คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER6
CHAPTER6
“ปากสีแดงระเรื่ออวบอิ่ม แก้มใส ตาคม ลักยิ้มข้างแก้ม ....จาง
อี้ชิง”ร่างสูงใช้มืออีกข้างที่ว่างลูบไล้ผิวหน้าร่างบางที่ตัวสั่นระริก
“นายรู้จักฉัน(?)”
เลย์เบิกตากว้างหมอนี่เป็นใครกันแน่
“ก็ไม่มากนักหรอก ลู่หานเป็นคนเล่าให้ฟัง”
“นายรู้จักกับลู่หานเหรอ”
“ใช่ รู้จักมินซอกด้วย ส่วนเรื่องรายละเอียดค่อยคุยได้ไหม
ตอนนี้ฉันหิว”เสียงทุ้มเริ่มงอแง
“ปล่อยฉัน”
“นี่ยังคิดว่าฉันเป็นพวกไม่ดีอีกหรอ”ร่างสูงทำเสียงงอแงอีกครั้ง
“ถ้าให้อยู่แบบนี้ฉันทำกับข้าวไม่ได้หรอกนะ”
“นายใจดีจัง
เป็นพวกโรคจิตที่ใจดีจริงๆด้วย”ร่างสูงยกยิ้มพอใจ
“ฉันว่านายควรเลิกฟังคำพูดของลู่หานซะ”เลย์บ่นอุบอิบก่อนจะเดินเข้าครัวไป
“อ่า อิ่มมม”
“....”
“อะไร(?)”ร่างสูงถามเลย์ที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าเขา
“คราวนี้นายก็บอกมาได้แล้วว่านายเป็นใครกันแน่”
“เอาเป็นว่าฉันไม่ใช่คนไม่ดี”
“ฉันไม่เชื่อ”
“(?)”
“หน้าตานายเหมือนพวกโรคจิต”เลย์บอก
ถึงจะหน้าตาดีมากก็เถอะแต่ก็เหมือนโรคจิตอยู่ดี
“นายนะสิโรคจิต”
“ถ้าไม่บอกก็ออกไปซะ”
“ฉันง่วงแล้ว
ฝันดี”พูดจบก็ลุกแล้วเดินกลับไปที่โซฟา ทิ้งตัวลงแล้งหลับตาทันที
เลย์รีบวิ่งตามมาดึงอีกคนให้ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน
“ฉันไม่ใช่ขโมยหรอกน่า”
“ฉันไม่เชื่อ
ฉันไม่ไว้ใจนาย”เลย์ยังคงพยายามดึงให้อีกคนลุกขึ้น
“ง่วง”พูดจบร่างสูงก็ดึงเลย์ล้มลงไปนอนทับร่างตัวเอง
ก่อนจะลืมตาขึ้นมาสบตากันพอดี
“ถ้าไม่ไว้ใจก็นอนแบบนี้แหละ
ฉันลุกออกไปขโมยอะไรไม่ได้แล้ว”
“แต่...”
“ฉันชื่อคริส
วันนี้รู้เท่านี้ก่อนละกัน”ร่างสูงฉีกยิ้มให้ก่อนตาสวยจะหลับพริ้มดังเดิม
แขนทั้งสองข้างโอบกอดอีกคนแน่น เลย์ถอนหายใจยาวก่อนจะซบลงที่ไหล่กว้าง
ถึงจะไม่ชินกับการนอนบนตัวใคร แต่เขาก็ไม่อยากโดนขโมยของในบ้าน และอีกอย่างคือเขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจคนตรงหน้าสักนิด
“เฮีย!”ลู่หานส่งเสียงดังเมื่อเห็นรุ่นพี่ตัวเองที่อยู่ในสภาพถูกมัดติดไว้กับขาโต๊ะใกล้ๆโซฟาในห้องนั่งเล่น
“เออ
ฉันเอง”คริสเงยหน้ามาพูดเซ็งๆ
“ทำไม
สภาพเป็นงี้อ่ะ”
“ถามเพื่อนนายดูดิ”คริสพยักพเยิดหน้าใส่เลย์ที่กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่
“เจอกันตอนไหน”ลู่หานเปลี่ยนมากระซิบ
“เมื่อคืน”คริสยังมองที่อีกคนที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
