คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER3
“ตอนนี้ขาดีขึ้นแล้ว อีก1อาทิตย์ก็เลิกใช้ไม้เท้าพยุงได้แล้วนะคะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“รถเข็นมาพอดี
เดินทางปลอดภัยนะคะ”พยาบาลแสนสวยคนเมื่อคืน
จัดแจงรถเข็นให้เข้าที่แล้วกวักมือเรียกบุรุษพยาบาลให้มาช่วยกันพยุงมินซอกขึ้นรถ
“ไม่ต้องครับ ผมทำเอง”ลู่หานเดินแทรกตัวเข้ามาดึงมินซอกออกจากบุรุษพยาบาล
“แต่นี่หน้าที่ผมนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ แฟนผม ผมดูแลได้^^” ลู่หานฉีกยิ้มกว้างให้
แค่ออกไปรับยาแปบเดียวพวกบุรุษพยาบาลพวกนี้ก็มายุ่งกับคนของเขาซะแล้ว
ถึงจะเป็นหน้าที่ก็เถอะ แต่มองมินซอกตาหวานเยิ้มขนาดนั้นเขาไม่ต่อยให้นี่ก็ดีมากแล้ว
“พวกคุณกลับไปพักก่อนก็ได้”พยาบาลฉันไปบอกบุรุษพยาบาล
“กลับได้เลยใช่ไหมครับ”ลู่หานถามเพราะเขาอยากกลับไปพักสักที
“ใช่ค่ะ
รับเตียงผู้ป่วยกลับไปนอนด้วยไหมค่ะ(?)”พยาบาลสวยแกล้งแซวร่างบางที่ไม่ว่าจะโดนเตือนกี่ครั้งก็กลับขึ้นไปนอนบนเตียงผู้ป่วยอยู่ดี
“ที่บ้านก็มีครับ ถนัดกว่า55”ร่างบางหัวเราะคิกคักกับพยาบาลสาวที่ชื่นชอบความน่ารักของคู่นี้
จนลืมคนป่วยที่นั่งยิ้มเขินอายอยู่บนรถเข็น
“กลับบ้านกัน
คิดถึงเตียง”ลู่หานก้มลงมาแซวมินซอก
ทั้งคู่กล่าวขอบคุณและลาพยาบาลสาวก่อนจะขึ้นรถกลับบ้านกัน
บนรถ
“ทำไมนายเงียบจัง
ปวดหัวหรอ”ลู่หานหันไปแตะหน้าผากวัดอุณหภูมิอีกคนว่ามีไข้หรือเปล่า
ถึงปกติแล้วมินซอกไม่ค่อยพูดแต่ก็ไม่เงียบขนาดนี้
“นายไปบอกคนอื่นว่าเราเป็นแฟนกันทำไม”
“นายไม่พอใจเหรอ”สายตาจริงจังจากอีกคนทำให้ร่างบางหัวใจหล่นวูบ
นี่มินซอกไม่ได้คิดแบบเดียวกับเขาแล้วเหรอ
“ฉันแค่ไม่อยากทำให้นายเดือดร้อน”มินซอกจ้องมองร่างบางตรงหน้า
ตอนนี้เขาไม่ใช่แค่ลู่เกอของมินซอกแล้ว เขาคือลู่หานศิลปินชื่อดังในจีน
ถึงตอนนี้จะอยู่ที่เกาหลีก็ใช่ว่าเขาจะไม่มีแฟนคลับที่นี่
ถ้าเกิดมีใครสักคนไม่พอใจขึ้นมา เขาคงแย่น่าดู
“เรื่องนั้นไม่ต้องกลัวหรอก
ไม่ต้องไปคิดถึงคนอื่น นายมีหน้าที่คิดถึงฉันคนเดียวพอเข้าใจไหม”
“มันจะไม่มีปัญหาอะไรจริงหรอ”
“จริงสิ นายไม่เชื่อฉันหรอ”
“ฉันเชื่อนาย”
“ดีมาก
แฟนฉันน่ารักจริงๆ”แก้มพองถูกนิ้วเรียวดึงโยกไปมา
“อะแฮ่มๆ เกรงใจฉันกันหน่อยไหมล่ะ
นี่ฉันพึ่งกลับมาถึงก็โทรตามให้มารับแล้วยังไม่คิดจะถามไถ่กันสักคำ
พวกนายนี่ใจร้ายชะมัด”คนตัวเล็กที่เบาะคนขับหันมาบ่นสองคนที่ตั้งแต่ขึ้นรถมาก็คุยกันไม่ได้สนใจเขาสักนิด
