คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11
..“ปาออแ้วหวาน นิ่มแล้ว็...” เาสอลิ้นเ้าไปลุเล้าภายใน ูึวัรัรึอย่ามีั้นเิ าระบุหนิเลื่อนมือไปลูบไล้้นออเาามำสั่ รสูบอเาทำให้เธอลืมเลือน มเ้าไปอยู่ในห้วุมพิอันื่ม่ำ
“พี่อยาสัมผัส...” ลมหายใอเาเป่ารอยู่ที่ออหอมรุ่นระเรื่อยลไปยัออวบทั้สอ้า าระบุหนิรู้สึว่าเธอหายใิั ทันทีที่ลมหายใร้อนๆ อู่หมั้นหนุ่มเป่ารอยู่รนั้นเนิ่นนาน
เมินทร์ฝัใบหน้าลลาอสวย เาใ้ริมฝีปาลามเลีย ่อนะใ้ฟันัึะอ้านหน้านหลุออาัน ยัผลให้บราเียร์สีหวานที่รั้ออวบเอาไว้ผลิออาันนทรวสาวระเพื่อมไหวออมา
เาเยหน้าึ้นมอสบาับเธอ าระบุหนิแ้มแับสีเลือ นี่เป็นารแนบิอเาับเธอรั้แรที่ลึึ้ยิ่ว่ารั้ไหนๆ เธอทนสู้แราอเาไม่ไหวึเสมอไปทาอื่น รู้สึว่าหน้าร้อนนเห่อแไปหม
เมินทร์่อยๆ แะปลายลิ้นับยอถันสีสวย เพียแ่สัมผัสเธอ็สะท้าน้วยวามเสียว่าน เรือนายอเธอสั่นระริไม่เป็นัวอัวเอ แล้วไหนะมืออเาอีที่ลูบไล้ึ้นมาามโนา เธอไม่รู้ว่าระโปรัวสวยหลุออไปาเรือนร่าอนไหน รู้ัวอีที เรือนร่าอเาที่ยัมีเสื้อผ้ารบุ็เสียสีมาับอา้านใน
“พี่เม...” าระบุหนิร้อราเสียสั่นพร่า ลมหายใอเธอหอบระเส่าเมื่อเาเร่วัลิ้นับยออที่แ็เป็นไ มืออเาเล้นลึป้อนเ้าปาแล้วยัูรวบวนลิ้นเปียุ่มไปับานบัวอวบอันื้นหมา
วามหอมหวานเ็มึอาระบุหนิทำให้เมินทร์ราเสียหนั เา้อารเธอนปวร้าวไปหม ำสัาว่าะว่าไม่ล่วล้ำมันทำให้เา้อหัห้ามใอย่าถึที่สุ เรียวแนลมลึอเธอถูริมฝีปาหนาสัมผัสแนบิ าระบุหนิร้อรา เธอทำามที่เาบออย่าเลื่อนลอย
เมินทร์สัมผัสับหน้าท้อแบนราบอเธอ ริมฝีปาร้อนรุ่มอเาลามเลียนถ้วนทั่ว เธอเร็หน้าท้อนรู้สึปั่นป่วนไปหม แล้วไหนะมืออเาที่ลูบไล้อยู่รสะโพสวยอเธอ ทุอย่าทำให้เธอเสียว่านนแทบทานทนไม่ไหว เธอบิายเร่าๆ เรือนร่าบิมวนไปทั้เนื้อทั้ัว
“พะ... พี่เม...” าระบุหนิเร็สะท้าน ถอยสะโพหนี้วยวามรู้สึหวาหวั่นเมื่อสัมผัสไ้ถึลมหายใอเาที่เป่ารอยู่รเนินสาว เาะไม่...
“อ๊า...” แ่ไม่ถึเสี้ยววินาทีที่เธอิ ริมฝีปาร้อนๆ อเา็ฝัลไปยัเนินสาว เธอหยัสะโพ้วยวามเสียว่าน แถมยัเินอายับารสัมผัสแนบิอเา
“รนั้น... ไม่ีนะะพี่เม” เธออายนแทบแทรแผ่นินหนี ไม่รู้ทำไมผู้หิับผู้าย้อทำแบบนี้ัน้วย ใบหน้าอเธอแั ริมฝีปาเผยอหอบๆ เสียสั่นสะท้าน เรือนายสั่นระริ เมื่อเาบูบอา้านใน
“ไม่ียัไ หืม...” เาเอ่ยถาม น้ำเสียอเาทำให้นในายอเธอลุัน มือบาิที่นอน้วยวามรัวน เพื่อระบายอารม์เสียเสียว ยิ่อนลิ้นอเาโน้ว ปาเลียนเปียุ่ม เธอ็เร็ร่า เรียวาถูยึ้นให้ั้ัน เธอหยัสะโพเสนอให้ปาอเาอย่าไม่รู้เนื้อรู้ัว อยาให้เาเสียสีมาึ้นว่าที่เป็นอยู่
“อแ้วอพี่...” น้ำเสียอเมินทร์ยิ่ว่าสะท้าน เา้อารเธอนแทบปริแ ลมหายใฟืฟาอเาร้อนแร ระับารหายใถี่ระั้นเหมือนนำลัสะลั้นอะไรบาอย่า
าระบุหนิหวีร้อเมื่อลิ้นที่สอแทรวัเลียนเธอหลั่ไหล หยาน้ำรัหลั่ล้นออมาให้เาูินนหมสิ้น เธอหอบนทรวสาวระเพื่อมไหว สัมผัสแรอวัยสาวทำให้สมอพร่าเลือน เบลอไปหม รอบายูพลิว่ำพลิหาย แสสีรุ้โอบรอบายพัวพันันนยุ่เหยิ ในสมอาวโพลน รู้สึถึารปลปล่อยที่ทำให้แสนสุและัวเบาเหมือนปุยนุ่น
เธอสัมผัสไ้ถึริมฝีปาร้อนๆ อเาที่่อยๆ ละเลียเลียไปามเรียวาเพรียว าระบุหนิผศีรษะึ้นมออย่าัเิน อยาพาร่าายหนีแ่หนีไม่พ้น เพราะอ่อนระทวยเ็มทน ไหนะวามเสียว่านที่เามอบให้อย่า่อเนื่อ อนนี้เธอลืมเลือนไปแล้วว่า้อทำอย่าไรบ้า เพราะสัมผัสอเาทำให้เธอมอยู่ับวามรู้สึ่านระสัน
“พี่เมา...” าระบุหนิร้อราเสียหนัเมื่อริมฝีปาร้อนลไปหยุอยู่ที่ปลีน่อสวย เาูบหนัๆ ่อนะเลื่อนลไปยัหลัเท้าสวย เารวบ้อเท้าเอาไว้ ่อนะึให้เธอลมาอยู่ใ้ร่า หิสาวหวีร้อเบาๆ ในะที่เาสอมือเ้าสัมผัสับเนินสาว
“พี่เม...” าระบุหนิร้อราเรียเาเสียสั่นเมื่อนิ้วแร่่อยๆ สะิยอเสรสวาทนสั่นระริ ออวบอเธอ็ถูริมฝีปาร้อนรอบรออีรั้ ไหนะนิ้วอเาทีุ่เ้าหาอายสาวอันแสนับแบ
“อแ้วเ็บ่ะพี่เม” เธอะรุบมืออเาเอาไว้ส่ายหน้าไปมาเพื่อบอว่าเ็บ อทารัอเธอับแบนั นิ้วอเาทั้แ็แรและยาวให่ เพียแ่สอแทรเ้าหาเธอ็แทบทานทนไม่ไหว
ความคิดเห็น