คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Mine จุดเริ่มต้นของความรัก?
“เล่นแบบนี้กันเลยหรอ?
พวกเด็กแสบ”
จงอินยืนกอดอกมองกลุ่มเด็กม.ปลายที่รวมหัวกันหลอกให้เขาออกมา โดยเฉพาะไอ้ก้อนที่นั่งก้มหน้างุด
ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่าใครเป็นหัวโจกเรื่องนี้
ก่อนหน้านี้
“ฮึก ฮึกก พี่
พี่จงอินใช่ไหมครับ?”เสียงของจินยองที่ปลายสายทำหัวใจผมหล่นวูบ คยองซูถูกรถเฉี่ยว
ได้ยินแค่นั้นผมก็รีบออกจากร้านของซูโฮโดยไม่ได้บอกใครก่อน
ตลอดทั้งทางได้แต่สวดภาวนาให้อีกคนปลอดภัย
แย่กว่าการไม่รู้ว่าอาการของอีกคนเป็นยังไงบ้าง
เพราะจินยองเอาแต่ร้องไห้
ผมยังต้องมาหงุดหงิดกับการตามหาตามโรงพยาบาลใกล้ๆโรงเรียน ก็ไม่เจอ
ไม่มีวี่แววของคยองซูเลย ผมพยายามโทรกลับหาจินยองแต่ก็ติดต่อไม่ได้
สุดท้ายก็เลยโทรหาทั้งกลุ่ม ก็ติดต่อไม่ได้ทั้งกลุ่ม
มันจะบังเอิญไปแล้ว
ทุกคนโทรศัพท์แบตหมดพร้อมกันเลยหรอ?
ผมเชื่อว่าคนทุกคนมีเซ้นท์
และเซ้นท์ของผมก็พาผมมาอยู่ที่นี่ หน้าร้านไอติมใกล้โรงเรียน
ในร้านมีกลุ่มนักเรียนที่คุ้นหน้าคุ้นตากินไอติมกันอย่างมีความสุข
หัวโต๊ะเป็นร่างก้อนที่กินไม่หยุดปาก ใบหน้าน่ารักมีวิปครีมติดนิดๆ
ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงมองว่ามันน่ารักมาก
แต่ตอนนี้ไม่ใช่!!
มันก็แค่หมูเปื้อนวิปครีมเท่านั้นแหละ!!
“พึ่งรู้ว่าถูกรถเฉี่ยวต้องรักษาด้วยการกินไอติม”
“พะ..พี่จงอินน มาได้ไง ตกใจหมดเลย
แหะๆ”คยองซูรีบตอบรัวๆ ในขณะที่คนอื่นก้มหน้ารับผิดกันหมดแล้ว
“กินไอติมแล้วแผลจะได้หายเร็วๆไงฮะ
ไม่เคยได้ยินหรอ?”
ยังหน้าด้านแถต่ออีกนะ
“ตลกไหม?”
“ขอโทษครับ”
“เล่นแบบนี้กันเลยหรอ? พวกเด็กแสบ”
“ก็แค่ล้อเล่นเองน่า ตัวเองอย่าโกรธเลยนะ”ตัวก้อนที่ก้มหน้างุดจนแทบมุดดิน
เงยหน้าขึ้นมาส่งเสียงออดอ้อน
ผมมองดูความน่ารักของอีกคนที่นานๆทีจะแสดงออกมาให้เห็น
แต่ครั้งนี้ ยังไงก็ไม่รอดหรอก คยองซู!!
