คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER7
CHAPTER7
ในที่สุดพวกเราก็มายืนอยู่หน้าสวนสนุก เครื่องเล่นมากมายตั้งเรียงรายรอให้พวกบ้าคลั่งขึ้นไปทดลองความกล้า
เด็กๆดูตื่นเต้นกันมากกับการได้มาพักผ่อนแบบนี้ ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่อยู่ข้างๆผม
ต้องใช้ไม้เท้าพยุงเดินข้างหนึ่งแต่ก็ดูสดใสพอๆกับเด็กๆที่วิ่งไปดูนู่นนี่
“อยากเล่นแล้วอะครับ”แบคฮยอนหันมาบอก
“งั้นไปกัน”จงอินยื่นมือไปจับมือเล็ก
“เดี๋ยว...”ชานยอลเดินมาแทรกตรงกลาง
“มีคิดจะตกลงอะไรกันก่อนหรอ”
“เออ ก็ดีนะ มาเจอกันตอนกี่โมงดี”ผมพูดเห็นด้วย
เหมือนชานยอลจะอยากรู้กำหนดเวลาที่จะนัดกัน แต่น่าตามันจะเหวี่ยงเกินไปไหมเนี่ย
“ใครอยากเล่นอันไหนก็แยกไปเล่นกัน แล้วค่อยมาเจอกันตอนสี่โมงเย็นเลย ดีไหม”
พี่ซูโฮชี้แจง
โดยมีเซฮุนยืนพยักหน้าเห็นด้วยอยู่ใกล้ๆ
“งั้นไปกัน”จงอินจับมือเล็กของแบคฮยอนอีกครั้ง
“กูไปด้วย”ชานยอลเดินเข้าไปแทรกแล้วฉีกยิ้มให้
“นายจะไปด้วยกันไหมคยองซู”จงอินเมินชานยอลแล้วหันไปสนใจคยองซูที่ยืนเงียบอยู่
“อื้อ ไปสิ”
หลังจากตกลงกันได้
แต่ละคนก็แยกย้ายกันออกไปเล่นเครื่องเล่นที่อยากเล่นกันเป็นกลุ่ม และนี่คงเป็นช่วงเวลาที่ดีที่ผมจะได้เดินเล่นหรือนั่งกินอะไรชิวๆกับมินซอกสองคน
แต่ปัญหามันก็ยังคงติดอยู่ที่เดิม
“อ้าา อร่อยไหมมินซอก”
เลย์ป้อนไอติมมินซอก
“อื้อ เลย์ลองกินดูไหม”
แล้วก็เป็นฉากผลัดกันป้อน
ผลัดกันชื่นชมความอร่อยของไอติมและขนมนู่นนี่
ผมหันไปมองหน้าคนที่ผมขอร้องให้มาช่วย ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้การเท่าไรนัก
‘เฮีย เมื่อไรจะแยกออกไปสักที’
ข้อความจากผมถูกส่งออกไปเพราะรอไม่ไหวแล้ว
‘เออวะ ลืมเลย’
เออดีครับเฮีย
ผมเงยมองค้อนใส่คนข้างหน้าที่นั่งยิ้มน่าตาเฉย
‘ไปได้แล้ว’
ข้อความขึ้น Read รอยยิ้มเกิดเล็กๆที่มุมปากสวยนั่น
นี่สิรอยยิ้มแบบเฮีย นายลำบากแล้วล่ะเลย์ วันนี้นายต้องโดนเฮียแกล้งจนน่วมแน่
“อ่า เกือบลืมไปเลย”เฮียคริสเปิดประเด็น
“หือ มีอะไรหรอครับ”มินซอกถาม
ตรงตามแผนการ
“พี่ลืมของไว้บนรถ นายพาฉันไปหน่อยสิ”
“ห๊ะ”เลย์งง
“พาไปหน่อย เร็ว”เฮียคริสทำเสียงจริงจัง
“แต่ฉันยังไม่อิ่ม อ้ะ...”ไม่รอให้เลย์พูดจบ
เฮียคริสก็ดึงให้ลุกขึ้นแล้วลากออกไป
เสียงโวยวายของเลย์ดังโหวกเหวกตลอดทางจนทั้งคู่หายไปในกลุ่มคนที่เดินไปมา
“เรามากินกันต่อดีกว่า”ผมหันไปฉีกยิ้มให้มินซอก
“นี่แผนนายใช่ไหม”
“ว๊าา โดนจับได้ซะแล้ว”ผมก้มหน้ากินไอติมต่อ
“ร้ายกาจขึ้นทุกวันเลยนะลู่เกอ”
“ก็ฉันอยากอยู่กับนาย”
“นิสัยไม่ดี”มินซอกให้ช้อนตักไอติมกินต่อ
“โกรธไหม(?)”
