คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11
โพรสวรร์อัน่ำแะหยาเยิ้มไป้วยน้ำหวานภายในถูสอเสียบเ้ามาสุเส้นทาสายสวาท
“ี้... เบาๆ หน่อย ันเ็บนบ้า”
“เี๋ยวหายน่า ะิ้นอะไรนัหนา แ่พยศแบบเธอรับรอลู หัวปีท้ายปี” เวินพูอย่าบันเทิใ ลืมวามบาหมาไปั่วราว
“นบ้า ใระมีลูับนาย” หน้าสวยแั แ่เธอยัเถียเาไม่ลละ
“มีไม่มีเี๋ยว็รู้” เวินอบใที่ไ้่อล้อ่อเถีย เาระแทระทั้นายเ้าหาหนัหน่วไม่ออมแร ล้ำลึนสุทา ท่อนายายเสียสีเ้าออในอรัวบับในัหวะถี่รัวึ้น
เพรน้ำหนึ่หน้าาเหยเ้วยวามเสียวระสัน ร่าายสั่นเทาทุรั้ที่ายให่ระั้นลมา ใบหน้าสวยแั ริมฝีปาเผยอรารว เสียเนื้อายระทบันสนั่นห้อ
ายายที่ฝาฝัเหมือนะเสียบาในอรัอยู่เ่นนั้นเมื่อเธออรัเารุนแร้วยร่อสาวที่ฟิแน่นแทบยับายยายิ่ เมื่อถอนสะโพเธอ็ยสะโพามิเบียอัันอยู่อย่าลล็อ เพรน้ำหนึ่ัฟัน่มวามรู้สึทั้มวลแ่สุะทานทน เายัเบียแหวลีบสาวสีมพูสลมาอรึหนัหน่วนเธอหัวหมุนไม่เป็นัวอัวเอ
“โอ้ว... แน่นอะไรแบบนี้ แยาอีสิ” เาระิบเสียระเส่า หิสาวรู้สึเบลอ สมอาวโพลนไปหม เธอแยาออามำสั่ เวินไล้มือที่สะโพแล้วอบุมเอาไว้ึึ้นมารับแรวบี่อเาอย่าแนบสนิททุัหวะ
เพรน้ำหนึ่สมอพร่า เธอเร็ร่าิมือบนร่าแร่แล้วหวีร้อปลปล่อยทุอย่าออมาโลมไล้เนื้อายายที่ฝััวอยู่ในร่อรัอเธอนหมสิ้น
เสียหอบหายใัระมพร้อมับำระิบที่ทำให้เธอหน้าแั
“เป็นไเมีย๋า ผัวปรนนิบัิีหรือเปล่า”
“นบ้า!” เพรน้ำหนึ่ิ้นรนแล้ว้อาโเมื่อสัมผัสถึแ่นายที่แ็ร้าวฝัอยู่ในัวเธอไม่ยอมถอถอน
“หึหึ! ทีนี้็าันแล้ว” น้ำเสียอเาทำให้เธอนลุสะท้านในาย...
“พอแล้ว”
หิสาวประท้วอย่าหนั แ่เาไม่สน บั้นท้ายแร่ระแทเบียอัเ้าในโพรสวรร์ อหลืบเร้นที่เพิ่เสร็สมเริ่มุ่มื้นอ้ารับสิ่ที่สอแทรลมาเป็นัหวะลาลำัว
“อื้อ... อ๊ะ!”
