คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10
“ันะถูแนให้”
สิ้นำอเา มือหนารั้เรียวแนสอเ้าไปใ้หว่าาแร่ มาเลย์น่า้อนสายามหวานมอยั่วยวนหยาเยิ้ม ริมฝีปาอิ่มลาไล้ปลายลิ้นสีสออมาเลียไปทั่วลีบปาอวบอิ่มเบาๆ ้วยวามระหาย
“ยับสิ”
สิ้นำสั่โยไม่้อให้รอนาน เรียวแนเสลาถูไถใ้หว่าาอร่าหนุ่ม เรียเสียราแหบห้าวปลปล่อยออมา หิสาว่ารู้ใเป็นที่สุ วามแ็แร่สัมผัสับเรียวแนให้วาม่านเสียวับิ
“เปลี่ยนแนสิฮันนี่”
น้ำเสียแหบห้าวหอบสะท้าน หิสาวเปลี่ยนแนที่สอไปใ้หว่าาอเาเพื่อถูไถไปมา เสียำรามปะปนับเสียราสะท้าน้อไปทั่วห้อ้วยวามพอใ
“พอเถอะ ราวนี้าอเธอที่ะ้อถูแนให้ัน่อ”
ร่าามยืนึ้นอย่ารู้าน ายหนุ่มุเ่าลไปในอ่าอาบน้ำว้า เรียวาเพรียวสวยแยออาันนว้า แนแร่ำยำสอเ้าใ้หว่าาอหิสาว ถูไถไปมาสร้าอารม์หวามไหวระนเสียว่านับใ
มาเลย์น่าิมือเรียวทั้สอ้าที่บ่าแร่ ใบหน้าแหนเยไปเบื้อบน ริมฝีปาอิ่มสวยเผยอรวราเสียหวานสลับับัเม้ม้วยวามระสัน่าน เรือนร่าเปลือยเปล่ายับถูไถลาไล้บนท่อนแนำยำามำบัา
“ันอเปลี่ยน้า”
แนำยำ้า้ายสอเ้าไปแทน้าวา ทำารถูไถผ่านลีบอไม้าม เรียเสียราาลีบปาสวยไม่หยุหย่อน ยิ่รวราอีเท่าัวเมื่ออารม์หวามพุ่ึ้นสู
าเรียวแทบทรุ เมื่อเาไม่หยุ่ายๆ ร่าามระุเบาๆ ปลปล่อยน้ำหวานออมาา่ออไม้าม แนำยำละออแ่โน้มใบหน้าหล่อเหลาลมาแทนที่เพื่อูลืนน้ำหวานาอไม้่อสวยนหมสิ้น
มาเลย์น่าปรือาหยาเยิ้ม้มลมอพระพัร์มเ้มหล่อเหลา้วยวามรัเ็มหัวใ เาุไ้ใบหน้าและลาไล้ปลายลิ้นเยิม
วามล้าสีนิลเยสบับวามหวานลึึ้ หัวใสอวเอิบอิ่มไป้วยวามสุแม้ไม่ไ้พูา ร่าสอร่าสัมผัสบอรััน้วยภาษาาย
“ััวให้ันอีรอบสิ แ่ไม่อยาไ้มือ อยาไ้ส่วนอื่นมาว่า”
อีารั้ร่าามให้ทาบทับร่าแร่อเา สายามมอไล้ไปทั่วปทุมถันอวบอิ่ม หิสาวยิ้มหวานหย เ้าใวามประส์อเาี
มือเรียวผลัร่าสูให้เอนไปับอ่าใบว้าอีรั้ รอยยิ้มมีเสน่ห์อเธอแทบทำให้ใเาหยุเ้น
เธอใ้มืออัวเอโอบอุ้มทรวออวบอิ่มลาไล้ถูไถเรือนร่าแร่ เสียราปะปนันับเสียหอบ ให้วามรู้สึ่านเสียวับิ
