คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER9
CHAPTER9
เห็นแค่นั้นผมก็พาตัวเองตรงเข้าไปหาร่างบางที่นั่งข้างมินซอกทันที
เจ้าของข้อมือบางที่ถูกผมดึงหันขวับมาอย่างหาเรื่อง
มินซอกดูตกใจมากเหมือนกัน
“แกเป็นใคร(?)”
“ปล่อย”อีกคนตอบพร้อมกับพยายามดึงมือกลับ
“ปล่อยเดี๋ยวนี้ลู่หาน”มินซอกพูดขึ้น
“ก็ตอบมาก่อนสิ”
ผมหันไปเหวี่ยงใส่คนทั้งคู่ ไม่ใช่ว่าผมอยากจะหาเรื่องตั้งแต่แรก แต่พอเห็นอีกคนแตะเนื้อต้องตัวมินซอกมากเกินไปผมก็อดหวงไม่ได้ ยิ่งตอนนี้มินซอกปกป้องมันอีก สติของผมเหมือนขาดออก มือยื่นไปกระชากคอเสื้ออีกคนที่นั่งทำน่าตาเฉยอยู่
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
มือบางกระชากมือผมออกอย่างเต็มแรง มินซอกลุกขึ้นมากันผมที่กำลังจะพุ่งเข้าหาหมอนั่น
แต่เหมือนว่าขามินซอกจะยังเจ็บอยู่ทำให้ร่างเล็กทรุดลงไปกองกับพื้น
“มินซอก”
ผมร้องเรียกชื่อมินซอกพร้อมกับหมอนั่น
มันหันมาแสยะยิ้มให้ก่อนจะลงไปช่วยพยุงมินซอกขึ้นเพราะอยู่ใกล้กว่า
“ปล่อย”
ผมเดินเข้าไปผลักมันออกทำให้มินซอกทรุดลงไปอีกครั้ง
“มินซอก ฉันขอโทษ”
“ปล่อยฉัน”มินซอกตอบกลับเสียงสั่น
“นายร้องไห้เหรอ
เจ็บมากไหม”ผมเอื้อมมือไปหวังจะเช็ดน้ำตาให้ แต่กลับถูกมือเล็กปัดออก
มินซอกเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นเต็มตากลมทั้งสองข้าง
“พอใจแล้วหรือยัง(?)”มินซอกถามด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด น้ำตายังไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ฉันขอโทษ”
“ฉันเจออะไรมานายรู้ไหม ฉันพยายามโทรหานาย
พยายามเรียกหานาย แล้วนายไปอยู่ที่ไหนมา นายไปอยู่ที่ไหนมาลู่เกอ”
“....”คำพูดพลั่งพลูออกจากปากมินซอกไม่หยุด
“แล้วตอนนี้นายกลับมาทำตัวแบบนี้หรอ”
“ฉันขอโทษ”
คำพูดคำเดียวที่หลุดออกจากปากผมตอนนี้มีแค่คำนี้เท่านั้น
ทั้งๆที่ความตั้งใจแรกขอผมก็คือรู้ว่ามินซอกปลอดภัยหรือเปล่า
แต่พอมาถึงผมกลับทำตัวงี่เง่า
“ขอโทษนะมีนัม
แต่ช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ที”มินซอกหันไปพูดกับหมอนั่น
“อื้อ นายลุกไหวไหม(?)”มีนัมพยุงมินซอกให้ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
“นายจะไปไหน กลับบ้านกับฉัน”
ผมเดินไปจับข้อมือมินซอกไว้
“แต่ฉันยังไม่อยากอยู่กับนาย”มินซอกตอบกลับ
ความรู้สึกผมตอนนี้มันชาจนทำอะไรไม่ถูก
ได้แต่มองหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของมินซอก มันจุกที่มินซอกเมินใส่
แต่มันรู้สึกเกลียดตัวเองมากกว่าที่ไม่ใช่คนที่ช่วยมินซอกและยืนอยู่ข้าๆมินซอกในตอนนี้
“เกิดอะไรขึ้น”เลย์กับคนอื่นๆที่ยืนดูเหตุการณ์วิ่งเข้ามาถาม
“นายโอเคไหม(?)”เฮียคริสเดินมาประคองผมไว้
เพราะตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนโลกมันเคว้งคว้ามากเหลือเกิน
“เลย์”มินซอกถลาเข้ากอดเลย์พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
