คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER14
Chapter14
กระเป๋าเดินทางพร้อมสัมภาระบางส่วนของลู่หานถูกจัดให้เรียบร้อยพร้อมตั๋วเครื่องบินสำหรับกลับปักกิ่งในบ่ายวันนี้
ทางบริษัทเร่งรัดให้รีบกลับมาเตรียมคอนเสิร์ตที่วางแพลนไว้นานแล้ว
เด็กๆในบ้านและอี้ชิงออกมาช่วยเก็บของและอยู่ส่งลู่หาน
ยกเว้นแต่คนตัวเล็กที่ไม่ยอมออกจากห้องตั้งแต่เมื่อวาน
“ออกมาหาฉันหน่อยได้ไหมมินซอก...”ร่างโปร่งยืนพูดกับประตูห้องของคนตัวเล็กที่เขามั่นใจว่ากำลังฟังอยู่
“ก็ได้ แล้วฉันจะกลับมานะ”
แอดดดดด
เสียงประตูห้องเปิดออกมาเรียกรอยยิ้มของคนที่กำลังจะกลับไปให้ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง
แต่ใบหน้าของคนตรงหน้า และคำพูดที่ออกมากลับทำร้ายเขาไม่เหลือชิ้นดี
“อย่ากลับมาที่นี่อีก”
“แต่...”
“ฉันไม่ต้องการนายแล้ว แต่ถ้านายยังพยายามที่จะกลับมา
ฉันจะไปเอง” พูดจบประตูห้องนอนก็ถูกปิดลงอีกครั้ง
คนในบ้านที่เหลือได้แต่ตบบ่าปลอบใจลู่หาน
ก่อนที่คริสจะลากให้ลู่หานขึ้นรถไปสนามบิน
“ออกมาได้แล้วมินซอก”เสียงคริสเรียกให้คนที่หมกตัวอยู่ในห้องทั้งวันยอมออกมา
คนในบ้านตอนนี้กำลังนั่งรอเขาอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก
คริสปล่อยให้ลู่หานกลับปักกิ่งไปคนเดียว
เพราะอ้างว่าตัวเองต้องอยู่จัดการของให้เรียบร้อยก่อน
แต่ความจริงแล้วสิ่งที่ต้องการจัดการให้เรียบร้อยคือเด็กตัวเล็กที่เอาแต่นั่งก้มน่าก้มตาอยู่ตอนนี้ต่างหาก
“ทำไมไม่บอกความจริงลู่หานไป”
“....”คนถูกถามนั่งเงียบ
“ผมก็ไม่เข้าใจว่ะพี่
ผมว่าบอกเฮียไปเถอะ”ชานยอลที่ดูจริงจังกว่าปกติ เพราะหัวเสียที่เรื่องมาจบแบบนี้
“ทำไมถึงตัดสินใจแบบนี้ล่ะมินซอก
หื้มม”อี้ชิงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับมินซอกพูดพร้อมกับลูบหัวปลอบเพื่อนตัวเองเบาๆ
“ฉันมันสกปรก...”
“แต่พี่...”
“ถึงจะรอดมาได้เพราะทุกคนช่วย
แต่ฉันก็สมยอมตั้งแต่แรกอยู่ดี ยังไงฉันมันก็สกปรกอยู่ดี ฮึก ฮือ..”เสียงร้องไห้ที่เงียบไปนานกลับมาอีกครั้ง
คนในบ้านพยายามปลอบและเคารพการตัดสินใจของมินซอก
“แต่ยังไงผมก็ไม่เห็นด้วยนะ”
“ใช่ครับ แบบนี้มันไม่แฟร์กับใครเลย”
“มีแต่เสียใจกันทั้งสองฝ่ายนะ”
การประชุมขนาดย่อมของคนในบ้านเริ่มขึ้นอีกครั้ง
หลังจากส่งมินซอกเข้านอน เพราะ ยังคงโทษตัวเองที่ตัดสินใจทำเรื่องแย่ๆลงไป
ถึงจะรอดมาได้ มินซอกก็ยังคงฝังใจว่าตัวเองยอมทำเรื่องแย่ๆแบบนั้นไปแล้ว
“แบบนี้พี่เขาต้องเลิกกันจริงๆหรอครับ”แบคฮยอนทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
“ฉันไม่ยอมง่ายๆหรอกน่า”ชานยอลที่เห็นคนขี้แยจะร้องไห้อีกครั้ง
ตั้งแต่มีเรื่องแบคฮยอนก็เอาแต่ร้องไห้ตามคนอื่นตลอด จับหัวแบคฮยอนโยกไปมา
“นายจะไปทำอะไรได้...”
