คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Mine จุดเริ่มต้นของสัญญา
“หยุด”
ผมชะงักเท้าอยู่กับที่เพราะจงอินที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารส่งเสียงห้ามไว้
ข้างๆมีจงแดที่ส่งสัญญาณมือเรียกผมให้ลงไปเร็วๆ
สองคนนี้ต้องกำลังเล่นอะไรแปลกๆกันอยู่แน่ๆ
ผมเดินลงบันไดไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจเสียงห้าม โวยวายของจงอินที่บอกให้ผมหยุดเดิน แล้วเดินลงไปนั่งสมทบที่โต๊ะอาหารด้วย
“โห่
ซูโฮเราบอกให้หยุดทำไมไม่หยุด”
“แล้วจะให้เราหยุดทำไมเหรอ?”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องจ่ายมาเลย”จงแดแบมือสักพัก
เงินจำนวนนึงจากจงอินก็ปาเข้าที่หน้าเต็มๆ
“ย่าห์
จงอิน....
ทีหลังปาให้แรงกว่านี้นะน้อง”จงแดว่าพลางตบหลังจงอิน ปั่กๆ
ก่อนจะเก็บเงินเข้ากระเป๋าพร้อมรอยยิ้มที่ฉีกกว้างจนจะถึงหูอยู่แล้ว
“เล่นอะไรกัน”
เสียงพี่มินซอกที่ลงมาทีหลังดังมาแต่ไกล
จนจงอินกับจงแดหงอลงไปนิดๆ และ
ไม่มีสัญญาณตอบรับ
“จะตอบดีๆไหม”
“แค่พนันกันนิดหน่อย
แหะๆ”จงอินตอบพลางเกาหัวแก้เก้อ
“พนันว่าอะไรเหรอ”
“ระหว่างซูโฮกับพี่มินซอกใครจะลงมาถึงโต๊ะก่อน”จงแดตอบ
ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเล่นจานอาหารที่ยังว่างอยู่
“เล่นการพนันกันไม่พอ
ยังเอาพี่กับน้องไปเกี่ยวอีก มันใช่เรื่องหรอ?”
ทั้งโต๊ะเงียบกริบเหมือนไม่มีใครอยู่
ผมไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของคนที่นั่งใกล้ๆ
พี่มินซอกจ้องหน้าจงอินกับจงแดสลับกันไปมา
“ใครชนะ”
“ผม/จงแด”เสียงตอบประสานเสียงของ2จง ดังแทบจะทันทีที่พี่มินซอกพูดจบ
“เอามาแบ่ง
แล้วจะไม่บอกแม่”
O_o << ผม/จงอิน/จงแด
“โหพี่
ผมกลัวแทบตาย”เป็นจงแดที่เลิกช็อคก่อนคนอื่น ปกติพี่มินซอกก็ไม่ได้โหดหรอกครับ
แต่ถ้าโหดเมื่อไรเมื่อนั้นคุณเตรียมตัวลาโลกได้เลย แต่วันนี้ดูจะเป็นวันโชคนี้ของ2คนนี้ที่พี่มินซอกแกอารมณ์ดี
“คุณหนูรับอาหารเช้ากันเลยไหมคะ?”
