คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My mine จุดเริ่มต้นของการอ่อย
“มึงจะเอาอะไรไปสู้เขาวะ หล่อเขาก็หล่อกว่า ดูฉลาดไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อนแบบมึง แถมยังคูลสุดๆ เนี้ยบ เป๊ะทุกองศา ขนาดคิ้วเขายังเข้มกว่ามึงอ่ะ”
“มึงหุบปากไปไอ้หน้าเทา”
“กูเทาเฉยๆ นี่เทาเอง เพื่อนมึงนะ”
เหลืออดกับมันจริงๆเลยจัดเบื้องล่างไปกระทบหน้าแข้งมันสักที
นอกจากจะไม่ช่วยยังมานั่งซ้ำเติมกันอีก
“แล้วมึงจะเอาไง”คยองซูที่ดูจริงจังกับการแก้เกมการต่อสู้กับตระกูลคิมที่สุด
ที่จริงแล้วมันก็แค่อยากเอาชนะแฟนเท่านั้นแหละ
“เอาตรงๆนะ กูก็คิดไม่ออกว่ะ”
จบการสนทนาที่โคตรจะไม่ได้เรื่องแล้วหอบสังขารตัวเองทั้งหมดกลับเข้าไปในร้าน
ออกมากันนานขนาดนี้เขาก็สงสัยกันพอดี เอาเป็นว่าค่อยคิดไประหว่างนั้นแล้วกัน
เผื่อเห็นหน้าอีกคนแล้วจะมีแรงบันดาลใจ ^^
แต่เคยได้ยินไหมครับ
ว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด โอเซฮุนก็พึ่งจะรู้ซึ้งวันนี้แหละ นอกจากพี่ซูโฮจะไม่สนใจการหายไปพร้อมกันของพวกเขาแล้ว
ยังนั่งชิดสนิทสนมกับพวกพี่คริสกับพี่เจบีนั่นอีก
เหอะ
หมดเวลา
โอ
เซฮุนจะไม่ยอมอีกต่อไป
“พี่คริสครับ พี่มีแฟนไหมครับ”คำถามเปิดประเด็นจากเซฮุนเล่นเอาทุกคนบนโต๊ะชะงักจากทุกอย่างแล้วหันมองระหว่างเขากับคริส
“ไม่มี”
ตอบสั้นๆแล้วจิบน้ำนิดหน่อย
วางแก้วลงเบาๆแล้วยกยิ้มมุมปาก
คูลสุด
“เพื่อนผมมันชอบพี่อ่ะ
มันขอจีบได้ป่ะ”เสียงตอบรับที่ดีคือความฮือฮาของคนบนโต๊ะ
โดยเฉพาะตระกูลคิมที่ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก
“.....”
“คนนี้อ่ะพี่ มันชื่อจินยองนะ นิสัยน่ารักมาก”
ในเมื่อกำลังถือไพ่เหนือกว่าโอ
เซฮุนก็จะลุกต่อแบบไม่ให้ใครแก้เกมทันทั้งนั้น
โฟกัสของทุกคนบนโต๊ะหันไปที่จินยองที่นั่งตาเหลือกเพราะตกใจเหมือนกัน
ขอโทษทีเพื่อน มึงอยู่ในรัศมีที่มือชี้ถนัดพอดี
“น้องพูดไรวะ”
เสียงโวยวายจากเจ้าชายเย็นชาอีกคนที่เงียบไปนานเรียกร้องความสนใจจากคนบนโต๊ะ
ให้เปลี่ยนจุดโฟกัสอีกครั้ง
ไอ้คนบนโต๊ะนี้ นี่อ่อนไหวต่อสิ่งเร้ากันชะมัด
“ก็บอกว่าเพื่อนผมชอบเพื่อนพี่ไง”
“ตลกละ”
“ไม่ได้ตลกนะพี่ผมพูดจริง”พี่แกจะขึ้นอะไรวะ
แค่บอกว่าจินยองมันชอบพี่คริส ไม่ได้บอกว่ามันอยากต่อยหน้าเพื่อนพี่แกซะที่ไหน
“จินยองอ่ะ แฟนพี่ อันนี้พูดจริง”
ไม่พูดเปล่าในขณะที่คนอื่นกำลังช็อคกันอยู่
พี่เจบีก็เดินไปลากจินยองให้มานั่งใกล้ๆแต่ไม่มีการปล่อยมือไง คือคบกันตอนไหนวะ?
