ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Lumin/Xiuhan]My Turn To You - กลับมาหาเธอ lumin2016

    ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER1

    • อัปเดตล่าสุด 7 ก.พ. 59


    'มินซอกทำอะไรอยู่'

    'มินซอกอ่าาา'

    'นายหายไปบ่อยเกินไปแล้วนะ'

    'คิมมินซอก'
    ข้อความและสติกเกอร์ถูกส่งรัวจากปลายนิ้วเรียว ใบหน้าสวยกำลังยับกับคิ้วที่พันกันและอาการณ์ที่ไม่พอใจ นี่เขากำลังโดนเมินอยู่งั้นหรอ ตอนนี้ข้อความขึ้น Read แล้วแต่ก็ยังไม่มีการตอบกลับจากอีกฝ่าย นิ้วเรียวเลื่อนขึ้นไปกดโทรออก
    [ฮัลโหลลล]

    "มินซอกอยู่ไหน นายไปอยู่ด้วยกันได้ไง ไปเรียกมินซอกมาคุยกับฉัน"น้ำเสียงแสดงอาการไม่พอใจทันทีที่ปลายสายไม่ใช่เสียงของหวานใจตัวเอง

    [แค่นี้ก่อนนะ]

    "เฮ้ย ไอ้บ้านี่"ปากบางสบถคำด่าหลังจากปลายสายตัดสายทิ้งไปแล้ว นิ้วเรียวเลื่อนไปต่อสายอีกคนทันที  
    [ว่าไงเฮียยยยย]ปลายสายลากเสียงกวนเขาเป็นปกติ แต่ตอนนี้อีกคนไม่มีอารมณ์มาล้อเล่นกับใครทั้งนั้น

    "มินซอกอยู่ไหน"

    [โห่ อะไรคือไม่คิดจะถามน้องว่าเป้นไงบ้างเลยรึไง]

    "ไอ้ชานกูรีบ"

    [โห่ ไม่สนุกเลย พี่มินซอกออกไปกับพี่เลย์นั่นแหละ ไปไหนกันไม่รู้ทุกวันเลย แล้วทำไมเฮียไม่โทรหาพี่เขาล่ะ]

    "ไปด้วยกันทุกวันเลย"ลู่หานทวนคำพูดของรุ่นน้องแล้วน่าขึ้นสี ใบหูเริ่มแดงเพราะโกรธจัด นี่เขาคงไม่ได้กำลังโดนหักหลังอยู่หรอกใช่ไหม ก่อนมินซอกจะมาเป็นแฟนเขาใครๆก็รู้ว่าสองคนนั้นสนิทกันมากจนหลายๆคนเชียร์ให้เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ 

    [ทำไมน้ำเสียงเป็นงั้น มีไรหรอเฮีย]

    "มินซอกไม่ให้กูโทรหามาจะเป็นเดือนแล้ว ข้อความก็ไม่ค่อยตอบ"น้ำเสียงตัดพ้อออกมาจากปากบาง ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ ขอบตาเริ่มขึ้นสีแดงจางๆ ถึงเขาจะแมน(?)มากกับเรื่องอื่นๆแต่กับเรื่องมินซอกมันยากเกินกว่าจะทำใจได้จริงๆเขาไม่อยากจะต้องเสียมินซอกไป แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเขาก็จะบ้าตายอยู่แล้ว

    [ใจเย็นน่าเฮีย ไม่มีอะไรหรอก....คุยกับใครว่ะ]เสียงบุคคลที่สามเข้ามาแทรกทางปลายสายแล้ว

    "มึงสนใจกูกันก่อนได้ไหม"ลู่หานกรอกเสียงใส่โทรศัพท์หลังจากที่ชานยอลมัวแต่เล่าเรื่องเขาให้จงอินที่พึ่งเข้ามาเข้าใจ

    [เฮียอย่าคิดมากเลย เฮียเลย์เค้าไม่ทำอะไรไม่ดีหรอก]จงอินพยายามปลอบ

    "นี่มึงจะว่ามินซอกหรอ"