ผมที่ได้แต่ยืนมองเหตุการณ์อย่างเจ็บปวด ไม่เคยเป็นผมเลย
ไม่เคยเลยสักครั้งที่ผมได้เป็นคนเช็ดน้ำตาให้มินซอก
“มันเกิดอะไรขึ้น”
เฮียคริสเป็นคนตัดสินใจเดินเข้าไปคุยกับมีนัมโดยมีผม
ชานยอลและแบคฮยอนเดินตามไป
“ทำไมฉันต้องตอบพวกนาย”
“แกนี่มัน”ผมจะพุ่งเข้าหาอีกคนอีกครั้งแต่ถูกชานยอลดึงเอาไว้ก่อน
“ผมเป็นรุ่นน้องพี่มินซอก
ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นครับ”
ผมหันไปมองหน้าชานยอล
เป็นเชิงสงสัยว่ามันจะไปพูดดีกับคนกวนประสาทแบบนี้ทำไม
“มินซอกถูกรังแกอยู่ตอนที่ฉันผ่านไปเจอ”
คำตอบจากปากนั่นทำให้ผมเข้าใจความรู้สึกของมินซอกขึ้นมาทันที
ทั้งๆที่หมอนี่ช่วยเขาไว้แต่ผมกลับทำตัวหยาบคายแบบนั้น
“ฉันขอโทษ และก็ขอบคุณที่ช่วยมินซอกไว้”
“ขอโทษเหรอ ไม่จำเป็นหรอก”มีนัมตอบกลับ
“การทำตัวแบบนั้นของนายจะทำให้มินซอกรู้ว่านายมันแย่แค่ไหน”
“....”
“ฉันต้องขอบคุณนายมากกว่าที่หายไปตอนที่มินซอกเดือดร้อนแบบนี้
เพราะมันทำให้ฉันได้เจอมินซอก”
“....”
“และต่อจากนี้ก็ระวังไว้ให้ดี
มินซอกต้องการคนที่ดูแลเขาได้
และคนๆนั้นก็คือฉันไม่ใช่นาย”มีนัมพูดพร้อมกับโชว์แชทไลน์ของมินซอก
ก่อนจะเดินออกไป ชานยอลพยายามรั้งผมเอาไว้แล้วลากให้กลับมารวมกลุ่มกับคนอื่นๆตอนนี้มินซอกร้องไห้จนหลับไปแล้ว
“ฉันขอโทษนะ”ผมนั่งยองๆข้างหน้าแล้วเช็ดน้ำตาที่ยังไม่แห้งบนหน้าของมินซอก
‘ทำได้ดีแค่นี้เองหรอลู่หาน’
ผมตอกย้ำตัวเองที่เป็นแฟนที่แย่มาก
ปกป้องมินซอกไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ชานยอลเป็นคนอาสาให้มินซอกขี่หลังแล้วเดินไปที่รถกัน
“นายจะไปไหน”เฮียคริสหันมาถามหลังจากเห็นผมเดินออกไปตามถนน
“ขอพักสักนิดนะเฮีย เดี๋ยวผมตามไป
ฝากดูแลมินซอกด้วย”
“ฉันจะไปด้วย ไปหาที่ดื่มกัน”เฮียคริสพูดขึ้น
ปกติแล้วการดื่มถือเป็นเรื่องห้ามของผม เพราะมันไม่ดีต่อเส้นเสียง แต่พอมีปัญหาหนักมากเฮียก็จะยอมให้ทุกครั้ง
“พวกนายรู้เส้นทางดีเหรอ”พี่ซูโฮถามขึ้น
“งั้นนายไปกับฉัน”เฮียคริสเดินไปดึงมือเลย์ให้เดินตามมา
“แต่พี่เลย์ดื่มไม่เก่งครับ”แบคฮยอนเดินมายื้อไว้
“เดี๋ยวฉันดูแลเอง”เฮียคริสยืนยัน
“แต่พี่ต้องดูแลพี่ลู่หานอีก งั้นผมไปด้วย”
“ไม่เป็นไร นายกลับไปดูแลมินซอกเถอะ
ฝากด้วยนะแบคฮยอน”
“จะไปกันได้หรือยัง”ชานยอลถามขึ้นบ้าง
“ฝากดูแลมินซอกด้วย”ผมพูดขึ้นบ้าง
หลังจากตกลงกันได้ ผม
เฮียคริสและเลย์ก็ตรงไปที่ร้านเหล้าแถวนั้น ถึงอยากจะดูแลมินซอกมากแค่ไหน
แต่ตอนนี้มินซอกก็ไม่ได้ต้องการผม
Minseok talk
ผมลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนที่บ้านแล้ว
หัวยังปวดหนึบๆอยู่ แต่ก็พยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้น
ทำให้เห็นแบคฮยอนกับชานยอลที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้อง
สองคนนั้นตรงเข้ามาหาผมทันทีที่เห็นผมขยับตัว
