คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11
“อร”
ภวับีบปลายาหิสาวเบาๆ ใบหน้า้มลทำท่าะประทับับริมฝีปาสีหวาน
“พี่วั อย่า่ะ”
อรนภัสเบี่ยหลบ ริมฝีปาร้อนึพลาไปประทับที่พวแ้มแเรื่อแทน ภวัระับร่าบาเ้าหา ุมพิหนัๆ ที่พวแ้มนวล “อื้อ พี่วัา...”
“า...”
ภวัานรับแล้วับใบหูาวเนียนอหิสาวอย่ามันเี้ยว อรนภัสเบี่ยหลบ้วยวามเสียว่าน สัมผัสไ้ถึแรหอบสะท้อนรุนแรอเา ายหนุ่มวบุมสิอนอี่อไปไม่ไหว เาอแ่ไ้ื่นใเล็ๆ น้อยๆ ไม่เ่นนั้นืนนี้าใเป็นแน่
“อร... พี่อนะนี”
เสียแหบห้าวูพร่าสะท้านไม่เป็นัวอัวเอ อรนภัสนอนนิ่อยู่ับที่อย่าทำอันใไม่ถู ลึๆ ือวามื่นเ้นยาที่ะบรรยาย หัวใเธอมันเ้นแรน้อเผยอริมฝีปาหอบอย่าไม่รู้ัว นั่นเป็นสัาให้ภวัประอใบหน้าหวานไว้ในอุ้มือร้อนทั้สอ บยี้ริมฝีปาสวยอย่าระหายเร่าร้อน ปาบนล่าอเธอร่านร้อน้วยารบเม้มอายหนุ่ม ่อนที่ลิ้นสาะสอแทรเ้าหา ระหวัรัรึุามแสวามเป็นเ้าออย่าแท้ริ
ภวัรุเร้าเอาแ่ใ เปิเผยวามิบเถื่อน้อนให้อีฝ่ายยินยอม มือหนาเริ่มเาะุมทรวสาวที่สะท้อนึ้นล้วยแรหอบหายใ อรนภัสปรือามอ้วยวามรู้สึสะท้านในอ
“อร”
เสียแหบห้าวิบเถื่อน และวาที่หม่น้วยอารม์ราะ บ่บอถึวาม้อาร เรือนร่าอ่อนระทวยิริมหู วริมฝีปาร้อนไปามใบหน้าหวานละมุน ออหอมรุ่น มือหนุ่มถลเสื้อสีหวานึ้นสูถึยออ อี้าลูบไปามาเพรียวภายใ้ระโปรสีอ่อนหวาน
“พี่วัา...”
อรนภัสสะท้านสยิวเมื่อยออโนบัทั้ๆ ที่ยัมีบราเียร์สวมอยู่ เาถลมันอย่าเร่รีบล้ายัใ ่อนที่เ้าทรวะหลุพ้นาพันธนาารห่อหุ้ม
ภวัอุทานเสียั วามเ้มูวาววับายแวววามปรารถนาที่รุนแร อรนภัสับศีรษะอายหนุ่มเมื่อเา้มลมาูผลทับทิมทั้สอ้าอย่าระหาย เสีย๊วบ๊าบลามเลียะละะลาม ปลปล่อยสัาาอเพศายที่เ็มเปี่ยมไป้วยแรพิศวาส
อรนภัสราอืออาส่ายใบหน้าไปมา้วยวามระสัน่าน มือหนาอี้าถลระโปรสีหวานยาวรอมเท้าึ้นเหนือเอวอ ลูบแผ่นท้อเรียบเนียนแล้วสอแทรุเ้าหาเนินเนื้ออวบอูมผ่านั้นในัวิ๋วบาเบา สัมผัสับปอยเส้นไหมละมุนที่ปลุมสวนพฤษาสวาทเอาไว้อย่าเป็นระเบียบเรียบร้อย
นิ้วโป้ลึที่ปุ่มระสันเสียวบบี้ยี้ามแรอารม์ปรารถนา อรนภัสราระเส่าแทบไม่เป็นภาษา หยัสะโพอบรับอย่าเียสา ้านนิ้วลาไถลเ้าสู่อทารัที่่ำื้นไป้วยน้ำหวาน
“อร”
ภวัราอย่าเ็บปวเมื่อเธอ่ำเยิ้ม้อนรับเาถึนานี้ “พี่้อารอรเหลือเิน” เสียแหบห้าวระิบิยออ ยับนิ้วรุในอทารัเ้าออนเิเสีย
“อ๊ะ พี่วัา...”
