คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 17
นิราเริ่มอ่อนแรอีรั้เมื่อผลัร่าอเาออ ่อนะลายเป็นอ่อนระทวยใ้ร่าหนาอีรั้เพราะอ่อนออ่อนใ
ใบหน้าหล่อเหลาทอมอร่าหวานที่ำลัออบเาอย่าพึพอใ ริมฝีปาร้อนรุ่มระหายิมรสาิวามหวานอผิวเนื้อนิ่มอีรั้ในเ้าวันใหม่
มือแ็แร่ลาไล้ไปามเรือนร่าบอบบาแ่แฝไว้้วยวามหอมหวาน ายหนุ่มหยุมือที่สะโพอนามบีบเบาๆ ับแยเรียวาออ้าๆ หิสาวปรือามอร่าแร่ที่ำลัุไ้ออวบอิ่มอย่าหิวระหาย ้วยไม่มีแระ้านทาน รับรู้ว่าร่าายอ่อนแรเหลือะล่าว ใบหน้าหล่อละออาทรวออวบอิ่ม ุมพิระเรื่อยไปามหน้าท้อแบนราบปลุเพื่อเร้าอารม์สาว เายเรียวาพาบนบ่า ้มใบหน้าลไปเยิมอไม้สีสลีบหอม หลัถูภมรหนุ่มูลืนและรุล้ำเือบทั้ืน
“อ้าย... พี่ให่” หิสาวำมือิบนผ้าปูที่นอนแน่น แอ่นหยัร่าึ้น้วยวามเสียว่านับิ ริมฝีปาอวบอิ่มราระเส่า ใบหน้าสวยหวานสะบัไปมาบนหมอน ผมนุ่มุแพรไหมสยายไปทั่วอย่าไม่สามารถวบุมอารม์ไ้
อภินันท์่อยๆ วัลิ้นหนัหน่วึ้นเพื่อิมรสาิออไม้ามที่ไม่เยหมวามหวาน อไม้่อสวยหลั่น้ำทิพย์ออมาหวาน่ำเพื่อให้เาไ้เยิม บ่บอถึวามพรั่พร้อมอายสาว
เาึใบหน้าออมาาอไม้าม พลิร่าบอบบาให้นอนว่ำ ร่าหนาึ้นไปทาบทับมือแ็แร่ ้อนสะโพอนามยึ้นให้สูเพื่อสอประสานวามแ็แร่หนัหน่วลไป
อภินันท์ราปนับเสียำรามลั่นห้อ เมื่อรับสัมผัสถึวามับแน่นที่ำลัอรัวามเป็นายอเาไม่ยอมลาย นิราัริมฝีปาอัวเอนเ็บไปหม ใบหน้าสวยหวานุบนหมอนใบสวยที่วาอยู่บนเียนอนว้า มือหนารั้สะโพให้โ่อนมายิ่ึ้น
ายหนาเริ่มยับเป็นัหวะรัเร่าร้อน เสียราระมประสานันลั่นอีรั้เพื่อรับเ้าวันใหม่ที่อาาศสใสและแสนเร่าร้อน ว่าะเินทาไปนสุเส้นทารั็ใ้เวลานเือบสาย
ร่าหนาำรามอีรั้เป็นัหวะรัรั้สุท้ายามร่าบอบบาที่เร็ไปเป็นรอบที่สอ
“ยัยื...” อภินันท์ทาบทับร่าแร่ลบนร่าบอบบาที่นอนหมแรหายใระรวยรินบนเีย
เาูบับทั่วแผ่นหลัเนียนอย่าหลใหล ายหนา่อยๆ ถอถอนออาร่าบอบบา
ร่าสูนอนล้าๆ สายามมอใบหน้านวลเนียนที่บอยู่ับหมอน
นิรามอใบหน้าสามีที่นอนะแมอมา หิสาวหลับาอับอายรู้สึร้อนผ่าวที่ใบหน้า แ้มเนียนแเรื่อเอะเิน เาอบทำอะไรให้เธออาย ทำอะไรน่าเลียเสียริ
“ไปอาบน้ำันเถอะ” อภินันท์ึร่าบอบบาึ้นมาทาบทับ นิราหลับาปี๋รับรู้ถึสัมผัสอร่าสูที่อุ้มเธอึ้นสู่อ้อมแน
ยิ่หลับาไม่ล้ามอหน้าเา ายหนุ่ม้มลมอใบหน้าามและเรือนร่าบอบบาแ่แฝไว้้วยวามอวบอิ่มสมส่วนนั้นอย่าหลใหล
“ลืมาไ้แล้ว ถ้าไม่ลืมาอีะโนินอีรอบรู้ไหม”
นิรา่อยๆ ลืมา มอเห็นใบหน้าหล่อำลัทอสายามอมา หลบสายาไหววูบ
ร่าสูรั้ร่าบอบบาเ้าไปหา พาไปใ้ฝับัวเพื่ออาบน้ำ สายน้ำเย็น่ำำลัรารทั่วร่า มือออภินันท์เอื้อมหยิบสบู่เหลวอาบน้ำลิ่นหอมมาบีบเพื่อโลมไปทั่วร่าอเาและอเธอ
นิราอุทานผลัไสใปนเสียว่าน เาไม่สนใอาาริ้นรนทุบีนั้น แ่ลับหันไปว้าฟอน้ำถูัวมายัใส่ไปในมือบอบบา
เธอเยหน้าึ้นมอใบหน้าหล่อเพราะไม่เ้าใในราแร ่อนที่ะเ้าใแล้วหน้าแเมื่อเห็นสายามำลัมอไล้เรือนร่าอเธออยู่