“ครับป้า
ยกเข้ามาเลยครับ”ผมหันไปตอบป้ากาฮี แม่นมของพวกเราทุกคน
ไม่ผิดหรอกฮะป้าคนเดียวเลี้ยงพวกเรามาทั้งหมด
พวกเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันทุกคนใช้นามสกุลคิม มีผมจุนมยอน จงแด
และจงอินอายุเท่ากัน แต่ทุกคนดูแลผมเหมือนน้องเล็กตามตรรกะอะไรก็ไม่รู้
เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ กับแม่บ้านสอง สามคน คนขับรถ1คน
ไม่มีคนสวนเพราะเราขับรถกันเองซะส่วนใหญ่ คนขับรถเลยกลายเป็นคนสวนไปด้วย
หลังจากกินอาหารเช้ากันเสร็จแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปเรียน
จงอินเรียนวิศวะ พี่มินซอกเรียนบริหาร ส่วนผมเรียนคหกรรมกับจงแด การเรียนทุกอย่างก็ปกติ
แต่เย็นนี้ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยน
MY
MINE
ป้ายไม้ขนาดกำลังดีถูกแกะสลักเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ
‘MY MINE’
ติดอยู่หน้าบ้านขนาดกำลังดี ที่ตอนนี้ถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นร้านสอนทำขนมขนาดเล็กของผม^^
“เตรียมของเสร็จแล้ว
จะกลับมารับนะ”จงอินบอกก่อนจะขับรถออกไปแล้ว ปล่อยให้ผมตื่นเต้นกับการจัดร้านคนเดียว
ตอนแรกก็สวนจงแดให้มาทำด้วยกัน แต่จงแดบ่นขี้เกียจเลยปล่อยให้ผมลุยเดี่ยว อ๊า
ตื่นเต้นจังเลย
“พี่จงอิน
ทางนี้ครับ”คนตัวเล็กโบกมือเรียกผม
คนตัวเล็กของผมนั่งยิ้มร่าอยู่กับเพื่อนกลุ่มหนึ่งที่ผมก็พอจะรู้จักทั้งวั้น
“สวัสดีครับ”เด็กๆเอ่ยทักก่อนจะก้มหน้าก้มตากินขนมกันต่อ
“ขับรถมาเหนื่อยไหมครับ
กินขนมไหมเดี๋ยวสั่งให้”
“ไม่เป็นไรครับ
คยองซู พี่ไม่อยากกินขนมฝีมือคนอื่น”ผมว่าพร้อมวางมือขยี้หัวทุย
ที่เอาแต่ยิ้มจนผมจะละลายไปกับปากรูปหัวใจของคนตรงหน้าแล้วเนี่ย
“ร้านพี่ซูโฮทำเสร็จรึยังครับ
วันหลังจะได้แวะไปฝากท้อง”
“พี่เค้าเปิดสอนทำขนมนะ
ไม่ได้ว่างทำขายเยอะหรอก”
“พี่ซูโฮคือใครหรอ?”จินยองหันมาถาม
“เป็นน้องพี่จงอินอ่ะ
แต่อายุเท่ากันนะ ยังไงดีล่ะ คือแบบ...ชั่งเหอะ แต่พี่ซูโฮอ่ะน่าตาน่ารักมาก
ผิวนี่ขาวใสวิ้ง ปากก็...”ผมยื่นมือไปปิดปากคยองซูที่จะเริ่มเล่าเรื่องซูโฮให้คนอื่นฟังถึงพอจะรู้จักเด็กกลุ่มนี้บ้างแต่ผมก็ไม่อยากให้ใครมารู้จักน้องผมมากอยู่ดี
หวงครับหวง น้องใครใครก็หวงถูกป่ะ??
“จินยองมันไม่จีบพี่ซูโฮหรอกน่า”คยองซูดึงมือผมออกแล้วถลึงตาโตๆนั่นใส่
“ก็พี่หวงนี่”
ผมว่าก่อนจะทำตาปริบๆ
แต่ยังไม่ทันที่ไอ้ก้อนตรงหน้าจะยอมอ่อนข้อให้ ผมก็ก่อเรื่องขึ้นอีกแล้ว
โอ้ว ใหญ่มาก
“นี่มึงกล้ามองผู้หญิงหรอ
ไอ้ดำ”สรรพนามเปลี่ยนไปจากพี่จงอินเป็นไอ้ดำ กรรมแล้วกรู
“แหะๆพี่ขอโทษ”
“เหอะ...