“ออกไปคุยกับพี่”
“ตัวเองก็เลิกโกรธก่อนจิ นะนะ”
“เดี๋ยวนี้”
พูดจบจงอินก็เดินหนีออกจากร้านไป
สุดท้ายคยองซูก็ได้แต่ลุกขึ้นแล้วเดินตามไปเงียบๆ
ก่อนปิดประตูร้านหันมาสบตากับเพื่อนในกลุ่มก่อนจะทิ้งคำลาสุดท้าย
‘กูตายแน่’
“พี่ซูโฮ ถึงแล้วพี่”
เซฮุนเอื้อมมือไปเขย่าแขนคนตัวเล็กที่ฟุบหลับไปสักพักหลังจากเกี่ยวก้อยสัญญากันก็ไม่พูดอะไรอีกจนหลับไป
หัวทุยถูกจับให้ซบไหล่กว้างด้วยมอเรียวข้างเดียว
เพราะอีกข้างยังคงเกี่ยวก้อยสัญญาไว้แบบนั้น
“อ้อ เผลอหลับจนได้
ขอบคุณนะ^^”ซูโฮตอบกลับแต่ยังคงงัวเงียอยู่
ขยับตัวจะลงจากรถแต่นิ้วก้อยยังคงเกี่ยวอยู่กับอีกคน
“ครับ?”เซฮุนแกล้งไม่เข้าใจกับการพยักเพยิดหน้าของอีกคนที่พยายามบอกให้เขามองนิ้ว
“นิ้วพี่อ่ะ
ปล่อยได้แล้ว”
“อ้อ”
“ขอบคุณอีกครั้งนะ
แล้วรู้จักบ้านพี่ได้ไง”
ซูโฮขอบคุณเซฮุนอีกครั้งหลังจากลงมาจากรถแล้ว
“ก็ถามคยองซูอ่ะพี่
ผมเป็นเพื่อนมันนี่”
“เออจริงด้วย งั้นก็กลับบ้านดีๆนะ
ขอบคุณที่มาส่ง พี่ไปนะ”โบกมือลาอีกคนพอเป็นพิธีก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าบ้าน
“กลับถึงบ้านแล้วไลน์บอกพี่ด้วยนะ”
“ฮะ??”
บทสนทนาที่ดูแปลกเพราะอยู่ๆเซฮุนกลับเป็นฝ่ายพูด
‘กลับถึงบ้านแล้วไลน์บอกพี่ด้วยนะ’
ซูโฮยืนงงสักพัก
จนเริ่มเข้าใจหลังจากเซฮุนหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาแล้วยื่นมาทางเขา ขอไลน์สินะ
“ไม่คิดจะพูดแบบนั้นจริงๆหรอพี่”
“พี่ไม่ทันคิด ขอโทษนะ”ซูโฮก้มน่าก้มตาจิ้มไอดีตัวเองให้
รู้สึกผิดจริงๆที่ต้องให้เด็กแบบเซฮุนมาส่งจนต้องกลับบ้านดึกแบบนี้
แถมเกือบชิ่งหนีแบบไม่สนใจใยดีกันอีก
“ถ้าผมไม่พูดก็คงไม่ให้สินะ ผมไปแล้วนะ
เข้าบ้านได้แล้วพี่อ่ะ”เซฮุนพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินกลับไปที่รถแท็กซี่ที่จอดรออยู่
“ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกพี่ด้วยนะ”
เสียงตะโกนตามหลังของอีกคนทำให้เซฮุนยกยิ้มพอใจแต่ไม่ได้หันกลับไป
ทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินอะไร
“อย่าลืมไลน์มานะ พี่จะรอ”
เพราะกลัวอีกคนจะเสียใจจริงๆและก็อดห่วงไม่ได้ซูโฮเลยพยายามตะโกนดังขึ้นเพราะคิดว่าอีกคนไม่ได้ยิน
“ไม่ต้องรอก็ได้พี่ เข้านอนเถอะ”
เก็บรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของตัวเอง
ก่อนจะหันไปตอบเสียงเรียบใส่คนตัวเล็กที่ดูรู้สึกผิดนิดๆ
“นอนไม่ได้หรอก เป็นห่วง”
พยายามให้ฟันกัดริมฝีปากตัวเองไม่ให้หลุดยิ้มออกไป
แต่ครั้งนี้ไม่ไหวจริงๆ ความจริงใจของอีกคนมันเล่นงานเซฮุนจนไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มไว้ได้
พอเห็นอีกคนยิ้มแล้วซูโฮเลยยิ้มบ้าง
เขาไม่ชอบเลยที่อีกคนพูดเสียงเรียบแล้วก็ขาดรอยยิ้มแบบเมื่อกี้
“ถ้างั้นก็รอตอบไลน์ผมด้วยนะ”
“จริงเหรอวะ?”
