คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER5
CHAPTER5
“ทำอะไรกันอยู่(?)”เสียงผู้มาเยือนดังขึ้นก่อนที่ริมฝีปากทั้งสองจะประกบกัน
“แกอีกแล้วหรอ”ลู่หานหันไปเล่นงานเลย์ที่พึ่งกลับมา
“ใช่
ฉันเอง”เลย์ยกยิ้มกวนก่อนจะยืนเข้าบ้านไป
“สักวันนึงถ้านายมีแฟนนะ
ฉันจะไปนอนแทรกกลางเลยคอยดู”ลู่หานตะโกนไล่ตามหลังอีกคนที่เดินดุ่มๆเข้าบ้านไป
“ฉันก็ไม่สนนายอยู่ดี”เลย์ตอบกลับทันควัน
“หมอนี่มันบ้าชัดๆ”ลู่หานหันไปบ่นกับมินซอก
“เมื่อไรนายจะเลิกทะเลาะกันเป็นเด็กๆสักที”มินซอกส่ายหัวเหนื่อยใจ
“ไปต่อในห้องกันไหม”ลู่หานวิ่งมากระซิบใกล้ๆ
“ไอ้กวางหื่น”
ในห้องนอนมินซอก
“ออกไปได้แล้ว
ฉันจะอาบน้ำ”
“ขอทำอย่างอื่นก่อนไม่ได้หรอ”
“เมื่อไรนายจะเลิกคิดเรื่องแบบนี้สักทีนะ”มินซอกทำน่าดุอีกคน
“นายก็ยอมให้ฉันมัดจำก่อนสิ”
“เลิกคิดแล้วออกไปซะ
ไม่งั้นฉันจะไม่ให้นายเข้ามาในห้องนี้อีก”
“ครับ”กวางเงิบบบ
แล้วถอดใจเดินออกไปเงียบๆ
Luhan talk…
“อ้าว เฮียทำไมหน้าหงอยงั้นอ่ะ”ชานยอลแหกปากทักตั้งแต่เห็นผมเดินเข้ามา
“มินซอกไม่รัก”ผมบ่นๆก่อนจะทิ้งตัวนอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่น
ปั่กกก
ไม่ทันได้หลับตาพัก ของแข็งบางอย่างก็ลอยมาเข้าหัวผมอย่างจัง
“มาช่วยกันทำงาน”ยังไม่ทันได้บ่น เลย์ก็ตัดบ่นพูดพร้อมกับโยนถุงลูกโป่งมาให้
“นายมันโรคจิตจริงๆ”
“ฉันก็ว่าจะไปตรวจอยู่นะ” ไม่พูดเปล่ามือชี้ที่สูบลูกโป่งที่ปาใส่หัวผมเมื่อกี้เป็นเชิงสั่งให้สูบลูกโป่ง
“กำลังจะจัดงานอะไรกันหรอ”
“เลี้ยงต้อนรับ”เลย์ตอบ
“ฉันหรอ(?)”ถึงจะกวนแต่ก็ใจดีนะเนี่ย
ไม่คิดเลยว่าเด็กๆในบ้านจะตั้งใจจัดงานให้ผม
“พี่ซูโฮจะย้ายเข้ามาในบ้านวันนี้ จำไม่ได้หรอ”
“เออว่ะ ลืมไปเลย”ตั้งแต่ใช้งานพี่แกวันนั้นก็ไม่ได้ติดต่ออีกเลย
“ถือเป็นการต้อนรับนายด้วยเลยละกันนะเซฮุนนา”
“อ่า ครับ”เซฮุนหันมาตอบก่อนจะรีบช่วยคนอื่นๆเตรียมของกันต่อ
“แล้วฉันล่ะ นี่ซุป’ตาร์เลยนะเว้ย”
“เป่าลูกโป่งต่อไปนะ ซุปตาร์ลู่”เลย์ปาถุงลูกโป่งมาให้อีกหลายถุง
“นายมันลำเอียง”
“อื้อ แน่นอน”เลย์ฉีกยิ้มก่อนจะหันไปทำนู่นนี่ต่อ
แล้วงานเลี้ยงก็จัดเสร็จเรียบร้อย ตัวหลักของงานนั่งฉีกยิ้มออร่าอยู่หัวโต๊ะ
พอใจกับการเตรียมงานต้อนรับที่อบอุ่นแบบนี้
“ยินดีต้อนรับบบบ”แบคฮยอนกับคยองซูเดินถือมงกุฏกระดาษมาสวมให้พี่ซูโฮและโอเซฮุนเด็กใหม่ที่พึ่งเข้ามาอยู่ไม่นาน
ส่วนผมนะเหรอนั่งฟังเสียงไอ้ชานมันพูดพร่ำนู่นนี่อยู่ไงล่ะ
มินซอกไม่ยอมให้ไปนั่งข้างๆเพราะอยากอยู่กับเพื่อนบ้าง
“หน้าเฮียโคตรป่วยอ่ะ”
“เรื่องของกูเหอะ”ผมพูดพร้อมกับปั่นมือหนาของมันที่วนวุ่นวายอยู่กับหน้าผม
“ให้พี่ซูโฮกับเซฮุนแนะนำตัวกันไหม ยังไม่รู้จักกันเลยนี่นา”มินซอกหันไปเสนอ
เหอะ ทีพูดกับคนอื่นนี่สดใสจังนะ กับฉันเป็นชาติกว่าจะพูดได้
“สวัสดีนะ ฉันชื่อซูโฮยินดีที่ได้รู้จัก”พี่ซูโฮยื่นมือออกไปจับทักทาย
“คะ ครับบบ ผมโอ เซฮุน”เด็กใหม่จับมือทักทายพร้อมกับยิ้มนิดๆ
ไม่รู้ว่าคนอื่นสังเกตไหม แต่รอยยิ้มกับสายตาของเซฮุนดูประหม่าไปเยอะมาก รักแรกพบงั้นเหรอ
น่าสนใจดีนี่
“ไง”ผมเดินเข้าไปทักเซฮุนที่นั่งเล่นมือถืออยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้าน
“ครับ(?)”