ลู่มึงสนใจไหมเดี๋ยวกูติดต่อให้”พูดจบไอ้ก้อนมันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายถึงซูโฮทันที
“เฮ้ย ไม่เล่นงี้ดิ
พี่หวงจริงๆนะเว้ย”
“หุบปาก”
จบกันชีวิตคิม
จงอินทำได้แค่มองตาปริบๆฟังเสียงวิดีโอคอลถึงน้องชายสุดที่รัก ฮือ
ถ้าพี่มินซอกหรือไอ้จงแดรู้ตายแน่ๆ จงอิน มึงตายแน่
“ฮัลโหล คยองซู”
“พี่ซูโฮสวัสดีครับ
นี่เพื่อนผม”คยองซูว่าพร้อมกับขยับโทรศัพท์ให้เพื่อนทุกคนได้คุยกับน้องชายของผม
“เตรียมของเสร็จแล้วใช่ไหม
เดี๋ยวไปรับ”ผมว่าพร้อมกับกดวางสายทันที พอแล้วหวงเว้ย “พี่กลับก่อนนะคยองซู”
“มึงสนไหมลู่
กูหมั่นไส้ไอ้ดำ ถึงเวลามันจะเสียของรักของหวงแล้ว”คยองซูหันไปถามลู่หานที่นั่งตาหวานเยิ้มอยู่
“ก็น่ารักดีนะ
แต่มึงจะไปแกล้งพี่เขาทำไม”
“กูหมั่นไส้
แต่พี่ซูโฮนิสัยดีจริงๆนะมึง ถ้าจะมีคนจีบแกสักคน
เป็นพวกมึงก็ก็จะสบายใจ”ถึงอยากจะแกล้งไอ้ดำ
แต่ก็อดห่วงพี่ซูโฮที่แสนจะใสซื่อไม่ได้
“กูจีบเอง”
“กูว่ากูโดนว่ะ”ไอ้ตี๋ตัวยาวที่นั่งริมสุดพูดก่อนจะส่งสายตาจริงจังที่สุดเท่าที่เคยเห็นจากมัน
“มึงเอาจริงใช่ไหม เซฮุน”
“เออ กูว่ากูชอบเขาว่ะ”
“สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อ ซูโฮนะครับ
ยินดีที่ได้รู้จักครับ”ผมยืนพูดอยู่หน้าห้องที่ตอนนี้มีนักเรียนของผมยืนประจำที่ของตัวเอง
หลังจากแนะนำตัวเสร็จก็เริ่มสอนทำคุกกี้นม หลายๆคนทำได้ดี
บรรยากาศสอนวันแรกของผมเป็นไปได้ด้วยดีเหมือนที่เคยหวังไว้ แต่ความสงบก็จบลง
“ขอโทษครับ”
“ครับ?”ผมเดินเข้าไปหาเด็กชายตัวสูงน่าตาก็น่ารัก
เพียงแต่ว่าสายตาที่มองผมมันแปลกๆ
“ผมชื่อเซฮุนนะครับ”
“อ่า ครับ”ผมยิ้มให้ ถึงจะงงๆก็เถอะ
อยู่ๆมาบอกชื่อผมทำไมนะ เหมือนจะสงสัยอะไรแต่ก็ไม่ถาม
ผมเลยต้องย้ายตัวเองไปยืนอยู่หน้าห้องเหมือนเดิม
“ขอโทษครับ”
“ครับ?”คุ้นไหมล่ะ? ประโยคเดิมๆกับจุดเดิมๆ
ผมเดินไปหาอีกคนที่โต๊ะหลายต่อหลายครั้ง แต่คำตอบที่ได้กลับมาส่วนมากไม่ได้เกี่ยวกับการทำขนมสักนิด
“ขอโทษครับ”
ประโยคยืม คนเดิม ยืนยิ้มเหมือนเดิม
“ครับ?”
“ผมจีบพี่อยู่ รู้ตัวรึยังครับ?”