“มันจะแสบกันเกินไปแล้ว!”
“เราต้องเอาคืนบ้างแล้วล่ะ”
เสียงดังจอแจจากห้องนั่งเล่น ทั้งๆที่ตอนนี้น่าจะแยกย้ายไปเข้าห้องตัวเองหรือไม่ก็เล่นเกมส์
หรือเตรียมตัวเข้านอนกันแล้วนี่ ทำไมทุกคนยังรวมตัวกันอยู่ที่นี่นะ
แถมบทสนทนาดูดุเดือดน่าดู เห็นแบบนั้นแล้วซูโฮเลยเดินเข้าไปเงียบๆ
“ซูโฮ”
การประสานเสียงจากพี่ชายทุกคนมาพร้อมสายตาที่เหมือนอยากจะฉีกเนื้อเขาออกเป็นชิ้นๆ
“คุยอะไรกันเหรอ?”
“วันนี้ไอ้เซฮุนมาส่งใช่ไหม? รู้ไหมฉันหายไปไหน
โอ้ย พูดแล้วขึ้น”<<จงอิน
“??”
“คืองี้
ไอ้จงอินมันโดนแฟนกับไอ้ตี๋ที่มาจีบจุนหลอกไง รวมหัวกันเปิดทางให้มันมาจีบจุน
แต่ตรงนั้นมันไม่สำคัญหรอก มันสำคัญตรงที่ยอมกลับกับมันทำไมฮ๊า!!”<<จงแด
“น้องแค่มาส่งเฉยๆไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องคิดมากนะ”ซูโฮค่อยๆตอบก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่มินซอกที่วันนี้ดูใจเย็นที่สุด
“ถึงเวลาเราเอาคืนแล้ว”<<มินซอก
ใจเย็นกับผีสิ ที่แท้ก็นั่งคิดแผนนี่เอง
รังสีอำมหิตเริ่มแผ่ออกจากทั้งสามคน แล้วก็เริ่มวางแผนอะไรกันไม่รู้
ซูโฮที่กลายเป็นธาตุอากาศทำได้แค่ยิ้มๆก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
หลังจากที่พี่ชายทั้งสามอนุญาตแล้ว
ไลน์
นิ้วเรียวเลื่อนดูสติ้กเกอร์น่ารักที่ถูกส่งเข้ามา
Ooh Sehun’s SH
ไลน์เซฮุนสินะ
“กลับถึงบ้านแล้วหรอ ไวจัง??”
“พึ่งถึงหน้าร้านพี่เอง กลับมาเอารถครับ”
“มีรถแล้วทำไมไม่ใช้รถล่ะ?
ไม่งั้นป่านนี้คงถึงบ้านแล้ว?”
“ถ้าใช้รถผมก็ต้องเป็นคนขับ”
อ่านข้อความสุดท้ายแล้วก็ต้องนั่งงง
ใช้รถเซฮุน เซฮุนก็ต้องเป็นคนขับสิ พูดเพื่ออะไร หรือเซฮุนเมารถจนสติไปหมดแล้ว
“ถ้าผมเป็นคนขับ”
“แล้วพี่จะซบไหล่ใครล่ะ??”
มือเรียวชะงักการกดตอบข้อความอีกครั้ง
ไม่ใช่เพราะงงเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ครั้งนี้เข้าใจแล้วต่างหาก เข้าใจชัดเจนเลยล่ะ
เซฮุนไปหาคำพูดพวกนี้มาจากไหนนักหนานะ?