อรนภัสสะุ้เมื่อ้านนิ้วไถลเ้าลึสู่ใลาวามเป็นหิ
“เ็บเหรอ แยาว้าๆ หน่อยนี”
ภวัระิบเสียหอบ ลอเลียับปทุมถันอวบอิ่มหวานละมุนไม่ห่าหาย
“อ๊า...”
ภวัเผลอัยออสาวเมื่ออทารับีบรันิ้วแร่อเา วามอุ่น่านอาบโลมนิ้วอเาเอาไว้ะยับถี่รัวึ้น อรนภัสราสลับับารหอบที่รุนแรสะท้อนไปทั่วห้อ มือบาวาบนไหล่หนาิเร็หวีร้อสะท้านไปทั่วบริเว
“พี่วั”
อรนภัสเรียายหนุ่มเสียอ่อนโหย ภวัแทบลั่ับวามับแน่นในเป้าาเอัวเอ มือหนาระาั้นในัวิ๋วอออย่าไม่ปรานี วามป่าเถื่อนอเาไม่ไ้ทำให้เธอลัว แ่ำลัื่นเ้นวาบหวาม ร่าสาวผวาเยือเมื่อใบหน้าหล่อเหลาละายออแระเรื่อุบลสู่เสรพฤษาสวาทที่หวานล้ำ
หิสาวถูับให้แยเรียวาออาันนว้า ลิ้นหนา้วลึเ้าสู่ใลาวามหวาน ปาไล้ไปามรอยแยอวามสาวสที่ไร้ารสัมผัสาบุรุษใมา่อน อรนภัสรับรู้ถึวามปรารถนาที่่อนลึอยู่ในวามเป็นสาว มันระุ้นรุเร้ารุนแรให้เธออบสนอโยารหยัสะโพให้อย่าเ็มใ มือบาศีรษะที่ปลุม้วยผมำสนิทยาวประบ่า เวลานี้โลทั้โลมันหมุนรุนแรนสมอว้าแทบวบุมไม่ไ้
เสียหวานรวราเหมือนนปวร้าวแ่สุสม สัมผัสถึวามสาร้อนที่รุล้ำเ้ามาอย่าถือสิทธิ์ บยี้อย่าไร้วามปรานี ระาอารม์พิศวาสให้ระ่านเ็น ุเปลวไฟร้อนระอุที่เผาผลา วามสุสุยอแห่เพลิราะปะทะเ้าับร่าหิสาวเ็มำลั อรนภัสหวีร้ออีรั้ เร็ร่าิไปับสิ่รอบ้า้วยวาม่านระสัน วาปรือปรอยเหนื่อยอ่อน ริมฝีปาเผยอ้าหอบโยนั่นัรีาที่วิ่เ้าเส้นัยไ้สำเร็
“โอ้ว...”
ภวัรวราร้าวในอ แ่นายที่ื่นเร่าึ้นมาอยาุบเ้าระแทในลีบายสาวที่่ำื้นไป้วยหยาน้ำหวาน ลิ่นวามใร่ออารม์ราะูะร้อนแรอบอวลระุ้นอารม์ ภวั้มลูรัลีบเนื้อแ่ำอย่ารัวน
“พี่วัา...”
