คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แผนการหลบหนี
1
แผนารหลบหนี
แสแยามเ้าปลุร่าเล็ให้ื่นึ้น เธอ่อยๆ ปรือารับแสแที่สอส่อเ้ามาผ่าน่อระบายอาาศเล็ๆ วานั้นเหม่อลอยพลอยยันัวลุึ้นอย่ายาลำบา
“มีใรอยู่มั้ย? ..ะ?” เสียเล็สั่นเทาเธอมอไปรอบๆ ร่าบา่อยๆ ลาัวเอไปยัประูไม้เ่ามือบาหาทาออึประูบานนั้น่อนะพบว่ามันถูล็อา้านนอ
ปึ! ปึ! เสียัลั่นนั้นทำให้น้านนอเปิประูเ้ามา แววามเรียบนิ่เามอเ้ามาที่เธอสอส่อสายามอุนัเรียนที่เปรอะเปื้อนอเ็สาว
“ย้ายไปรวมับนอื่นๆ” เาสั่ลูน้ออน พลอยส่ายหน้าเท้าเล็ถอยรูไป้านหลั นัวให่มุ่เ้ามาับัวเธอไว้
“ไม่ไป!ปล่อยนะไอ้บ้า!” เธอัืนสะบัมือหนาอนพวนั้นออ “ะเอาัวหนูไปไหน?! ปล่อยนะ หนูไม่ไป!”
วาอ่อนล้าเริ่มแ่ำ หยน้ำาไหลอาบสอแ้มอีรั้เมื่อวามเ็บปวแล่นัว ายนนั้นมอเธออย่าเยา
“ทำให้มันหุบปา” พลอยส่ายหน้ารีบปิปาเพราะวามลัว ้อำยอมให้พวนั้นนำัวเธอไป วาลมระยับเ็มไป้วยวามวิัวลและหวาลัว
ร่าบาถูนำัวึ้นรถายร่าโเธอลให้้มหน้า ่อให้ัืนสัเท่าไรพลอย็ยัแพ้แรผู้ายัวโว่าอยู่ี
เ็สาวถูนำัวมายัสถานที่แห่หนึ่รอบๆ มีเพีย้นไม้ล้ายับว่าเธออยู่ในป่าลึ วาลมแ็ร้าวมอไปรอบๆเรียวาไร้เรี่ยวแรเินไปยับ้านหลัเล็ที่ั้โ่อยู่ลา้นไม้และพื้นห้าสีเียว
“โอ๊ย!” เธอถูผลัลับพื้น พลอยมอผู้ายพวนั้นอย่าหวาลัว เธอลูบแนอนเบาๆ มอูรอยแผลถลอบนเ่าและแน วามเ็บปวแล่นไปทั่วทั้ร่า
เ็สาวหันมอไปรอบๆ มีผู้หิหลายนนั่อัันอยู่มุมห้อใบหน้าอพวเธอมีร่อรอยฟ้ำ ผู้หิพวนั้นหันมอมาทาร่าบาที่เ้ามาใหม่ มีหินหนึ่เรียให้พลอยเ้าไปใล้
“เธอ มารนี้สิ” มือบอบบาวัเรียแ่เธอลับส่ายหน้า เมื่อเห็นว่าเ็สาวไม่ทำามหินนั้น็ะโนึ้นมาอย่าโรธเรี้ยว
“มึเป็นพวเียวับมันใ่มั้ย?! รี๊! อีั่ว!” เสียแหลมัึ้นะโนโหวเหว! ผู้หิทุน็รูออมาารนั้นพวเธอออและร้อไห้ออมาอย่าหวาลัว
“มันบ้าไปแล้ว มันเสียสิไปแล้ว!” เสียร้อไห้พาันัลั่นนพลอย้อใ้มือปิหูหลับาล พลอยสะอื้นร้อไห้ออมาเธอแทบะเสียสิ
“ะ..ันอยู่ที่ไหน ที่ไหนันแน่? แล้วทำไม ทำไมถึ้อมาอยู่รนี้? ..ฮึ!” เมื่อทุอย่าสบลพลอยเยหน้าึ้นมอเหล่าผู้หิที่นั่รวมลุ่มัน