คิดว่าเมื่อคืนหมอนี่จะเป็นมิตรกับเขาซะอีก
“เป็นไง”
“แสบมาก”คริสกัดปากพูด
ตายังมองเลย์ไม่วาง
“เฮียเลิกมองได้แล้ว
หรือว่าเมื่อคืน”ลู่หานอ้าปากกว้าง
“หยุดความคิดโรคจิตนั่นซะ”
ลู่หานรีบช่วยแกะเชือกออกให้แล้วบอกให้คริสไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่คนอื่นจะออกมาเห็นสภาพ
“คนนี้ชื่อพี่คริสนะทุกคน
เป็นคนดูแลลู่เกอ”มินซอกจัดแจงแนะนำ ก่อนที่ทุกคนในบ้านจะกินข้าวเช้าร่วมกัน
วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ทุกคนเลยไม่มีภารกิจต้องออกไปทำ
บรรยากาศอาหารเช้าจึงไม่เร่งรีบมากนัก
“วันนี้ไปเที่ยวกันไหม
พี่เลี้ยงเอง”ซูโฮเสนอ
“เอาๆไปกัน”คยองซูตอบเสียงใส
“แล้วจะไปไหน”จงอินหันไปถาม
“สวนสนุกไหม
นายบอกจะพาฉันไปแต่ยังไม่ได้ไปสักที”คยองซูตอบ
“ที่แบบนั้นมันสำหรับเด็ก”
“เหอะ
ไม่รักษาคำพูด”คยองซูหยุดพูดแล้วก้มน่าก้มตากินอาหาร
“ไปสวนสนุกก็ดีนะ
ผมก็ยังไม่เคยไปเหมือนกัน”แบคฮยอนเสนอขึ้นบ้าง
“แล้วนายว่าไง
เซฮุน”ซูโฮหันไปถามสมาชิกใหม่
“ยังไงก็ได้ครับ
ตามใจพี่”เซฮุนตอบพร้อมกับยิ้มให้
“น่ารักมาก”ซูโฮยิ้มตอบพร้อมกับชื่นชม
ดวงตาสองคู่ประสานกันทันที ลู่หานยกนิ้วชื่นชมเซฮุน แล้วเซฮุนก็ยกยิ้มกลับเงียบๆ
“แต่พี่มินซอกเจ็บขาอยู่นะ”จงแดแย้งขึ้น
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา
เดี๋ยวฉันอยู่บ้านกับมินซอกเอง”ลู่หานพูด นี่มันโอกาสดีมากๆที่จะได้อยู่กับมินซอก
เป็นคราวที่เซฮุนหันมายกมือชื่นชมกับความร้ายกาจของรุ่นพี่บ้าง
“แต่ฉันอยากให้มินซอกไปด้วย”เลย์แย่งขึ้นพร้อมกับยกยิ้มให้
เขาจะไม่ปล่อยให้เพื่อนอยู่สองต่อสองกับไอ้โรคจิตหน้าหวานนั่นเด็ดขาด
“ฉันดูแลมินซอกได้น่าา”
“ฉันไม่ไว้ใจนาย
มินซอกว่าไง”เลย์เมินลู่หานแล้วหันไปสนใจมินซอกอีกครั้ง
“อือ ไปกัน”มินซอกตอบก่อนจะหันไปยกยิ้มให้ลู่หานที่ทำหน้ายู่อยู่
Luhan talk
“นายใจร้ายกับฉันอีกแล้วนะ”ผมหันไปบ่นคนที่นั่งเบาะข้างๆ
“ก็เลย์อยากให้ฉันมาด้วยนี่”มินซอกหันกับมาแย้ง
“อะไรอะไรก็เลย์
เหอะ”
“ทำไมนายทำตัวเป็นสาวน้อยแบบนี้นะ”มินซอกหันมาดึงหน้าผมเบาๆ
อย่าคิดว่าจะคืนดีง่ายๆนะ
“.....”
“ลู่เกอ”
“....”
“ลู่เกอออ”
“....”
“ฉันไม่เล่นกับนายแล้ว”เกมพลิก
“มินซอกอ่า” เพราะมินซอกไม่คุยด้วยสุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายง้อ
จริงๆแล้วมินซอกก็ไม่ใช่พวกงี่เง่าขี้งอนอะไรหรอก
หมอนี่แค่ไม่ชอบให้ใครมางี่เง่าใส่ก่อน พอได้โกรธใครแล้วก็เป็นพวกโหดร้ายเลยล่ะ
“...”
“มินซอกก”
“...”
