คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จะให้จบง่ายๆคงไม่ได้หรอกนะ
เช้าวันรุ่งแสนสดใส
จิตสังหารพุ่งแรงมากจากข้างลำตัว
ผมหันไปมองแล้วถอยแทบตกเตียง
"ห่ะ เหวอ-"
ปัง ปัง ปัง !
ในนาทีดับจิตผมรีบพลิกกายลงพื้นข้างล่าง พร้อมเอื้อมมือกุมแผลที่หัวไหล่โชคเลือด ด้วยระยะห่างแค่นี้ยังไม่ตายก็นับว่าผมยังพอมีบุญ
"โว้ยยย! บอส เป็นอะไร! เสียงดังแแต่เช้าเลยน่ะห้ะ "
ทั้งห้องหยุดชะงักไปชั่วขณะ
ผาง!
"ศัตรูบุกเรอะ!"
สคอลโล่กระชากประตูเปิดเข้ามาแล้วพูดก่อนที่จะเห็นสภาพห้อง ซึ่ง เละเทะ ทั้งเฟอร์นิเจอร์ โต้ะ เก้าอี้ ...แต่ไอ้คนที่เขาอุตส่าห์ถามกลับเขวี้ยงหมอนใส่แถมไล่ให้เขากลับไปอีก แล้วนั่นอะไร ทำไมบอสไม่ใส่เสื้อ อากาสมันร้อนถึงขั้นนี้เชียวเรอะ ช่วงนี้ก็หน้าหนาวนี่หว่า ในห้องก็เปิดแอร์ด้วย..
"โว้ยยยย!! เออ ไปกินข้าวด้วยล่ะ ชั้นกะจะมาตามเนี่ย ! "
"ฉันจะกินข้างบน "
อะไรวะ ปกติบอสไม่เคยนั่งกินในห้องนิ เออะ ช่างเหอะ พอปลงแล้วจึงเดินออกไป
ร่างที่เอนกายพิงพนักเตียงนั้นจ้องมองหยดเลือดที่หน้าต่างของห้องนิ่ง จากนั้นจึงพยายามเคลื่อนกายไปทางห้องน้ำ
...แค่ขยับนิด ก็ถึงกับกัดปาก
ถึงแม้เจ็บจนแทบลุกไม่ขึ้นแต่เขาก็พากายที่บอบช้ำมาจนถึงที่หมาย
ซ่า
อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของร่างกายถูกถอดออก สายน้ำจากฝักบัวไหลผ่านศรีษะจรดปลายนิ้ว เจ้าของร่างที่มีสีผมเป็นสีดำขลับยืนนิ่งซึมซับความสบายนั้น แต่หากเมื่อเขาหลับตามโนภาพที่เคยเห็นก็หวนมาอีกครั้ง
ตื่นมาในรอบแขนของไอ้สวะที่มันทำเขาไว้เมื่อคืน
เเต่ที่ย่ยิ่งกว่า เขานั้นจำได้ทันทีที่ลืมตา ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง..
หนุ่มร่างสูงปิดกายตน ด้วยผ้าคลุมสีดำจากนัตสึ เพื่อบังรอยแผลจากคนในบ้านพักตากอากาศ ของคุณปู่รุ่นเก้า
ข่มกลั้นความเจ็บปวดจนในที่สุดก็ถึงห้องของตน
แอ้ด ปั้ง
เขาทรุดแทบทันทีที่เข้ามาได้ เพราะการเสียเลือดมากไปจนเกือบสิ้นสติ นัตสึคลายร่างอย่างรู้หน้าที่ พรางใช้ลำตัวนิ่มๆฟุ่บขาทั้งสี่ลงติดเจ้าของเหมือนบอกให้รู้ว่าจะอยู่เป็นเพื่อน ท่าทางนั้นเรียกรอยยิ้มอ่อนๆพร้อมมือใหญ่ที่เอื้อมไปลูบหัวสิงโตเพื่อนยากเบาๆ
ผมทิ้งตัวพิงร่างของนัตสึที่โตเต็มวัยแล้วนั้น อย่างที่เคยทำเมื่ออยากนอนในเวลาที่ไม่มีหมอน
พร้อมคิดไม่ตก
ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ดื่มจนเป็นแบบนี้อีก
ครั้งนี้ต่างจากครั้งแรกตรงที่
อีกฝ่ายคือผู้ชาย..
สายเรียกเข้าของมือถือในกระเป๊าของกางเกงพังความคิดทุกอย่างให้หยุดลง
"แกมีงานด่วนอย่างกระทันหันเข้ามาตอนเจ็ดโมงของวันนี้ อีกสามสิบนาทียังเตรียมตัวทัน รีบไปอาบน้ำได้แล้ว "
ดูสิ ขนาดไม่ได้อยุ่ด้วย ยังรู้ถึงนี้เลย ..พอมองดูสภาพตังเองตอนนี้แล้วก็ถอนหายใจ
"โทษนะ แต่ฉันคงไปไม่ได้ "
เสียงของเขาเบาแทบกระซิบ
"แกไม่สบาย? "
"ฝากนายจัดการด้วย... "
ปลายสายเงียบไปพักนึง
"แกอยากได้หมอมั้ย"
"...."
"เสียงเมื่อกี๊อย่างกับพูดสั่งเสียเหมือนตอนใกล้จะตาย "
"เหมือนจะเริ่มเห็นคนกวักมือเรียกด้วยล่ะรีบอร์น... "
"เห้ย ทนหน่อยเด้ รอไปซักห้านาทีนะ เดี๊ยวมีหมอมา " ผมกดปลายสายตัดไป พร้อมความรู้สึกอัดแน่นในหัว
ซันซัส.......
ฉันจะชดใช้ให้นายยังไงดี...
.....................................................................................................................................................
บทแรกจบแล้ว เย้ // สารภาพว่าแอบอู้
เรื่องนี่ไรท์คิดไว้อย่างโน้นอย่างนี้ แต่แต่งไม่ได้ซักที
ก่อนหน้านี้กว่าจะมาแต่งเรื่องนี้ได้ ไรท์ลังเลอยากได้มุคุเคะ เกือบแต่งให้ทูน่ามีหลายคนแล้วเหมือนกัน
แต่่ด้วยคำที่ว่า รักเดียวเมียเดียวมันค้ำคอ ผลสรุปจึงเป็นเช่นนี้แล
แล้วด้วยอะไรที่ในสิบปีข้างหน้าป๋าดูเคะอ้ะ เคะมากในความรู้สึก แต่อีทูน่ากลับเสะขึ้นซ้ะ
สมการรัก 27X จึงถือกำเนิด
ปล. คำผิดมีป่าวหว่า ไรท์ทวนดูแล้วแต่่อาจมีตกหล่น
ความคิดเห็น