“พี่ตั้งใจขับรถไปเถอะ”ลู่หานตอบกลับทันควัน
“เออ ครับผมๆ”ซูโฮย่นจมูกน้อยใจ
แต่ก็ยังคงขับต่อไปวันนี้เป็นวันแรกในรอบหนึ่งปีที่เขาได้กลับมาเกาหลีหลังจากไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ประเทศจีน
บ้านพัก
ปัง ปัง ปัง
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ
พี่มินซอก”พลุกระดาษเล็กๆกระจายเต็มพื้นทันทีที่ประตูบ้านเปิด
เด็กๆในบ้านจัดงานต้อนรับเล็กๆสำหรับพี่ชายที่พึ่งหายป่วย ในห้องมีขนมวางเรียงบนโต๊ะ
ถัดไปเป็นกล่องของขวัญจำนวนมากพอควร
“ขอบคุณนะ
ของขวัญนั่นของฉันหมดเลยหรอ”มินซอกชี้นิ้วดีใจ
“อือ
ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”เลย์เดินมาพร้อมกล่องของขวัญในมือ
“ขอบคุณนะ
นายนี่น่ารักจริงๆ”มินซอกจิ้มๆแก้มเพื่อนรักของเขา
“ส่วนที่เหลือบนนั้นอ่ะ
พวกเพื่อนๆที่ซ้อมบอลด้วยกันฝากมาให้ จริงๆพวกนั้นก็อยากมาเยี่ยมนายนะแต่ฉันห้ามไว้
ให้มาตอนนี้เดี๋ยวหมามันกัด”
“นายนี่มัน...”
“น่ารักใช่ไหม
ฉันรู้แล้ว”เลย์ฉีกยิ้มกว้างที่จริงแล้วเขาก็ไม่ใช่พวกกวนๆแบบนี้หรอกแต่กับไอ้เพื่อนคนนี้ต้องเล่นให้เข็ด
ไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา หมั่นไส้
“อยากตายใช่ไหม...”
“ลู่เกอเอาของไปเก็บเถอะ”มินซอกรีบพูดตัดบทก่อนที่ทั้งสองคนจะทะเลาะกัน
“ก็ได้ แล้วห้องนายอยู่ไหน
ฉันอยากนอนพักจะตายแล้ว”เปลี่ยนโหมดไปอ้อนแฟนทันที
“นายนอนห้องเดียวกับชานยอลกับเซฮุน”เลย์พูดแทรก
“ฉันจะนอนห้องเดียวกับมินซอก”
“แต่ห้องมันเต็มแล้วนะ
นายนอนกับชานยอลดีแล้ว”มินซอกอธิบาย
“แต่ฉันเป็นแฟนนายนะ”ลู่หานงัดไม้เด็ดที่คิดว่ายังไงมินซอกก็ต้องใจอ่อนกับเขาบ้าง
“เป็นแฟนที่ดีต้องเชื่อฟังแฟนด้วยนะครับ”มินซอกตอกกลับจนอีกคนตั้งตัวไม่ติด
“ฉันโกรธนาย”ลู่หานเบะปากใส่แฟนก่อนจะเดินตรงไปหารุ่นน้องที่ยืนขำอยู่
“มึงหยุดขำแล้วช่วยกูยกเลยครับ”ลู่หานโยนข้าวของให้ชานยอลเดินนำไปที่ห้อง
ถึงจะอยากนอนห้องเดียวกับมินซอกแต่เขาก็ไม่อยากต่อปากต่อคำกันมากกว่านี้
เพราะมินซอกไม่ชอบอะไรที่ยุ่งยากหรือเยอะเกินไป
เขาเลยหลีกเลี่ยงที่จะเถียงกันดีกว่า อีกอย่างมินซอกเรียกเขาว่าแฟนอีกแล้ว
ครั้งนี้ไม่ได้อยู่กันแค่สองคนซะด้วย
แอดดดด
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น
เรียกร้องความสนใจของคนในบ้านที่กำลังตั้งใจดูหนังกันอยู่
คยองซูเป็นคนอาสาเดินไปเปิดให้ แล้วกลับมาพร้อมกับผู้มาเยือนที่หนุ่มหล่อ
