ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER1
'มินซอกทำอะไรอยู่'
'มินซอกอ่าาา'
'นายหายไปบ่อยเกินไปแล้วนะ'
'คิมมินซอก'
ข้อความและสติกเกอร์ถูกส่งรัวจากปลายนิ้วเรียว ใบหน้าสวยกำลังยับกับคิ้วที่พันกันและอาการณ์ที่ไม่พอใจ นี่เขากำลังโดนเมินอยู่งั้นหรอ ตอนนี้ข้อความขึ้น Read แล้วแต่ก็ยังไม่มีการตอบกลับจากอีกฝ่าย นิ้วเรียวเลื่อนขึ้นไปกดโทรออก
[ฮัลโหลลล]
"มินซอกอยู่ไหน นายไปอยู่ด้วยกันได้ไง ไปเรียกมินซอกมาคุยกับฉัน"น้ำเสียงแสดงอาการไม่พอใจทันทีที่ปลายสายไม่ใช่เสียงของหวานใจตัวเอง
[แค่นี้ก่อนนะ]
"เฮ้ย ไอ้บ้านี่"ปากบางสบถคำด่าหลังจากปลายสายตัดสายทิ้งไปแล้ว นิ้วเรียวเลื่อนไปต่อสายอีกคนทันที
[ว่าไงเฮียยยยย]ปลายสายลากเสียงกวนเขาเป็นปกติ แต่ตอนนี้อีกคนไม่มีอารมณ์มาล้อเล่นกับใครทั้งนั้น
"มินซอกอยู่ไหน"
[โห่ อะไรคือไม่คิดจะถามน้องว่าเป้นไงบ้างเลยรึไง]
"ไอ้ชานกูรีบ"
[โห่ ไม่สนุกเลย พี่มินซอกออกไปกับพี่เลย์นั่นแหละ ไปไหนกันไม่รู้ทุกวันเลย แล้วทำไมเฮียไม่โทรหาพี่เขาล่ะ]
"ไปด้วยกันทุกวันเลย"ลู่หานทวนคำพูดของรุ่นน้องแล้วน่าขึ้นสี ใบหูเริ่มแดงเพราะโกรธจัด นี่เขาคงไม่ได้กำลังโดนหักหลังอยู่หรอกใช่ไหม ก่อนมินซอกจะมาเป็นแฟนเขาใครๆก็รู้ว่าสองคนนั้นสนิทกันมากจนหลายๆคนเชียร์ให้เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ
[ทำไมน้ำเสียงเป็นงั้น มีไรหรอเฮีย]
"มินซอกไม่ให้กูโทรหามาจะเป็นเดือนแล้ว ข้อความก็ไม่ค่อยตอบ"น้ำเสียงตัดพ้อออกมาจากปากบาง ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ ขอบตาเริ่มขึ้นสีแดงจางๆ ถึงเขาจะแมน(?)มากกับเรื่องอื่นๆแต่กับเรื่องมินซอกมันยากเกินกว่าจะทำใจได้จริงๆเขาไม่อยากจะต้องเสียมินซอกไป แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเขาก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
[ใจเย็นน่าเฮีย ไม่มีอะไรหรอก....คุยกับใครว่ะ]เสียงบุคคลที่สามเข้ามาแทรกทางปลายสายแล้ว
"มึงสนใจกูกันก่อนได้ไหม"ลู่หานกรอกเสียงใส่โทรศัพท์หลังจากที่ชานยอลมัวแต่เล่าเรื่องเขาให้จงอินที่พึ่งเข้ามาเข้าใจ
[เฮียอย่าคิดมากเลย เฮียเลย์เค้าไม่ทำอะไรไม่ดีหรอก]จงอินพยายามปลอบ
"นี่มึงจะว่ามินซอกหรอ"
[เฮ้ยเปล่า เฮียอย่าพาลดิ...อ้ะ คยองซูทำไมน่าตื่นขนาดนั้น]
