คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 # สาวปริศนาที่มากับสายฝน
Foxcity เมืองหลวงของประเทศที่เป็นเกาะเล็กๆ
11:30 PM.
ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมา มันกระทบกับแว่นตาของผู้ชายรูปร่างสันทัด ทำให้แว่นฝ้าเป็นวง เขาต้องคอยเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดอยู่เรื่อยในขณะที่เดินออกมาจากร้านมินิมาร์ท เขาเหลือบไปมองนาฬิกาข้อมือราคาถูกก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวอย่างร้อนรน โดยมาหยุดอยู่ตรงหน้าสถานีรถไฟใต้ดิน ซึ่งไม่ไกลจากร้านมินิมาร์ทเมื่อกี้นี้
" ว้า...ไม่ทันจนได้ " เขารำพึง
รถไฟสายที่ต้องขึ้นกลับบ้านกำลังวิ่งเข้าสู่อุโมงค์ เขาทำได้เพียงมองตามท้ายขบวนที่กำลังจมหายไปในความมืดจนพ้นสายตา ทางเลือกที่จะเดินทางกลับบ้านมีอยู่สามทาง ทางหนึ่งคือขึ้นรถไฟซึ่งไม่ทันซะแล้ว ทางที่สองคือนั่งแท็กซี่กลับบ้านและสามคือเดินผ่านตรอกซอยที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน มันเป็นทางลัดที่เดินไม่ถึง 10 นาทีก็จะทะลุออกมาเจอถนนสายเล็กๆซึ่งมุ่งตรงไปยังบ้านของเขา แต่ทว่าความมืดและเปลี่ยวของมันดูเป็นเส้นทางที่ควรหลีกเลี่ยงมากกว่า เขาจึงตัดสินใจนั่งรอ
15 นาทีผ่านไป
ดูเป็นการรอคอยที่ไร้ผล ยังไม่มีรถแท็กซี่วิ่งผ่านมาเลยสักคัน เขาต้องรีบทำอะไรสักอย่าง เพราะเขาไม่อยากกลับเกินเที่ยงคืน เมืองนี้เพิ่งจะประกาศเคอร์ฟิวส์ ห้ามประชาชนอยู่นอกบ้านหลังเที่ยงคืน
" เป็นไงเป็นกันวะ "
เขารีบวิ่งฝ่าสายฝนข้ามถนนไปยังตรอกเล็กๆที่ทั้งมืดและแคบ อันที่จริงเขาเคยเข้ามาในตรอกนี้หลายหนแต่ก็เฉพาะในตอนกลางวันเท่านั้น เมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง เขาเห็นพวกขอทานที่นอนชิดแอบอยู่ในซอกตึกอยู่หลายคน พวกนั้นมองเขาตาไม่กระพริบ บางคนอยู่ๆก็หัวเราะเยาะเขาอย่างน่ากลัว ทำเอาเขาต้องรีบเร่งฝีเท้าเพราะไม่อยากจะอยู่ในสภาวะแวดล้อมแบบนี้นานๆ
ไม่ถึง 5 นาที เขาก็เห็นแสงไฟจากดวงไฟริมถนนที่ทางออกของตรอก เขาจึงรีบวิ่งไปแต่ยังไม่ทันที่ขาเขาจะออกมาพ้นจากตรอกก็ต้องหยุดชะงักด้วยของแข็งที่ฟาดเข้ากับข้อพับหัวเข่า
ปึก !
นั่นทำให้เขาถึงกับคุกเข่ากับพื้นอย่างแรงหน้าทิ่มไปข้างหน้า หัวเข่าของเขาปวดแปล็บ
" ว่าไง....ผ่านที่ของชั้นแล้วไม่คิดจะจ่ายค่าผ่านทางให้กันบ้างเหรอ หือ? "
เสียงแหบพร่าดังออกมาจากด้านหลังของเขา ไม่ทันที่จะหันไปมองต้นเสียง ผมของเขาก็โดนกระชากขึ้นมาจนหน้าหงาย และถูกดึงขึ้นจนเขาต้องลุกทั้งที่ยังเจ็บหัวเข่าอยู่ มีคนอีกคนเดินเข้ามาแย่งกระเป๋าสะพายของเขาไป เขาจึงรีบหันมาคว้ากระเป๋าแต่ก็ไม่ทัน
ปึก!
