คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 16
พอไ้มาเอับนิราึเิวามรู้สึถูะาอย่าบอไม่ถู
นิราอายหน้าแับำมอรำเพยเพราะเธออายุไม่ห่าารำเพยสัเท่าไหร่ น่าะไม่เินห้าปี
“อยาเรียอะไร็ไ้้ะ แ่มพี่แบบนั้นพี่เินั”
นิราพูเอะเินหน้าแอีรอบ
“พี่สาวะมีเ้าัวน้อยหรือยัะ รำเพยอยาเล่นับเ้าัวเล็” รำเพยถามรๆ วามไร้เียสาทำให้ทุนมอ้วยวามเอ็นูเ็สาว
นิราหลบสายาหน้าแไปหม ุอรอุมาับป้าื่นมอสบา ยิ้มให้ันในำถามอรำเพย
“ยัหรอ่ะ พี่เพิ่ะแ่านไ้ไม่ี่วันเอ”
นิราอบเสียเบาหวิว แ้มสาวแปลั่
“ไม่เป็นไร เี๋ยว็มี อิอิ” ำพูแสนื่อไร้เียสาแ่แฝไว้้วยวามแ่แอรำเพย ทำให้นิราหน้าแแล้วหน้าแอี
“รำเพยอาบน้ำอาบท่า่อนนะ๊ะลู แล้วหนูทานอะไรหรือยั เี๋ยวป้าให้ื่นไปทำให้ทาน็แล้วัน” ุอรอุมาพูึ้นมาเพิ่นึึ้นไ้
“ยัเลย่ะ ำลัหิวเลย่ะุป้า” รำเพยบอ้วยวามเรใ แ่แฝเอาไว้้วยวามน่ารั ทุนมอรำเพยอย่าเอ็นู พร้อมทั้อัวออาห้อเพื่อไปเรียมอาหารให้หิสาวอีรั้ และเพื่อให้เ็สาวไ้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า้วย
หลัาที่รำเพยอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว หิสาวลมา้านล่า ไ้ลิ่นอาหารหอมรุ่นอบอวลไปทั่ว น้ำย่อยหลั่ออมาไม่าสาย ทุนมอหิสาวอย่าเอ็นูยเว้นอภิรัษ์ที่หนีึ้นห้อไป ไม่อยาอยู่ร่วม้อนรับสมาิใหม่เลยแม้แ่น้อย
รำเพยทานอาหารนอิ่ม นัุ่ยับุอรอุมาเสียเื้อยแ้ว รู้สึมีวามสุในาร้อนรับที่ีอท่าน
เธอเ้าับนไ้่ายเนื่อาเป็นน่าพู่าุย ไม่นานึสนิทสนมับทุนอย่ารวเร็ว
นิรารู้สึใสั่นเมื่อแอบมออภินันท์ที่เินึ้นห้อนอนไปแล้ว เธอเห็นุอรอุมาุยับรำเพยอย่าออรส ึอัวไปเินเล่นในสวน
หิสาวนึิถึเหุาร์ล่วหน้าที่ทำให้เธอใสั่นไหว ร้อนผ่าวไปทั้ร่า
“ะทำยัไี” นิราพูับัวเอเสียสั่นเพราะยัปรับัวับายหนุ่มที่มีำแหน่เป็นสามีไม่ไ้
ิถึเาทีไร บทรัเร่าร้อนเิึ้นในห้ววามรู้สึแทบะทันที
หิสาวสลัวามิพวนั้นทิ้ไปเมื่อเินลับเ้ามานัุ่ยับุอรอุมาและรำเพยามเิม เพื่อถ่วเวลาเอาไว้ เธอยัไม่อยาึ้นห้อนอนในอนนี้