“ขอโทษนะครับ ไม่คิดว่าไวไปหรอ
เราพึ่งเจอกันเองนะ แล้วก็เลิกเรียกได้แล้วนะครับ”ผมพูดจบแล้วก็รีบเดินออกมาเลย รู้สึกแย่มากๆกับสีหน้าของน้องที่ถอดสีลงอย่างเห็นได้ชัด
ขอโทษนะน้องแต่จงอินสั่งไว้ ให้ดุใส่คนที่มาจีบ
แล้วการสอนวันแรกก็จบลงด้วยดี
หลังจากนั้นผมก็กลับไปใช้ชีวิตตามปกติ การเรียนก็ปกติ
ทุกอย่างเป็นปกติแต่ผมกลับรู้สึกเบื่อ
สิ่งดังในหัวตอนนี้มีแต่ประโยคเดิมๆ
‘ขอโทษครับ’
ในที่สุดก็มาถึงวันสอนทำขนมวันที่2 วันนี้ผมมาตั้งแต่เช้าเพื่อมาเตรียมของไว้สอนตอนบ่าย
จงอินแบกของมาทิ้งไว้แล้วก็ชิ่งไปหาคยองซูแล้ว
ทำเป็นบอกว่าหวงเราก็คยองซูอ้อนนิดหน่อยก็ยอมไปซะแล้ว
“สวัสดีครับ”
“สวัสดี”ผมตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา อยากจะขอโทษที่พูดไม่ดีในวันนั้น
แต่จงอินบอกว่าห้ามคุยกับคนที่มาจีบ
เพราะฉะนั้นห้ามหันกลับไป....
“เอ่อ คือ... เรื่องวันนั้นพี่ขอโทษนะ”
พัง
ความพยายามทั้งหมด ขอโทษนะจงอิน
แต่เรารู้สึกไม่ดีจริงๆ
“ครับ?”
“ที่พี่พูดไม่ดีกับเราวันนั้นขอโทษนะ แต่อย่าพยายามเลยจีบอาทิตย์ละวันยังไงก็ไม่ติดหรอก”
“มันเกือบจะดีแล้วถ้าพี่ไม่พูดต่อ”
“ก็อยากบอกไว้ให้เรารู้ตัว”
“รู้ตัว แต่ไม่ถอนตัวหรอกนะพี่”
“....”
“ผมจะจีบพี่ต่อ มีอะไรให้ช่วยไหม?”
พูดจบเซฮุนก็เดินแทรกเข้าไปในร้าน
เดินจัดแจงของในร้านวุ่นวายไปหมด ผมทำได้แค่ยืนมองเซฮุนทำนู่นนี่
แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะติดลบไปหมด ชีวิตผมเริ่มวุ่นวายมากเกินไปแล้วนะ
วุ่นวายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยจริงๆ
หลังจากนั้นความวุ่นวายก็เกิดขึ้นกับผมทุกอาทิตย์
สัปดาห์ละครั้งที่ต้องมาวุ่นวายกับเด็กม.ปลายที่ชื่อว่าโอ เซฮุน
ถึงบางครั้งจะเหนื่อยมากๆกับความกวนประสาทของเด็กนี่
แต่มันก็ทำให้ชีวิตผมมีสีสันขึ้นมาเหมือนคนอื่นเขาบ้าง
“เมื่อไรจะเสร็จเนี่ย พี่อยากกลับบ้านแล้วนะ”
“ก็มันยากนี่ ตอนพี่ทำผมก็ตามไม่ทัน
ทำไวแล้วยังจะมาบ่นอีก”เซฮุนเบ้ปากใส่ก่อนจะก้มหน้าก้มตาแต่งหน้าเค้กต่อ
ใส่เรื่องที่มันจะมาโกรธผมหรอเนี่ย
“แล้วทำไมไม่ถาม”
“ก็พี่ไม่ให้ผมถามไม่ใช่หรอ เดี๋ยวก็มารำคาญผมอีก”มีบทประชดประชัน
“เลิกกวนไม่ได้เลยใช่ไหม?”
