คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10
ลีบบุปผาิอวบอิ่มไม่สมับเรือนร่าบอบบานสอมือเาแทบะปิไม่มิ
เวินราเสียแหบพร่า ลีบายสาวาวผ่อสีสมีเส้นไหมสีอ่อนปลุมอยู่บาเบาเหนือสวนสวย โหนนูนามนเผลอ้อาไม่ะพริบ
“อย่ามอนะ!”
เพรน้ำหนึ่ใ้มือน้อยปิป้อเนินเนื้อสาว แ่มันแทบปิอะไรไม่มิเพราะมือเธอเล็นิเียว ใบหน้าสวยแั หวั่นไหวับวาวาววับที่อัแน่นไป้วยวามระหาย
“ไม่หลับาหนีันแล้วเหรอ” เาระิบถามนใ้ร่า หิสาวมอา ใ้แรทั้หมที่มีผลัไสร่าสูให้ออห่า
“ว้าย!!!” ร้ออุทานเมื่อไม่สามารถหนีเื้อมือเาไปไ้
“ิะหนีไปไหน” เวินระา้อเท้าเล็เอาไว้่อนะพลิร่าน้อยให้นอนหายแล้วับทับเอาไว้เหมือนเิม
“ปล่อยนะ” เธอู่ฝ่ออย่าอับนหนทา
“อยาให้ปล่อยริเหรอ” เวินลูบไล้ไปทั่วายสาว พอเธอยับเา็เล้นลึหนัหน่ว
“อ๊า...” หิสาวราเสียสั่น ปรามเา้วยสายาเียวปั๊
“ไม่ริหรอมั้ ถ้ายอมีๆ ็ะไม่เ็บัว อบสนอันสิ” เาไม่หวาลัวสายาอเธอ แ่ลับอบให้เธอมีอารม์อบสนอ ะอบสนอเ่นไรเา็อบทั้นั้น ีว่าให้เธอนอนแ็ทื่อเหมือนท่อนไม้ไร้ีวิิใ
“ไม่!” เธอัฟันปิเสธเสียสั่นไม่ลาย
“ั้นเหรอ?”
เวินมือน้อยทั้สอไปเหนือศีรษะ เาเลี่ยริมฝีปาลามเลียไปทั่วเรือนร่า ายสาวสั่นระริิ้นเร่าๆ ้วยวามรู้สึวาบหวาม ายหนุ่มยสะโพผายให้ลอยเ่น ใ้เ่ารอไว้ที่สะโพผาย เพื่อที่ะไ้มือนิ่มทั้สอเอาไว้ไ้ถนั เาลืนน้ำลายลอ้วยวามระหายเมื่อไ้ยลลีบพูเนื้อสาวอีรั้ ลิ้นหนา่อยๆ อนไไล้เลียลีบสวยนร่าน้อยสั่นระริ ยิ่เมื่อลิ้นหนาวัึ้นลเร่เร้า วามเสียว่านยิ่ทวีมาึ้นเรื่อยๆ หิสาวสะบัหน้าไปมาปล่อยเสียรวรา้วยวามระสันรัวน เ้เอวนลีบสาวลอยเล่นให้เาใ้ลิ้นบยี้ถนัถนี่
“ี้….” เสียริมฝีปาที่ำลัไล้เลียประสานับเสียรวร่ำร่ำร้อ ลมหายใระั้นถี่ แ่่อนที่เธอะแะสวรร์เาลับละห่าอย่าไม่แยแส ปล่อยร่าน้อยให้ิ้นรนระสับระส่ายไม่เป็นัวอัวเอ
“ว่าไ ้อารันหรือเปล่า” เวินระิบถามอย่าเป็น่อ แม้ะทรมานเียนาใ แ่เธอ็ัฟัน่มอารม์ทุอย่าเอาไว้ มันเป็นสิ่ที่น่าอายยิ่ในาระร่ำร้อให้โรร้ายอย่าเา่มเหโยที่เธอยินยอมพร้อมใ
เวินยัใเย็น เาเลี่ยนิ้วไปับพูเนื้อสาวอีรอบ ปานิ้วที่อุหลาบแสนสวยเพื่อลิ้มลอหยาน้ำหวานที่ไหลรินออมาไม่าสาย ารระทำอเาทำให้เธอหน้าแ่ำ้วยวามอับอายระนวาบหวาม