“พี่รู้เรื่องที่เราหลอกจงอินแล้วนะ
ใจร้ายจัง”
“ผมก็ร้ายแบบนี้แหละพี่ แต่ที่ทำแบบนี้ ก็เพราะรักนะ”
“ไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลย
พี่ไม่สนุกด้วยนะ”
“ขอโทษครับ”
แล้วบทสนทนาก็หยุดอยู่แค่นั้น
ซูโฮไม่ได้ตั้งใจจะดุอีกคนนะ แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่อยากให้ใครมาแกล้งพวกพี่ของเขาอยู่ดี
ไม่ผิดใช่ไหมที่เราอยากจะปกป้องคนที่ปกป้องเราบ้าง ถึงจะทำอะไรไม่ได้มากก็เถอะ
ขอโทษนะเซฮุนนา
โกรธพี่แล้วสินะ?? หลังจากรอข้อความอีกคนนานจนถอดใจปิดไฟแล้วเข้านอนไป
ทั้งๆที่ในใจยังเป็นห่วง เด็กนั่นจะกลับถึงบ้านรึยังนะ
“ผมถึงบ้านแล้วนะครับ”
“ฝันดีนะพี่”
“ฝันดี เซฮุน”
นั่งพิมพ์ข้อความในความมืดก่อนจะกดส่ง
ได้รู้แบบนี้จะได้นอนหลับสักที ‘ฝันดีนะ’
"ทางนี้ๆ ตัวเองเค้าอยู่ทางนี้"
คยองซูในชุดสีหวานแบบที่ผมชอบยืนฉีกยิ้มพร้อมกับโบกมือเรียกผมให้รีบเดินมาไวๆ แต่รีบแค่ไหนก็เหมือนไม่พอใจ คนตัวเล็กเลยเป็นฝ่ายวิ่งเข้ามาหาผมแทน วันนี้คยองซูขอโอกาสให้เลี้ยงไอติมผมกับซูโฮเป็นการขอโทษเรื่องวันนั้น
"คิดถึงจังครับ"คยองซูตรงเข้าโอบกอดซูโฮที่ยืนยิ้มไม่หุบ ซูโฮเอ็นดูคยองซูมาก หลายๆคนบอกว่าสองคนนี้ดูเหมือนพี่น้องกันมากกว่าผมกับซูโฮซะอีก
หลังจากพูดคุยกันพอสมควรแล้วร่างก้อนก็แทรกกลางระหว่างผมกับซูโฮ พร้อมกับควงแขนทั้งสองข้างอย่างออดอ้อน เราสามคนเดินตรงไปที่ร้านไอติมร้านโปรดของซูโฮ
ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี
จนกระทั่ง
"พี่จงอิน พี่ซูโฮสวัสดีครับ^^"เด็กกลุ่มนึงที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาดี ยืนยิ้มร่า ทักทายผมกับซูโฮ
"พวกผมก็อยากจะขอโทษพี่เหมือนกัน วันนี้จะดูแลพวกพี่อย่างดีทั้งวันเลยครับ"เป็นจินยองที่ออกมาพูดบอกเจตนาที่โผล่มากันทั้งกลุ่มแบบนี้ ทุกอย่างก็ควรจะดี ถ้าไม่ติดตรงที่มีไอ้ตี๋ โอ เซฮุน ยืนยิ้มร่าอยู่ในกลุ่มนั่นด้วย
เด็กแสบก็คือเด็กแสบ
วางแผนกันมาดีแล้วสินะ??
"งั้นก็ฝากตัวด้วยนะ"ซูโฮพูดติดตลกกับเด็กๆก่อนจะพากันเดินเข้าร้านไอติมไป เด็กๆยิ้มร่าพอใจที่ไม่โดนดุหรือว่าอะไร มีเซฮุน คยองซูกับไอ้หน้าหวานที่ลอบไฮไฟท์กัน คงพอใจกับแผนการตัวเองมากสินะ ผมมองดูสักพักก่อนจะเดินตามเข้าไป ด้วยสีหน้าที่ปกปิดรอยยิ้มที่เผยออกมาแค่ไม่กี่วินาทีเพื่อไม่ให้ใครเห็น
นักล่าที่ดีต้องเป็นเหยื่อที่ดีให้ได้ก่อน
"พี่ซูโฮนี่ใจดีจังเลยนะครับ"เทาพูดออดอ้อนหลังจากซูโฮยอมจ่ายเพิ่มให้เทาสั่งไอติมตามใจตัวเองได้
"ใช่ครับใจดีมากๆเลย"<<จินยอง ฉีกยิ้มจนเห็นตีนกาชัดเจน
"ใจดีจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นพี่น้องกับพี่จงอิน.."ลู่หานเงียบลงหลังจากถูกจินยองปิดปากไม่ให้พูดต่อ
"หมายความว่ายังไง?"