“หรอวะ?”
“แหะๆ”
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเกลียดเสียงหัวเราะของจินยอง
นอกจากจะไม่รู้ว่าแอบไปกิ๊กกันเมื่อไร
เซฮุนก็ยังไม่รู้ว่าจะไปต่อเรื่องนี้ยังไงเหมือนกัน
ตระกูลคิมนั่งยิ้มหน้าบานยิ่งกว่าจานดาวเทียม
ส่งสายตาแบบผู้ชนะมาให้เขาเป็นระยะๆ แต่ใครจะสนล่ะ
ในเมื่อตอนนี้คนที่กำลังยิ้มไม่ใช่แค่พี่น้องตระกูลคิม แต่เซฮุนหมายถึงตระกูลคิมทุกคน
ซึ่งหมายถึงพี่ซูโฮด้วย
สายตาคนตัวเล็กที่มองจินยองกับพี่เจบีไม่ได้เศร้าหมองเหมือนคนที่อกหักหรือผิดหวังอะไร
แต่ดูเป็นการแสดงความยินดี แถมยังมีการแซวว่าเหมาะสมกันอีกด้วย
หมายความว่าไม่ได้ชอบเจบีแบบนั้นสินะ
ตัดคู่แข่งไปหนึ่ง
“ผมแค่ไม่อยากบอกชื่อคนที่ชอบพี่คริสจริงๆอ่ะ
กลัวเพื่อนมันเขินไง เลยต้องอ้างจินยอง ขอโทษนะพี่”
แถต่อไปแบบหน้าซื่อตาใสสุดๆ
“จริง?”
“ครับ ขอโทษนะพี”
“เออ ทีหลังก็อย่าเล่นอีก คนของกู กูหวง”
ใครจะไปรู้ว่าคนเราสามารถทำให้อีกคนเขินได้ด้วยคำพูดขวานผ่าซาก
หน้านิ่งๆได้แบบนี้
สถานะจินยองตอนนี้ : มีแฟนน่าตาดี
พูดจาทีนี่เขินตัวงอ ^^
หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้านในสภาพที่ยังโต้ตอบตระกูลคิมไม่ได้เลย
คอลกลุ่มจึงโดนใช้งานอีกครั้ง
“กูเอาไงดีวะ”
“......”<<เงียบกันทั้งกลุ่ม
สภาวะกลุ่มเด็กแสบ : ไปต่อไม่เป็น
เราคงต้องยอม
“เงียบคือไร ทิ้งกันแล้วเหรอ นี่เพื่อนนะเพื่อน”
“ไม่ได้ทิ้งเว้ยแต่กูคิดไม่ออกเหมือนกันไง”<<เทา
“จ้างผู้หญิงมาอ่อยพี่คริสไหม กูหาให้ได้นะเว้ย”
ข้อเสนอจากลู่หานพ่อหนุ่มหล่อประจำกลุ่ม
ถือว่าน่าสนใจเพราะจะได้จัดการปัญหาเรื่องคู่แข่งได้
“แต่ถ้าพี่คริสมีแฟนแล้วพี่ซูโฮไม่ได้ชอบฮุนก็ไม่มีประโยชน์นะ
ไหนจะเรื่องพวกพี่ๆตระกูลคิมอีก”<<จินยอง
“จริง
เพราะดูตอนที่รู้ว่าพี่เจบีเป็นแฟนจินยองพี่ซูโฮไม่ได้ดูแย่เลยนะ
เรื่องคู่แข่งกูว่าแค่เรื่องเล็กแล้วว่ะ”คยองซูผู้จริงจังคัมแบคอีกครั้ง
“งั้นเอาไงดี ที่ทุกคนพูดก็มีเหตุผลนะ”
“ก็เอามารวมๆกันก็จบ”<<คำพูดสิ้นคิดจากผู้ชายชื่อเทา
“ยังไง”ลองฟังมันพูดบ้างก็ดีบางครั้งตอนนี้ความคิดมันอาจจะเวิร์คสุด
“ก็หาคนมาอ่อยพี่คริสด้วย
แล้วเซฮุนก็จีบพี่ซูโฮไปด้วย สู้กับตระกูลคิมไปด้วย ง่ายจะตาย”
“งั้นมึงก็ไปอ่อยพี่คริสเพื่อกำจัดคู่แข่ง”
“ทำไม...”
