คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER8
CHAPTER8
เรานั่งพักกันอยู่นาน เพราะแถวนี้ไม่มีคนพลุกพล่าน ผมแยกตัวออกมาซื้อของกินให้
ถึงจะพึ่งแยกออกจากกันแต่ผมก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ
คิดได้แบบนั้นผมเลยรีบเลือกซื้อนู่นนี่ด้วยความเร็วจนลืมหยิบแว่นตาออกมาใส่หลังออกจากร้านสะดวกซื้อ
“ลู่หานนนน”
เสียงร้องเรียกของหญิงสาวคนหนึ่งทำให้หลายคนในบริเวณนั้นหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว
เอาแล้วไงดันมาเจอแฟนคลับตอนนี้ สะเพร่าจริงๆเลยลู่หาน
“ครับ”ผมหันไปตอบกลับแล้วยิ้มให้
“พี่มาพักผ่อนที่นี่หรอค่ะ”หญิงสาวคนนั้นรีบวิ่งเข้ามาใกล้
“ใช่ครับ”ผมพยักหน้ารับ
“ฉันเป็นแฟนคลับพี่นะคะ
ฉันรักพี่มากเลย”
อยู่ๆเธอก็ส่งเสียงดังออกมาจนคนที่ยืนลังเลอยู่แน่ใจแล้วพากันกรูเข้ามาหาผมจนหาทางออกไม่เจอ
สุดท้ายผมก็ต้องเข้าไปนั่งในร้านใกล้ๆแล้วแจกลายเซ็นให้ทีละคน
‘เฮียอยู่ไหน’
ข้อความถูกส่งขอความช่วยเหลือจากเฮียคริส
‘เฮียผมแย่แล้ว’
‘เฮีย’
‘เฮียโว้ยยยยย’
ไม่มีประโยชน์
ไม่มีการตอบรับ
ผมเลื่อนมือมากดโทรออกทันทีเพราะแฟนคัลบผมรู้จักกับเฮียอยู่แล้วจึงไม่มีปัญหาอะไรที่ผมจะโทรหา
แต่สุดท้าย....
ก็ไม่มีการตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
เออ
ดี....
‘ฉันเจอแฟนคลับที่หน้าร้านสะดวกซื้อ นายรออยู่ที่นั่นก่อนนะ’
สุดท้ายผมก็ต้องตัดสินใจบอกความจริงกับมินซอก
‘อื้อ เข้าใจแล้ว’
‘มีอะไรก็โทรมานะ เข้าใจใช่ไหม
ห้ามคุยกับผู้ชายหรือผู้หญิงคนไหนด้วย’
‘นายไปดูแลแฟนคลับเถอะน่า’
‘ฉันพูดจริงนะ ห้ามคุยกับใคร’
ผมบอกย้ำ
ก่อนจะหันไปเซ็นชื่อต่อ ก่อนที่แฟนคลับจะสงสัยว่าผมกำลังคุยกับใครอยู่กันแน่
Minseok
talk
‘ฉันพูดจริงนะ ห้ามคุยกับใคร’
ผมนั่งอ่านข้อความเดิมซ้ำๆ ลู่หานนี่ขี้หวงจริงๆเลยนะ ทั้งๆที่ผมไม่มีอะไรดีด้วยซ้ำ
ชอบใจร้ายใส่บ่อยๆ ไม่ค่อยหวานเหมือนคนอื่นๆ แต่ลู่หานก็ยังคงรักและคอยดูแลผมอย่างดี
ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันมานาน แต่ลู่หานก็ไม่เคยหายเงียบไปเลย
หลายครั้งลู่หานชอบบ่นว่าผมใจร้าย แต่ก็จริงนั่นแหละ ผมชอบทำเป็นไม่สนใจ ไม่ใส่ใจถามไถ่
แต่ก็เพราะผมคอยอ่านข่าวคราวของลู่หานเสมอ ทำให้ผมรู้เรื่องหลายๆอย่างแล้ว
แต่เรื่องที่ลู่หานชอบทำตัวหื่นกามใส่ ผมยอมให้ไม่ไหวจริงๆ
ขืนยอมไปมีการงอแงเอาแต่ใจต่อแน่ๆ
ฟุบบ
เสียงทิ้งตัวนั่งข้างๆทำให้ผมเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์แล้วหันไปสนใจอีกคน
รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าเมื่อกี้ค่อยๆจางหายไปเมื่อคนตรงหน้าไม่ใช่ลู่หาน