เพรน้ำหนึ่สะุ้เมื่อายายฝัลมาในัหวะที่มิเม้นมหาย เาแน่นในร่อเนื้อสีมพูั แ่้าแล้วผ่อนแรลไปหาหนัหน่วอยู่แบบนั้น
เวินยับเอวระรัว ระแทาย้าบ้าเร็วบ้าแ่ทุลีลารัสอประสานมิหายเ้าในอรั่ำเยิ้มหมสิ้น
วาม้อารอันแสนระทึผลัันให้เวินฝัใบหน้าที่ทรวออวบอิ่ม เล้นลึสัส่วนอร่าายหิสาว ทำทุอย่าที่้อารอย่าไม่รีรอ เสียเนื้อายระทบันึๆ พร้อมับายหยาบเสียสีปุ่มระสันที่ถูไถันอยู่ทุรั้ที่ับเลื่อนเ้าหาัน เรียให้หิสาวเสียว่านแทบาใ
ริมฝีปาร้อนไม่ไ้ละห่าาอสาว ฝ่ามือไม่ละห่าาสะโพผายลมลึ เอวหนาโยายถี่ยิบ เธออบสนอเาทุรั้ที่เาย่มเ้าหาอย่าร้อนแร ูรัเาแทบหายใไม่ออ สอมือำแนแร่เอาไว้แน่น สะบัหน้าไปมาร้อราลั่นห้ออย่าไม่ิออมอี่อไป
าเพรียวแยออให้เาบอัโยเ้าหาสะว มือหนาทั้สอเลื่อนมายาเนียนึ้น้าหนึ่แล้วระเ้ายบเบียลีบสาวที่แบะแยออาันเพราะถูโน้วอย่าหนั ร่อ่ำเยิ้มถูระแทระรัว เบียบี้าวามแ็แร่นลีบเสรสวาทแเรื่ออย่าถ้วนทั่ว เาเสียบเสยำรามลั่นไร้ปรานี
เวินโหมแรเมื่อเธอร่ำร้อเรียหาอย่าลืมัว ปล่อยายปล่อยใ ปล่อยอารม์ทุอย่าให้รอบรอสั่าร รับับวามเสียว่านแทบาใ เวินไ้ใย่มเ้าหาร่าที่ระเ้าระเ้ึ้นรับอย่าบ้าลั่ ร่าสอร่าสั่นสะท้านไปามแรพิศวาส น้ำรัหลอมรวมเป็นหนึ่เียว สะโพสาวร่อนึ้นอย่าอัโนมัิ
“อื้อ...” เาับเธอพลินอนว่ำราบไปับพื้นเียทั้ที่ยัสอประสาน สะโพผายาวผ่อยวนใให้เาใ้ฝ่ามือระแทเบาๆ นเธอร้อประท้ว เาึระทั้นสอายเ้าหาาทาเบื้อหลันลึล้ำ ับเธอถ่าาออนว้าให้ายายเบียอัเ้าหา
เพรน้ำหนึ่ปล่อยทุอย่าไม่ยึิ ปลเปลื้อระบายวามใร่ามราะ ัวึ่ันและัน วามสุอเรือนร่าเปลือยเปล่าที่สอเสียบเ้าหาเป็นหนึ่ เรือนายที่บเบียเสียสีันอย่าลัว มือหนาสอมา้านหน้าเพื่อฟอนเฟ้นทรวสาวอวบอัอย่าสาแ่ใ เาูลืนวามหอมหวานที่ไม่เยืาอย่าหนำใ เวลาล่วเลยผ่านาวินาที เป็นนาที านาทีเป็นั่วโมที่สอร่าอัระแทันนเหื่อโมาย
หิสาวสมอพร่าเลือน เธออรัร่าแร่ เร็ายปล่อยหยาน้ำรัออมาิันหลายรั้ พร้อมับเสียรีร้อที่ัระหึ่มไม่ลอศาเพราะถึสวรร์อย่ารุนแร
เวินระแทายามิ เาพลิร่าสาวให้นอนหายับาเธอึ้นพาบ่า ่อนะทุ่มายหมเนื้อหมัวเพื่อปีนป่ายไปยัสวรร์ามร่าเล็ที่อพับออ่อนอยู่ใ้ร่าหนา หยาน้ำรัร้อนระอุีอัเ้าในโพรสวรร์หมสิ้นาย เสียำรามลั่น่อนฟุบลับทรวออวบอัอหิสาว