แววาหม่นมอมาที่เ็สาวรุ่นราวราวเียวับเธอ พลอยลัเลอยู่ั่วรู่ไม่ล้าเอายปาถาม สุท้ายเ็สาวเลือที่ะเอ่ยปาถามออไป
“ทำไมถึอยู่ที่นี่ล่ะพ่อแม่พวเธออยู่ไหน?” เ็สาวหน้าาิ้มลิ้มเยหน้าึ้น่อนะอบเธอ
“เราถูพ่อายมา ที่บ้านเรา ส่เราเรียนไม่ไหว” แววาเ็สาวูอ่อนแรวาามนั้นเ็มไป้วยวามโศเศร้าอย่าเ่นั
“แล้วเธอล่ะทำไมถึมาอยู่ที่นี่?” พลอยส่ายหน้า “เราไม่รู้” ำอบเพียสั้นๆ ทำเอารอบๆ พาันมอไปที่เธอ
“ทุเย็น พวมันะมาเอาเ็ออไปทีละนทีละน” หิสาวอีนล่าวึ้น
“แเป็นผู้หิในรอบสอสัปาห์ที่เ้ามาในห้อนี้ พวเราหาทาหนีันเถอะ” หินนั้นเสนอึ้น
“หนีทาไหนล่ะ? ห้อนี้ออะมิิยุสััวยัเ้าไปไม่ไ้”
“็ีว่าอยู่ที่นี่นเป็นบ้าเหมือนอีนั้นน่ะ!” ปลายนิ้วี้ไปทาหิสาวที่เหม่อลอย พลอยไม่อบบรรยาาศเ่นนี้เอาเสียเลย
เธอทำไ้เพียอเ่าแน่น่อยๆ ้มหน้าร้อไห้ออมา้าๆ มูเล็แ่ำพยายามสูลมหายใเ้าปอ่อนะเยหน้าึ้นมอรอบๆ อีรั้ วามิบ้าบิ่น่อัวึ้น้าๆ าสัาาเอาัวรอ เธอัสินใไ้ทันที
20:45น. พระอาทิย์ินเหลือไว้แ่ท้อฟ้าสีำหม่นอึมรึม ร่าเล็หันมอเ็ผู้หินนั้น
“เธอๆ” นิ้วเรียวสะิเ็สาวให้เธอื่น วาลมปรือึ้นเล็น้อยเมื่อโนปลุ
“เธอื่ออะไรเหรอ?”
“เราื่อ๋อม เธอล่ะ?” ๋อมส่ยิ้มทั้ยัเหลือบมอุที่พลอยสวมใส่าว่าทั้สอน่าะมีอายุรุ่นราวราวเียวัน
“เราพลอยนะ”
“เราอยาหนีออาที่นี่..เราวรทำไ?” พลอยระเถิบัวเ้าใล้๋อม
“เราไม่รู้หรอ แ่เรารู้่วเวลาอน้านนอนะ…พวนั้นะเอา้าวมาให้วันละสอมื้อ อนเที่ยับอนเย็น”
“แล้วห้อน้ำล่ะ ถ้าเราะเ้าห้อน้ำเรา้อทำไ?” เ็สาวี้ไปทาฝั่้ายมือมีห้อสี่เหลี่ยมที่ถูปิไว้อย่ามิิ
“รนั้นมีห้อน้ำ…แ่เมื่อวัน่อนมีนายในนั้น้วย”
“าย? ายไ้ยัไ?” เธอเบิาว้ามอหน้า๋อมที่นั่อยู่ใล้ๆ
“มีนไปเห็นศพเธอ นอนอยู่ในห้อน้ำผู้หินนั้นเลือาย ั้แ่วันนั้นพวมัน็ไม่ยอมให้พวเราเ้าห้อน้ำนเียวอีเลย
ทุรั้ที่มีนเ้าห้อน้ำะ้อมีพวมันอยเฝ้าลอ” ๋อมบอเล่าเรื่อน่าลัวให้เธอรับรู้
“เราะหนี แะไปับเรามั้ย?” เ็สาวพยัหน้าแทบไม่้อรุ่นิอะไรมามายเธออบลทันที
“เรา้อทำยัไ?” เธอว้ามือพลอยยับัวเ้ามาใล้อย่ามีวามหวั ทั้สอน้มหน้าระิบระาบไม่ถึสิบนาที
พวเธอัสินใพัผ่อนเ็บเรี่ยวแรและรอนว่าะเ้าเพื่อเริ่มแผนาร์ที่วาไว้
เ้าวัน่อมา 05:00