“่ำนานี้ ัน็อยาะรู้ว่าะทนไ้สัี่น้ำัน” เาลั่นแล้เธออย่าบันเทิใ ไล้เลียนแทบลืมหายใเพื่อลิ้มรสาิเลิศล้ำอน้ำหวานภายในร่อรั
ลิ่นหอมอเนื้อายสาวทำให้เาละเลลิ้นเ้าในอทารันร่าสาวสะุ้เฮือหวีร้อเบาๆ แล้วประท้วามิเมื่อริมฝีปาละห่า
เา้มลูมวามหอมหวานในร่อสวาทอย่าเอร็อร่อยอีรั้ ปั่นป่วนอารม์สาวที่ึ้นๆ ลๆ ให้เธออ่อนเปลี้ยเพลียแร ร่าเล็เลิิ้นรนเป็นสัาว่าเธอยอมพ่ายแพ้ แม้ไม่เอื้อนเอ่ยแ่เาเ้าใเพราะวามทรมานอัวเอำลัะสิ้นสุ
เวินมอเห็นหยาน้ำาาวาู่สวย เาไม่ิที่ะูบับให้อย่าถนอม เธอไม่สมวรไ้รับสิ่เหล่านั้น มือหนายัฟอนเฟ้นเยม วามำหนัอแรราะร้อนแรุโนนยาะับลไ้ หิสาวไร้าร่อ้านเ่นเียวัน อนนี้วามรู้สึวาบหวามเสียว่านแล่นไปทั่วร่า เธอ้อารารเิมเ็มที่แสนล้ำลึ
“ันะทำให้เธอ้นพบวามสุที่แท้ริ ถือว่าสเราะห์ให้เอาบุ”
น้ำำเหยียหยามทำให้น้ำารินไหล มือหนายันวเล้นเ้าึอวบหยุ่นที่เ้เหมือนสปริั้นี ไม่ไ้หย่อนล้อยเหลวแหลอย่าหิสาวหลายนที่เาเยเอมา
ยออสาวแ็เป็นไสู้มือาย ทำให้เารู้ว่าเธอเสียว่านอย่าที่สุ น้ำหวานไหลรินไม่าสาย ปล่อยให้เรียวลิ้นสาร้อนวาเลียถี่ระั้น
ลีบบุบผาาิ่ำไป้วยน้ำหวาน่ำแะที่ปล่อยออมาพร้อมับร่าที่เร็สะท้าน สะโพสาวร่อนเบียอัับลิ้นหนาพร้อมับเสียรวรา มือนิ่มที่ละห่าเลื่อนมาศีรษะอายหนุ่มให้แนบสนิทับลีบอรั แยาปล่อยให้เาูื่มับหยาน้ำหวานอเธอ้วยวามเสียวระสัน
เวินลืนินน้ำหวานนแห้เหือ มือหนาเาะุมลูบลำ ยี้ยำเนินเนื้ออันอวบนูนสมบูร์พร้อม รีนิ้วแร่หยาบระ้ารรอยแยสาวและบบี้ิ่ระสันเสียวนหิสาวสะุ้วาบ มอร่าสูให่อย่าใ เาำลัแหวลีบร่ออไม้สวยให้แบะแยออาัน เนินเนื้อภายในแเรื่อ ้อนรับ ปาร้อให้เ้าอ้าอมูรัเสรนารีที่สั่นระริ
“อื้อ...” ไ้แ่ราประท้ว หน้าแัเมื่อเห็นสายามสีฟ้ารามเ้ม้อมอส่วนลี้ลับอเธอ เม็มีสีแสน่าลิ้มลอทำให้เวินอยาลามเลียอีรั้ให้สาแ่ใ นิ้วแร่เี่ยไล้ไปามเม็เสรเบามือ เธอราระเส่าเมื่อถูปลุเร้าอารม์หวาม หยาน้ำหวานเริ่ม่ำเยิ้มอีรั้
ิ่เสรยัถูู่โมบบี้ยี้อย่าสาแ่ใ เพรน้ำหนึ่อ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรแม้อยาัืนแ่เธอลับอบสนอโยารยสะโพผายึ้นรับลิ้นสาร้อนที่ยั้วื่มินหยาน้ำหวานไม่ยอมละห่า