"คยองซูเป็นอะไร เฮ้ย เฮ้ยยยย"ลู่หานร้อนใจเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบกลับมามีแต่เสียงวุ่นวายเสียงดังในบ้าน เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นรึเปล่านะ
[เฮียใจเย็นๆนะ]ชานยอลบอกเสียงเรียบ
"อือ พูดมาเลย" หัวใจเต้นตึกตักเกิดอะไรขึ้นกันแน่
[ตอนนี้พี่มินซอกอยู่โรงบาล]
"....."ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกจากปากบาง น้ำตาที่คลออยู่เพราะความน้อยใจคนรักตอนนี้มันไหลออกมาแล้วไหลแบบไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ร่างบางทรุดลงกับโซฟาในห้องพัก
[เฮียพูดอะไรหน่อย]
"อีก4ชั่วโมงเจอกัน"ลู่หานกดวางสายแล้วรีบลุกขึ้นไปเก็บของใช้จำเป็นทันที
"นายทำอะไร"ร่างสูงตรงเข้ามาหาอีกคนที่ก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป่า
"ไปเกาหลี"
"แต่พรุ่งนี้มีงาน นายจะทิ้งงานหรอ"
"แต่คนสำคัญผมอยู่ที่นั่น และตอนนี้เขาต้องการผม ผมเชื่ออย่างนั้น"น้ำเสียงยืนยันจริงจังถึงตอนท้ายประโยคจะแฝงความเจ็บปวดเพราะความไม่แน่ใจกับเรื่องระหว่างเขาตอนนี้ แต่ถึงยังไงลู่หานก็จะไปไม่ว่าผลจะเป็นยังไงตอนนี้ขอแค่มินซอกปลอดภัยเขาก็พอใจแล้ว
"ถ้าฉันเคลียร์งานทางนี้เรียบร้อยแล้วจะตามไป"ร่างสูงบอกก่อนที่ร่างบางจะออกจากห้องไป
"ขอบคุณครับ เฮียคริส"ลู่หานคลี่ยิ้มจางๆก่่อนจะออกจากที่พัก
โรงพยาบาลฮานึล กรุงโซล ประเทศเกาหลี
"มินซอก"ร่างบางผลักประตูวิ่งตรงเข้าไปที่หน้าห้องฉุกเฉินร่างกายมีเหงื่อออกมาบางส่วนทั้งๆที่เป็นหน้าหนาว ลมหายใจหอบถี่ใบหน้าแดงก่ำ ขอบตายังแดงช้ำแสดงให้เห็นว่าร้องไห้มาตลอดการเดินทาง
"สวัสดีครับพี่"คยองซูลุกขึ้นกล่าวสวัสดีคนที่พึ่งมาถึง จงแด เซฮุน และแบคฮยอนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แถวถัดไปก็โค้งสวัสดี ลู่หานพาลากตัวเองตรงไปหาอีกคนที่นั่งน้ำตาซึมอยู่ ร่างบางฉุดคอเสื้ออีกคนโดยง่าย
"ทำไมมินซอกถึงเข้าโรงบาล แกดูแลมินซอกยังไงฮะ"
"เชี่ย เฮียใจเย็นดิ"ชานยอลกับจงอินที่กลับมาจากซื้อน้ำวิ่งเข้าไปแยกก่อนที่เลย์จะถูกอัดด้วยฝีมือของอีกคน
"มันทำให้มินซอกเจ็บตัวนะเว้ย มึงยังจะให้กุใจเย็นอีกหรอ"
"พี่เลย์ไม่ผิดนะครับ มันเป็นอุบัติเหตุ"แบคฮยอนเดินมาขวางไม่ให้ลู่หานมองเลย์แบบคาดโทษ
"มันเป็นอุบัติเหตุจากการซ้อมบอล เฮียเลย์ไม่เกี่ยวเว้ยเฮีย"
"ซ้อมบอล(?)"ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย
"ใช่ แต่เรื่องของเหตุผลนายไปคุยกันเองเถอะฉันว่ามินซอกคงอยากบอกเอง"เลย์พูดพร้อมกับเดินมาหาลู่หานพร้อมกับสวมกอดเพื่อน
"ฉันรู้นะว่านายกำลังเหนื่อยและก็กังวลมาก ครั้งนี้ฉันจะไม่ว่าอะไร แต่ถ้าทำแบบนี้อีกฉันต่อยนายแน่"คำปลอบจากเลย์ส่งผลให้ลู่หานยิ้มบางๆออกเพราะความเขินอายที่ตัวเองทำเรื่องบ้าบอไป
"เออ ขอโทษ"
"ตอนนี้หมอให้พยาบาลจัดห้องพักและย้ายผู้ป่วยไปที่ห้องพักเรียบร้อยแล้ว ญาติเข้าเยี่ยมได้แล้วนะครับ"คุณหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินบอกกับพวกเขา
"ขอบคุณครับคุณหมอ"แล้วทั้งหมดก็อพยพกันมาอยู่ในห้องพักผู้ป่วย
ตากลมค่อยๆปรือออก เปลือกตากระพริบถี่เพื่อปรับแสงตรงหน้ามือบางเลื่อนจับหัวที่ยังคงเต้นตุบๆเพราะความเจ็บปวดจากการกระแทกกับขอบสนามฟุตบอล พอคิดได้แบบนั้นมุมปากก็ยกยิ้มขึ้นกับความซุ่มซ่ามของตัวเอง
"นายเป็นบ้าไปแล้วรึไง"
มินซอกรีบหันไปยังต้นเสียงที่คุ้นเคย และมันก็ทำให้เขาแปลกใจไม่น้อยที่เจ้าตัวมาอยู่ที่นี่ เจ้าของตาหวานยืนยิ้มให้เขาอยู่ คนที่เขาไม่ได้เจอมานาน
"ไหนมาลองเช็คหน่อยสิ ฉันชื่ออะไร"ลู่หานเดินมานั่งบนเตียงผู้ป่วยหลังจากช่วยประคองอีกคนให้ลุกขึ้นนั่งแล้ว
"ลู่หาน"
"ยังจำได้นี่หมายความไม่มีอะไรน่าห่วง ขออีกข้อละกัน ฉันกับนายเป็นอะไรกัน"
"บ้า"มินซอกตีแขนคนข้างหน้าเบาๆเพราะตอนนี้ไม่ได้มีแค่เขาสองคน แต่ยังมีเด็กๆอีกหลายคนนั่งยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่
"ไหวไหมเนี่ย ว่าฉันเป็นบ้าหรอ"ลู่หานกึ่งพูดกึ่งขำ จับหัวอีกคนโยกเบาๆ
"นายมาได้ไง"
"ก็นายเรียกหาฉันนี่ ตอนนายหมดสตินายเรียกหาฉันดังไปถึงจีนเลย"
"มุกอะไรของนาย ฝืดชะมัด"ปากบ่นอุบอิบ แต่ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มอยู่ เหมือนกับความฝันที่รอมานานตอนนี้ลู่หานกลับมาอยู่กับเขาแล้ว ถึงจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆก็ไม่เป็นไร
"นายไปซ้อมบอลทำไม"น้ำเสียงลู่หานกลับเข้าโหมดจริงจังจนอีกคนตกใจ ในห้องที่มีเสียงแซวตอนนี้ได้เงียบลงเหมือนไม่มีใครอยู่
"นายโกรธหรอ"
"ใช่ โกรธมากด้วย นายไม่คุยกับฉันเลยเพราะไปเล่นบอลเนี่ยนะ แถมยังไม่ดูแลตัวเองอีกถ้าเป้นหนักกว่านี้จะทำยังไง ทำอะไรทำไมไม่บอกกันก่อนเลย ฉันต้องรู้เรื่องของนายจากคนอื่นทุกครั้งเลยใช่ไหม หรือต้องรอให้มันแย่มากๆฉันถึงจะมีโอกาสได้รู้เื่องของนาย"ลู่หานพลั่งพลูคำบ่นออกมารัวๆเพราะเขาเกือบบ้าตายเพราะคิดมากแต่อีกคนกลับเอาเวลามาเล่นบอลแล้วยังมาเจ็บตัวอีก ถ้าเป็นหนักกว่านี้เขาจะทำยังไง