หิสาวิในใว่ารอให้อภินันท์นอนหลับไป่อน แล้วเธอถึะึ้นห้อ
เวลาึพอสมวรทุนแยย้ายันเ้านอน นิราึย่อึ้นไปบนห้อนอนอัวเอบ้า
ในห้อมืมิ เธอเห็นเาะุ่มๆ อสามีนอนหลับะแร่าไปทาหน้า่า
หิสาวถอนใ สายาหวานมอโฟาัวยาวที่อยู่มุมห้อ ่อยๆ ย่อไปยัโฟาัวยาวพร้อมทั้ลานึ้นไปนอน้วยใสั่นไหว
เธอไม่ล้าึ้นไปนอนเียเียวับเาหรอ หิสาวิในใเมื่อนอนพลิไปพลิมาสัพั ึเผลอหลับลเพราะวามเหนื่อยอ่อน วามหนาวเหน็บำลัแล่นเ้ามาับร่าบาที่มีเพียุบาเบาสวมใส่ ร่าน้อยอัวเอ้วยวามหนาวเหน็บ
“อุ๊ย!” นิราอุทานใ เมื่อสัมผัสถึร่าที่ลอยึ้นสูและเพียไม่ี่อึใ็ลไปบนเียหนานุ่ม้วยฝีมือารอุ้มอเา
“พี่ให่”
“ไปนอนทำอะไรรนั้น รัเียพี่ไม่อยานอนับพี่มานานั้นเลยเหรอ พี่เอไม่ไ้อยานอนร่วมเียับเธอเลยสันิ แ่ลัวะแ็ายไปะ่อน เี๋ยวุแม่ะหาว่าพี่ใำอำมหิ ไม่ให้เมียนอน้วยันบนเีย”
อภินันท์พูประแ่อร่าบอบบาแนบอ พร้อมทั้วัผ้าห่มบนร่าภรรยาสาว
“พี่ให่ น้อหนูหายใไม่ออ”
นิราิ้นรนเมื่อเาเริ่มอแร ใยิ่ึ้นเมื่อเาุไ้ร่าอวบอิ่มไปทั่ว ลมหายใหอบๆ ทำให้เธอรับรู้ถึวาม้อารแรล้าอเา
“ยัยืทำให้พี่อยาอีแล้ว”
อภินันท์พูเสียแหบพร่าเมื่อไ้สัมผัสใล้ิรัรึร่าบอบบาอีรั้ มือแสนนปลเปลื้ออาภร์ออาายบอบบา้วยมืออันสั่นเทา ายหนุ่มปลเสื้อผ้าอัวเอามไป้วยเพื่อไม่ให้เสียเวลา
นิราร้อไห้ใอีรั้ในวามมื เสียสะอื้นทำให้เาหยุุไ้ไปั่วะ
ร่าสูะัมอร่าสั่นเทาในอ้อมแน ใบหน้ามูบับน้ำาที่หวาลัวอภรรยาสาวอย่าทะนุถนอม
“ร้อไห้ทำไม พี่สัาว่าะไม่ทำรุนแร หยุร้อไ้แล้ว” อภินันท์พูปลอบ้วยารลูบไหล่ ลูบหลั เพื่อให้ร่าที่ำลัสะอื้นฮัๆ ลายวามหวาลัว
นิราเผลอไผลุเ้าหาอว้า สัมผัสอบอุ่นทำให้เธอลืมัว เสียสะอื้น่อยๆ แผ่วลไปเปลี่ยนเป็นเสียหายใสม่ำเสมอมาแทนที่
อภินันท์้มลมอใบหน้าสวยหวานในวามมืที่หลับไปแล้ว เาึร่าบามาอ มือหนาลูบไล้เรือนร่าที่น่าปรารถนาอีรั้
ยัยืะให้พี่หลับแบบ้าๆ แบบนี้ไ้ยัไัน พี่ไม่ใ่พระอิพระปูนนะ
อภินันท์สบถในใ ึร่าบามาอแรๆ ามอารม์ร้อนทีุ่รุ่นึ้นมา เป็นเหุให้นิราื่นาารหลับไหลอีรั้ หิสาวมอสบสายามในวามมือย่า่วุน