“ไม่โกรธหรอก”มินซอกฉีกยิ้มให้
“อยากไปเดินเล่นไหม”
“ไปสิ”ผมช่วยพยุงมินซอกให้ลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินออกมาจากร้านกัน
ดูเหมือนขามินซอกจะยังไม่ดีขึ้นมากเท่าไรนัก ท่าทางการเดินกระโผกกระเผลกของอีกคนทำให้ผมไม่สบายใจ
“หื้อ(?)”มินซอกเซถลาหลังจากโดนผมดึงไม้เท้าออก
“เดินแบบนี้ดีกว่า
นายไม่เหมาะกับไม้เท้างี่เง่านี่หรอก”ผมฉีกยิ้มกว้างตอนนี้ร่างเล็กของมินซอกแนบชิดกับตัวของผม
กลิ่นหอมอ่อนๆจากมินซอกทำให้ผมอยากจะกินมินซอกซะตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“เอาไม้เท้าคืนมา”มินซอกทำเสียงดุใส่
“ไม่ให้”
เรื่องอะไรจะคืนนี่มันโอกาสทองของผมเลยนะ
ไม่รู้ว่าคนอื่นจะมองยังไงแต่สำหรับผมการได้สัมผัสมินซอกถือเป็นเรื่องที่พิเศษและผมก็ต้องการมากซะด้วย
ความเนียนใสของแก้มขาวที่มีเลือดฝาดขึ้นนิดๆ
ปากเล็กนั่นยิ่งมองใกล้ๆยิ่งน่าหลงใหล
ยิ่งตอนโกรธหรือตกใจจะเผยอขึ้นนิดหน่อยยิ่งชวนมอง ใครจะว่าผมหื่นก็ช่างเถอะ
ถ้ามาอยู่กับคนน่ารักแบบมินซอกผมเชื่อว่าไม่มีใครอดใจไหวแน่นอน
และคนอย่างผมก็จะไม่ปล่อยผ่านไปง่ายๆหรอก
“นายกำลังคิดอะไรหื่นๆอยู่ใช่ไหม”มินซอกถามอย่างรู้ทัน
“ใช่”
“หยุดเลยนะ”มินซอกทำเสียงเข้ม
มือเล็กพยายามดันตัวผมออก แต่มันไม่มีประโยชน์หรอก
งั่มมมม จมูกเล็กตรงหน้าถูกปากผมกัดเบาๆก่อนถอนออก
“ทำบ้าอะไรเนี่ย”มินซอกยกมือขึ้นจับจมูกตัวเอง
“ก็ฉันอยากกินนาย”
“นายมันโรคจิตจริงๆ”มินซอกบ่นอุบอิบ
“ช่วยไม่ได้ นายอยากน่ากินเองทำไม”ผมฉีกยิ้มกว้างก่อนจะโน้มเข้าไปหาคนตรงหน้าอีก
“ไม่กลัวเป็นข่าวหรอ
ที่นี่อาจมีแฟนคลับนายก็ได้”
“ฉันก็จะได้บอกไปเลยไง ‘เธอน่ะ มานี่สิมารู้จักแฟนฉัน’”ผมแกล้งทำท่าเรียกแฟนคลับมาคุย
มินซอกเอาแต่ส่ายหน้ากับการกระทำของผม
“เป็นไง ฉันเท่ใช่ไหม”
“หลงตัวเอง”มินซอกเบ้ปากใส่ผมอย่างหมั่นเขี้ยว
แต่มินซอกจะรู้ไหมนะว่ายิ่งทำแบบนี้ปากเล็กนั่นยิ่งน่ากิน เฮ้อ อดใจไว้ก่อนลู่หาน อดใจไว้
“ขอโทษนะครับ ผมขอเบอร์ได้หรือเปล่า ไอดีไลน์ก็ได้”
ผู้ชายน่าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายมินซอกที่นั่งพักบนโต๊ะม้านั่งข้างแม่น้ำ
“ไม่ได้ครับ นี่แฟนผม”
แน่นอน คำพวกนั้นไม่ได้ออกจากปากผม
ไม่ได้ออกจากปากใครเลย มันเป็นแค่คำที่ผมอยากจะพูดออกไป แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะมันเสี่ยงเกินไปกับงานของผม