"ฉันแค่อยากเล่นบอลให้เก่ง"มินซอกก้มหน้าก้มตาตอบ เขาไม่ชอบเลยเวลาที่ลู่หานโกรธแบบนี้
"เพื่ออะไร"น้ำเสียงลู่หานยังคงดุดัน เพราะเขาไม่เข้าใจจริงๆกับการกระทำของอีกฝ่าย
"ฉันแค่ ฮึก แค่หวังว่าถ้านายกลับมาฉันจะได้เล่นบอลกับนาย"
"ฉันอยากเล่นบอลกับนายเพราะฉันรู้ว่านายชอบมันมาก...ฉันแค่อยากทำสิ่งที่นายชอบไปพร้อมกับนาย"
มินซอกนั่งปาดน้ำตาตัวเองและพยายามกลั้นไม่ให้มันไหลอีก เขาแค่อยากเล่นฟุตบอลเก่งๆพอลู่หานกลับมาจะได้เล่นด้วยกัน เพราะเขาชอบเวลาที่ลู่หานยิ้มเวลาที่ได้เล่นฟุตบอล เขาไม่ได้ตั้งใจให้อีกคนคิดมากหรือเป็นห่วง ไม่ได้ตั้งใจให้ใครเดือดร้อน
"แล้วทำไมไม่ระวังตัวเองดีดี"ลู่หานยังคงถามต่อไป แต่น้ำเสียงดูเย็นลงมากแล้ว
"ฉันมันซุ่มซ่ามนายก็รู้นี่"
"อย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม มีอะไรให้บอกฉันก่อน ไม่งั้นฉันต้องบ้าตายอีกแน่ๆ"ลู่หานลูบเขาคนตรงหน้าเบาๆ มินซอกคงตกใจมากที่เขาดุขนาดนี้ ก็คนมันห่วงมากนี่จะให้ทำยังไง
"อื้อ ลู่เกอไม่โกรธฉันแล้วใช่ไหม"
"โกรธ"มีโอกาสทั้งทีลู่หานจะไม่ปล่อยมินซอกไปง่ายๆหรอก
"ฉันมันแย่จริงๆด้วย"มินซอกก้มหน้าก้มตาทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง
ร่างบางขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้มือจับหน้าอีกคนให้เงยขึ้นเบาๆพร้อมกับประกบปากตัวเองลงอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากค่อยๆขยับเพราะกลัวอีกคนจะเจ็บแต่เมื่อไม่มีสัญญาณบอกว่าเจ็บของอีกฝ่ายรสจูบก็เร่งขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในปากของอีกคนเพื่อขวนขวายความหวาน อืมม เขาคิดถึงจริงๆนะรสชาติแบบนี้ของมินซอก
"ฉันก็อายเป็นนะ"มินซอกผละออกจากอีกคนหลังจากรู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ในห้องกันแค่สองคน ลู่หานหันไปมองเด็กๆที่นั่งดูหลายคนอมยิ้มอยู่ แต่บางคนถึงกับช็อคไปเหมือนกัน
"เราออกไปหาไรกินกันเถอะ"ชานยอลพี่รู้ใจพี่ชายตัวเองรีบหาทางชิ่งหนี ทุกคนพยักหน้าเออออแล้วรีบลุกขึ้นไปกัน
"คยองซูไปกัน"จงอินดึงคยองซูที่ดูช็อคมากกว่าคนอื่นให้รีบเดินตามคนอื่นไป
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหม"มินซอกหันมาเล่นงานคนตรงหน้าหลังจากที่คนอื่นออกไปหมดแล้ว