    [เฮ้ยเปล่า เฮียอย่าพาลดิ...อ้ะ คยองซูทำไมน่าตื่นขนาดนั้น]

    "คยองซูเป็นอะไร เฮ้ย เฮ้ยยยย"ลู่หานร้อนใจเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบกลับมามีแต่เสียงวุ่นวายเสียงดังในบ้าน เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นรึเปล่านะ

    [เฮียใจเย็นๆนะ]ชานยอลบอกเสียงเรียบ

    "อือ พูดมาเลย" หัวใจเต้นตึกตักเกิดอะไรขึ้นกันแน่

    [ตอนนี้พี่มินซอกอยู่โรงบาล]

    "....."ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกจากปากบาง น้ำตาที่คลออยู่เพราะความน้อยใจคนรักตอนนี้มันไหลออกมาแล้วไหลแบบไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ร่างบางทรุดลงกับโซฟาในห้องพัก

    [เฮียพูดอะไรหน่อย]

    "อีก4ชั่วโมงเจอกัน"ลู่หานกดวางสายแล้วรีบลุกขึ้นไปเก็บของใช้จำเป็นทันที

    "นายทำอะไร"ร่างสูงตรงเข้ามาหาอีกคนที่ก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป่า

    "ไปเกาหลี"

    "แต่พรุ่งนี้มีงาน นายจะทิ้งงานหรอ"

    "แต่คนสำคัญผมอยู่ที่นั่น และตอนนี้เขาต้องการผม ผมเชื่ออย่างนั้น"น้ำเสียงยืนยันจริงจังถึงตอนท้ายประโยคจะแฝงความเจ็บปวดเพราะความไม่แน่ใจกับเรื่องระหว่างเขาตอนนี้ แต่ถึงยังไงลู่หานก็จะไปไม่ว่าผลจะเป็นยังไงตอนนี้ขอแค่มินซอกปลอดภัยเขาก็พอใจแล้ว

    "ถ้าฉันเคลียร์งานทางนี้เรียบร้อยแล้วจะตามไป"ร่างสูงบอกก่อนที่ร่างบางจะออกจากห้องไป

    "ขอบคุณครับ เฮียคริส"ลู่หานคลี่ยิ้มจางๆก่่อนจะออกจากที่พัก

    โรงพยาบาลฮานึล กรุงโซล ประเทศเกาหลี

    "มินซอก"ร่างบางผลักประตูวิ่งตรงเข้าไปที่หน้าห้องฉุกเฉินร่างกายมีเหงื่อออกมาบางส่วนทั้งๆที่เป็นหน้าหนาว ลมหายใจหอบถี่ใบหน้าแดงก่ำ ขอบตายังแดงช้ำแสดงให้เห็นว่าร้องไห้มาตลอดการเดินทาง

    "สวัสดีครับพี่"คยองซูลุกขึ้นกล่าวสวัสดีคนที่พึ่งมาถึง จงแด เซฮุน และแบคฮยอนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แถวถัดไปก็โค้งสวัสดี ลู่หานพาลากตัวเองตรงไปหาอีกคนที่นั่งน้ำตาซึมอยู่ ร่างบางฉุดคอเสื้ออีกคนโดยง่าย

    "ทำไมมินซอกถึงเข้าโรงบาล แกดูแลมินซอกยังไงฮะ"

    "เชี่ย เฮียใจเย็นดิ"ชานยอลกับจงอินที่กลับมาจากซื้อน้ำวิ่งเข้าไปแยกก่อนที่เลย์จะถูกอัดด้วยฝีมือของอีกคน

    "มันทำให้มินซอกเจ็บตัวนะเว้ย มึงยังจะให้กุใจเย็นอีกหรอ"

    "พี่เลย์ไม่ผิดนะครับ มันเป็นอุบัติเหตุ"แบคฮยอนเดินมาขวางไม่ให้ลู่หานมองเลย์แบบคาดโทษ

    "มันเป็นอุบัติเหตุจากการซ้อมบอล เฮียเลย์ไม่เกี่ยวเว้ยเฮีย"