“กวนใจอ่ะหรอ แหนะ ชอบผมแล้วอะดิ”
“ประสาท รีบๆทำจะได้กลับบ้านสักที
จะแต่งอีกนานไหมหน้าเค้กเนี่ย คิดว่าเป็นศิลปินหรอ”เซฮุนเงยหน้าปากบางที่ขยับบ่นไม่หยุด
อย่างน้อยก็พูดมากขึ้นแล้วนะ ถึงจะเป็นการบ่นก็เถอะ
“มองอะไร”
“มองปาก”คำตอบกำกวมของอีกคน ทำให้ซูโฮเลิ่กลั่ก
ตากลมโตเสมองไปทางอื่น ท่าทางลนลานโง่ๆ แต่กลับดูน่ารักในสายตาของเซฮุน
“ทะลึ่ง”
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรพี่เลยนะ”
“หรือจะทำดี”เซฮุนขยับเข้าใกล้คนตัวเล็กที่ยังยืนตัวสั่น
ท่าทางเงอะงะไม่ได้เหมาะกับนักศึกษาปี2 เลยสักนิด
เหมือนเด็กน้อยที่กลัวกับทุกอย่างจนน่าแกล้ง
“ซูโฮกลับบ้าน”เสียงของบุคคลที่สามดังโวยวาย จนเซฮุนต้องรีบผละออกจากอีกคน
พอหันไปเห็นต้นเสียงคนตัวเล็กพอๆกับซูโฮเลยเข้ามา ทำหน้าขึงขังใส่จนเซฮุนต้องค่อยๆถอยหนี
น่าตาน่ารักแต่รังสีอำมหิตแผ่ออกมาทุกขุมขน
“พี่มินซอก”
พี่ซูโฮวิ่งไปเกาะแขนออดอ้อนคนตัวเล็กอีกคนที่ยื่นมือมาขยี้หัวเล็กๆนั่น
ผมก็อยากทำแบบนั้นบ้างจัง
“ยิ้มทำไม”เสียงแข็งกร้าวขัดกับน่าตาน่ารักทำให้เซฮุนสะดุ้ง
“ปะ..เปล่าครับ”
“ไอ้นี่ใช่ไหมพี่มาจีบจุน”
“จุน?” ใครวะ
“ชื่อพี่เองแหละ จุนมยอน คิม จุนมยอน”พี่ซูโฮรีบอธิบาย
ชื่อน่ารักดีจัง
“หยุดยิ้ม”
“คะ..ครับ”
หลังจากนั้นพี่มินซอกก็ยืนดูเซฮุนแต่งหน้าเค้ก
จริงๆแล้วมันน่าจะเรียกว่าการกดดันมากกว่า
พี่มินซอกยืนจ้องไม่วางตาจนเซฮุนรีบแต่งๆให้เสร็จแล้วรีบกลับบ้านไปเลย
เหลือแค่ผมที่โดนจับโยนขึ้นรถ ตลอดทั้งทางเงียบเป็นป่าช้า พี่มินซอกตั้งใจขับรถไม่คุยกับผมเลยสักคำ
ผมรู้สึกอึดอัดจนจะบ้าตายแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร
แต่บางทีผมควรจะพอใจกับความเงียบนั่น
มันดีกว่าตอนนี้เป็นไหนไหน
“บอกแล้วไงว่าอย่าไปยุ่ง”<<จงอิน
“เราจะไม่ปล่อยให้ซูโฮอยู่คนเดียวแล้ว”<<จงแด
“ถ้าทีหลังเห็นมันมาใกล้เราอีก
พี่จะจัดการทั้งคู่เลย”<<พี่มินซอก
“แต่เราไม่ผิดนะ น้องมันก็แค่จีบเล่นๆเฉยๆไม่มีอะไรหรอก”
“หุบปาก”จงอิน/จงแด/พี่มินซอก
“จัดการมันยังไงดี”<<พี่มินซอก
“ต้องจัดให้หนัก”<<จงแด
“ไอ้ก้อนกับไอ้ตี๋ มันต้องมีแผนอะไรอีกแน่
เราต้องเตรียมรับมือ”<<จงอิน
“เอางี้นะ..”