“ฉันขอโทษ”
“พูดได้แล้วหรอ”นั่นไง
หันมากัดจิกแล้วหันหนี
“เมื่อไรนายจะเลิกใจร้ายกับฉันเนี่ย”ผมยื่นมือไปดึงจมูกอีกคน
“นายเป็นคนเริ่มนะ”
“ใช่ฉันผิดเอง
งั้นผิดต่อก็คงไม่เป็นไรใช่ไหม”ผมจับหน้ามินซอกไว้ก่อนจะก้มไปจุ๊บโดยเร็ว
“ไอ้กวางหื่น”มือเล็กตีผมรัวๆ
“แหนะ หน้าแดง”
“ไม่แดงเว้ยยย”มินซอกยกมือปิดแก้มตัวเอง
“ยังไม่ชินอีกหรอ
สงสัยต้องทำให้ชินซะแล้ว”ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกครั้ง
“นายจะทำอะไร”
“ทำให้นายชินกับปากฉันไง”
จังหวะนี้แหละที่ผมชอบที่สุด
มินซอกมักจะช็อคกับคำพูดแบบนี้ แล้วผมก็จะมีโอกาสฉวยโอกาส ไมใช่สิ
มีโอกาสแสดงความรักกับแฟนต่างหาก ตอนนี้หน้าผมใกล้คนตรงหน้ามากๆแล้ว
หยุดมองดวงตากลมโต
ก่อนจะตัดสินใจโน้มลงไปหาริมฝีปากแดงน่ารักนั่น
ปั่กกก
“ย๊าห์”ผมหันไปโวยทิศทางการมาของไอ้ตุ๊กตาที่ลงตรงกลางหัวเมื่อกี้
“นายเงียบๆกันหน่อยฉันจะนอน”
“นายอีกแล้วหรอ”
“อือ ฉันเอง”พูดจบมันก็หลับตา
มึนๆตามสไตล์จางอี้ชิง
“นายมันเป็นพวกโรคจิต”ผมตะโกนใส่
“ชู่วส์
ฉันจะนอน”
“.....” เออ กูยอม
‘เห็นความร้ายกาจของหมอนี่แล้วใช่ไหมเฮีย’
‘เป็นพวกทำลายความสุขคนอื่นโดยไม่รู้ตัว’
‘ผมอยากจะฆ่ามันตายวันละหลายๆรอบ’
ข้อความของผมถูกส่งรัวไปที่โทรศัพท์ของเฮียคริส
‘นายมันอ่อนเองนี่หว่า’
‘ผมตามเฮียให้มาช่วยนะ’
‘ไม่เว้ย กูอยากมาพักผ่อนครับ’
นั่นไง ที่จริงผมก็คิดไว้แล้วว่าเฮียมันไม่ช่วยง่ายๆหรอก
‘นะเฮียนะ’
ตื้อสักหน่อยละกัน
‘ไม่’
‘เฮีย’
‘ไม่’
รอเป็นชาติกว่าจะตอบกลับมาได้
แต่ตอบมาแค่ไม่เนี่ยนะ ไอ้เฮียครับ
‘แค่กันเลย์ออกไปหน่อย แค่นั้นเอง’
‘หมายความว่าไง’
อ้าวตอบไว
‘ก็แค่พาเลย์ออกไปไกลๆมินซอกหน่อย’
‘เลย์ชอบมินซอกหรอ’
สกิลการพิมพ์เฮียมันเร็วขึ้นหรอ
ทำไมไว
‘เปล่า
แต่เลย์มันชอบเข้ามาจังหวะที่กำลังไปได้สวยทุกทีเลย’
‘แค่พาเลย์ไปไหนก็ได้ใช่ไหม’
‘ใช่’
‘ตกลง’
เออพอจะตกลงก็ง่ายแสนง่าย
แต่ยังไงก็เถอะ ต่อไปนี้ฉันจะได้มีเวลาอยู่กับนายสักทีนะมินซอก
ได้อยู่ด้วยกันทำอะไรด้วยกัน หลังจากที่ฉันทิ้งให้นายอยู่คนเดียวทั้งหลายปี
‘ขอโทษนะ’
ผมหันไปมองคนข้างๆที่ฟุบหลับอยู่บนไหล่ของผม นานมากแล้วนะที่มันหายไป
โมเมนต์ความสุขของมินซอก
ช่วงเวลาความสุขที่หายไปต่อไปนี้ฉันจะเติมเต็มให้นายเอง
ดูความร้ายของอิเน่ไปนิดๆก่อนนะ
ตอนนี้จะเริ่มแล้วนะ ลู่หมิน คริสเลย์
ป๊าจะไม่หื่นเหมือนพี่ลู่ใช่ไหม
ฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ^^
#กลับมาหาเธอ
#ซอกเจ็บขาพี่มาโซล
BBBUTTER
ความคิดเห็น