คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER2
“คุณคะ ห้ามญาตินอนบนเตียงผู้ป่วยนะคะ”
“ขอโทษครับ”ลู่หานลุกขึ้นมาเกาหัวแกรกๆแก้เขินพยาบาลที่มาเจอเขานอนกอดมินซอกกลมบนเตียงผู้ป่วย
“ค่ะ ขอแค่ทำตามคำแนะนำด้วยนะคะ”พยาบาลพูดเตือนย้ำๆเพราะนี่เป็นครั้งที่2แล้วที่เธอมาเจอลู่หานนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย
“ครับผม ขอโทษอีกครั้งนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ”พยาบาลแสนสวยฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับผายมือไปทางโซฟาเป็นการบอกให้อีกคนรู้ว่าควรนอนที่ไหน
“ฉันรู้ว่านายตื่นแล้ว”
“ - - “
“ยังหลับอยู่ใช่ไหม ได้เลย”ลู่หานเดินตรงเข้าไปใกล้หน้าอีกคนพร้อมกับโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ
ฟึบบบ ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาปิดหน้า
ก่อนที่คนตาโตจะเลื่อนลงให้เห็นตาใส
ใต้ผ้าห่มมีรอยยิ้มฉีกกว้างสะใจที่อีกคนโดนดุจนจ๋อยไปเลย
“สะใจมากใช่ไหม”
“ครับผม ขอโทษอีกครั้งนะครับ”มินซอกดัดเสียงพร้อมกับพูดล้อเลียนลู่หาน
“มินซอกกก”ลู่หานดุก่อนเดินไปนั่งที่โซฟาทำหน้ายับยู่รอให้อีกคนง้อ
“นายโกรธหรอ(?)”
“.....”
“โกรธหรอลู่เกอออ”
“....”ทำเป็นกระพริบตาคิดว่าจะใจอ่อนรึไง
แน่ะแก้มฟูขึ้นมาอีก ปากเล็กรวมยู่กันอยู่ข้างหน้า เหอะใครจะใจอ่อน ก็แค่น่ารักเอง
แค่น่ารักมากกก จะอดใจไม่ไหวแล้วนะ ไม่ได้ลู่หานต้องแกล้งซะให้เข็ด ลู่หานเม้มปากตัวเองแน่นไม่ให้เผลอยิ้มออกไป
“งั้นฉันนอน ฝันดี”
“เฮ้ยย”ลู่หานลุกขึ้นเดินตรงมาหาอีกคนที่ชิ่งหลับหนีไปซะแล้ว
เรียกเท่าไรก็ไม่ยอมลุกขึ้นมาคุยกันดีๆ “เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยนะมินซอก
ยอมให้ฉันหน่อยไม่ได้หรอ กับคนอื่นทำไมนายใจดีจัง”ลู่หานนั่งบ่นข้างๆคนป่วย
“ตั้งแต่กลับมานายยังไม่ได้ถามเลยนะว่าฉันเป็นไงบ้าง
อยู่ที่นั่นเหงารึเปล่า ทำงานหนักรึเปล่า นายไม่คิดถึงฉันบ้างเลยหรอ”
“ตัวฉันน่ะ คิดถึงนายทุกวันเลยนะ
เราไม่ได้บอกรักกันมานานแล้วนะ มันไม่มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นใช่ไหม”คนขี้น้อยใจยังคงบ่นต่อไป
จนไม่ได้สังเกตผ้าห่มที่ค่อยๆขยับเลื่อนลงเผยให้เห็นตากลมใสที่แดงกล่ำ
“นายรู้สึกแบบนี้มาตลอดเลยหรอ”
“มินซอกฉันขอโทษ”ลู่หานตกใจที่เห็นอีกคนยังไม่นอนและตอนนี้กำลังร้องไห้กับคำบ่นของเขา
“เลิกขอโทษฉันเถอะ ฉันผิดเองขอโทษ”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้นายรู้สึกแย่นะ
แค่อยากบ่นเฉยๆ”
“ฉันมันไม่เก่งเรื่องแสดงออก