หลังจากนั้นผมก็กลายเป็นธาตุอากาศ
แผนการเตรียมรับมือเริ่มจริงจังและรุ่นแรงขึ้นเรื่อยๆ
เซฮุนมันแค่มาจีบนะ ไม่ได้มาทำสงครามสักหน่อย
พวกพี่น่ากลัวกันชะมัดเลย
หลังจากวันนั้นเซฮุนก็ไม่มีโอกาสได้คุยกับผมอีก
บางวันจงแดจะมานั่งเฝ้าในคลาส คุมเซฮุนคนเดียวเลย
ถ้าวันไหนจงแดไม่ว่างจงอินก็จะมานั่งรอ
ส่วนพี่มินซอกคอยสั่งการแล้วก็ฟังรายงานจากสองสหายนี่ จะจริงจังกันไปแล้วนะ
“ฮัลโหล พวกมึงอยู่กันครบไหม?”
“นี่ถึงขั้นโทรรวมสายงี้มีเรื่องไรวะ”<<เทา
“เรื่องเด็กมันไง สัส”<<ลู่หาน
“เด็กพ่อง เขาเป็นรุ่นพี่”<<คยองซู
“ครบๆมีไรพูดมา”<<จินยอง
“กูโดนรุมว่ะ ตระกูลคิมแมร่งโหดชิบ
กันพี่จุนออกจากกูเนี่ย กูไม่ได้คุยกับพี่เขาเลยนะเว้ย
แค่จะมองหน้ากูยังทำได้ยากเลย”เซฮุนพ่นคำบ่นใส่ปลายสายไม่ยั้ง
ก็มันหงุดหงิดมากจริงๆ อึดอัดมาก อยากคุยกับตัวเล็กมั่งอ่า คิดถึง คิดถึง เห็นหน้าก็คุยด้วยไม่ได้
“พี่จุน?/ใครวะ จุน?/นี่มึงจีบซ้อนหรอ?”
จินยอง/ลู่หาน/เทา
“ชื่อพี่ซูโฮนั่นแหละ จุนมยอน
กูเห็นพี่มินซอกเค้าเรียกน่ารักดี”
“แหวะ กูหมั่นไส้/กูจะอ้วก”<<ผองเพื่อน
ทำเป็นมาคลื่นไส้กัน กูตัวเล็กกูน่ารักอ่ะครับ
กูอยากเรียกน่ารักๆบ้าง
“มึงเลิกอ้วกกันแล้วมาช่วยกูคิดก่อนดิ กูจะบ้าตายแล้ว”
“กูก็พอรู้นะ ว่าบ้านหวงพี่ซูโฮ
แต่ถึงขนาดนี้เลยหรอวะ?”<<คยองซู
“เออดิ พวกมึงช่วยกูหน่อยดิ”
“เออ ว่ามา”
หลังจากนั้นก็เป็นการวางแผนการของผมและเพื่อน
ถึงเวลาโต้ตอบบ้างแล้ว เตรียมตัวรอกันได้เลยตระกูลคิม ถึงเวลาของผมบ้างแล้ว ผมขอพี่ซูโฮของผมคืนนะครับ^^
“จงอินรอตรงนี้แหละ เราไปสอนก่อนนะ”
“อื้อ ถ้าไอ้เด็กนั่นกวนมาตามเราเลยนะ”ผมพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องสอนไป
จงอินว่างมากจริงๆนะ
การสอนผ่านไปได้ด้วยดี
น่าแปลกที่วันนี้เซฮุนไม่กวนผมเลยตลอดทั้งคลาส เซฮุนก้มน่าก้มตาทำอย่างตั้งใจ
คงเลิกพยายามแล้วสินะ ขี้เกียจมาตามเราแล้วล่ะสิ มองดูหน้าคมตั้งใจทำขนมก็อดใจหายไม่ได้
ทั้งๆที่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว แต่มันเจ็บแปลกๆ
“ยังไม่กลับหรอครับ?”