๋อมลุึ้นมาเธอมอออไป้านนอผ่าน่อระบายอาาศ สอแนโอบอัวเอบรรเทาวามหนาวที่่อัวึ้นภายในห้อ
“พลอย..ื่นไ้แล้ว พลอย” เสียหวานระิบแผ่วเบา มือเล็สะิเพื่อนเธอปลุให้พลอยื่นึ้น เมื่อไ้สิพลอย่อยๆ ลุึ้นพยายามมอหาแสสว่าที่ลอผ่านเ้ามา
เ็สาวสอนพาันเินไปยัประู พวเธอเาะสอสามรั้๋อมยื่นส้อมันหนึ่ให้ับพลอย ่อนที่ประูบานนั้นะเปิออ
“มีอะไร?” น้ำเสียให่ทุ้มล่าวถาม
“พวเราะอเ้าห้อน้ำ ่ะ” พลอยล่าว ๋อมพยัหน้าเสริม ายร่าให่มวิ้วมีท่าทีเบื่อหน่าย
เาหยิบุแออมาเินปรี่ไปที่ห้อน้ำ ระหว่าที่เาไุแ เ็สาวเห็นัหวะ ประูทาออไม่ไ้ถูล็อเพียแ่ปิไว้เท่านั้น
๋อมมอที่เป้าหมายไม่ไหวิ มือบา่อยๆ เอื้อมับลูบิประู เธอ่อยๆ เปิมันอออย่าระมัระวั
ิ๊! เสียุแพวให่หล่นลับพื้นเ็สาวทั้สอสะุ้ัวอย่าใ ๋อมที่ับลูบิอยู่รีบัมือลับทันที
“พี่ะ!” พลอยรีบะโนเรียวามสนใให้ายร่าให่หันมอเธอ
“หนูปวท้อไม่ไหวแล้ว รีบๆ หน่อยไ้มั้ยะ?” เธอับท้ออัวแสร้ทำเป็นเ็บปว
“เออๆ รอแป๊บนึ” ายนนั้นรีบไุแเพียไม่ี่นาทีประูห้อน้ำถูเปิออ ทั้สอมอหน้าันพลอยแสร้หลบไป้านหลั เธอสะิไหล่ายนนั้นรอัหวะเาหันลับมา
วาเล็่อใบหน้าอเาร่าหนาไม่ทันะระวััว มือบาหยิบส้อมใ้มันปัลบนวาอเา ายนนั้นร้อออมาอย่าเ็บปวเสียนั่นทำให้ผู้หิที่เหลือพาันแื่น
ทุนพาันรีร้อ บานโวยวายออมา้วยวามหวาลัวพลอยใ้ัหวะนั้นวิ่ออมาว้ามือบาอ๋อมออมาารนั้น
“ับเ็ไว้ๆ เร็วเ้า!!” เสียะโนสร้าวามหวาลัว เธอำมือ๋อมแน่นพาันวิ่ออมาอย่ารวเร็วร่าบาพาันหลบในพุ่มไม้รห้า
๋อมมอมืออเพื่อน วาลม้อไปที่เลือสีแสบนมือพลอยใบหน้าีเียวร้อไห้ออมาเธอำมือน้าายแน่น
“เรารีบหนีันเถอะ๋อม” พลอยระิบ่อยๆ ย่อออมาารนั้น ใ้เวลาประมาสิบนาที พวเธอเินออมายัถนนให่ไ้สำเร็
พลอยยิ้มออมาเธอมอรไป้าหน้า าใบหน้าที่แย้มยิ้มแปลเปลี่ยนเป็นสีหน้าีเรียบนิ่ เ็สาวเห็นายหนุ่มสวมเสื้อผ้าสะอายืนอยู่รนั้น
“๋อม…วิ่” น้ำเสียเล็แผ่วเบาบอเพื่อนอน เ็สาวอีนเมื่อเห็นเ่นนั้นเธอ็แรวิ่ทั้ยัับมือพลอยไว้อี้วย
ทัู้่วิ่หนีเอาีวิรอ ปั! เสียปืนัึ้นเพียนัเียวร่าบอบบานั้นล้มลทันที
“รี๊!!” ๋อมรีร้อออมาเห็นร่าอพลอยล้มล เธอมอาที่เปรอะเปื้อนเลืออเพื่อน
“วิ่๋อม…วิ่หนีไป!”