    "ซ้อมบอล(?)"ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย

    "ใช่ แต่เรื่องของเหตุผลนายไปคุยกันเองเถอะฉันว่ามินซอกคงอยากบอกเอง"เลย์พูดพร้อมกับเดินมาหาลู่หานพร้อมกับสวมกอดเพื่อน

    "ฉันรู้นะว่านายกำลังเหนื่อยและก็กังวลมาก ครั้งนี้ฉันจะไม่ว่าอะไร แต่ถ้าทำแบบนี้อีกฉันต่อยนายแน่"คำปลอบจากเลย์ส่งผลให้ลู่หานยิ้มบางๆออกเพราะความเขินอายที่ตัวเองทำเรื่องบ้าบอไป

    "เออ ขอโทษ"

    "ตอนนี้หมอให้พยาบาลจัดห้องพักและย้ายผู้ป่วยไปที่ห้องพักเรียบร้อยแล้ว ญาติเข้าเยี่ยมได้แล้วนะครับ"คุณหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินบอกกับพวกเขา
    "ขอบคุณครับคุณหมอ"แล้วทั้งหมดก็อพยพกันมาอยู่ในห้องพักผู้ป่วย

    ตากลมค่อยๆปรือออก เปลือกตากระพริบถี่เพื่อปรับแสงตรงหน้ามือบางเลื่อนจับหัวที่ยังคงเต้นตุบๆเพราะความเจ็บปวดจากการกระแทกกับขอบสนามฟุตบอล พอคิดได้แบบนั้นมุมปากก็ยกยิ้มขึ้นกับความซุ่มซ่ามของตัวเอง

    "นายเป็นบ้าไปแล้วรึไง"

    มินซอกรีบหันไปยังต้นเสียงที่คุ้นเคย และมันก็ทำให้เขาแปลกใจไม่น้อยที่เจ้าตัวมาอยู่ที่นี่ เจ้าของตาหวานยืนยิ้มให้เขาอยู่ คนที่เขาไม่ได้เจอมานาน

    "ไหนมาลองเช็คหน่อยสิ ฉันชื่ออะไร"ลู่หานเดินมานั่งบนเตียงผู้ป่วยหลังจากช่วยประคองอีกคนให้ลุกขึ้นนั่งแล้ว

    "ลู่หาน"

    "ยังจำได้นี่หมายความไม่มีอะไรน่าห่วง ขออีกข้อละกัน ฉันกับนายเป็นอะไรกัน"

    "บ้า"มินซอกตีแขนคนข้างหน้าเบาๆเพราะตอนนี้ไม่ได้มีแค่เขาสองคน แต่ยังมีเด็กๆอีกหลายคนนั่งยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่

    "ไหวไหมเนี่ย ว่าฉันเป็นบ้าหรอ"ลู่หานกึ่งพูดกึ่งขำ จับหัวอีกคนโยกเบาๆ

    "นายมาได้ไง"

    "ก็นายเรียกหาฉันนี่ ตอนนายหมดสตินายเรียกหาฉันดังไปถึงจีนเลย"

    "มุกอะไรของนาย ฝืดชะมัด"ปากบ่นอุบอิบ แต่ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มอยู่ เหมือนกับความฝันที่รอมานานตอนนี้ลู่หานกลับมาอยู่กับเขาแล้ว ถึงจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆก็ไม่เป็นไร

    "นายไปซ้อมบอลทำไม"น้ำเสียงลู่หานกลับเข้าโหมดจริงจังจนอีกคนตกใจ ในห้องที่มีเสียงแซวตอนนี้ได้เงียบลงเหมือนไม่มีใครอยู่

    "นายโกรธหรอ"

