คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เอาคืนพวกเพื่อนพระเอก [Rewrite]
้าวหยวนยื่นมือไปว้าะร้าหวายาหลินเสี่ยวเหยาที่มีผ้าาวปลุมเอาไว้
"สหายหลิน ะรีบไปไหน พวเรายัุยันไม่บเลยนะ" ้าวหยวนยิ้มเ้าเล่ห์
หลินเสี่ยวเหยารู้สึโรธแ้น เธอพยายามเินหนี แ่ายหนุ่มับะร้าเธอไว้แน่น
"ปล่อยะร้าันเี๋ยวนี้! อพวนี้ไม่ใ่อพวแ!" หลินเสี่ยวเหยาะโนลับมา
"อฝาพวนี้เอามาให้สหายเหว่ยเียใ่มั้ยล่ะ? เี๋ยวพวเราเอาไปให้เาเอ สหายหลินไม่้อเป็นห่ว" ัวเิหล ายหนุ่มอีนในลุ่มพูึ้น้วยน้ำเสียไม่ริใ
หลินเสี่ยวเหยาเม้มริมฝีปาแน่น อนนี้พวาวบ้านเลิานเริ่มทยอยออมาประปราย หิสาวไม่ล้าใ้วามรุนแร ในะที่เธอำลัะยื้อะร้า ้าวหยวนทำท่าะโน้มัวลมาูอในะร้าว่ามีอะไรบ้า
ทันในั้นเธอแล้็ใ้ศอฟาเ้าที่ปาอ้าวหยวนอย่าแรนายหนุ่มเไป้าหลั เลือไหลิบามุมปา
"โอ๊ย!" ้าวหยวนร้อโอโอย ่อนะปล่อยะร้าหวายออามือ ายหนุ่มไม่พอใล่าวว่าหิสาวรหน้าทันที
"แนััวี! แล้ามาทำร้ายันเหรอ?!"้าวหยวนะโนึ้น
ผู้นรอบ้าเริ่มหยุะั มอมาที่หลินเสี่ยวเหยาและ้าวหยวน้วยวามใ เสียโหวเหวโวยวายเริ่มัึ้น
"ันไม่ไ้ทำอะไรุ ุเป็นนับะร้าันไว้ัน็แ่หมุนัวไปูเท่านั้นเอ" หลินเสี่ยวเหยาแล้พูเสียสั้น พยายามทำัวน่าสสาร
"แโห! แิว่าันะไม่รู้เหรอว่าแแล้ทำร้ายัน!" ้าวหยวนะโนเสียั ใบหน้าแ่ำ้วยวามโรธ
หลินเสี่ยวเหยาแล้ทำัวสั่นเทา ใบหน้าีเียว
"ันไม่ไ้โห ถ้าสหายไม่ับะร้าันไว้็ไม่โน้อศออันอนที่ันหมุนัวมา" หลินเสี่ยวเหยาล่าว้วยน้ำเสียหนัแน่น
้าวหยวน้อมอหลินเสี่ยวเหยา้วยสายาโรธเรี้ยว เาไม่เื่อำพูอเธอทำท่าะเ้ามาทำร้ายหิสาว
หลินฟูหย ายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนอพระเอ พยายามห้ามปรามสหายอย่าหยวนที่ำลัโมโหั
"สหายหยวนใเย็นๆ ่อน สหายหลินไม่ไ้ั้ใ" หลินฟูหยเอ่ยึ้น เพราะอนนี้พวาวบ้าน่า็เริ่มทยอยออแปลนาันมาเยอะแล้ว
"แ่...แ่..." หยวนพยายามลืนวามโรธเพราะเา็ไม่อยาให้พวาวบ้านมอเาไม่ีเหมือนัน เาเอาายเสื้อมาปิบาแผลไว้ ่อนะเินมาหาัวเิหล เาพยัหน้าให้ัวเิหล ให้ทำามแผนั้น่อไปทันที
"สหายเหว่ยเีย ันอิานายะริๆ สหายหลินะหิ้วอมาฝานายเยอะแยะเลย" เสียอัวเิหลเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียล้อเลียนหลี่เหว่ยเียที่ำลัยืนมอหลินเสี่ยวเหยาอยู่นิ่ๆ
หลินเสี่ยวเหยาเม้มริมฝีปาแน่น อารม์อเธอเริ่มุ่นมัว "อฝาพวนี้ันเอามาฝาลุเหวิน่ะ ันไม่ไ้เอามาให้พวุะหน่อย พวุถอยออไป ันะรีบไป" เธอพยายามสะอารม์โรธพยายามสร้าภาพหิสาวที่อ่อนแอ
ัวเิหลหัวเราะเยาะ "อฝาอะไรัน น่าสนใีนะ ให้ันูหน่อยิ" เาเอื้อมมือไปว้าะร้าอหลินเสี่ยวเหยา แ่เธอึะร้าลับอย่ารวเร็ว
"อย่ามายุ่ับออัน!" นร่าบาวาใส่พวลุ่มพวเพื่อนพระเอ
‘นพวนี้ยัไม่รู้ัเ็หลาบใ่ไหม เี๋ยวรอูืนนี้็แล้วัน ันะเอาืนพวแอย่าสาสม’ หลินเสี่ยวเหยาิแผนร้ายอยู่ในใ
ในะที่บรรยาาศเริ่มแย่ล หลี่เหว่ยเีย เริ่มสร้าบรรยาาศให้ีึ้น
"สหายหลิน เธออย่าโรธพวเพื่อนๆ อันเลย พวเา็แ่อยาแวเธอเล่นเท่านั้น" เาเอ่ย้วยน้ำเสียนุ่มนวล พยายามลวามึเรียล
หลินเสี่ยวเหยาหันวับไปมอุพระเอ "เฮอะ...แวเล่นแบบไหนัน! ถึทำท่าเอาออันไป!"