“ถ้าฉันทำได้ ฉันจะได้อะไรล่ะ
นายมีอะไรจะให้ฉันหรือเปล่าแบคฮยอน”
“ฉันให้ได้หมดนั่นแหละ
แค่เห็นพี่มินซอกกลับมายิ้มได้ฉันก็โอเคแล้ว”
“ปัญหาไม่เห็นจะแก้ยากเลยใช่ไหมครับเฮีย....”
“....”
“มึงหมายถึงเฮียไหนวะ”จงอินเป็นคนแรกที่พูดทำลายความเงียบของคนในบ้านที่งงกับคำพูดชานยอลที่อยู่ๆก็ดูอารมณ์ดีขึ้นมา
แถมยังมาพูดถึงเฮียอีก
“มึงกับกูนี่มีกี่เฮียล่ะ
เฮียคริสอยู่นี่ แล้วกูจะหมายถึงใครถ้าไม่ใช่อีกคน”ยิ้มมุมปากนิดๆพอหล่อ
“เฮียลู่?”
“เออดิ ใช่ไหมครับ? พี่อี้ชิง”
ความสนใจเบนไปหาพี่ชายชาวจีนตัวเล็กที่ทำหน้าเหรอหราอยู่คนเดียว
ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วหัวเราะ ‘แฮะ ๆ ‘ ให้กับทุกคน
หน้าจอโทรศัพท์
ปรากฏการกำลังคุยกับเบอร์โทรจากจีน ‘ลู่ หาน’
“ก็ฉันไม่อยากให้สองคนนี้เข้าใจผิดกันนี่”
“แต่มินซอกขอแล้วนะ ว่าอย่าเอาไปบอกลู่หาน”คริสหันไปดุใส่อี้ชิงที่กดเปิดลำโพงแล้ววางโทรศัพท์ไว้กลางโต๊ะ
(เฮียนั่นแหละตัวดี เฮียเป็นเฮียผมนะเว้ย ไอ้เฮียยยยย)เสียงจากปลายสายที่ดูสดใสมากขึ้นหลังจากได้ฟังเรื่องจากคนในบ้านและมินซอกตั้งแต่ที่คนตัวเล็กยอมออกมาจากห้องแล้ว
“แล้วอีกอย่าง
ฉันไม่ได้เป็นคนบอกลู่หานนะ มินซอกเป็นคนพูดเอง แล้วก็มีแต่พวกนายที่พูด”
“ชี้หน้าฉันหรอ?”อี้ชิงที่ชี้หน้าคนนู้นคนนี้ค่อยๆหุบนิ้วลง
แล้วฉีกยิ้มให้คริสอีกครั้ง ถ้าไม่ติดว่าตัวเองก่อเรื่องไว้
มีการต่อยไอ้เฮียข้างหน้านี่ล่วงแน่ อี้ชิงสัญญาเลย
(เลิกทะเลาะกันเถอะน่า...)