“ถูหลัให้พี่หน่อยสิ” อภินันท์เอ่ยอ หันหลัให้ภรรยาสาวในทันที นิราัริมฝีปาัวเอนเ็บ มอแผ่นหลัแร่และเรือนร่าสูที่อุมไป้วยมัล้าม แล้วหน้าแ นึินนาารไปถึบทรัร้อนแรที่เพิ่เิึ้น ร่าแร่นี้ำลัลุเล้าเธออยู่บนเียนอนว้า
มือเรียวบา่อยๆ บรรถูแผ่นหลัว้าอย่าั้ใ แ่ยัไ้ยินเสียัใัมาเป็นระยะ ร่าสูหันมารวเร็วพร้อมทั้รวบ้อมืออเธอไว้
“แรเท่าม ออแรหน่อยสิ ทำอะไรเป็นบ้า ไม่ไ้เรื่อเลยริๆ” ำพูอเาทำให้เธอทำอะไรไม่ถูอีแล้วเ เาไม่พอใเธอทีไร ไ้แู่่เอาู่เอา
“เี๋ยวันะถูใหู้” อภินันท์ึฟอน้ำออามือเรียวสวย่อยๆ ึแนเรียวมา้านหน้าและลมือัใหู้เป็นัวอย่า
“้อัอย่านี้ แรเหมือนมะรู้สึอะไร”
อภินันท์ยัฟอน้ำเ้าไปในมือเรียวบาอีรั้ ร่าสูหันหลัให้หิสาวอีรอบ
นิราลมือัหลัให้เาอย่าั้ใว่าเิมแ่เธอแทบไม่มีแรเป็นเพราะเานั่นแหละที่สูบพลัอเธอไปเือบหม
“ถูแรๆ หน่อย ไม่ไ้เรื่อเลย” อภินันท์ยับ่นไม่เลิ หิสาวเลยฟอน้ำแรโยไม่ไ้ั้ใเพราะเธอิว่าถูแรแล้ว
“โอ๊ย ะ่าพี่หรือยัไ”
อภินันท์หันหน้ามาระาเรียวแนโมโห
“อุ๊ย! น้อหนูเปล่านะะพี่ให่”
นิราส่ายหน้าปิเสธเสียสั่น อภินันท์รั้ร่าบอบบาเ้ามาและเปิฝับัวรัวเธอและเาเพื่อล้าสบู่แ่หิสาวสะุาัวเอเผลอหล้มบนร่าแร่ที่รับร่าเอาไว้ึล้มไป้วยัน
สายน้ำรารบนทั้สอร่า ะล้าสบู่ออไปาัวนหม หิสาวใเ้าไปอีเมื่อล้มลบนร่าสูอเา
“อุ๊ย!” นิราะเียะายึ้นาร่าอเา แ่เาลับรัร่าบอบบาแน่นึ้น พร้อมทั้พลิร่าหิสาวลไปนอนบนพื้นห้อน้ำแทน นิรามอเาาโ
“ยั่วพี่เหรอ?” อภินันท์พูเสียสั่นวบุมัวเอไม่ไ้ เาอยาะบ้าาย ไ้สัมผัสรัรึร่าเธอทีไร เาแทบะลั่ายเสียทุทีไป ะให้เาทนไ้ยัไัน
“น้อหนูอโทษ น้อหนูไม่ไ้ั้ใ ปล่อยน้อหนูเถอะะพี่ให่” นิราพูเสียสั่นไม่แพ้เา
“เธอน่าินอีแล้วนะยัยื พี่ะปล่อยไปไ้ยัไ เธอออะน่าินนานี้” อภินันท์พูเสียสั่นพร่ายิ่ึ้น นั่นทำให้หิสาวาโมอเา้วยวามหวาหวั่นเ้าไปอี เาับเธอเพิ่ะรัันเมื่อสัรู่ที่ผ่านมานี้เอ
“พี่ให่ น้อหนูไม่ไหวแล้ว พี่ให่รุาปล่อยน้อหนูเถอะนะะ” นิราอุทรเพราะรับรู้ถึแววาหื่นระหายอเาอีแล้ว เธอิว่าราวนี้นอาเธอะไม่มีแรแล้ว แ่เธออาะาใายาอ้อมออเา็เป็นไ้
อภินันท์มอแววาสั่นระรินั้น่อนที่ะัใ้วยวามสสาร เามีวาม้อารัวเธอรุนแร ไม่เยิมา่อนว่าัวเอะ้อารผู้หินไหนมาเท่าเธอมา่อน แ่ถึเาะัใ แ่ยัอยาิมร่าหวานอีสันิ
“็ไ้ แ่...” อภินันท์มอเรียวปาอวบอิ่มที่เารู้ว่ามัน่าหวานเหลือเิน
ปทุมถันอวบามนั้นที่เาอยาลอิมอีรั้ นิราเอามือปิบัออวบ้วยวามอาย เมื่อเห็นสายามล้าอเาที่มอไล้ลมาทั่วเรือนร่า
“ว่าไ หรือว่าะให้พี่รัอีรอบ”
อภินันท์วยโอาส่อรอ แ่ไม่รอฟัำอบเ่นเิม มือหนารั้ร่าบอบบาให้ึ้นมาทาบทับเา ในะที่เานั่พิับำแพห้อน้ำ ใบหน้าหล่อ้มลูึออวบที่ำลัล่อาล่อใเ้าไปในโพรปาอุ่นนั้นอย่าระหาย
นิราผวาร่าบอบบา มือเรียวับศีรษะที่ปลุม้วยผมหนา้วยวามรู้สึเสียว่านับใ
มืออายหนุ่มรั้สะโพอนามรั้ให้ร่าบอบบาทับบนหน้าท้อแร่ เพื่อแอ่นอให้เาเยิมมาึ้น
ความคิดเห็น