“ฮึๆ ไม่เอาๆ!” เธอร้อไห้ออมาพยายามพยุร่าอพลอยให้ลุึ้นอย่าทุลัทุเล
“มึไปัารเ็มึ้วย” ภัทรถอนหายใบอเพื่อนผ่านโทรศัพท์ใบหน้าหล่อเร่รึมหุหิับเรื่อที่เิึ้น
เาเินเ้าไปใล้เ็สาวทั้สอ แววาุ
มอไปรอบๆ ่อนะระาร่าอพวเธอให้ลุึ้น ันัวเ็สาวทั้สอนเ้าไปในรถ
“เธอ! รออยู่รนี้ เี๋ยวศิลาะมารับ” ๋อมส่ายหน้ารัวๆ เมื่อไ้ยินื่ออศิลา เธอไร้เรี่ยวแรที่ะัืนทันทีร่าสูว้าแนเล็ับใสุ่แมือล็อไว้ับรถ
“ส่วนเธอ…แสบมา ล้าหนีออมาแถมทำลูน้อันเ็บัว” เาบีบรอบหน้าเล็รวบรวมวามโรธฟาลบนแ้มนิ่มนเิรอย
ศิลาเินทามาามที่ภัทรบอ เานำัว๋อมเ็สาวที่เาไ้มาึ้นรถ้วยอารม์โรธไม่่าาภัทร พลอยมอไปที่รถอศิลาเห็นเาำลัทำร้ายร่าายเ็สาวอยู่บนรถ
เพียไม่ี่นาที่อมาภัทรับรถออาที่เิเหุ ูเหมือนนัวเล็ะไม่สำนึับสิ่ที่นทำเธอยัล่าวถามเา้วยน้ำเสียหยาบระ้า
“ะไปไหน?” มือเล็ทำไ้เพียบาแผลอร่อรอยระสุนที่เียผิว ใบหน้าที่เยมีสีอนนี้ลับีเผืออย่าน่าเป็นห่ว
“หุบปาไป!” วามโรธยัหลเหลือเาเหยียบันเร่ออรถ้วยวามเร็ว ายหนุ่มไม่แม้แ่ะมอเ็สาวที่นั่อยู่้านหลั
“ถ้าุไม่ปล่อยหนู หนูะโลารถ!” พลอยเหลือบมอประูรถ เธอเรียมะเอื้อมัวไป้าน้า
แ่แล้วรถันหรู็หยุลภัทรเินลารถเาอ้อมมาอีฝั่ ใุ้แมือับเธอล็อไว้ับราวับรถ
“ุะทำอะไร?! ปล่อยหนูนะ!” มีเพียวามเียบที่อบลับมาทำให้พลอยรู้ไ้ทันทีว่าอนนี้เาำลัเือาลเพียใับารระทำอเธอ
ระหว่าทาเ็สาวไม่ปริปาพูอะไรอีเลย ทำให้บรรยาาศในรถอนนี้มีเพียวามเียบ
ความคิดเห็น