คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10
วามอบอุ่นอร่าแร่ที่บเบียเ้ามาหา ทำให้เธอราออมาเบาๆ ้วยวามรู้สึวาบหวามและเป็นสุ
พิ์ลูบไล้เรือนร่าที่มีสัส่วนยวนา เาุมพิไปทั่วผิวายผุผ่อ ่อนะวลับมาบูบเธออย่าูื่มอีรั้ เธอูบอบเาอย่าเอะะไม่ประสา เา็ยิ้มเอ็นูท่าทีอเธอนั
เธอูอ่อนเียสานเานึแปลใอยู่ไม่น้อย ในัหวะที่เาำลัลัเล มือนุ่มๆ อเธอ็ลูบไล้อยู่รอว้าอเา
พิ์ับมืออเธอมาุมพิเบาๆ เาใ้นิ้วเลี่ยไปรร่อสวาทอเธอ เธอหนีบาเ้าหาัน้วยวามอาย ใบหน้าอเธอแ่านลามไปถึใบหู เาหอมแ้มเธอเบาๆ บัใบหูเล็ๆ ้วยวามเอ็นู ่อนที่ะว ริมฝีปาลมายัปทุมถันอวบอิ่ม และสอแทรนิ้วเ้าไปในเรือนร่า่ำเยิ้มลาายอเธอ
เธอหลุเสียราออมาอย่ารัวนใ เาแทรายเ้ารลาหว่าาอเธอ วามเป็นายอเาำลัื่นัว มือหนาหยิบเรื่อป้อันมาสวมใส่ เารับผิอบ่อัวเอและู่นอนเสมอ เธอยัเรียนอยู่และเาไม่ปรารถนาะสร้าภาระอันหนัอึ้และทำให้เธอหมอนาในอนนี้ เพราะเาเอ็มีลูสาวเหมือนัน
พิ์่อยๆ เลี่ยส่วนปลายอวามแ็แร่ับปาถ้ำสวาท่ำเยิ้ม เาแทรเ้าหา และ้นพบว่ามันับแน่นเหมือนไม่เยถูล่วล้ำมา่อน
เาะัทำท่าะถอนายออห่า แ่ร่าน้อยอเธอโอบรัเาเอาไว้เ็มแร พร้อม้วยประโยสารภาพรัที่ทำให้เาเสียหลัแบบไม่ทันั้ัว
เธอหลุเสียราออมา ใบหน้าเหยเเมื่อเรือนายอเาสอเสียบเ้าไปเินว่ารึ่ พิ์ะพริบาปริบๆ เธอื่นึ้นมา ้อุยันยาว และอนนี้เา็้อสาน่อทุอย่าให้บสิ้น ไม่ใ่แ่เธอที่ทรมาน เาเอ็ทรมานเ่นัน
เาบูบริมฝีปาน้อยนั้นอย่าูื่ม ่อนที่ะยับสะโพสอบเป็นัหวะะโนแทรเ้าหาอย่าไม่รีบร้อน แ่็ล้ำลึและเรียเสียรวราาเธอไ้ไม่าปา มือหนาเลื่อนลูบไปามเนื้อัวอเธอ อูบลูบล้ำวามเ็มึที่เาไ้รับมันเป็นนแร
เาถนอมเธอโยไม่ไ้ทำอะไรรุเร้ารุนแรเพราะสัมผัสไ้ว่าเธอไร้เียสาและไม่เย้อมือายใมา่อน มือน้อยอเธอสะเปะสะปะไปทั่วแผ่นหลัอเา อีทั้เรือนายสาวที่อรัเาถนัถนี่ ทำให้เาใล้ถึุหมายปลายทาสายสวาทามเธอไป้วย
เธอร้อราพร้อม้วยารเร็ระุ ทำให้เารับรู้ว่าเธอไปถึที่หมายไ้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว พิ์เร่เร้าสะโพสอบมายิ่ึ้น ่อนะพาเธอไปเยือนเส้นอบฟ้าอีเป็นรั้ที่สอ