เาื่นเ้นทุัหวะ ะที่ปทุมถันอวบอิ่มลาไล้ไปทั่วเรือนร่า มาเลย์น่าเสียวระสัน่านสุแสนเมื่อทรวอวบเสียสีับผิวายอบอุ่นำยำ
“ป้อนให้ันหน่อย ัน้อารลืนินเี๋ยวนี้”
มือให่รั้ร่าามให้แนบิ หิสาว้อนทรวออวบอิ่มอัวเอ่อที่ริมฝีปาหยัหนา เมื่ออาหารหวานรสเลิศอยู่เบื้อหน้า ใรเล่าะล้าปิเสธไ้ โพรปาอุ่นหนาูลืนอย่าหิวโหย เรียวลิ้นอุ่นวัลามเลียไปพร้อมัน ร่าเพรียวโน้มไป้านหน้าสะโพผายโ่ามเ้ไป้านหลั มือเรียวับอบอ่าแนบแน่น ย่อัวให้ทรวออวบอิ่มอยู่รริมฝีปาเา เพื่ออำนวยวามสะวให้ลืนินไ้ถนั
ใบหน้าามส่ายไปมา้วยวามเสียว่าน บารั้โน้มัวเ้าหา บารั้ถอยหนี แ่หนีไปไหนไม่ไ้ไลฝ่ามือให่รั้แผ่นหลัเปลือยเอาไว้แน่น
“ัน้อารเธอเี๋ยวนี้ฮันนี่”
ริมฝีปาอเาละาทรวอวบ เพื่อเร่เร้าให้วามอบอุ่นโอบอุ้มวามแ็แร่โยเร็ว
มาเลย์น่า่อยๆ หย่อนายเ้าหาวามออาที่ผาล้าอยู่เบื้อล่า วามอบอุ่นรัรึโอบอุ้มวามแ็แร่เอาไว้นสุเส้นทารั เสียราปะปนับเสียำรามลั่นไปทั่วห้อ
มาเลย์น่าราหอบ หายใสะท้าน
“ยับสิฮันนี่ เี๋ยวนี้”
ไม่้อรอให้สั่รอบสอ มือเรียวับแนำยำทั้สออเาแนบแน่น ร่าามโยายโอบอุ้มบนวามแ็แร่เบื้อล่าที่รออยอยู่
ร่าสูโยายเ้าหาทุัหวะไม่าอน เพื่ออบสนอในวามน่ารัอเธอ มือหนารั้สะโพผายลึเน้นๆ ไม่หยุหย่อน
เสียรวราประสานันทุรั้ที่้นพบัวนอันและัน ว่าะอาบน้ำเสร็ น้ำในอ่าอุ่นๆ ลายเป็นน้ำเือเินร้อยอศา
“อยาทานอาหารับฮันนี่ ัน้อารให้เธอป้อนให้”
อีารั้ร่าามไม่ให้ผละาไป เารู้ว่าเธอ้อารเ้นรำใหู้ระหว่ารับประทานอาหาร แ่เาไม่้อารเ่นนั้น เาเปลี่ยนใอยาูเธอเ้น่อนนอนมาว่า แ่อนนี้อยาให้เธอนั่บนัแล้วป้อนอาหารให้เา้วยปาอเธอเอมาว่า
แนเรียวอรอบอหนา มือเรียวเอาใโยารเอื้อมไปัอาหารมาป้อนให้เาถึปา
ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมา สายามริบมอที่ริมฝีปาอวบอิ่มเป็นประาย
หิสาวยิ้มหน้าแ่ำ รู้หน้าที่อัวเอี เธอึใ้ลีบปาอิ่มหวานป้อนอาหารให้เาแทน้อน ว่าะป้อนอาหารเสร็แ่ละำ ลีบปา่ำหวานแทบ้ำแล้ว้ำอี นเอาแ่ใไม่ยอมปล่อยไป่ายๆ ้อวานหาวามหอมหวานบท้ายอาหารทุำไป