อรนภัสพ้อเสียสั่น ประอใบหน้าอเาเอาไว้ให้ึ้นสบา ภวับยีุ้มพิ้ำแล้ว้ำเล่า ลมหายใหนัหน่วนทรวอสะท้อนรุนแร เาำลัะายาอเธอแล้วริๆ สำนึส่วนียับอว่าเาำลัทำเินว่าที่วระเป็น
“่วยพี่นี ่วยพี่”
ภวัึัวเอลับมาอย่ายาเย็น เาับมือบอบบาอบุมแ่นายร้อนระอุที่ถูผลัออาเป้าาเอย่ารวเร็ว อรนภัสาโแทบะึมือหนี แ่้อหยุไว้เมื่ออีฝ่ายระิบเสียแหบพร่าให้เธอเลือ
“ให้พี่เ้าในัวอร หรือะ่วยพี่ให้หายทรมานนี”
ภวััฟันรอพูแล้วยับมือหิสาวึ้นลไล้ไปามวามแ็แร่ “เร็วนี พี่ไม่ไหวแล้ว” ภวัำรามเสียั วามนิ่มอมือแม้ะสามารถทแทนอทารัอเธอไ้ แ่มัน็ไม่ทั้หม
ภวัละมือามือนิ่มเมื่ออีฝ่ายเริ่มเป็นาน เาแทรนิ้วเ้าหาอทารัที่ยั่ำื้น้วยหยาน้ำหวาน อรนภัสราสะอื้นรับสัมผัสเสียว่านอีรั้ ริมฝีปาหนาประบูบุันเร่เร้าอารม์ให้ปลปล่อยโยเร็ว าแร่ระุวูบ่อนะระเบิธารร้อนระอุออมาอย่าสุลั้น อรนภัสหวีร้อเมื่อภวัละริมฝีปาออห่า บีบรันิ้วแร่ที่สอเสียบุาเอาไว้ในอายสาว ายหนุ่มยนิ้วึ้นมาูเบาๆ ลืนินน้ำหวานอย่าหิวระหาย อรนภัสสูลมหายใร้อนแรมอารระทำนั้น้วยใบหน้าแั
ายหนุ่มยัเฝ้าุไ้ไปามผิวผุผ่อเนียนละเอียเพื่อเยิมรสหวานอร่อย ระิบ้าหูนอ่อนแรอย่าหยอเย้า
“นอนยั่วพี่แบบนี้ะไ้ลับบ้านไหม”
อรนภัสไ้สิรีบรวบเสื้อผ้ามาห่อหุ้มร่าาย้วยใบหน้าร้อนผ่าว ภวัระาร่าสาวมาบูบอย่ามันเี้ยว ทำให้หิสาวไม่สามารถประท้วไ้ ไ้แ่ทุบอเา้วยวามอาย
“หวานเหลือเิน อนแ่านพี่ะเี้ยวอรไม่ให้เหลือาเลย”
โอ้ว... ่าเป็นประโยที่ทำให้เธอมวนไปทั้หน้าท้อ
่อนสิะเริ่มลับมาอีรั้
“พี่วัรัแอร”
อรนภัสพ้อเสียสั่น เมื่ออีฝ่ายยัลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าสาวอย่าอ้อยอิ่ไม่ยอมล่าถอย
“อรอยาน่ารัทำไม พี่อยารัแอรั้แ่สามปี่อน ถ้าไม่ิว่ายัเรียนอยู่พี่ให้พ่อไปอนานแล้ว แ่ลัวเ็้นลายใแให้พี่ฟัท้อโย้ เรียนไม่บ้อออมาเลี้ยลูับบ้านแทนที่ะไ้ใบปริา”
“พี่วัน่ะ”
อรนภัสทุบให้ พูรไปรมา็ี แ่บาเรื่อไม่อ้อมบ้าเลย
ภวัุมมือบามาูบ ูนิ้วเล็อย่าระหายไม่ลาย สายาเหลือบมอใบหน้านวลแ่ำที่ไม่ไ้ัืนแ่อย่าใ เาเลียฝ่ามือบาไปมา ใ้ผ้าเ็หน้าที่พิัวเ็ทำวามสะอาให้หิสาวและัวเอ ่อยๆ ึบราเียร์สีหวานลมาปิเ้าอวบอิ่ม ึเสื้อลมาลุมร่าสาวเอาไว้ ่อนะึระโปรเป็นลำับสุท้ายให้เ้าที่ เหลือแ่ับในเนื้อบาที่ถูีา
ความคิดเห็น