“แล้วพี่ลู่หานจะทำยังไงต่อครับ
จะกลับมาหาพี่มินซอกเลยไหม”<<คยองซู
(คงจะยังไม่ไปหรอก
มินซอกคงอยากให้พี่เต็มที่กับการทำงานด้วย)
“แต่ถ้าปล่อยไปแบบนี้จะดีหรอครับ”<<แบคฮยอน
(พี่มั่นใจว่าพี่ไม่มีวันเปลี่ยนใจ
และพี่ก็มั่นใจว่ามินซอกก็เหมือนกัน เพราะงั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว)
“สบายใจแล้วอ่ะดิเฮีย”ชานยอลเสียงส่งเจื้อยแจ้ว
(ไม่เท่ามึงหรอกมั้ง ชอบเขาก็จีบดิ อย่าลีลา)
“ว้ายๆ
โดนแซวจากปักกิ่งเลยนะเว้ย ชอบเขาก็จีบดิอย่าลีลา”จงอินหันไปล้อเลียนไอ้เพื่อนหูกาง
ก่อนจะหันไปยิ้มแซวแบคฮยอนที่นั่งหน้าขึ้นสีจัดอยู่
(อย่าดีแต่แซวคนอื่นมึงด้วยจงอิน )
“โว๊ะๆ
ส่งตรงจากปักกิ่งถึงไอ้ดำ จีบน้องตาเหลือกได้แล้วจ้า”ได้ทีเอาคืนของชานยอลที่นั่งทำหน้าล้อเลียนทั้งจงอินกับคยองซูอยู่
ป๊าบบบบ
“ตาเหลือก พ่อ_!”
คำสบถด่ามาไวพอกับมือเล็กของคยองซูที่บรรจงวางกับหัวชานยอลจนหัวทิ่มไม่เป็นท่า
เรียกเสียงหัวเราะจากคนในบ้านได้เป็นอย่างดี
“ความรักของเด็กๆนี่น้า”คริสบ่นพร้อมกับส่ายหัวเบาๆให้เด็กวัยรุ่นที่นั่งต่อล้อต่อเถียง
เขินอายกันอยู่
(หรอเฮีย ว่าแต่เด็กมันแล้วเฮีย...)
ตู๊ดดดดดด
โทรศัพท์ถูกตัดสายโดยอี้ฟานที่กลัวว่าไอ้น้องตัวแสบจะพูดจาวางระเบิดไว้ให้เขาอีกคน
“วางทำไมหรอครับ พี่คริส”
“มันดึกแล้วไง ไปนอนนนนนนนนน”
ไล่ให้เด็กๆเข้านอนกันให้หมด แล้วตัวเองก็จัดการเก็บข้าวของให้เรียบร้อยก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งรับลม
บนสวนย่อมๆบนดาดฟ้าของบ้าน
ยืนคิดอะไรเพลินๆคนเดียว สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตู
พร้อมกับการปรากฎตัวของคนจีนตัวเล็กที่หอบหมอนกับผ้าห่มเต็มมือ
“อ้าว คืนนี้คุณจะนอนนี่หรอ โดนแย่งที่ซะแล้ว”พูดงึมงำกับตัวเอง
ก่อนจะหัวเราะแห้งๆแล้วเตรียมเดินลงไป
“เดี๋ยวสิ เมื่อกี้นายจะมานอนที่หรอ”
“อือ”
“แล้วทำไมไม่นอนกับมินซอก”ปกติอี้ชิงนอนห้องเดียวกับมินซอกนี่นา
ยิ่งเวลาแบบนี้มินซอกน่าจะต้องการให้อี้ชิงอยู่ด้วย
“มินซอกไล่ออกมา
แถมห้องอื่นก็ไม่ยอมให้นอนด้วย ผมคิดว่าคุณจะนอนห้องนั่งเล่นซะอีก งั้นเดี๋ยวผมลงไปนอนห้องนั่งเล่นละกัน”พูดเองเออเองก่อจะเดินต่อไปอีก
“นี่ แล้วทำไมมินซอกถึงไล่ออกมา”
“ก็....”