หลี่เหว่ยเียระอัระอ่วน ายหนุ่มไม่รู้ะพูอะไรเาเลยัสินใเปลี่ยนเรื่อุย
"สหายหลิน! เธอหายไปไหนมารับ เธอไม่สบายหรือเปล่า" หลี่เหว่ยเียเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนโยน
หลินเสี่ยวเหยาเม้มริมฝีปาแน่น พยายามลั้นวามรัเียที่ผุึ้นมาในใ ถ้าเป็นเ้าอร่าเิม เธอะใอ่อนระทวยให้ับหนุ่มหล่อนนี้แล้ว แ่เธอที่ผ่านวันโลาวินาศมา ไ้เอนเห็นแ่ัวมาทุรูปแบบ แ่นี้ทำไมเธอ็ูออว่า ุพระเอพู้วยน้ำเสียไม่ริใ แ่เธอไม่อยาพูาร้ายาออไปเพราะอนนี้มีพวาวบ้ามายืนมุรอูเรื่อสนุอยู่ ทำให้หิสาวไม่สะวใในาร่าพวนอแหลเหล่านี้
‘ฮึ ...พระเอนาเอเรื่อนี้่าเหมาะสมันอย่าับผีเน่าับโลผุ‘ เธอไ้แ่่อว่าพวเาอยู่ในใ่อนะอบุพระเอออไป
"อนนี้ันแ่ยุ่ๆ ไม่มีเวลามานั่ทำเรื่อไร้สาระ" เธออบสั้นๆ น้ำเสียอเธอปราศาอารม์ใๆ ทั้สิ้น สร้าวามผิหวัให้พวที่มามุู
หลี่เหว่ยเียิ้วมว "ุยุ่เรื่ออะไรันรับ?"
"พวเราสนิทสนมันเหรอะ ุถึมาถามเรื่อส่วนัวอัน" หลินเสี่ยวเหยาล่าว่อว่าุพระเอทันที
“ผม็แ่อยารู้เรื่อุเท่านั้น” ายหนุ่มพู้วยน้ำเสียหวานหู
แ่หลินเสี่ยวเหยาไ้ฟัแล้วลับรู้สึสยอแ่็้อำใัฟันอบายหนุ่มไป "อนนี้ันมีหน้าที่ที่้อรับผิอบหลายอย่า ัน้อทำานเ็บแ้ม อนนี้ันไม่ใ่ผู้หิที่ทำัวไร้สาระเหมือนเมื่อ่อนแล้ว พวุเลิยุ่ับันไ้แล้ว อย่าหาว่าันไม่เือนละ"
"สหายหลิน ุพูอะไรน่ะ?" ายหนุ่มเริ่มรู้สึไม่สบายใ "หิสาวเหมือนไม่ใ่นเิมที่เาไ้เยรู้ั"
หลี่เหว่ยเีย้อมอูหิสาวรหน้าที่ทำหน้าเยาใส่เา ายหนุ่มไม่เ้าใว่าทำไมเธอถึไ้เปลี่ยนไปมานานี้ ในเวลาไม่ี่วัน ทั้ที่เมื่อ่อนเธอะอบมาหาเาบ่อยๆ นเาแทบะรำา
ในระหว่าที่พวเาุยันทันในั้น พวเาไ้ยินเสียะโนออมาึูวามสนใอทุน เหวินหยา หัวหน้าหน่วยผลิ ็ปราัวึ้น ใบหน้าอเาเ็มไป้วยวามสสัย
"เิเรื่ออะไรึ้น ทำไมพวนายถึมารุมล้อมหนูเหยาเหยา แล้วนี่พวนายรับผิอบแปลนาที่ไ้รับมอบหมายเสร็เรียบร้อยหรือยั?" หัวหน้าหน่วยผลิเอ่ยถาม
พวเพื่อนๆ อพวพระเอ่า็อบันอย่าอึอั "พวเราัารานที่แปลนาเสร็เรียบร้อยแล้วรับ"
เหวินหยาพูสวนึ้นมาทันที "แ่เมื่อี้ที่ันไปรวูแปลนาอพวนาย พวนายยัทำานันไม่่อยเรียบร้อยเลย พวนายปลู้น้าวห่าันเินไปลับไป่อมพวแปลนาอพวนายให้เสร็เรียบร้อย ไม่อย่านั้นันะไม่แแ้มให้ับพวนาย " หัวหน้าหน่วยผลิ่มู่พวยุวนปัา