“เพราะมึงคิดแผน ส่วนคนอื่นเตรียมตัวกันให้ดี
เราจะบุกถิ่นเสือ”
ไม่ต้องรอจังหวะให้เทามันหาข้ออ้างหรือยกเหตุผลร้อยแปด
ตัดมันไปจัดการพี่คริสก็ดีจะได้ไม่มาพูดจากวนเบื้องล่างใกล้ๆตอนอยู่กับพี่ซูโฮ
“คือจะไปม.เลยใช่ไหม”<<จินยองผู้เข้าใจโลกง่าย
“ไปแล้วจะทำยังไง?”<<ลู่หาน
“ก็จีบไง”
“จีบธรรมดาตอนนี้ไม่ทันแล้ว มึงต้องอ่อย
เพราะถ้าพี่ซูโฮยอมเปิดใจบ้างแล้ว ตระกูลคิมก็จะเกรงใจพี่ซูโฮ
มึงก็จะเอาชนะใจพวกนั้นได้ง่ายขึ้น แต่ถ้ามึงช้าแบบนี้ยิ่งดูแย่ไปเรื่อยๆ
เหมือนแค่เล่นๆ มึงไม่มีทางชนะได้แน่”
บอกแล้วไงว่าคยองซูมันจริงจัง มาเป็นฉากๆมาเป็นเรื่องราว
“แล้วต้องทำยังไง?”
“มึงต้องอ่อย”
“แต่...”
“มีทางเดียวนั่นแหละ ไม่งั้นกูก็ไม่อ่อย”<<เทาที่รอโอกาสเอาคืนมานาน
“เออ อ่อยก็อ่อย”
เพื่อพี่ซูโฮ เซฮุนทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว
ผมจะรุกหนักแล้วนะพี่ เตรียมตัวไว้ดีๆ
ความชุลมุนเกิดขึ้นในตอนเช้าที่อากาศดีสุดๆเมื่อมีกลุ่มเด็กม.ปลายหน้าตาดีมายืนรวมกันที่หน้าทางเข้ามหาวิทยาลัยฮานึล
(พี่ซูโฮเรียนที่นี่แหละครับ
แต่ที่สำคัญคือตระกูลคิมอยู่กันครบในที่เดียว จะติดอะไรกันขนาดนั้น) บรรยากาศของมหาวิทยาลัยเป็นแบบนี้เองสินะ มองไปทางไหนก็เพลินตาสวย ตัวเล็ก
ขาว จิ้มลิ้ม มีสาวสวยให้ดูหลายแบบจริงๆ แต่ใครจะสนล่ะ?
วันนี้เซฮุนมีเป้าหมายที่แน่นอนแล้ว
คหกรรม ปี2
คิม จุนมยอน
ไม่นานพวกผมทั้งหมดก็หอบสังขารมาอยู่หน้าห้องชมรมขนมหวาน
(ที่พี่ซูโฮเป็นสมาชิกชมรมอยู่
และจะมาอยู่ที่นี่เวลาไม่มีเรียน : คยองซูผู้สืบข่าว)
คนตัวเล็กในชุดนักศึกษาที่ถูกสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีหวาน
กำลังตั้งใจแต่งหน้าเค้ก เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมพอดี
หัวใจเต้นแรงอีกครั้งจนฟังไม่รู้เรื่องว่าพี่ซูโฮพูดว่าอะไรรู้ตัวอีกทีคนที่โบกมือให้ในห้องก็วิ่งออกมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“มาได้ไงเนี่ย”
“...”
เมื่อไหร่พี่จะเลิกทำน่าน่ารักแบบนี้สักทีนะ
นั่นเป็นประโยคเดียวที่วนอยู่ซ้ำๆในหัวของโอ เซฮุนตอนนี้
แต่วันนี้เขาจะพูดจาเสี่ยวๆไปเลยไม่ได้ ต้องมีชั้นเชิงกันหน่อยสิ
“เซฮุน ทำไมเงียบล่ะ ไม่สบายหรอ?”