ไม่กล้าพูดอะไรเพราะฉันพูดไม่เก่งนายก็รู้นี่”มินซอกนั่งปาดน้ำตา
เสียใจที่ตัวเองแย่ขนาดนี้
“หยุดร้องแล้วฟังนะ...อยู่กับฉันนายไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น
เป็นตัวของนายเองเถอะเพราะฉันชอบแบบนั้นแบบที่นายเป็นนาย ฉันจะไม่บ่นอีกแล้วสัญญา”
“นายอยากบ่นก็บ่นเถอะ
ฉันจะได้รู้ไงว่าฉันแย่แค่ไหน เป็นแฟนที่แย่แค่ไหน”
“นายบอกว่าเป็นแฟนหรอ
เป็นครั้งแรกเลยนะที่นายแทนตัวเองแบบนี้”ปากบางยกยิ้มพอใจกับสิ่งที่แฟนตัวเองพูด
“จริงด้วย ขนาดแค่พูดว่าเป็นแฟนนายฉันยังไม่พูดเลย
แย่ชะมัดเนอะ”
“ไม่หรอก ทุกอย่างที่นายทำให้ฉันฉันก็มีความสุขดีอยู่แล้ว
แค่บางครั้งก็อยากให้มันชัดเจนบ้าง”
จุ๊บบบ
ปากบางถูกประกบด้วยปากเล็กตรงหน้าก่อนจะผละออกแก้มสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อเหมือนทุกครั้ง
แต่ครั้งนี้มันต่างที่แก้มของลู่หานขึ้นสีชัดเจนมากกว่าเพราะเขินและไม่ชินกับการทำตัวน่ารักแบบนี้ของมินซอก
“หายโกรธไหม”
“ไม่”ตีสีหน้าเรียบอย่างไว มีโอกาสทั้งทีขอแบบคุ้มๆหน่อยละกัน
“อืม แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ”
“ไม่รู้สิ”
จุ๊บ จุ๊บ
แก้มสองฝั่งของร่างบางยุบลงตามแรงจูบของปากเล็กของอีกคน
“หายโกรธไหม”มินซอกยกยิ้มให้อย่างมั่นใจว่าลู่หานต้องเลิกงอนแน่นอน
“ไม่”ลู่หานแกล้งถลึงตาดุใส่
“เยอะเกินไปแล้วนะเกอออ”มินซอกใช้สองนิ้วทำท่าจิ้มเข้าไปในตาของอีกคนด้วยความหมั่นไส้
ดูก็รู้แล้วว่าลู่หานหายโกรธแล้ว ยังจะมาแกล้งเขาต่ออีก
“นายนี่ใจร้ายจริงๆ”ลู่หานดึงจมูกอีกคนไปมา
เพราะมินซอกเป็นแบบนี้ไงเขาถึงรัก
พยายามทำทุกอย่างให้คนอื่นสบายใจถึงนั่นจะไม่ใช่เรื่องที่ตัวเองชอบหรือถนัด
“เพราะฉันเท่ไง คนเท่มักใจร้าย”มินซอกพยักหน้าชื่นชมตัวเอง
“นายกล้าชมตัวเองตั้งแต่เมื่อไรกัน”
“ฉันไม่ได้พูดเองสักหน่อย
รุ่นน้องที่ม.ก็พูดกันทั้งนั้น ขนาดพยาบาลที่นี่ยังชมฉันเลยนะ”มินซอกยกยิ้มภูมิใจ
“พรุ่งนี้ย้ายโรงบาลกัน
ถ้าเป็นไปได้ก็ย้ายม.เลย”
“ฮะ”
“ไม่อยากให้ใครมายุ่ง หวงงง”
“นายมันเวอร์ได้ตลอดเลยนะ”มินซอกดึงจมูกอีกคนคืนบ้าง
“ไม่รู้เว้ย ไม่ชอบ”
“ไม่ชอบเหรอ”
“เออ ไม่ชอบ”ลู่หานพูดจริงจัง ตั้งแต่เขาไม่อยู่ด้วยไม่รู้ว่ามีคนมาขายขนมจีบกี่คนแล้ว
แถมอีกคนยิ่งชอบตามใจคนอื่นอีกถ้าวันนึงไปยอมคบกับคนอื่นง่ายๆเขาจะทำยังไง
“นายไม่ชอบฉันจริงๆหรอ”มินซอกให้นิ้วจิ้มหน้าตัวเอง
“นี่นายเล่นมุกหรอ”
“ใช่ พี่ซูโฮสอนมา”คำพูดของมินซอกทำให้ลู่หานหลุดขำออกมา
นี่มินซอกอยากเล่นมุกกับเขาบ้างจนต้องไปขอให้คนอื่นช่วยสอนเลยหรอ
น่ารักจริงๆนะนายเนี่ย แต่ดันไปขอคำปรึกษาผิดคนซะงั้น(?)