ผมเป็นฝ่ายพูดขึ้นบ้าง ปล่อยให้พูดเล่นกันหน่อยนี่จะลามปามเกินไปเเล้วนะ ถึงเขาจะคำหน้าดุก็ไม่ได้แปลว่าใจร้ายเปล่าวะ??
"อื้อ..มึงเอามือออกเลย คุยกันแมนๆเลยดิวะ"ลู่หานพูดก่อนจะหันมาจ้องหน้าผม
"พูดมาสิ"
"พี่ทำแบบนี้ไม่ถูกนะพี่ ให้โอกาสเพื่อนผมหน่อยดิ ความรักมันบังคับกันไม่ได้นะ คนเรารักกันจะห้ามได้ยังไง มันไม่แฟร์ว่ะพี่เอาจริงๆ"
คำพูดจริงจังของลู่หานทำให้ทั้งโต๊ะเงียบกริบ เซฮุนที่เอาแต่นั่งมองหน้าซูโฮทั้งแต่เข้ามาในร้านยังหันมามองและดูอึ้งๆไปกับพูดของเพื่อน
"อย่าว่าจงอินนะ"ซูโฮหันไปมองหน้าลู่หานอย่างไม่ชอบใจ ถึงใครจะว่ายังไง สำหรับซูโฮแล้วจงอินเป็นคนดี และทำทุกอย่างเพราะหวังดีกับซูโฮ รวมไปถึงพวกพี่อีก2คนด้วย
"แต่มันไม่แฟร์จริงๆนะพี่"
"ถึงยังไงก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าจงอินแบบนี้ ลู่หานนิสัยไม่ดี"ซูโฮยังคงตอบโต้กลับ น้ำเสียงที่ติดตำหนิอีกคนแต่สายตากลับอ่อนโยนจนลู่หานได้แต่ถอนหายใจ ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมตระกูลคิมถึงหวงซูโฮขนาดนี้
เพราะซูโฮคือความบริสุทธิ์ที่ไม่ทีตำหนิแม้แต่นิดเดียว
เป็นใครก็ต้องหวง ต้องห่วงเป็นธรรมดา
แต่ยังไงลู่หานก็จะช่วยเซฮุนอยู่ดี
"หรือพี่คิดว่ามันแฟร์ ความรักมันบังคับได้หรอ?"ลู่หานเปลี่ยนเป้าหมาย กลับไปคุยกับจงอินเหมือนเดิม
"ก็ไม่ได้ห้ามจีบนี่ มันอยู่ที่ความพยายามแล้วแหละ"
เสียงของบุคคลที่สามแทรกการสนทนาได้อย่างตรงจังหวะ มินซอกยืนแสยะยิ้มนิดๆให้เด็กปีนเกลียวที่กำลังจ้องหน้าน้องชายเขาอยู่
"ถ้าคิดว่ามีดีจริง ก็จีบให้ติดดิ"พูดจบก็เดินไปนั่งเบียดไอ้เด็กปีนเกลียว แล้วจ้องหน้าคนตรงข้ามให้ถนัดตา
"ยินดีที่ได้รู้จัก โอ เซฮุน"
"ครับ ยินดีครับ"เซฮุนตอบกลับ สายตา น้ำเสียงและรังสีอำมหิตของมินซอกเริ่มแผ่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด การมาครั้งนี้ต้องวางแผนกันมาก่อนแน่ๆ โดนเล่นเข้าเเล้วไง
"ขอยังไม่แนะนำตัวนะ รอแนะนำรอบเดียวละกัน"
ทุกคนบนโต๊ะงุนงงกับคำพูดของมินซอก มีคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจและพอใจกับการมาของพี่ชายตัวเอง
ความสงสัยเดิมอยู่ได้ไม่นาน เรื่องน่าสงสัยเรื่องใหญ่ก็เพิ่มมาอีก หลังจากชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง หน้าตาดี หุ่น รูปร่างดูดีจนหลายๆคนหันมองตามเมื่อทั้งคู่เดินผ่าน เข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วย
"เอาล่ะมารู้จักกันดีกว่า พี่ชื่อมินซอกนะ เป็นพี่ชายของซูโฮกับจงอิน แล้วก็มีจงแดอีกคนแต่วันนี้ไม่มา...."