อภินันท์หมวามอทนอีรอบ เาประทับุมพิลบนลีบปาหอมหวาน หัห้ามใไม่อยู่อี่อไปแล้ว
ร่าแ็แร่ึ้นทาบทับร่าบอบบาุไ้ไปามอารม์ปรารถนาที่ประทุึ้นมา
นิราถอนใปล่อยัวปล่อยใให้เาเยิมไม่อา้านทานไ้ วามวาบหวามเสียว่านำลัแผ่่านไปทั่วร่า ามที่ริมฝีปารุ่มร้อนสัมผัสูึไปทั่วไม่เว้นวา
เรียวปาหนาอ้าปาับทรวออวบอิ่มแสนหวาน้วยวามระหาย รวมถึอไม้ามอวบอูมสีสที่เาไม่เยลืมรสาิที่หวานล้ำเลยแม้แ่น้อยเมื่อไู้ินนถึใ
ร่าสู่อยๆ สอแทรวามแ็แร่สอประสานอีรั้อย่าเนิบนาบ แ่แฝเอาไว้้วยวามนุ่มนวลมาว่าทุรั้
ร่าบอบบาหยัายึ้นรับแรรัาเารั้แล้วรั้เล่า มัน่าเป็นบทรัที่แสนหวาน วาบหวามที่สุอเาที่เธอไ้เรียนรู้มา
วาวบนท้อฟ้าำลัเปล่แสระยิบระับทอประาย เพื่อเป็นพยานรัที่แสนหวานให้ายหนุ่มูมืออเธอไปพานพบวามสวยามที่พร่าพรายไปทั่วท้อฟ้าว้ารวมถึสายรุ้ห้อมล้อมไปรอบายอย่าสุสม
“อุ๊ย!”
นิราอุทานเมื่อลืมาึ้นมาในเ้าวันใหม่ เธอสบสายามล้าอเาที่ำลัทอายมอมาอยู่เหนือร่าเปลือย
หิสาวใเ้าไปอีเมื่อเาแล้อรัพันแนาอเามาบนร่าบอบบา
“พี่ให่ปล่อยน้อหนูไ้แล้ว่ะ เ้าแล้ว”
นิราผลัันร่าหนาที่ทาบทับไม่ยั้แร ใบหน้าหล่อำลัเริ่มุนบนเรือนร่าอเธออีรา
“ไม่ปล่อย รู้ว่าเ้าแล้วะทำไมล่ะ”
อภินันท์พูวนอารม์ นิราันใบหน้าอเาอออย่าลัวๆ และเินอาย เธอไม่ไ้สวมใส่เสื้อผ้าเลยสัิ้นเียว แล้วเา็ไม่ไ้สวมอะไรเ่นัน ทาบทับเสียแน่นแบบนี้เนื้อแนบเนื้อายแนบายให้วามรู้สึวาบหวามเป็นที่สุ
ายหนุ่มมอใบหน้าสวยหวานที่หลบสายาหวาหวั่นรวมถึหน้าแ่านนั้นอย่าถูใ
“พี่ให่” นิราอุทานประท้วเมื่อเาไม่ยอมปล่อยแถมยัุใบหน้าหล่อลมาอี
หนวเียวรึ้มสาระายถูไถไปามเนื้อนวลอ่อนนิ่มสร้าวามรู้สึเสียว่านเป็นที่สุ
“พี่อยาินน้อหนูเป็นอาหารเ้าั ไ้ไหม หือ... อไ้ไหมรู้สึหิวเหลือเิน”
อภินันท์พูเสียพร่าแมอออ้อน เสียทุ่มหวานที่เธอไม่เยไ้ยินมา่อน ทำให้้อะพริบาอย่าุน นถามแ่ไม่รอฟัำอบหรืออะไรทั้นั้น ุมพิลปิเรียวปาอวบอิ่มแสนหวานอย่าเรียร้อ้อาร
ความคิดเห็น