และไม่น่าจะเป็นคนดีด้วยซ้ำ
“ว่าไง
มีแฟนรึยังครับ”
“ไม่มีครับ แต่ว่าตรงนี้เพื่อนผมนั่งแล้ว”
ผมรีบบอกปัดทันที แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่สนใจ
“งั้นพี่จีบได้ใช่ไหม”
“ขอโทษนะครับ แต่ช่วยขยับออกไปหน่อย”ผมพยายามใช้มือดันอีกคนออก
ตอนนี้เขาเข้ามาใกล้มากเกินไปแล้ว มืออีกข้างที่ยังถือโทรศัพท์อยู่ กดโทรหาลู่หานทันที
‘รับสิ ลู่เกอ’
ไม่มีการตอบรับจากลู่หาน แต่เพราะถือไม่ถนัดจึงไม่สามารถเปลี่ยนเบอร์ได้ผมพยายามกดโทรหาลู่หานอีกครั้ง
ตามองออกไปบริเวณรอบๆไม่มีใครอยู่เลย
“ไปขึ้นสวรรค์กันเถอะนะ”
“ขอโทษครับ แต่ช่วยออกไปหน่อย”
ผมพยายามผลักอีกคนจนสุดแรงแล้วลุกขึ้นทันที แต่เพราะขายังไม่หายดี
ทั้งตัวผมจึงทรุดลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น ผู้ชายคนนั้นขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
สายตาแสดงความหื่นกระหาย
“ลู่เกอ
ช่วยด้วย”
“ใครก็ได้ครับ
ช่วยด้วย”
“ช่วยด้วย”
ผมพยายามร้องเรียกให้คนช่วยในมือยังพยายามโทรหาลู่หาน แต่ก็ยังไม่มีการตอบรับ
นายอยู่ไหนลู่เกอ ช่วยฉันด้วย
ตอนนี้มือหนานั่นกำลังลูบไล้ทั่วใบหน้า อีกข้างล็อคข้อมือผมไว้ ร่างสูงพยายามขึ้นคร่อมบนตัวผม
ผมพยายามร้องเรียกให้คนช่วยจนหมดแรง น้ำตาที่พยายามห้ามไว้กำลังไหลออกมาเป็นทาง
ขอโทษนะลู่เกอ...
ฉันกำลังจะกลายเป็นคนสกปรกซะแล้ว
ฉันขอโทษ...
ฉันรักนาย...
ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากอีกคนแต่เหมือนจะเปล่าประโยชน์
น้ำตายังคงไหลไม่หยุดในขณะที่ปากเรียกหาลู่หาน
ไปเรื่อยๆทั้งๆที่รู้ว่าคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
พลั่กกก
เสียงของแข็งกระทบกับต้นคอของคนร่างสูงอย่างจัง
เผยให้เห็นชายหนุ่มหน้าหวานที่ยืนถือไม้อยู่ข้างหลัง เขารีบเข้ามาช่วยพยุงผมแล้วรีบพาออกมาจากที่นั่น
ดวงตาหวานมองผมด้วยความเป็นห่วงเป็นใย รอยยิ้มเกิดขึ้นที่มุมปากผม
ถึงเขาคนนี้จะไม่ใช่ลู่หาน แต่ผมก็ดีใจที่ได้เจอเขา
เขาที่ช่วยผมจากไอ้นรกนั่น
“โอเคแล้วใช่ไหม”
“ขอบคุณครับ”ผมคำนับขอบคุณอีกคน
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว กินนี่ซะหน่อย”เขายื่นแก้วน้ำมาให้ผม
ผมดื่มทันทีเพราะรู้สึกคอแห้งมากและเสียน้ำตาไปเยอะใช่ย่อยเลย
“แล้วทำไมไปอยู่ตรงนั้นคนเดียว
มันอันตรายไม่รู้เหรอ”
“ขอโทษครับ”
“นายจะขอโทษทำไม
ทีหลังต้องรู้จักดูแลตัวเองดีๆเข้าใจไหม”
ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะฉีกยิ้มให้ เขาใจดีจัง
“ฉันชื่อมีนัม
โก มีนัม”
“ผมชื่อมินซอก
ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
Luhan
talk
3สายที่ไม่ได้รับ
เป่าจือ....