ผิวขาวดูสุขภาพดีไหล่กว้างสง่าผ่าเผยกับรอยยิ้มสุภาพ
การมาของเขาทำให้คนในบ้านที่เคยรู้จักกันมาก่อนอึ้งมาก แต่ก็ไม่เท่ากับลู่หานที่ดูช็อคมากกว่าคนอื่นๆ
“นายมาทำอะไร”ทำพูดเย็นชาหลุดออกจากร่างบางทักทายแฟนเก่าของคนรักของเขา
ไม่ใช่แค่แฟนเก่าธรรมดาแต่เป็นรักแรกเลยด้วยซ้ำ หมอนี่ต้องการอะไรเขาไม่สนแต่เขาจะไม่ยอมให้เข้าใกล้คนของเขาเด็ดขาด
“มาเยี่ยมมินซอก”รอยยิ้มอ่อนโยนคลี่บางๆก่อนจะเดินเข้ามาหาคนป่วย
“ขอบใจ เยี่ยมเสร็จก็ไปได้แล้ว”มือบางดึงของในมืออีกคน
“นั่งก่อนสิจิน”
“มินซอกกก”คำเชื้อเชิญของมินซอกทำให้ลู่หานถึงกับปรี๊ดแตก
ทำไมต้องไปสนใจมันด้วย
“นายทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะ”
“งั้นฉันนั่งด้วย”ลู่หานทิ้งตัวนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับจินที่เอาแต่นั่งยิ้ม
มาทำให้คนเค้าทะเลาะกันยังมีหน้ามายิ้มอีก
“เป็นไงบ้าง”จินเริ่มเปิดการสนทนา
“ถ้าไม่รวมกับอาการเจ็บขาตอนนี้ก็สบายดี”มินซอกตอบกลับอย่างเป็นกันเอง
“ไม่เจอกันนาน
นายยังเหมือนเดิมเลยนะ”
“แต่นายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ
หล่อขึ้นเยอะเลย”รอยยิ้มสดใสกับคำพูดติดตลกของมินซอกทำให้จินดูผ่อนคลายลง
จากการมีคนคอยนั่งจ้องตลอดเวลา
“เยอะ”ลู่หานพยายามก่อกวนอยู่เงียบๆเพราะกลัวมินซอกจะดุอีก
“งั้นเหรอ
นายพูดแบบนี้ฉันก็เขินแย่”จินตอบกลับโดยไม่สนใจคนข้างๆ
“หลงตัวเอง”
“ลู่เกออออ”เสียงดุจากปากเล็กทำให้ลู่หานได้แต่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ต่อ
นี่ไม่ใช่ว่าเขากลัวแฟนนะ แค่ไม่อยากใช้กำลังกับคนที่รักเท่านั้นเอง
‘ฉันเคลียร์งานเรียบร้อยแล้วนะ
บอกกับนักข่าวว่านายกำลังอยู่ในช่วงพักฟื้นนิดหน่อย ปัญหาเรื่องแฟนคลับคงน้อยลง
เพราะคงไม่มีใครคิดว่าคนป่วยจะไปเดินทั่วเกาหลี’ข้อความจากคริสทำให้เขาคิดอะไรออก
‘เฮียจะมาหาผมไหม(?)’
‘ก็ว่าจะไปอยู่นะ
อยากไปเที่ยวเหมือนกันแต่อยากพักก่อน’
‘ไม่ต้องพักแล้วเฮีย มาด่วนเลยผมต้องการตัวช่วย’
‘เออครับ ใจร้อนจังนะ’
‘แล้วเจอกันเฮีย’
ปากบางยกยิ้มขึ้น
คราวนี้แหละมินซอกฉันจะเอาคืนนายให้สาสมเลย
กลับมาต่อให้แล้วน้าาา
ขอฝากด้วยนะคะ...ตอนนี้เนื้อเรื่องอาจจะยังไม่มีอะไรมาก
แต่จะพยายามทำให้ดีขึ้นนะ
เฮียคริสกำลังจะมาแล้ว เราเป็นชิปคู่คริสเลย์ด้วยแหละ(แอบสปอย)
ฝากด้วยนะคะ
#กลับมาหาเธอ
#ซอกเจ็บขาพี่มาโซล
BBBUTTER
ความคิดเห็น