ลุ่มพวเพื่อนพระเอ่า็หวาลัวหัวหน้าฝ่ายผลิมา
"รับหัวหน้าเหวิน เี๋ยวพวเราะไป่อมแมานให้เสร็เรียบร้อย "หลี่เหว่ยเียล่าว่อนะพาพวเพื่อนๆ เินาไป
เหวินหยามอูพวายหนุ่ม้วยวามไม่พอใ เาบ่นพึมพำับัวเอ "พวเ็สมัยนี้มัน่า..." เาพู่อนะหันมาหาหลินเสี่ยวเหยา
"เหยาเหยาหลานเป็นอะไรหรือเปล่า ลุเห็นนพวนั้นมารุมล้อมหลาน" เหวินหยาเอ่ยึ้น
"หนูไม่เป็นไร่ะ หนูเพียแ่โนนพวนั้น่อวนพยายามะแย่อะร้าอหนูเท่านั้น" หลินเสี่ยวเหยาอบลับผู้เป็นลุ
เหวินหยาถอนหายใ้วยวามโล่อ"ีแล้วที่หลานไม่เป็นอะไร"
"ลุเหวิน่ะ ลับบ้านลุันเถอะ่ะ หนูมีเรื่อสำัะุย้วย"
"ไ้สิหลานเี๋ยวลุเ็บอ่อน เี๋ยวลับบ้านไปพร้อมับลุ"
เมื่อเหวินหยาเ็บ้าวอเสร็เรียบร้อย ทั้สอน็เินลับ้วยันทันที
เมื่อมาถึบ้านลุเหวิน หลินิน ภรรยาอลุเหวินผู้แสนะใี็ออมา้อนรับ้วยรอยยิ้มอบอุ่น
"สามี..วันนีุ้ลับมาพร้อมับเหยาเหยาเหรอ รีบเ้ามา้าในบ้าน่อน เี๋ยวป้าะรินน้ำาให้"
"อึ่ม...พอีเหยาเหยามีเรื่อะุย้วยนะ"เหวินหยาล่าว่อนะเินเ้าบ้านไป
หลินเสี่ยวเหยารีบ้มหัวำนับภรรยาอลุเหวิน"สวัสี่ะป้าสะใภ้ หนูอโทษที่มารบวนนะะ"
"ไม่เป็นไร้ะ มาถึ็ีแล้ว เ้ามาๆ" ป้าสะใภ้เอ่ยพลาเิหลินเสี่ยวเหยาเ้าไปในบ้าน
หลินเสี่ยวเหยานั่ลบนเ้าอี้ไม้ัวเ่า มอไปรอบๆ บ้านที่ไม้ทีู่สะอาา เธอไ้ลิ่นอหอมออไม้ลอยมาามลม
"หลานนั่รอป้าแป๊บนะ เี๋ยวป้าะไปน้ำามาให้" ป้าสะใภ้เอ่ย่อนะไปั้เาน้ำาอุ่นๆ มาให้
หลินิน วาแ้วน้ำาลรหน้าหลินเสี่ยวเหยาและสามีอเธอ "เินมาเหนื่อยๆ ื่มน้ำาัน่อนะไ้ื่นใ "
"อบุ่ะุป้า" หลินเสี่ยวเหยาอบลับ้วยรอยยิ้ม
หลินิน สัเเห็นะร้าที่หลินเสี่ยวเหยาถือมา "เหยาเหยา เอาหนูเอาอะไรมาฝาป้าเหรอ? " เธอถาม้วยวามสสัย
หลินเสี่ยวเหยา ยื่นะร้าให้ป้าสะใภ้ "หนูมีหมูสามั้นับผัสมาฝา่ะ หนูรู้ว่าลุับป้าอบทาน"
ป้าสะใภ้รีบเอื้อมมือไปรับะร้า "ราวหลัหลานไม่้อเอาอะไรมาฝาป้าหรอ ป้ามีอินอยู่แล้ว" เธอล่าว้วยวามเรใ
"หนูอยาให้ลุับป้าไ้ทานออร่อยๆ ่ะแล้วอีอย่าหนู็มีเรื่อรบวนุป้า้วย " เธอล่าวับนเป็นป้า
หลินิน แะะร้าออมาู "โห หมูสามั้นนี่มัน่าน่าินเสียริ อบุนะ๊ะ " เธอพู้วยวามีใ่อนะเินนำอไปไว้ในห้อรัว่อนะเอาะร้ามาืน
เหวินหยา้อมอหลานสาว้วยวามสสัย "หลานมีเรื่ออะไร็บอลุมาไ้ ไม่้อเรใ?"