ผมรีบกดโทรหามินซอกทันทีที่แยกจากแฟนคลับเรียบร้อยแล้ว เพราะเมื่อกี้มีการถ่ายรูปร่วมกันทำให้ผมไม่ได้ถือโทรศัพท์ไว้
ไม่มีการตอบรับ....
ไม่มีการตอบรับ....
ผมรีบพาตัวเองกลับไปที่เดิมที่บอกให้มินซอกนั่งรอ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
ไม่มีมินซอก
มีแต่ไม้เท้างี่เง่ากับโทรศัพท์ของมินซอกที่ร่วงอยู่กับพื้น
“ไอ้ชานมึงตามทุกคนมาเจอกูที่หน้าสวนสนุกเดี๋ยวนี้”
ผมรีบต่อสายถึงชานยอลก่อนจะวิ่งไปรวมตัวกันที่หน้าสวนสนุก
“มีอะไรเหรอเฮีย”ชานยอลวิ่งน่าตื่นนำหน้าแบคฮยอน
จงอิน และคยองซูมา
“เกิดอะไรขึ้น”หลังจากนั้นก็สมทบด้วยพี่ซูโฮ
และคนอื่นๆ
“มินซอกหายไป”
“ห๊ะ”ทุกคนอ้าปากค้างสงสัย
“แยกกันไปหาใครเจอแล้วโทรบอกด้วย”
เฮียคริสจัดแจงหน้าที่ของแต่ละคนทันทีที่เห็นว่าตาของผมเริ่มมีน้ำตาซึมออกมาเรื่อยๆ
“ไปหามินซอกกัน”
“อือ”ผมพยักหน้าแล้ววิ่งตามเฮียคริสกับเลย์ไป
“อ้ะ นั่น”หลังจากวิ่งหากันอยู่นาน
เลย์ก็ชี้ไปที่น้ำพุกลางสวนสนุก
เห็นไกลๆผมก็จำได้ทันทีว่าเป็นมินซอก
ใช้เวลาไม่นานผมก็วิ่งเข้ามาใกล้จนเห็นชัดว่าเป็นมินซอกจริงๆ
เฮ้ออ
ไม่เป็นอะไรสินะ ...
ผมถอนหายใจก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหามินซอก
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีมือบางยื่นมาแตะหน้าผากมินซอกอย่างเบามือ
ก่อนจะถอนออกแล้วพูดคุยกันต่ออย่างสนิทสนม
ผมพยายามไม่คิดอะไร
แล้วค่อยๆก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ แต่คำถามมากมายก็เกิดขึ้นในหัว
มินซอกเดินมาที่นี่เองได้เหรอ(?)....
ทำไมมินซอกไม่รอเขา(?)....
ทำไมมินซอกถึงยิ้มกับหมอนั่น(?)....
หมอนั่นเป็นใคร(?)....
ทำไมถึงดูสนิทกันขนาดนั้น...
ทำไมมินซอกที่หวงตัวเองนักหนาถึงยอมให้หมอนั่นแตะตัว(?)....
เพราะไว้ใจกันงั้นเหรอ(?)....
แล้วเขาล่ะ(?)....
คนขี้หวงอย่างพี่ลู่จะทำยังไงต่อไปนะ
ฝากติดตามกันด้วยนะคะทุกคนนน^^
#กลับมาหาเธอ
#ซอกเจ็บขาพี่มาโซล
BBBUTTER
ความคิดเห็น