“พี่เป็นไงบ้าง”ชานยอลถามขึ้น
“อือ ฉันโอเค”
“พี่หิวไหม
เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้กิน”ชานยอลพูดก่อนจะรีบออกจากห้องไป
“ผมว่าหมอนั่นต้องออกไปรายงานพี่ลู่หานแน่ๆ”แบคฮยอนพูดขึ้นอย่างรู้ทัน
พอได้ยินชื่อลู่หานก็ทำให้ผมหดหู่อีกครั้ง
“พี่เกลียดพี่ลู่หานไหม(?)”แบคฮยอนถามขึ้นหลังจากเห็นผมเงียบไปนาน
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะ”
“ก็ตอนนั้นพี่ดูโกรธมาก
เหมือนเกลียดจนไม่อยากจะเห็นหน้าอีกเลยด้วยซ้ำ”แบคฮยอนอธิบาย
“ตอนนั้นฉันดูใจร้ายมากใช่ไหม”
ผมถามหลังจากทบทวนกับตัวเอง
ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นปกติอยู่แล้วที่ลู่หานจะหวงตัวผม
และคงเป็นห่วงผมมากจนไม่ฟังอะไร แต่ผมกลับทำตัวใจร้ายใส่ลู่หานอีกแล้ว
“มินซอกอ่าา”
เสียงโวยวายของลู่หานดังขึ้น
พร้อมกับการปรากฏของร่างบางที่เดินโซเซเข้ามาให้ห้องของผม
คนในบ้านพยายามมาช่วยกันพาลู่หานออกไป
แต่ลู่หานก็พยายามสะบัดให้หลุดออกจากการควบคุมของทุกคน ปากยังคงเรียกชื่อผมไม่หยุด
“ปล่อยให้เข้ามาเถอะ”
“พวกนายไปพักกันเถอะดึกมากแล้ว”
ผมบอกให้ทุกคนไปพักผ่อนวันนี้เลย์กับแบคฮยอนต้องไปนอนที่ห้องอื่นก่อน
ในห้องตอนนี้มีแค่ผมกับลู่หานเท่านั้น
“ฉันขอโทษมินซอก”
ประโยคแรกของบทสนทนาดังขึ้นจากปากของอีกคน
“ฉันขอโทษ”
ประโยคเดิมๆถูกพูดขึ้นซ้ำซ้ำ
เพราะผมไม่ได้ตอบกลับอะไรไปสักอย่าง ไม่ใช่เพราะตอนนี้ผมกำลังโกรธลู่หาน
แต่พอเห็นหน้าลู่หานทำให้ผมคิดถึงตอนนั้น ตอนที่ผมกำลังจะกลายเป็นของคนอื่น
แทนที่จะเป็นลู่หาน
พอคิดแบบนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
“นายโกรธมากเลยใช่ไหม”
“จะไม่ให้อภัยฉันแล้วใช่ไหม”
“ฉันขอโทษที่ไม่ได้ปกป้องนาย”
ลู่หานยังคงพูดคำขอโทษออกมาเรื่อยๆหลังจากเห็นน้ำตาของผม
อีกคนก็ยิ่งดูร้อนใจมากขึ้น
“ฉันขอโทษนะลู่เกอ”ผมพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน
“นายจะขอโทษทำไม
ฉันต่างหากที่ผิด”ลู่หานขยับเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ สัมผัสอ่อนโยนนั่นทำให้ผมคิดถึงเหตุการณ์เลวร้ายนั้นอีกครั้ง
“ขอโทษที่ฉันดูแลตัวเองไม่ได้..”
“ฉันกลัว ตอนนั้น ฮึก
ตอนนั้นฉันเกือบจะกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว”
“ฉันกลัว เพราะฉันไม่ได้ต้องการเป็นของใคร...”
“นอกจากนาย...”
ผมพลั่งพลูคำพูดจากความรู้ที่มีในตอนนั้นไปจนหมด
เพราะเรื่องเลวร้ายนั่นทำให้ผมรู้ตัวเองว่าไม่ได้ต้องการใคร
นอกจากคนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้
‘ลู่เกอของฉัน’
จริงๆแล้วมินซอกรักพี่ลู่มากนะแค่ไม่พูดเท่านั้นเอง
สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะทุกคน
ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยน้าาา
จุ๊บ>///<
#กลับมาหาเธอ
#ซอกเจ็บขาพี่มาโซล
BBBUTTER
ความคิดเห็น