“ครับ มันมึนๆนิดหน่อย”แต้มสำคัญในการเริ่มต้นการอ่อย
คืออีกคนใส่ใจ หลังจากนั้นเราก็ใส่การออดอ้อนและเล่นบทคนอ่อนแอลงไปนิดหน่อย
“ตัวไม่ร้อนเลยนะ
ไม่สบายจริงเหรอ?”มือเรียวแตะหน้าผากเบาๆว่าน่ารักแล้ว
แต่การที่อีกคนพยายามเขย่งเท้าให้สูงพอจะแตะหน้าผากเขาได้นี่สิน่ารักกว่า
“ยืนดีๆสิพี่ เดี๋ยวก็ล้มหรอก”แขนยาวถือโอกาสโอบรอบเอวเล็กโดยใช้ข้ออ้างว่ากลัวอีกคนล้มได้อย่างแนบเนียน
ใบหน้าของคนโดนแกล้งขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างชัดเจน
น่ารัก
น่ารัก น่ารัก
วันนี้เซฮุนรู้สึกถึงคำนี้มากเท่าไรแล้วรู้
แต่มันคงเป็นแบบนี้ไปทั้งวัน
เพราะคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ในอ้อมแขนเขาตอนนี้
น่ารักที่สุด
หลังจากตั้งหลักรับมือเด็กแสบอย่างโอ เซฮุนได้
ซูโฮก็ชวนพวกเด็กๆเข้าไปนั่งในห้องกัน แต่เหมือนเด็กพวกนั้นจะรู้งาน
ขอตัวเดินดูบรรยากาศรอบมหาวิทยาลัย ทำให้เหลือแค่เซฮุน
ที่เดินตามเขาต้อยๆเข้ามาในห้องชมรม
ตอนนี้พวกพี่ไปอยู่ไหนกันนะ
ผมจะรับมือเด็กคนนี้ไม่ไหวแล้วนะ
เด็กคนนี้มัน...ทำให้หัวใจสั่นแรงมาก
“นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้กิน”
“รีบมานะครับ”
ดูทำใบหน้าออดอ้อนกับทำเสียงนารักแบบนั้น
วันนี้เซฮุนจะมาไม้ไหนอีกนะ แค่ทำตัวปกติซูโฮก็รับมือยากมากๆแล้ว
“กินน้ำอุ่นนะ ไม่ค่อยสบายนี่ ใช่ไหม”
“ขอบคุณครับ”
“อื้อ พี่ไปทำขนมต่อนะ
ตามสบายล่ะ”ต้องหนีออกให้ห่างก่อนจะตกหลุมพรางเด็กแสบนั่นอีก ถึงจะไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับเซฮุน แต่ซูโฮก็ไม่กล้าที่จะนั่งอยู่ใกล้ๆ
พูดคุย หรือสบตากับเด็กนั่นจริงๆ
เวลาหัวใจเต้นแรง มันเหนื่อยนะ >//<
“เค้กน่ารักจัง ทำส่งอาจารย์หรอพี่”
“!!?”
คนที่กำลังตั้งใจแต่งหน้าเค้กอยู่สะดุ้งสุดตัว
เมื่ออยู่ๆเซฮุนโผล่มายืนข้างๆ แถมมากระซิบถามข้างหู ทำให้เสียหลักจะล้มอีกครั้ง
แต่ตัวของซูโฮไม่มีโอกาสได้ร่วงลงไปแตะพื้นตามหลักของธรรมชาติ
เพราะแขนแกร่งของเด็กม.ปลายที่ตั้งใจให้เป็นแบบนี้รับไว้ได้ทัน
ถึงแผนการอ่อยที่เพื่อนๆทั้งหลายบอกให้เขาทำดูไร้สาระไปหน่อย
แต่ตอนนี้เซฮุนว่ามันคุ้มนะ
ได้กอดพี่ซูโฮตั้ง2ครั้งแหนะ
“เปล่าหรอก พี่อยากหัดทำหลายๆหน้า
มีคนเขาอยากได้แบบที่ดูพิเศษหน่อย”
ดิ้นหลุดออกจากอ้อมแขนเซฮุน แล้วก็กลับไปก้มน่าก้มตาแต่งหน้าเค้กต่อ
ดูเหมือนจะจริงจังมากกับการแต่งหน้าเค้กครั้งนี้
เพราะบนโต๊ะมีเค้กที่ถูกแต่งหน้าไปแล้วหลายอัน
และมีเค้กที่ยังไม่ถูกแต่งหน้าอีกหลายอันเหมือนกัน
“ลูกค้าประจำหรอ
ทำไมจริงจังขนาดนี้อ่ะ”นี่ไม่ได้หึงหรืออิจฉาเจ้าของเค้กนะ แค่สงสัยไงทำไมพี่ซูโฮต้องจริงจังกับการออกแบบหน้าเค้กขนาดนี้ด้วย
“....”