“ขอนั่งด้วยนะ”เซฮุนพยักหน้ารับ
“พี่ซูโฮน่ารักไหม”เปิดประเด็นเลยละกัน
“ว่าไงนะครับ(?)”คนถูกถามทำน่าเลิ่กลั่กที่อยู่ๆผมก็ถามอะไรแบบนี้
“ ....” ผมยิ้มตอบ แน่นอนว่าเซฮุนต้องได้ยินคำถามชัดอยู่แล้ว
“ก็ดีครับ พี่เขาน่ารักดี”เซฮุนตอบ
“จีบเลยไหม”
“บ้าหรอพี่ คือผม ผม.....”เซฮุนตอบติดๆขัดๆ
“แมนๆดิวะ”
“ผมไม่กล้าหรอกพี่ พี่เขาโตแล้ว คง....”
“ยังไม่มีแฟน แถมใจดีมากด้วย ฉันช่วยเอง”ผมยื่นข้อเสนอรัวๆจนอีกคนตั้งตัวรับไม่ทัน
สุดท้ายก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักตกลง
“ผมตกลง และก็พร้อมมาก ขอบคุณครับพี่”
“เออ ดี”
“ถ้าผมรุกหนักไม่ว่ากันใช่ไหม”
“ต้องงี้ดิว่ะ”ไฮไฟว์สองฝั่งยกชนกันอย่างพอใจ
“ผมขอไปช่วยพวกพี่เขาเก็บของก่อนนะครับ”
“เออไปเถอะ เรื่องพี่ซูโฮฉันจะบอกแผนการอีกที”
“พี่นี่มันจริงๆเลย”
“แต่นายก็ชอบใช่ไหมล่ะ ฉันรู้หรอกน่า หรือจะจัดการเลยดีไหม”
“ชู่ววว อย่าเสียงดังครับเดี๋ยวไก่ตื่น”เซฮุนฉีกยิ้มก่อนจะตรงเข้าไปช่วยคนอื่นๆเก็บของ
หมอนี่ร้ายไม่เบานะ มาคอยดูสิว่าพี่ใหญ่ของเราจะรับมือยังไง
แปะ
แก้วน้ำหวานถูกวางทาบแก้มของผม หลังจากง่วนกับการเก็บของอยู่
นึกว่าจะไม่สนใจกันซะแล้วนะมินซอก
“หยุดยิ้มแบบนั้นซะ”
“เลย์(?)”
“ใช่ นี่เลย์ จางอี้ชิงเอง”เลย์ยิ้ม เอียงคอนิดๆแล้วจิ้มเข้าหาตัวเอง
หมอนี่มันมีความกวนทุกรูปแบบจริงๆ
“มินซอกล่ะ”
“จริงใจดีมาก นี่ฉันอุส่าเอาน้ำมาให้นะ”
“เออ ขอบคุณครับ”ผมกล่าวขอบคุณ หลังจากเห็นมันทำน่าตาน้อยใจ
“อื้อ”แล้วหน้ามันก็กลับมาเปื้อนยิ้มอีกครั้ง เปลี่ยนสีหน้าไวจนน่ากลัว
“มินซอกเข้านอนแล้วหรอ”
“อือ ให้จงแดไปส่งในห้องแล้ว”
“ให้คนอื่นไปส่งมินซอกได้ไง นายไม่ห่วงเพื่อนบ้างรึไง”
“ไม่มีใครเขาคิดเรื่องแบบนั้นตลอดเวลาเหมือนนายหรอก”
“....” เออครับ ผมมันโรคจิต หื่นกาม
“ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ”
“แล้วนายไม่นอนหรอ”
“เดี๋ยวเก็บในครัวเสร็จ ก็จะนอนแล้วนายไปนอนก่อนเลย”
“งั้นแลกที่นอนกันคืนนึงนะ”ผมรีบวิ่งตรงเข้าห้องนอนมินซอกโดยไม่รอคำตอบ
จริงๆก็อยากจะอยู่ช่วยเลย์เก็บของให้เสร็จนะ แต่มินซอกสำคัญกว่า^^
กุกกัก กุกกัก
เสียงเก็บของในบ้านยังคงดังทำลายความเงียบต่อไป
เลย์ยังคงก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่ถุงดำขนาดใหญ่ ก่อนจะค่อยๆลากออกไปทิ้งขยะหน้าบ้าน
“เอ๋(?)”เสียงอุทานด้วยความสงสัยดังออกมาเงียบๆ
ร่างบางถอยกลับไปหลังประตูในบ้านอีกครั้ง
ตอนนี้ที่รั้วหน้าบ้านมีเงาดำเดินไปเดินมาอยู่
ใครกันนะ เอาไงดี? เอาไงดี?