    "ใช่ โกรธมากด้วย นายไม่คุยกับฉันเลยเพราะไปเล่นบอลเนี่ยนะ แถมยังไม่ดูแลตัวเองอีกถ้าเป้นหนักกว่านี้จะทำยังไง ทำอะไรทำไมไม่บอกกันก่อนเลย ฉันต้องรู้เรื่องของนายจากคนอื่นทุกครั้งเลยใช่ไหม หรือต้องรอให้มันแย่มากๆฉันถึงจะมีโอกาสได้รู้เื่องของนาย"ลู่หานพลั่งพลูคำบ่นออกมารัวๆเพราะเขาเกือบบ้าตายเพราะคิดมากแต่อีกคนกลับเอาเวลามาเล่นบอลแล้วยังมาเจ็บตัวอีก ถ้าเป็นหนักกว่านี้เขาจะทำยังไง

    "ฉันแค่อยากเล่นบอลให้เก่ง"มินซอกก้มหน้าก้มตาตอบ เขาไม่ชอบเลยเวลาที่ลู่หานโกรธแบบนี้

    "เพื่ออะไร"น้ำเสียงลู่หานยังคงดุดัน เพราะเขาไม่เข้าใจจริงๆกับการกระทำของอีกฝ่าย

    "ฉันแค่ ฮึก แค่หวังว่าถ้านายกลับมาฉันจะได้เล่นบอลกับนาย"
    "ฉันอยากเล่นบอลกับนายเพราะฉันรู้ว่านายชอบมันมาก...ฉันแค่อยากทำสิ่งที่นายชอบไปพร้อมกับนาย"
    มินซอกนั่งปาดน้ำตาตัวเองและพยายามกลั้นไม่ให้มันไหลอีก เขาแค่อยากเล่นฟุตบอลเก่งๆพอลู่หานกลับมาจะได้เล่นด้วยกัน เพราะเขาชอบเวลาที่ลู่หานยิ้มเวลาที่ได้เล่นฟุตบอล เขาไม่ได้ตั้งใจให้อีกคนคิดมากหรือเป็นห่วง ไม่ได้ตั้งใจให้ใครเดือดร้อน

    "แล้วทำไมไม่ระวังตัวเองดีดี"ลู่หานยังคงถามต่อไป แต่น้ำเสียงดูเย็นลงมากแล้ว

    "ฉันมันซุ่มซ่ามนายก็รู้นี่"

    "อย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม มีอะไรให้บอกฉันก่อน ไม่งั้นฉันต้องบ้าตายอีกแน่ๆ"ลู่หานลูบเขาคนตรงหน้าเบาๆ มินซอกคงตกใจมากที่เขาดุขนาดนี้ ก็คนมันห่วงมากนี่จะให้ทำยังไง

    "อื้อ ลู่เกอไม่โกรธฉันแล้วใช่ไหม"

    "โกรธ"มีโอกาสทั้งทีลู่หานจะไม่ปล่อยมินซอกไปง่ายๆหรอก

    "ฉันมันแย่จริงๆด้วย"มินซอกก้มหน้าก้มตาทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง 

    ร่างบางขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้มือจับหน้าอีกคนให้เงยขึ้นเบาๆพร้อมกับประกบปากตัวเองลงอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากค่อยๆขยับเพราะกลัวอีกคนจะเจ็บแต่เมื่อไม่มีสัญญาณบอกว่าเจ็บของอีกฝ่ายรสจูบก็เร่งขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในปากของอีกคนเพื่อขวนขวายความหวาน  อืมม เขาคิดถึงจริงๆนะรสชาติแบบนี้ของมินซอก

    "ฉันก็อายเป็นนะ"มินซอกผละออกจากอีกคนหลังจากรู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ในห้องกันแค่สองคน ลู่หานหันไปมองเด็กๆที่นั่งดูหลายคนอมยิ้มอยู่ แต่บางคนถึงกับช็อคไปเหมือนกัน

    "เราออกไปหาไรกินกันเถอะ"ชานยอลพี่รู้ใจพี่ชายตัวเองรีบหาทางชิ่งหนี ทุกคนพยักหน้าเออออแล้วรีบลุกขึ้นไปกัน
    "คยองซูไปกัน"จงอินดึงคยองซูที่ดูช็อคมากกว่าคนอื่นให้รีบเดินตามคนอื่นไป