“พี่ตอบดิ”ยิ่งอีกคนสนใจกับเค้กนั่นมากกว่าตัวเองก็ยิ่งไม่สบอารมณ์
มันสำคัญมากหรือไงไอ้ลูกค้าคนนี้เนี่ย
“นี่เราทำหน้าเหมือนเด็กขี้อิจฉาเลยรู้ไหม”
“ผมไม่ได้อิจฉา ก็แค่เค้ก เหอะ”
“เซฮุนนา ช่วยพี่ออกแบบหน่อยสิ
นะๆ”อุปกรณ์แต่งหน้าเค้กถูกวางลง
แล้วคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มน่าก้มตาก็หันมาคุยกับเขาแบบเต็มตัว
แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าน่ารัก
“ตกลงจะช่วยพี่ไหม”
“ไม่”
ขอเล่นตัวนิดนึง แบบว่าดึงค่าในตัวเองไรงี้
ถึงในใจแทบจะคว้าผ้ากันเปื้อนมายืนทำเค้กข้างๆอีกคนอย่างว่าง่ายแล้วก็เถอะ
“จะไม่ช่วยพี่จริงๆเหรอ
เซฮุนนาาา”ไม่รู้ว่าเผลอไปพยักหน้าตกลงตอนไหนกับท่าทางน่ารักขี้อ้อนของอีกคน
น้องเล็กตระกูลคิมมันน่ารักแบบนี้เองสินะ
รู้ตวอีกทีคนตัวเล็กที่กระโดดโหยงดีใจวิ่งไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาแล้วยื่นให้เขาด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มไม่หยุด
มือเรียวที่ยื่นไปรับผ้ากันเปื้อนมาสวมชะงักไม่ยอมผูกให้เรียบร้อย
ทำให้คนที่กำลังยิ้มดีใจทำหน้าสงสัย
“ผูกให้หน่อยสิ”
เล็กๆน้อยๆก็เอา ขอให้ได้ใกล้ไง
ไม่ใช่นิสัยเลยจริงๆมันเป็นไปตามแผนการอ่อยที่เพื่อนคิดมา ฮุนแค่ทำตาม ไม่ใช่ความต้องการส่วนตัวจริงๆนะ
“เด็กน้อย หันหลังมาเดี๋ยวพี่ผูกให้”
“ไม่อยากหันอ่ะขี้เกียจ”
“แล้วจะผูกเองหรอ?”
“ยืนผูกแบบนี้แหละ”เหมือนจะพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองถูกแกล้งอีกครั้ง
ก็ตอนที่ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่ออีกครั้ง
“จะให้ช่วยไหมเนี่ยพี่ งั้นผมไม่ทำแล้ว
จะกลับบ้าน”
“ก็ยืนเฉยๆสิ”มือเล็กคว้าข้อมือของคนที่ทำท่าจะเดินหนีออกมา
เซฮุนมันควรเรียนต่อการแสดง
แอบลอบยิ้มก่อนจะหันหน้ากลับไปหาอีกคนแล้วกางแขนออกให้อีกคนอ้อมแขนไปผูกเชือกง่ายๆ
สรุปสถานการณ์ตอนนี้ : ได้กอดที่ซูโฮตั้ง3ครั้ง
ผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนถูกผูกกับร่างแกร่งของเด็กเจ้าเล่ห์อย่างประณีต
ก่อนจะหันมาสอนเกี่ยวกับอุปกรณ์ทำขนมคร่าวๆ เพราะเซฮุนก็พอมีพื้นฐานมาบ้างแล้ว
ถึงจะทำได้ค่อนข้างแย่ก็เถอะนะ
“พี่ซูโฮครับ”
คำพูดสุภาพกับสายตาอ่อนโยน
ทำให้หัวใจของคนตัวเล็กเต้นรัวอีกครั้ง พักนี้เซฮุนทำให้เขาสับสนมากจริงๆ
“ว..ว่าไง”
“พี่ไม่ได้ทำเค้กให้แฟนหรอกใช่ไหม”
“หือ ทำไมถามแบบนี้ล่ะ”
“ก็ถ้าพี่ทำให้แฟนผมคงเจ็บปวดน่าดูที่มายืนโง่ทำให้พี่กับแฟนรักกันมากขึ้นน่ะนะ”
“เป็นเด็กทำไมคิดมากแบบนี้นะ”
ส่ายหัวเบาๆกับความคิดน่ารักของเด็กเอาแต่ใจ
ที่ทำเหมือนกลัวมีคนมาแย่งของเล่นที่ตัวเองชอบ
ถึงจะดื้อจะร้ายแค่ไหนก็ยังคงเป็นเด็กอยู่ดีสินะ เด็กที่น่ารัก
“จะไม่ให้ผมคิดมากได้ไง ผมจริงจังนะ”
“จริงจัง?”