"ือว่า...หนูอยาะอวาม่วยเหลือุลุเรื่อ..." หลินเสี่ยวเหยาหยุะั ลัเลที่ะพู่อ
"เรื่ออะไรเหรอหลาน?" เหวินหยาเอ่ยถาม้วยวามอยารู้อยาเห็น
"หนูอยาหาพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ไ่ไ่่ะ แ่หนูไม่รู้ะไปหาื้อที่ไหนีะ และ็ไม่รู้ว่าสายพันธุ์ไหนี ไ่พันธุ์ไหนให้ไ่เยอะ" หลินเสี่ยวเหยาพู้วยน้ำเสียัวล
เหวินหยายิ้มให้หลินเสี่ยวเหยาอย่าใี "เรื่อแ่นี้เอ ลุมีไ่ไ่พันธุ์ีอยู่หลายัว หลานอยาไ้ัวผู้ัวเมียี่ัวล่ะ"
หลินเสี่ยวเหยารู้สึีใ เธอยิ้มว้าให้ผู้เป็นลุ "อบุลุ่ะ หนูอยาไ้ไ่สั 2 ัว่ะ"
ลุเหวินลุึ้นเินไปหลับ้าน หลินเสี่ยวเหยาลุามไป้วยวามื่นเ้น
นเป็นลุพาหลานสาวไปที่อไ่หลับ้าน ในอมีไ่ไ่หลายัว ำลัุ้ยเี่ยหาอาหารบนพื้นิน
"หลานูเอาเลยว่าอบัวไหน" เาล่าวับหลานสาว
หลินเสี่ยวเหยามอูไ่แ่ละัว้วยวามสนใ เธอมอหาไ่ที่มีรูปร่าสมบูร์ นมันเาาม และท่าทาแ็แร
ในที่สุเธอ็ัสินใเลือไ่เพศผู้ัวหนึ่ที่มีหายาวสีแส และไ่เพศเมียัวหนึ่ที่มีนสีน้ำาลอ่อน
"ลุะ หนูอเลือัวนี้ับัวนี้่ะ" หลินเสี่ยวเหยาร้อบอนเป็นลุ
เหวินหยายิ้มและพยัหน้าให้หลานสาว"ไ้เลย หลานาี เลือไ่พันธุ์ีทัู้่"
เหวินหยาับไ่ทั้สอัวใส่ะร้าให้หลินเสี่ยวเหยา
"หลานเอาไปเลี้ยูให้ีล่ะ ไ่พวนี้ให้ไ่ีมา" ลุเหวินล่าวพร้อมยื่นไ่มาให้หลานสาว
"อบุมา่ะุลุ เี๋ยวหนูอัวลับบ้าน่อนนะะ"หลินเสี่ยวเหยาล่าว
"หลานะไปแล้วเหรอ เี๋ยวลุไปส่"ลุเหวินเอ่ย้วยวามเป็นห่ว
"ไม่้อหรอ่ะ เี๋ยวหนูเินลับเอไ้"หลินเสี่ยวเหยาล่าว้วยวามเรใ
"ั้นหลาน็ระวััว้วยนะ"เหวินหยาล่าว
"่ะ ลุ"หลินเสี่ยวเหยาล่าว่อนโบมือลาลุและุป้าเธอเินลับบ้านพร้อมับะร้าไ่
ความคิดเห็น