"ส่วนคนนี้ชื่อคริส หรืออี้ฟาน อีกคนชื่อเจบี หรือแจบอม เลือกเรียกเอาตามถนัด ทั้งสองคนเป็นเพื่อนพี่เอง คงไท่เป็นไรใช่ไหมถ้าวันนี้ขอแจมด้วย"
"ไม่มีปัญหาครับ"จินยองตอบพร้อมกับยิ้มให้ เด็กๆโค้งทักทายตามมารยาท บรรยากาศบนโต๊ะไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไร มีแต่สายตาสองคู่ที่กำลังจ้องกันไม่วางตา คยองซูกำลังด่าจงอินผ่านสายตา เล่นแบบนี้เลยหรอ??
'พวกมึงทั้งหมดออกไปคุยกับกูข้างนอก'
เสียงแชทกลุ่มดัง ข้อความจากคยองซูทำให้หลายคนสงสัยแต่ก็ยอมทำตาม เด็กๆทยอยกันขอตัวออกมาข้างนอก
"มีปัญหาไรวะ?"
เซฮุนเป็นคนเปิดบทสนทนาอย่างร้อนใจ ถึงจะไม่รู้เรื่องอะไรมาก แต่การมาของมินซอกกับเพื่อน2คนนั่นไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ
"มึงเห็น2คนนั้นแล้วใช่ไหม? สองคนนั้นมีชื่อว่า 'เจ้าชายน้ำแข็ง' ของคณะบริหาร หล่อ ฉลาด อนาคตไกล"
"ของเค้าดีจริงว่ะ"<<ลู่หาน
"ชื่อว่าเจ้าชายก็เหมาะแล้วล่ะ"<<จินยอง
"หล่อมาก แต่เสียดายสู้กูไม่ได้"<<เทา
"พวกมึงดึงสติก่อนดิ"คยองซูเหลืออดกับเพื่อนของตัวเองที่เล่นกันได้ตลอดเวลา ไม่รู้ตัวกันใช่ไฟมว่าหายนะกำลังมาเยือน
"มึงเล่าเรื่องพี่เขาทำไม??"
"มึงถามได้ตรงประเด็นไอ้ฮุน..."
"ฟังนะ แค่ดูก็รู้แล้วใช่ไหมว่าพวกพี่เขามีดีจริง ใครๆก็ชอบ ใครๆก็ปลื้มทั้งรูปร่างหน้าตา ความฉลาด และการวางตัวที่น่าสนใจ โคตรดึงดูดหลายๆคน และหนึ่งในนั้นมี พี่ซูโฮ ด้วย"
"งั้นนี่ก็เป็นการเปิดศึกของตระกูลคิมดิวะ"<<เทา
"ใช่ แล้วมันก็ยากตรงที่พี่ซูโฮมีใจให้ฝ่ายนั้นมากกว่ามึงแน่ๆเซฮุน"
"แบบนี้จะสู้ยังไงล่ะ??"<<จินยอง
"กูว่าตาย แพ้ตั้งแต่เริ่ม โหดกันชิบ"<<ลู่หาน
"ตอนนี้กูแพ้ แต่ต่อไปก็ไม่แน่..."
"กูต้องชนะ กูไม่ยอมเสียพี่จุนของกูไปแน่"
ของเซฮุนเท่านั้น!!
Loading....
กำลังจะเริ่มแผนการของตระกูลคิมแล้ว เซฮุนจะรับมือไหวไหม พี่หมินไม่ได้มาเล่นๆนะบอกเลย มารอติดตามกันด้วยนะคะ
ขอโทษนะที่ต่อแค่นี้ ช่วงนี้ไม่ได้อยู่บ้านไม่มีคอมใช้เลย ไม่ค่อยสะดวกเท่าไรอัพผ่านมือถือ อาจจะพิมพ์ตกพิมพ์ผิดบ้าง ขออภัยนะคะ
แต่เราจะพยายามมาอัพตลอดๆนะ
ฝากตัวด้วยนะคะ^^
ความคิดเห็น