“ขอบคุณนะ”
“มันไม่เจ๋งใช่ไหม ฉันว่าแล้วไง”มินซอกพ่นลมหายใจยาว
อุส่าอยากพูดอะไรดีๆกับลู่หานบ้างกลับแปกซะงั้น
“ถ้าฉันขอร้องให้นายช่วยอะไรนายจะยอมช่วยไหม”
“ยอมสิ”มินซอกตอบจริงจัง
“ถ้ายอมงั้นนอนลง”
“นอนทำไม(?)”
“ก็นายยอมเป็นของฉันแล้วนี่”ลู่หานขยับเข้ามาใกล้ๆอีกคน
“นายคิดเป็นแต่เรื่องแบบนี้รึไง”
“ใช่ และฉันก็จริงจังด้วย”ลู่หานจุ๊บหน้าผากกว้างของอีกคนก่อนจะถอยออกมา
“วันนึงฉันต้องปล้ำนายแน่ๆ”ลู่หานดึงแก้มอีกฝ่ายให้หันไปมา
“งั้นต่อไปนี้ฉันก็จะระวังตัวให้ดีขึ้น”
“แต่เราเป็นแฟนกันนะ”ลู่หานกระพริบตาอ้อนบ้าง
“ฉันเจ็บขาอยู่นะไม่เห็นรึไง”มินซอกโวยวายกับความเอาแต่ใจของอีกคนที่มีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
นี่เขามีแฟนเป็นโรคจิตรึเปล่านะ
“หมายความว่าถ้าหายแล้ว ก็ได้ใช่ป่ะ”นั่นไงยังไม่หมดกับความพยายามเรื่องนี้
“ไปนอนกันเถอะฉันง่วงแล้ว”
“นายก็ร้ายใช่ย่อยนะเนี่ย ชวนฉันนอนด้วยเลยหรอ”
“กลับไปนอนตรงนู้นเลยค่ะ ตรงนี้ของผู้ป่วย”มินซอกไล่คนหื่นให้ไปไกลๆ
“ไม่เอาอ่า ขอนอนด้วยนะแค่นอนกอดก็พอ”
“ก็ได้”
“รักนายจัง ฝันดีนะเป่าจือ”ไฟในห้องถูกปิดลง ร่างบางนอนกอดตัวเล็กแน่นราวกลับกลัวว่าจะหนีไปไหน
“ขอบคุณที่กลับมานะลู่หาน ถึงฉันจะไม่ได้บอกนาย
แต่ตั้งแต่นายจากไปไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงนาย ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้นายกลับมาอยู่ด้วยกัน”
“กลับมาอยู่กับฉัน ตลอดไป”
เราเชื่อว่านี่เป้นความต้องการของหลายๆคน
กลับมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ มันยากมากในความเป็นจริง
แต่ก้ยังหวังอยู่นะ มาสู้ด้วยกัน ลู่หมินชิปเปอร์
ต้องขอโทษด้วยถ้ามันน่าเบื่อ เราจะพยายามให้มากขึ้นนะ^^
#กลับมาหาเธอ
#ซอกเจ็บขาพี่มาโซล
BBBUTTER
ความคิดเห็น