โคมไฟดวงเล็ก ส่องแสงสลัวในห้องนอน
ทำให้อี้ชิงพอมองเห็นทางเดินไปที่เตียงที่ตอนนี้มีเพื่อนตัวเล็กนอนอยู่
แต่ไม่รู้เพราะอะไรวันนี้ไฟถึงดูชัดเจนว่าหน้าของมินซอกแดงจัดกว่าปกติ
“คนนอนหลับเขาหน้าแดงขนาดนี้เลยแฮะ
ไม่สบายหรือเปล่ามินซอก”แตะที่แก้มเบาๆ ทั้งใบหน้าร้อนผ่าว
แต่พอจับตัวกลับเย็นปกติ
“อือออ อี้ชิง มาแล้วหรอ หาวววว”คนตัวเล็กลุกขึ้นมาหยีตา
พูดทัก พร้อมหาวเสร็จสรรพ
“แปลกจังเลยนะ ปกติมินซอกตื่นยากจะตาย”
“กะ...ก็ ฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะสิ”พูดพร้อมกับพยักหน้าส่งเสริมคำพูดของตัวเอง
“อ้อ แบบนี้นี่เอง”
“อื้อ แบบนี้แหละ นอนกันเถอะๆ หาวววว”
“นอนก็นอน
แต่คนที่นอนหลับไปเพราะร้องไห้ ไม่น่าจะนอนอมยิ้มได้นะมินซอกว่าไหม”
“ย่าห์ อี้ชิง”คนแอบฟังคนในบ้านประชุมกัน
โวยวายหลังจากรู้ว่าถูกเพื่อนจับได้
“จะยิ้มก็ยิ้มเถอะน่าฉันไม่ล้อหรอก”
“นาย นายทำผิดยังมีน่ามาพูดอีกหรอ”พูดฮึดฮัดก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น
“แต่นายก็ดีใจไม่ใช่รึไง ‘พี่มั่นใจว่าพี่ไม่มีวันเปลี่ยนใจ
และพี่ก็มั่นใจว่ามินซอกก็เหมือนกัน เพราะงั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว’ ไม่รู้แฟนใครพูดจาแม้นแมนน เนาะ” แกล้งดัดเสียงเป็นลู่หาน จนถูกเพื่อนตีแขนไปฉากใหญ่
ก่อนจะลุกโยนผ้าห่มกับหมอนออกไปนอนกห้อง
“นายเล่นอะไรเนี่ยมินซอก”อี้ชิงที่ออกไปเก็บผ้าห่มกับหมอนไม่ได้คำตอบจากเพื่อนตัวเล็ก
แต่กลับไดยินเสียงประตูปิดใส่พร้อมล็อคเสร็จสรรพ
“ไม่ต้องมานอนกับฉันเลยนะ
แบร่”
“สุดท้ายก็เลยต้องขึ้นมาที่นี่แหละ”
“หึๆ”
“นิสัยไม่ดี
ขำคนที่กำลังเดือดร้อนนี่นะ”ทำท่าจะต่อยคนตรงหน้าที่เหมือนจะพยายามกลั้นขำ
แต่ยังคงทำหน้าล้อเลียนตัวเองอยู่
“ถ้าคุณจะนอนนี่ ผมขอตัวนะครับ
จะไปนอน”
“เดี๋ยว....”
“....”
“นอนกับฉันนี่แหละ
....หมายถึงนอนด้วยกันบนนี้นี่แหละ”
ทั้งๆที่ตั้งใจจะขึ้นมาสูดอากาศเฉยๆ
แต่บนนี้มันอากาศดีมากๆไง คริสเลยอยากนอนมันซะบนนี้แหละ ไม่ได้มีเจตนาอื่นเลย
จริงๆนะ
#กลับมาหาเธอ
#ฺBBBUTTER
TALK
หายไปเกือบสองเดือนยังมีหน้ากลับมาอีก /// เราขอโทษ (กราบๆ)
ขอโอกาสอีกครั้งน้าาา กลับมาแล้วจริงๆนะครั้งนี้
อธิบายเหตุผลที่หายไป....
(1)เตรียมสอบ
(2)พึ่งขึ้นปี1ยังไม่ชิน
(3)งานเยอะมากกกกกกก
ยังรอกันอยู่ไหมคะ กลับมาได้หรอเปล่า (?)
ผิดไปแล้วขอโทษ T T
ส่วนคนที่เข้ามาใหม่ฝากตัวด้วยน้า
รัก^^
ความคิดเห็น