ผมได้แต่มองมินซอกยิ้มตอบอีกคน และพยายามบอกปฏิเสธด้วยตัวเอง
“ขอโทษนะ”ผมพูดขึ้นหลังจากผู้ชายคนนั้นแยกออกไป
“ขอโทษทำไม”มินซอกพูด
ตอนนี้ทั้งผมและมินซอกกำลังมองออกไปที่แม่น้ำนั่น
ทุกครั้งที่อยากจะคุยกันแบบเปิดใจ
ถ้าไม่หลับตาฟังกันก็จะมองไปที่จุดอื่นที่ไม่ใช่ตรงหน้าอีกคน
มันเป็นแบบนี้เสมอทุกครั้งที่เรามีอะไรอยากจะพูด
และการเป็นแบบนี้ไม่จำเป็นต้องมีการนัดแนะกัน
เหมือนเราจะเข้าใจกันเองโดยอัตโนมัติ
“ฉันน่าจะปกป้องนายได้”
“ฉันไม่ได้ลำบากอะไรหรอก
ปกติมันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว”
ผมแอบมองอีกคนที่นั่งเหม่อมองออกไป
สายตามินซอกดูเหนื่อยล้ามากจริงๆ การต้องหาเรื่องนู่นนี่มาปฏิเสธคนอื่นคงลำบากมากสำหรับคนที่จริงใจแบบมินซอก
คงเป็นเรื่องที่ลำบากใจมากเวลาที่ต้องหาทางบ่ายเบี่ยงคนอื่น ทั้งๆที่น่าจะตอบได้เต็มปากเต็มคำว่ามีแฟนแล้ว
แต่มินซอกก็ไม่เคยใช้เป็นข้ออ้าง
เพราะไม่อยากต้องโกหกเมื่อมีคนถามว่าแฟนมินซอกคือใคร
“มันคงจะดีถ้าฉันเป็นคนธรรมดา”
“มันเป็นความฝันของนาย ฉันเข้าใจ”
“เหนื่อยมากไหม”ผมยื่นมือออกไปจับไหล่คนข้างๆ
“บางครั้งก็เกือบแย่อยู่เหมือนกัน”มินซอกตอบอย่างจริงใจ
“งั้นก็พักเถอะ”ผมขยับเข้าไปใกล้แล้วจับให้อีกคนเอนมาพิงไหล่
พร้อมกับกระชับฮู้ดด้านหลังขึ้นมาบังใบหน้าตัวเองไว้ อย่างน้อยมันก็ทำให้มินซอกสบายใจขึ้น
ว่าผมจะไม่ตกเป็นข่าว
“แค่นายอยู่ข้างฉันตอนที่เหนื่อยมากๆก็ดีพอแล้ว”มินซอกพูดหลังจากซุกหน้าลงในอกของผม
“ฉันจะอยู่ข้างนายทุกครั้งที่นายต้องการ”
“สัญญาได้ไหม”มินซอกเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
มันใจหายอยู่เหมือนกันนะที่มินซอกที่เข้มแข็งและสดใส มีมุมอ่อนไหวขนาดนี้
ผมไม่รู้เลยว่าตอนที่ผมทิ้งให้มินซอกต้องอยู่คนเดียวมินซอกต้องลำบากมากแค่ไหน
แต่ต่อไปนี้ผมจะไม่ปล่อยให้มินซอกต้องรู้สึกแย่แบบนั้นแล้ว
อื้มมมม
เสียงครางเบาๆหลุดออกจากปากเล็กหลังจากผมประกบลงไปอย่างแผ่วเบาแต่เนิ่นนานจนอากาศจะหมด
“สัญญา”ผมพูดหลังจากถอนริมฝีปากออก
“แบบนี้ดีจัง”มินซอกหลับตาลงอีกครั้งเพื่อพักผ่อน
พี่ลู่นี่โรคจิตดีจัง
ใครอยากได้โมเมนต์คริสเลย์กับคู่อื่นๆ
ไรต์จะเอามาลงให้วันวาเลนไทน์น้า
ถือเป็นโบนัสเดย์...ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
#กลับมาหาเธอ
#ซอกเจ็บหาพี่มาโซล
BBBUTTER
ความคิดเห็น