“ันไม่เยทานอาหารอะไร ะอร่อยเท่าที่เธอป้อนเลยฮันนี่”
เสียทุ้มหวานบอ้วยสายาเ้าู้
“พระอ์ทรปาหวานอยู่เรื่อยเลย” หิสาวเอียอายน่ารั
“ปาหวาน็้อิมเยอะๆ รู้ไหม เธอเพียนเียวที่ะไ้ิมปาหวานๆ อันทุวันทุืน”
ำพูหยอเย้าเสียหวานพร่าน้อยๆ บ่บอถึอารม์หวามที่ำลั่อัวึ้นอีรั้
“ทรปาหวานเ่นนี้ สัวันเบื่อฮันนี่”
หิสาวอออ้อนบอว้าะยันั่บนัอเา
“ใรบอล่ะ ันยิ่หลใหลเธอมาึ้นทุวัน”
เาปิเสธวามิอเธอ โยารระิบที่ใบหูเล็ เพียเท่านี้็ทำให้เธอสั่นสะท้านไปทุอูุมน
“ฝ่าบาท”
มาเลย์น่าลูบอว้าเบาๆ รู้สึน้อยในิๆ เธออยาไ้ยินำว่า “รั” าปาอเามาว่าำว่า “หลใหล” ึ่เป็นแ่เรือนร่าที่สัวันเบื่อหน่าย แ่เร็วเินไปหาเธอะไ้ยินำนั้น
“ทรเสวย่อสิเพะ อาหารยัเหลืออีมามาย”
มาเลย์น่าผศีรษะึ้นาอว้าเอาในเ้าเล่ห์ พยายามสลัวามน้อยใออไป
“ไม่แล้วล่ะ”
ำอบสั้นๆ ทำให้หิสาวะัมือที่เอื้อมไปัอาหาร
“ทรอิ่มแล้วหรือเพะ”
มาเลย์น่าถามเสียหวาน มออาหารที่ยัเหลืออีมามาย แ่ริๆ แล้วอาหารพวนี้เินานสอนะินไ้หม แม้เธอะป้อนอาหารให้เา แ่เาป้อนเธอลับเ่นัน เพื่อทานอาหารไปพร้อมับเา ไม่ว่าะป้อนให้หรือถูป้อน ล้วนแ่โนบูบนลีบปาแทบ้ำไปหม
“ันอยาทานอาหารหวานแล้วล่ะ”
เสียทุ้มหวานที่ไม่เยพูับหินใมา่อน อออ้อนระิบเสียระเส่าแหบห้าวริมอหูหอมรุ่น
“พระอ์ะรับผลไม้หรือนมหวานเพะ”
มาเลย์น่าเลิิ้วเรียวสวยึ้นมอเา สายามหวานหันไปมอผลไม้และนมหวานเบื้อหน้าที่วาเรียรายอยู่มามาย นเลือไม่ถูว่าะทานอะไรี
“อยาทานนมหวาน”
เสียทุ้มหวานไม่เปลี่ยนแปลสำทับมาอีรั้้วยวาแวววาว
“ั้น”
หิสาวทำท่าะเอื้อมไปันมหวานแ่้อะั เมื่อมือให่รั้มือเธอเอาไว้เสีย่อน
“นมหวานอยู่รนี้ ไม่ไ้อยู่รนั้น”
อีามอเรือนร่าามที่อยู่บนั้วยวาเป็นประายล้า
มาเลย์น่าหน้าแ เ้าใวามหมายนั้นอเาี หาไม่อายในสิ่ที่เาอ แ่อายเมื่อิว่าเา้อทานเธอเ่นไร
“เวลาฮันนี่หน้าแ ่าน่ารัน่าใร่เหลือเิน”
“พระอ์ะไม่ทรให้อาหารย่อย่อนหรือเพะ”
หิสาวมอหน้าอนที่้อารทานเธอเป็นอาหารหวานบท้ายยิ้มๆ
ความคิดเห็น