เสียงหมัดกระแทกกับท้องดังจนคนทั้งสี่ได้ยิน เจ้าของกระเป๋าถึงกับทรุดลงมานั่งกองกับพื้น แต่สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่กระเป๋าของเขาซึ่งโดนเด็กวัยรุ่นถือไป และตอนนี้มันถูกมอบให้กับชายร่างสูงผิวดำเจ้าของเสียงแหบพร่า
" ขัดขืนก็ต้องเจ็บตัวสิ ถ้าฉลาดล่ะก็...อยู่นิ่งๆ "
เงินในกระเป๋าสตางค์ของเขาถูกหยิบออกไปจนหมด เด็กวัยรุ่นที่อยู่ข้างๆเขาเห็นเขาจ้องหน้าผู้ชายผิวดำนิ่งจึงรีบบอกกับหัวหน้า
" แจ็ค ไอ้นี่มันจ้องหน้าแกเขม็งเลยว่ะ "
" ช่างมันสิ....นี่ จะฟ้องตำรวจก็ได้นะ แต่ไม่มีใครสนใจเสียเวลาสืบคดีเล็กๆที่มีอยู่ทั่วเมืองแบบนี้หรอก ตอนนี้ตำรวจมันกำลังตามล่าฆาตกรที่ชอบฆ่าตำรวจหลังเที่ยงคืนกันต่างห่าง "ชายผิวดำพูดในขณะที่ค้นประเป๋าเขาอยู่
คิวมองหน้าแจ็คแล้วนึกออกว่าเป็นตำรวจที่อยู่ในป้อมแถวๆมหาวิทยาลัยของเขา
"ใช่ไหม คุณมิลเลอร์... คิว มิลเลอร์ นายก็รู้ดี ....ว่าแต่ชื่อนายก็แปลกดีนะ เฮ้ย!..กลับ " ชายผิวดำเดินกลับเข้าไปในความมืดในตรอกพร้อมกับสมุนของเขาคนหนึ่ง เหลืออีกคนที่คว้าคอเสื้อเขาไว้
พลั่ก!
หมัดกระแทกปากเต็มๆ จนคิวหน้าหงายไปกองกับพื้น
" ขืนบอกตำรวจ นายจะเจอมากกว่านี้แน่ " พูดเสร็จก็เดินตามหัวหน้าของมันไป ทิ้งรอยช้ำที่มุมแก้มไว้ให้คิวคิดถึงเล่นๆ
ขาทั้งสองข้างที่กระปกกระเปรี้ย พยายามเดินมาถึงหน้าบ้านหลังเล็กหลังหนึ่ง มีสวนดอกไม้เล็กๆอยู่ด้านหน้า สองชั้น ซึ่งหน้าตาก็เหมือนกับบ้านในระแวกแถวๆนั้น ประตูบ้านค่อยๆแง้มออกมามีหญิงสาวรออยู่หน้าประตูบ้าน ดวงตาแดงกร่ำ เมื่อเห็นสภาพของเขา
"โทโมเอะ...พี่...พี่" คิวพยายามอ้าปากพูดทั้งๆที่ระบมไปหมด
หญิงสาวผมดำ ผิวขาว ตัวเล็กดูบอบบางรีบวิ่งมาที่คิวอย่างร้อนรน รีบถามถึงเรื่องราวและอาการของคิวจากนั้นก็จัดแจงพาคิวเข้าไปในบ้าน ปฐมพยาบาลเท่าที่ทำได้
"ดีนะที่มันไม่ทำอะไรมากกว่านี้" หล่อนพูดพลางเอาสำลีจุ่มยามาเช็ดที่แผล
"พี่คิวคะ ทีหลังก็อย่าทำงานพิเศษอีกเลยนะ อย่างน้อยก็รอให้พ้นจากช่วงนี้ไปก่อน หากพี่กลับช้ากว่านี้แล้วไปเจอพวกตำรวจเข้าอาจโดนวิสามัญโดยไม่รู้ตัวนะคะ"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย แถมยังเป็นฝ่ายโดนกระทำต่างหาก"
"ไม่รู้ล่ะ เดี๋ยวนี้พวกตำรวจทำตัวแปลกๆ ทำตัวเหมือนเป็นพวกทรงอิทธิพลมากกว่าจะช่วยปกป้องประชาชน บางทีก็ชอบทำตัวมาวุ่นวายกับเด็กนักเรียนที่โรงเรียนหนูประจำ"
"......แล้วคุณแม่ไปไหนล่ะ พี่ยังไม่เห็นเลย"
"ก็ยังไม่กลับเลย หนูเป็นห่วงแทบแย่อยู่แล้ว"
โปรดติดตามอีก 80% ที่เหลือ
ความคิดเห็น