    "ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหม"มินซอกหันมาเล่นงานคนตรงหน้าหลังจากที่คนอื่นออกไปหมดแล้ว

    "ก็มันอดใจไม่ไหวนี่ หรือนายไม่รู้สึกเหมือนฉัน"

    "ไม่ต้องมาพูดเลย"

    "ไม่ให้พูดงั้นจูบต่อนะ"ลู่หานก้มเข้าจู่โจมอีกฝ่ายที่ยังคงตกใจอยู่แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ถึงยังไงมินซอกก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาคิดถึงลู่หานมากๆเหมือนกัน เสียงลมหายใจดังถี่หลังจากทั้งคู่ผละออกจากกันเพื่อรับเอาอากาศข้างนอก ลู่หานนั่งมองแก้มขาวของมินซอกที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงจัด

    "นายเจ็บขาอย่างเดียวใช่ไหม"

    "อื้อ ถามทำไมหรอ"

    "แค่เจ็บขาก็ทำอย่างอื่นได้สิ ใช่ไหม"

    "ทะ ทำอะไร"มินซอกหน้าขึ้นสีแดงจัด ปากแดงกัดปากตัวเองเบาๆเพราะเขินอาย

    "ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นหรอกน่า นายนี่หื่นชะมัด"

    "ก็ไม่ต้องมาสนใจฉันสิ"มินซอกหาเรื่อง ก้ลู่หานชอบพูดอะไรกำกวมเองนี่เขาไม่ได้หื่นสักหน่อย

    "เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว"

    "จะทำ มีปัญหาไหม"

    "ฉันเตือนนายแล้วนะ"ลู่หานเปลี่ยนท่านั่งเป็นขึ้นไปนั่งคร่อมอีกคนที่ตอนนี้เขาได้จับให้ลงไปนอนเรียบร้อยแล้ว

    "นายจะทำอะไร"

    "นายทำหน้าตาน่ากินเองช่วยไม่ได้"ลู่หานพูดยิ้มๆก็เวลามินซอกแกล้งงอนแล้วแก้มพองๆฟูขึ้นบวกกับตอนนี้มีสีแดงระเรื่ออยู่ด้วยแล้ว เขาจะอดใจไหวได้ยังไง

    หน้าหวานโน้มเข้าไปประกบริมฝีปากกับอีกคนเบาๆก่อนคลายออกและหันไปให้ความสนใจกับคอขาวของอีกคน ตอนนี้ปากของลู่หานกำลังจู่โจมไปทั่วใบหน้าจนถึงลำคอขาวของมินซอก ลมหายใจหอบถี่ทำให้มินซอกดูมีเสน่ห์มากขึ้นอีก แล้วไหนจะผิวขาวใสแบบนี้ลู่หานจะทนไหวได้ยังไง มือบางสอดเข้าไปใต้เสื้อผู้ป่วยที่น่าตาตื่่นเพราะไม่คิดว่าลู่หานจะจู่โจมขนาดนี้ปากบางยกยิ้มก่อนจะไล่เก็บความหวานจากใบหน้าไล่ลงมาจนถึงแผงอกขาวของอีกคนที่ตอนนี้เสื้อถูกแกะออกแล้ว ลู่หานไล่เก็บความหวานวนไปมาแล้วจบด้วยจูบดูดดื่มกับปากอิ่มอีกครั้งก่อนจะถอนออก 

    "รอให้หายก่อนเถอะ ฉันไม่หยุดแค่นี้แน่"





    -เย้ จบตอนแรกจองฟิคเรื่องแรก^^ 
    เพราะการกลับมาของพี่ลู่ต้องมีความหมายแน่นอน 
    ถึงจะแต่งกากไปหน่อย ก็ขอฝากด้วยนะคะ
    ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ ลู่หมิน/ซิ่วหาน ชิปเปอร์ทุกคนนน><-


    #กลับมาหาเธอ
    #ซอกเจ็บขาพี่มาโซล
    BBBUTTER

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×