"ก็มันอดใจไม่ไหวนี่ หรือนายไม่รู้สึกเหมือนฉัน"
"ไม่ต้องมาพูดเลย"
"ไม่ให้พูดงั้นจูบต่อนะ"ลู่หานก้มเข้าจู่โจมอีกฝ่ายที่ยังคงตกใจอยู่แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ถึงยังไงมินซอกก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาคิดถึงลู่หานมากๆเหมือนกัน เสียงลมหายใจดังถี่หลังจากทั้งคู่ผละออกจากกันเพื่อรับเอาอากาศข้างนอก ลู่หานนั่งมองแก้มขาวของมินซอกที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงจัด
"นายเจ็บขาอย่างเดียวใช่ไหม"
"อื้อ ถามทำไมหรอ"
"แค่เจ็บขาก็ทำอย่างอื่นได้สิ ใช่ไหม"
"ทะ ทำอะไร"มินซอกหน้าขึ้นสีแดงจัด ปากแดงกัดปากตัวเองเบาๆเพราะเขินอาย
"ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นหรอกน่า นายนี่หื่นชะมัด"
"ก็ไม่ต้องมาสนใจฉันสิ"มินซอกหาเรื่อง ก้ลู่หานชอบพูดอะไรกำกวมเองนี่เขาไม่ได้หื่นสักหน่อย
"เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว"
"จะทำ มีปัญหาไหม"
"ฉันเตือนนายแล้วนะ"ลู่หานเปลี่ยนท่านั่งเป็นขึ้นไปนั่งคร่อมอีกคนที่ตอนนี้เขาได้จับให้ลงไปนอนเรียบร้อยแล้ว
"นายจะทำอะไร"
"นายทำหน้าตาน่ากินเองช่วยไม่ได้"ลู่หานพูดยิ้มๆก็เวลามินซอกแกล้งงอนแล้วแก้มพองๆฟูขึ้นบวกกับตอนนี้มีสีแดงระเรื่ออยู่ด้วยแล้ว เขาจะอดใจไหวได้ยังไง
หน้าหวานโน้มเข้าไปประกบริมฝีปากกับอีกคนเบาๆก่อนคลายออกและหันไปให้ความสนใจกับคอขาวของอีกคน ตอนนี้ปากของลู่หานกำลังจู่โจมไปทั่วใบหน้าจนถึงลำคอขาวของมินซอก ลมหายใจหอบถี่ทำให้มินซอกดูมีเสน่ห์มากขึ้นอีก แล้วไหนจะผิวขาวใสแบบนี้ลู่หานจะทนไหวได้ยังไง มือบางสอดเข้าไปใต้เสื้อผู้ป่วยที่น่าตาตื่่นเพราะไม่คิดว่าลู่หานจะจู่โจมขนาดนี้ปากบางยกยิ้มก่อนจะไล่เก็บความหวานจากใบหน้าไล่ลงมาจนถึงแผงอกขาวของอีกคนที่ตอนนี้เสื้อถูกแกะออกแล้ว ลู่หานไล่เก็บความหวานวนไปมาแล้วจบด้วยจูบดูดดื่มกับปากอิ่มอีกครั้งก่อนจะถอนออก
"รอให้หายก่อนเถอะ ฉันไม่หยุดแค่นี้แน่"
-เย้ จบตอนแรกจองฟิคเรื่องแรก^^
เพราะการกลับมาของพี่ลู่ต้องมีความหมายแน่นอน
ถึงจะแต่งกากไปหน่อย ก็ขอฝากด้วยนะคะ
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ ลู่หมิน/ซิ่วหาน ชิปเปอร์ทุกคนนน><-
#กลับมาหาเธอ
#ซอกเจ็บขาพี่มาโซล
BBBUTTER
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น