“พอเถอะ อย่า... รนั้นไม่ไ้” เหมือนสมอะสั่ให้เธอ่อ้าน แ่ใลับโอนอ่อน ยิ่ห้ามเหมือนยิ่ยุให้เวินระรัวลิ้นปาเลียะอยเนื้อแ่ำที่สั่นระริอเธอมายิ่ึ้น
เพรน้ำหนึ่ิ้นพล่าน ร่ำร้อรวร่ำแทบาใเมื่อเายัฟุบอยู่รนั้นเหมือนไ้ินอาหารรสาิล้ำเลิศแล้วผละห่าไม่ไ้เลยแม้แ่วินาทีเียว เาูึหนัหน่วนหิสาวเม้มริมฝีปา่มอารม์บาอย่าที่ีื้นึ้นมาุอยู่ในอ วามเสียว่านที่ไ้รับทำให้เธอเปิเรียวาแล้วศีรษะอเาลไปอีพร้อมับร่อนสะโพส่ายวนไปมาอย่าไม่เป็นัวอัวเอ ร่ำร้อถึวามทรมานนน้ำาไหลึมพร้อมเสียสะอื้นไห้ ่อนะระุร่าอย้ำวามสุสมาลิ้นหนาที่ยัปรนเปรอ่อเนื่อ
เวินปาลิ้นไปมาามร่อรัปลุปลอบลีบบุบผาที่ระุยะเยือ แล้ววนเ้าุูที่ร่อเสรอ่อนหวานหลายรอบ้ำๆ ันอยู่เ่นนั้น
“เป็นไ วามสุที่แท้ริ” เาระิบอย่าผู้ำัยนะ เธอเม้มริมฝีปาเาหาัน เวินระุยิ้ม่อนะบริมฝีปาูปาสวยให้เธอเผยออ้ารับเาเ้าไปลุเล้าอย่าไม่อา้านทาน
“นเลว” เธอ่น่าเสียแหบแห้
“หึหึ นเลวนนี้็ผัวเธอนั่นแหละ มาเถอะันะมอบวามสุให้เธอนสำลัเลยล่ะ”
“หยาบาย ร้ายาที่สุ” เพรน้ำหนึ่พูอย่าอ้ำายใ เาึ้นทาบทับสอนิ้วเ้าออนในเรือนร่าสาว เธอเ็บร้าวนร้อประท้วยับสะโพหนี แ่เา็ามิรุไล่้อนไม่ยอมผ่อนปรน
“ไม่้อลัวไปหรอ รับรอว่าันน้ำยาีแน่นอน เธอะไ้ท้อนเป็น่าวัไปทั้ประเทศ”
“ั่วที่สุ ทำร้ายไ้แม้ระทั้ผู้หิ”
“ถ้าผู้หินนั้นั่วเหมือนัน ็สมน้ำสมเนื้อ อย่ามัวพร่ามอยู่เลย รีบอ้าแนอ้าาให้ันเ้าไปอยู่ในัวเธอเถอะ รับรอว่าะให้ถึสวรร์นับรั้ไม่ถ้วนเลย”
“นรล่ะสิไม่ว่า ไอ้นสารเลว!”
เธอ่น่าเริ่มิ้นหนีแ่เาไม่ยี่หระ ใ้นิ้วแหวลีบอรัออาันแล้วแยาเธอออนว้า ่อนะ่อยๆ ุนันัวนแ็แร่บเบียเ้าไปในร่อรัอ่อนละมุนอนใ้ร่า
“อ๊าย... ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ บอให้ปล่อยไ” เธอยัิ้นรนทุบี แ่เาไม่สน
“โอ้ว...” เวินราเสียหลเมื่อายสาวอรัเาทุรั้ที่เ้าหา ทั้อบอุ่นนเาแทบทนไม่ไหว
“รี๊!!!” เพรน้ำหนึ่รีร้อเสียัเมื่อเาทะลึ่พรวเ้ามาในายเธอนหมสิ้นแร้านทานเมื่อเาหลอมรวมร่าเป็นหนึ่ประสานเ้าหาลึล้ำมิเม้น
ความคิดเห็น