“เรื่องของพี่ ผมจริงจังนะ”
“....”
“ยอมเปิดใจให้ผมบ้างหรือยัง?
พี่ชอบผมบ้างหรือยัง?”
สายตากลมถูกดึงดูดจากดวงตาเรียวที่จ้องมองไม่ละสายตา
เซฮุนที่เป็นเด็กแสบ
หรือเซฮุนที่เป็นเด็กน่ารักก็ทำให้หัวใจซูโฮมันเต้นรัวได้เหมือนกัน
แบบนี้มันคืออะไรกันล่ะ?
มันเรียกว่าพี่ชอบนายบ้างแล้วหรือยัง
โอ เซฮุน
เปลือกตาบางปิดลง
พร้อมกับปากเล็กถูกครอบครองด้วยปากหนาของอีกคนที่ประทับลงมาอย่างอ่อนโยน เพราะกลัวอีกคนจะไม่พอใจ
แต่พอเห็นคนตัวเล็กไม่ได้ขัดขืนอะไรจูบที่แค่แตะเบาๆที่ริมฝีปาก
เริ่มลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนอีกคนต้องขอถอนออกเพื่อเอาอากาศจากภายนอก
ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ
มองมาที่เด็กตัวแสบข้างหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ถือว่าพี่ยอมเปิดใจแล้วนะ
ต่อไปนี้ผมจะทำให้พี่รักผมบ้าง^^”
ฉีกยิ้มกว้างก่อนที่จะถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกไปทางประตูทางเข้า
“จะไปไหนหรอ?”
“ไปซื้อข้าวมาให้ว่าที่แฟนกิน
ผมแอบได้ยินเสียงท้องพี่ร้องนะ”
“ไม่ใช่สักหน่อย เด็กบ้า”
เสียงตะโกนไล่หลังยิ่งเร่งจังหวะการวิ่งให้เร็วมากขึ้น
ต้องหาที่หลบภัยก่อน เพราะตอนนี้เซฮุนเริ่มเสียการทรงตัวแล้วเหมือนกัน
การที่อยู่ๆอีกคนยอมให้เขาขนาดนี้มันก็ทำให้เขาช็อคและดีใจมาก
แต่จะแสดงออกอาการประหม่าต่อหน้าคนตัวเล็กก็เขินแย่น่ะสิ
ถือว่าตอนนี้ผมมาไกลจากจุดเดิมแล้วสินะ
แล้วก็เริ่มใกล้แล้ว ใกล้หัวใจของพี่
เปิดรับผมเข้าไปแบบเต็มตัวเร็วๆนะพี่ซูโฮ
เพราะตอนนี้ทั้งหมดของผมยอมให้พี่คนเดียว
ต่อไป ทั้งหมดของพี่มาเป็นของผมได้ไหม?
สถานะโอ เซฮุน&คิม จุนมยอน : หัวใจเบิกบาน^^
เขาจูบกันแหละ
ความรักดูสดใส แต่อย่าลืมว่าตระกูลคิมอยู่ม.นี้เหมือนกัน
รอดูบทบาทตระกูลคิม กับผองเพื่อนด้วยน้า
พวกแก๊งเด็กแสบที่เหลือด้วยจะมาป่วนอะไรในม.กันบ้าง
ฝากด้วยนะคะ
ความคิดเห็น