เลย์คิดทบทวนกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจว่าจะเดินไปปลุกคนในบ้าน แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว
เงาดำนั่นปีนข้ามรั้วเข้ามา และกำลังมุ่งหน้ามาทางเขา
‘ตะโกนตอนนี้ไม่ได้
เผื่อมันมีอาวุธ’เลย์บอกตัวเอง
ก่อนมือบางจะเลื่อนไปหยิบไม้กวาดที่วางอยู่ใกล้ๆมากระชับแน่นในมือ
‘เข้ามาเลย
ฉันไม่กลัวนายหรอก’
3
2
1
นับถอยหลังให้จังหวะตัวเอง ให้พอดีกับเงาดำที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
พลั่ก พลั่กๆๆๆๆ
“โอ้ยยย”เสียงทุ้มส่งเสียงดังลั่น เลย์ยังคงกระหน่ำตีไม่สนใจอะไร
มือหนาที่พยายามป้องกันตัวเองคว้าไม้กวดได้ก่อนจะโยนทิ้งไป
“อ๊ะ”เลย์ร้องเสียงหลง เอาไงต่อดี วิ่งหนีดีกว่า
คิดได้แบบนั้นร่างบางก็หันขวับไปอีกทาง แต่ช้าไปซะแล้ว มือหนาคว้าเอวบางดึงเข้าหาตัวแน่นจนอีกคนขยับไม่ได้
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิโว้ยย”เลย์พยายามดิ้นต่อไป
“ถ้านายส่งเสียงอีกฉันจะจัดการนาย”เสียงทุ้มพูดเบาข้างหู
พร้อมกับลมหายใจเบาๆเป็นระยะ
“นายต้องการอะไร”เลย์หยุดโวยวายแล้วตัดสินใจพูดกับอีกคน
ถึงจะไม่ได้หันไปดูเขาก็พอเดาออกว่าอีกคนตัวใหญ่กว่าตัวเองแค่ไหน
เพราะตอนนี้หลังของเขาแนบชิดกลับแผ่นอกกว้าง ที่กล้ามเนื้อแน่นพอสมควร
ขืนสู้ต่อไปเขาอาจจะโดนฆ่าตายตรงนี้เลยก็ได้นะ
“นอน”
“นอน(?)”หมายถึงนอนกับเขาหรอ
ไม่นะ ฮือออ
“อือ นอน”
“ฝันไปเถอะ ต่อให้ตายฉันก็ไม่ยอมเด็ดขาด”ร่างบางสั่นระริกด้วยความกลัว
“นายกำลังคิดอะไร(?)”
“นี่ไง”จังหวะที่อีกคนกำลังสงสัยร่างบางออกแรงเต็มที่
เหยียบเท้าอีกคนก่อนจะผละตัวออกมา แต่กลับซุ่มซ่ามหงายหลังไม่เป็นท่า
“เหอะ อย่าบอกนะว่านายหมายถึงนอน”ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้อีกคนที่นั่งหน้าซีดอยู่
“อย่าเข้ามานะ”
“นายนี่มันโรคจิตจริงๆ”
“นายไม่มีสิทธิมาว่าฉันนะ แล้วก็ออกไปจากบ้านฉันด้วย”เลย์ทำเสียงเข้ม
นี่เขาเสียงดังแล้วนะคนในบ้านตายกันหมดแล้วรึไง
“ชักน่าสนใจแล้วสิ”ร่างสูงลงไปรวบตัวอีกคนไว้ในอ้อมกอดได้อย่างง่ายดาย
“ปล่อยฉัน”
“ปากสีแดงระเรื่ออวบอิ่ม แก้มใส ตาคม ลักยิ้มข้างแก้ม ....จาง อี้ชิง”ร่างสูงใช้มืออีกข้างที่ว่างลูบไล้ผิวหน้าร่างบางที่ตัวสั่นระริก
“นายรู้จักฉัน(?)”
เลย์เบิกตากว้างหมอนี่เป็นใครกันแน่
อ่าาา พี่ลู่หานทำไมสายหื่นแบบนี้ล่ะ(?)
เซฮุนก็ร้าย แล้วไอ้ร่างสูงนี่ใครกัน
มาติดตามด้วยกันนะ
ปล.หายไปนาน ลืมกันยัง ขอโทษนะ ไรต์ติดสอบ
ต่อไปนี้จะกลับมาลงเยอะๆน้าาา
#กลับมาหาเธอ
#ซอกเจ็บขาพี่มาโซล
BBBUTTER
ความคิดเห็น