“อื้อ จงอินหายไปไหนไม่รู้”ผมหันกลับไปตอบเซฮุนที่มายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“ลองโทรหาหรือยังครับ?”
“โทรไปแล้ว แต่ก็ไม่รับอ่ะ สงสัยธุระด่วนมั้ง”
“แบบนี้นี่เอง คุณจะยืนรออยู่ตรงนี้เหรอครับ?”
คุณ?
“ทำไมพูดจาทางการจัง”
ผมยืนมองอีกคนที่อยู่ๆก็สุภาพขึ้นมาจนผิดหูผิดตา
ทั้งการยืนที่รักษาระยะห่าง น้ำเสียง การมองตา
ไม่มีวี่แววของเด็กที่มาสร้างสีสันให้เขาอีกแล้ว
ตอนนี้เราคงกลายเป็นคนแปลกหน้ากันไปแล้วสินะ
“ก็ช่วงนี้ผมกับคุณไม่ค่อยได้คุยกันนี่ครับ เลยไม่รู้ต้องทำตัวยังไง”
“ไม่ต้องพูดเป็นทางการแบบนี้ก็ได้ พี่ไม่ชินนะ”
“งั้นนายมาเป็นแฟนเราป่ะ?”
นายมาเป็นแฟนเราป่ะ?
>////<
“มันตลกเหรอ! ฉันเป็นพี่นายนะ”
พอเปิดโอกาสให้ก็เกรียนใส่เลยนะ
จากที่สุภาพไอ้เด็กนี่ก็สลัดคราบจนเกือบจะจำความสุภาพเมื่อกี้ไม่ได้
“แล้วจะกลับบ้านยังไงอ่ะพี่?”
“ไม่รู้ดิ?”
“ให้แฟนมารับดิ ไม่มีแฟนหรอ”เซฮุนเริ่มปล่อยหมัดหนัก
อีกคนได้แต่เลิ่กลั่กไม่รู้ว่าต้องตอบยังไงดี? พวกพี่สั่งไว้ให้ตอบว่ามีแฟนแล้ว
แต่ซูโฮไม่อยากโกหกนะ
“ว่าไงพี่?”
อย่ามากดดันกันแบบนี้สิ ซูโฮไม่โอเคนะ
“ว่าไงครับ?”ช่องว่างเริ่มมีน้อยขึ้นเรื่อยๆเพราะเซฮุนขยับเข้ามาและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“มีแล้ว ใช่ มีแล้ว”
“มีแล้วก็โทรตามให้มารับดิ”
“พี่ไม่อยากรบกวนเขาหน่ะ”
มาถึงขนาดนี้แล้วก็ตามน้ำไปก่อนแล้วกัน
ขอโทษที่โกหกนะเซฮุน
“ไม่อยากรบกวนหรือไม่มี หืม”
นิ้วเรียวยื่นมาจับคางเล็กของอีกคนให้เงยหน้ามามองตากัน
เพื่อจับพิรุธคนขี้โกหก โกหกต่อยังไงก็ไม่เนียนหรอกพี่ซูโฮ
“จะทำอะไรอ่ะ ถ้าพี่ฟ้องแฟน เราอาจจะเจ็บตัวก็ได้นะ”
“ก็โทรตามตอนนี้เลยดิ ถ้าช้ากว่านี้ ผม...”
“ผมอะไร?”
“ผมจูบนะ”
ใบหน้าคมขยับมาใกล้ หน้าหวานขึ้นเรื่อยๆ
จังหวะการเต้นของหัวใจเริ่มถี่จนกลัวว่าจะหลุดออกมา
“เออ ไม่มี ไม่มีหรอก”ซูโฮให้มือดันหน้าอีกคนก่อนจะถอยหลบออกมา
เกือบตายแล้วไหมล่ะ
“เออ เซฮุนเรียนม.6แล้วนี่ อยากเรียนต่ออะไรหรอ?”
