพ้นาวามป่าเถื่อนที่เายัเยียให้ แู่เหมือนะไม่สำเร็ เาระาุนอนอเธอออไปาเรือนร่าผุผ่ออย่าไม่ปรานีปราศรัย ปาน้อยทำท่าะรีร้อ เาึประทับุมพิร้อนแรลมาหา แอลอฮอล์ที่เืออยู่ในระแสเลือทำให้อารม์อเาพลุ่พล่านรุนแร ลมหายใร้อนแรอเาทำเอาเธอมึนเมาามไป้วย นิรินทุบีเาเพื่อเอาัวรอ แู่เหมือนะหนีไม่พ้น
นรราใ้เสื้อนอนอเธอเอมัปาน้อยเอาไว้ ่อนะัารถอเสื้อลายส๊อสีเ้มอัวเอมั้อมืออเธอไปับหัวเียอีรอบ นิรินส่ายหน้าไปมาเมื่อเา้มลับยอออเธอ หิสาวิ้นพล่าน้วยวามระสันยามเมื่อเาับู วัลิ้นลามเลียเร่าร้อน
ความคิดเห็น