ร่าายอหนุ่มสาวสั่นเทิ้มยามไ้ปลปล่อย พิ์พลิร่าลาร่าน้อยที่นอนหอบสะท้าน ่อนที่เธอะหลับไปอีรั้้วยวามเหนื่อยล้าสุสม
เาิว่าื่นึ้นมาในวันรุ่พรุ่นี้ะุยับเธอเรื่อารรับผิอบเลี้ยู และส่เสียเธอให้เล่าเรียน พิ์ัารเ็เนื้อเ็ัวให้เธออย่าอ่อนโยนและเา็นอนอร่าอุ่นๆ อเธอเอาไว้และหลับไปอย่าเป็นสุ
้นฝนื่นึ้นมา้วยวามรู้สึปวเมื่อยเนื้อัวระนับวามอ่อนเพลียเล็ๆ ที่เิึ้น เธอยับายแล้ว้อใเมื่อมีแนอใรบานโอบอเอวบาอเธอเอาไว้
พอหันวับไปมอเธอ็ไ้สบาับนอ นั่นยิ่ทำให้เธอแทบลิ้เีย ีที่เารั้เอวบาเอาไว้ไ้ทัน
“ุพิ์!!!” เธอหลุปาเรียเา้วยน้ำเสียื่นระหน
“ื่นแล้วเหรอ” เาถาม้วยน้ำเสียนุ่มๆ และอ่อนโยนเหมือนเิม ในะที่เธอแ้มแยิ่ว่าผลำลึสุ สมออเธอื้อไปหม ับ้นนปลายอะไรไม่ถูและไม่รู้้วยว่ามานอนอยู่บนเียับเาไ้อย่าไรัน
พอิถึเมื่อืนที่ัวเอเหมือนอยู่ในห้วฝัน แล้วเาเ้ามาเ็ัวให้ และอรั ทำอะไร่อมิอะไร เธอ็ยิ่หน้าแ มันไม่ใ่วามฝัน มันือเรื่อริ!!!
“หิวหรือยั อาบน้ำัน่อนนะ” เาพูเหมือนเป็นเรื่อปิที่ื่นมาะถามันแบบนี้ แ่สำหรับเธอมันไม่ปิเอาเสียเลย ลาร่าายที่รู้สึเ็บแปลบ็บอว่าเธอไม่ไ้ฝันไป เธอเป็นอพิ์แบบสลึมสลือเมื่อ่ำืนที่ผ่านมา แถมที่ัวเอิว่าฝันมันือเรื่อริ ที่เธอยินยอมพร้อมใไปับเาอย่าไม่น่าให้อภัย
“ฝนมาอยู่ับุที่นี่ไ้ยัไะ” ระนั้นเธอ็ยัเอ่ยถามออไป
“เมื่อืนฝนเมา”
“แล้วุ็วยโอาสเอาับฝนเหรอะ”
“ฝนลาผมมาปล้ำ” เาแหย่เธอ ทำเอา้นฝนถึับาโเพราะไม่ิว่าะโนแหย่แบบนี้
“ฝนนี่นะะปล้ำุพิ์”
“ไหนเล่าให้ผมฟัสิว่าทำไมเป็นแบบนี้”
“แบบนี้ือแบบไหนะ”
“ฝนยัไม่เยมีอะไรับผู้าย” เา็พูรามประสานรไปรมา ้นฝนไ้ยิน็หน้าแ
“ุิว่าฝนใ่ายมีอะไรับใรเาไปทั่วเหรอะ” เธอยอมรับว่าโรธเาริๆ เพราะประโยอเาเหมือนูถูเธอเหลือเิน
“ไม่ใ่รับ แ่ผมเยเห็นฝนนั่รถเ้าม่านรูไปับผู้าย” เาเป็นนร เห็นอะไร็เล่าามนั้น หาเธออธิบายเา็พร้อมที่ะฟั เพราะิว่าัวเออาะเ้าใผิไป
ความคิดเห็น