เปลี่ยนเรื่องดีกว่าเนาะ ก่อนที่จะหัวใจวายตาย
“ไม่รู้ดิพี่ ถ่ายภาพมั้ง”เซฮุนตอบแต่สายตายังคงมองคนตัวเล็กที่ขยับดุกดิกไปมา
“อ้าว แล้วมาเรียนทำขนมทำไมอ่ะ?
เราต้องเลือกเรียนที่เราชอบได้แล้วดิ อนาคตเราเลยนะเว้ย ต้องจริงจังเข้าใจไหม”
“อนาคตหรอ?”
“อือ ใช่”
“งั้นผมก็เลือกเรียนที่เดียวกับพี่แล้วกัน”
“หือ ทำไมอ่ะ?”
“ก็อนาคตของผม คือ เป็นแฟนพี่ไง”
เซฮุนฉีกยิ้มกว้างก่อนจะยืนหนีออกไป
ปล่อยให้อีกคนยืนหน้าร้อนผ่าว ขึ้นสีระเรื่อ ทั้งๆที่รู้ตัวอยู่แล้วว่าเซฮุนจีบ
แต่ทุกครั้งที่เซฮุนลุกหนักหัวใจมันก็ไม่ชินสักที
“ไปพี่กลับบ้านกัน”
ไม่รู้ว่ายืนอยู่แบบนั้นนานแค่ไหน
แต่รู้ตัวอีกเซฮุนก็เดินกลับมาแล้วลากผมให้เดินออกไปที่ถนน ที่แท้ก็เดินไปเรียกรถแท็กซี่นี่เอง
แล้วผมก็ขึ้นรถแท็กซี่ตามปกติ แต่มันไม่ปกติตรงที่เซฮุนขึ้นมาด้วยนี่แหละ
“ไปเลยครับลุง”
“ขึ้นมาทำไมเนี่ย บ้านอยู่ทางเดียวกับพี่หรอ?”
“เปล่าครับ แค่อยากไปส่ง”
ไม่รู้ว่าสายตาหรือน้ำเสียงของเซฮุนจริงจังกว่ากัน
จริงจังจนผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อสุดท้ายก็ทำได้แค่นั่งเงียบๆ
“เรื่องการเรียนเราอ่ะพี่จริงจังนะ”
ผมตัดสินใจพูดระงับความเงียบที่อึดอัดจนเกินไป
เซฮุนไม่พูดกวนผมตลอดทั้งทางก็จริงแต่ก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าจนผมอึดอัด
“เรื่องอนาคตผมอ่ะหรอ?”
“อือ ใช่ เราต้องจริงจังนะ”
“ผมก็จริงจังนะ ผมอยากเป็นแฟนกับพี่จริงๆ”
เอาอีกแล้ว หัวใจเต้นแรงบ่อยจนเหนื่อยแล้วนะ
เด็กนี่มันพร้อมจะฆ่าเขาทุกเมื่อเลยใช่ไหม
“เซฮุน พี่จริงจัง”
“โอเคครับๆ ผมจะจริงจัง สัญญา”
พูดจบแล้วก็ชูนิ้วก้อยขึ้นมา
ทำตัวแบบนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะ
“ก็ดี”
“สัญญา...”
“ก็รู้แล้วว่าสัญญา ก็ดีแล้วไง”
“สัญญาต้องเกี่ยวก้อยดิ”ไม่พูดเปล่านิ้วเรียว
สะกิดมือผมไม่ยอมหยุด
“อือ สัญญา ต้องทำให้ได้ด้วยนะ”พอเห็นอีกคนลดสีหน้าลงเรื่อยๆ
ผมเลยยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยด้วย แค่นั้นเซฮุนก็ยิ้มร่าขึ้นมา
“ผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวัง ผมสัญญา”
Loading...
ตอนแรกว่าจะจบในตอนเดียว แต่เรื่องยังไม่ถึงไหนเลย เดี๋ยวต่อกันอีกตอนละกันน้า
ความคิดเห็น