เพรน้ำหนึ่นอนหอบระเส่าอยู่ใ้ร่าให่ เธอ่อยๆ ไ้สิอีรั้ ่อนะผลัร่าที่วนบอยู่บนัวเธอออห่า น้ำาไหลอาบแ้มนวลอย่าเสียใสุึ้
“พอเสร็สม็ผลัผัวเลยนะ” เาำรามไม่พอใ อร่าที่พลิายระเถิบถอยหนีทำท่าเป็นรัเีย เมื่ออยาลั่นแล้
“ปล่อย!” เสียแ็บอพร้อมับมือที่พยายามสะบัมือเาออ แ่ยิ่สะบัเายิ่อรัเธออย่าเอาแ่ใ
“ทำไมัน้อปล่อย อนนี้รู้สึเหนียวัวไปหมแล้ว เราไปอาบน้ำันีว่า” เาพูเสียรื่นเริ ยิ่เห็นเธอัืน็ยิ่อยาเอานะ
“ไม่!” เพรน้ำหนึ่ับอบเียแน่น เธอไม่อยาไปไหนหรือทำอะไรับเาทั้นั้น
“นึว่าทำแบบนี้แล้วะหนีันพ้นอย่านั้นเหรอ ็อยูไป ระหว่าเธอับันใระนะ”
“รี๊!!! ว้าย!!! ไอ้บ้า ปล่อยนะ” ร่าบาถูระาทีเียว่อนะอยู่ในอ้อมแนหนาที่อุ้มึ้นไ้อย่า่ายายเหมือนอุ้มอบาอย่าที่ไร้น้ำหนั
“ันบอว่าอยาอาบน้ำ เธอ็้อไป้วย” เายื่นำาระับอ้อมแนไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยนะ ันไม่ไป” เพรน้ำหนึ่เริ่มิ้นไม่ยอม่ายๆ
“อยาลไปแนาหัหรือไแมุ่” เาุเสียเ้ม
“ันไม่อยาไป ปล่อย! นายอยาอาบ็ไปอาบนเียวสิ”
“เธอล้าัำสั่ันอย่านั้นเหรอ เธอับันใระแน่ว่าัน หึหึ!”
“รี๊ ไม่นะ ไอ้บ้า ไอ้นลาม!!!”
“บอให้ปล่อย นบ้าอำนา ปล่อยเี๋ยวนี้นะ”
ในที่สุเพรน้ำหนึ่็ถูอุ้มมาที่น้ำใล้ๆ ับที่พั เธอถูสวมเสื้อัวหลวมอเาเพียัวเียว นี่เป็นรั้แรที่เธอไ้เห็นโลภายนอ นอาในห้อแบๆ ที่เาัเธอเอาไว้แล้วใ้เป็นลานประหารสวาท่มเหเธออย่าไร้วามปรานี
“อยาให้ันปล่อยอย่านั้นเหรอ ไ้สิ”
“ู้ม!!! รี๊!!! ว้าย!!!”
ร่าบอบบาอหิสาวถูโยนลในน้ำเย็น่ำ
“แ่ๆๆๆ ไอ้นเฮวย” หิสาวสำลัทะลึ่พรวึ้นาน้ำหูาแไปหม แถมยั่น่าเาอย่าเ็บใ
“เธอ้อารให้ันปล่อยไม่ใ่เหรอ นี่ไ ันปล่อยแล้ว ยัะมาโวยวายเอาอะไรอี” เายียวน่อนะระโลมาในน้ำเย็น่ำ
“ู้ม!!!”
เสียน้ำแระาย ร่าสูลไปแหวว่ายอยู่ในน้ำั่วพริบาเียว
“ว้าย!!!” เพรน้ำหนึ่ว่ายน้ำหนีอย่าใ แ่เาไวว่า ว้าร่าน้อยัอเอาไว้ในอ้อมแน
“ะหนีไปไหนเมีย๋า” เวินถามิใบหน้าเนียน่อนะบูบอย่าร้อนแร
“อื้อ... อ่อยอะ” เธอิ้นรนัืน เาับเธอลใ้น้ำแล้วบูบเพื่อแลอาาศหายใ หิสาวำ้ออรัเาเอาไว้แน่นเพื่อแลอาาศันทาปา ทั้ๆ ที่ในใ่อ้านอย่าที่สุ
“ว่าไเมีย๋า รสูบอผัว” เวินพูเสียหอบเมื่อพาเธอโผล่พรวึ้นมาาน้ำเย็น่ำ
“ทุเรศที่สุ” เธอทุบี่น่าเา้วยน้ำเสียหอบโยน
ความคิดเห็น