บันทึกการเอาชีวิตรอดของไอเดน#ผมเป็นแมวครับ

​​คำเตือนก่อนอ่าน

มีการพยายามฆ่าและการฆ่าตัวตาย/ มีการใช้ความรุนแรงทั้งทางร่างกายและจิตใจ / มีสัตว์ตาย/ มีการเหยียด ล้อเลียน ทำให้อับอายเพราะรูปร่างหน้าตา/ มีการทารุณกรรมเด็ก โดยการทำร้าย ทอดทิ้ง / การใช้ความรุนแรงในครอบครัว/ มีอาการป่วยทางจิต/ การค้ามนุษย์

...................................................................

วันที่ x เดือน x ปี 2030

เกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหวอย่างรุนแรงขึ้นทั่วมุมโลกเป็นเวลาสองวันเต็ม ไม่มีที่ไหนที่ปลอดภัย และไม่มีใครเคยพบเจอกับภัยธรรมชาติที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อน

จากเหตุการณ์นั้น มีผู้เสียชีวิตทั่วโลกเกินกว่าหนึ่งแสนคน  และผู้สูญหายอีกนับไม่ถ้วน พวกเขาคิดว่ามันคงจบแล้ว แต่ความจริงทุกอย่างเพิ่มจะเริ่มต้น

3 วันต่อจากนั้น ซากศพจำนวนมากกลับมามีชีวิตอีกครั้ง และไล่กัดกินทุกอย่างที่เคลื่อนไหว ใครก็ตามที่ถูกกัดจะต้องกลายเป็นพวกมัน ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์สัตว์หรือมนุษย์ธรรมดาก็ตาม 

ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดจากอะไร หรือใครเป็นผู้เริ่มต้น สิ่งเดียวที่พวกเขารู้ก็คือ โลกกำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล 

วันที่ x เดือน x ปี 2035

5 ปีนับจากวันที่ทุกอย่างล่มสลาย บัดนี้ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง แอเรียทั้ง 4 ทั่วโลกถูกจัดตั้งขึ้นด้วยฝีมือของผู้รอดชีวิต พลังพิเศษที่ถูกปลุกขึ้นมากลายเป็นเครื่องวัดฐานะ เงินทองเป็นเพียงสิ่งไร้ค่าที่มีประโยชน์น้อยกว่ากระดาษชำระ 

ซอมบี้ไม่ใช่สิ่งเดียวที่น่ากลัวสำหรับผู้รอดชีวิตที่เหลืออีกแล้ว แต่เป็นธรรมชาติอันโหดร้าย สภาพอากาศที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ รวมไปถึงเหล่าสัตว์กลายพันธุ์ที่อันตรายยิ่งว่าภัยธรรมชาติ 

....................................................................

"คุณจะบอกว่าเด็กคนนี้สามารถอยู่รอดได้ในพื้นที่ตกการสำรวจเป็นเวลา 5 ปีเต็ม โดนไร้ซึ่งพลังพิเศษงั้นเหรอครับ"เจ้าหน้าที่หนุ่ม มองมนุษย์สัตว์สายพันธุ์แมวชั้นสูงที่หาได้ยากในยุคปัจจุบันด้วยสายตาไม่เชื่อถือ ยิ่งเห็นว่าเขาสามารถกอดหางของคนอันตรายอย่างคุณคริสได้ เขาก็ไม่อยากเชื่อว่าเด็กคนนี้จะไม่มีพลังจริงๆ 

หางของมนุษย์สัตว์เป็นจุดรวมเส้นประสาทที่มากพอๆ กับใบหู หรือก็คือมันไวต่อการสัมผัสมาก มนุษย์สัตว์ส่วนใหญ่ก็เลยไม่ค่อยอนุญาตให้ใครแตะต้องหางของตัวเอง การที่คุณคริสยอมเด็กคนนี้ทั้งกัด ทั้งกอด แถมยังเลียขนให้อีก แปลว่าเด็กนี่ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ 

"ฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน..." ดวงตาคมตวัดมองแมวน้อยที่ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากหางของเขานิ่งๆ ถึงจะไม่ค่อยชอบใจ แต่เขาก็ไม่ได้สะบัดหางออก กลัวว่าเจ้าเหมียวแถวนี้จะงอแงไม่ยอมตามมาอีก

"คริส..." ดวงตากลมโตสีอำพันซ้อนมองคนที่ตัวสูงกว่า 

"หือ?" 

"ผมหิวแล้ว.." พูดจบก็อ้าปากงับหางเขาทันที 

...........................................................................................

"ไอ...ไม่เอาสิ ไม่ดื้อนะ" เจ้าของดวงตาสีเทามองแมวน้อยที่กำลังนั่งหันหลังให้เขาด้วยสายตานิ่งๆ แต่หางขนาดใหญ่ที่ส่ายไปมาอย่างกระวนกระวายนั้น ก็ทำให้ลูกทีมที่มองอยู่ห่างๆ อดไม่ได้ที่จะกลั้นขำ 

หัวหน้ากลายเป็นทาสแมวโดยสมบูรณ์จริงๆ 

"......" ไอเดนยังคงไม่ยอมหันหน้ามามองอีกคน แต่ใบหูทรงสามเหลี่ยมสีขาวบนหัวที่ขยับไปมาๆ ก็เป็นตัวบอกได้อย่างดีว่าเขากำลังฟังอยู่

แต่ที่ไม่ยอมหันมาก็เพราะคำพูดที่ต้องการได้ยินยังไม่ออกมาจากปากคริส

"โอเค...ฉันจะพาเธอไปดูตลาดผลึกและสินค้าอื่นก็ได้" สุดท้ายคริสก็ต้องทำยอมตามใจแมวน้อยเหมือนเดิม 

"ขอบคุณครับ.." ไอเดนยิ้มหวานพร้อมกับกระโดดเข้าไปกอดอีกคนแน่น ใบหูขนาดใหญ่บนหัวกระดิกไปมาอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับพวงหางยาวสีขาวด้านหลังก็อ้อมมาพันเข้ากับขาของครีสและถูไถไปมาไม่หยุด

อารมณ์ดีเร็วผิดกับท่าทางเมื่อกี้จริงๆ 

"แต่ไอต้องสัญญาณมาก่อนว่าจะไม่ปล่อยมือจากฉัน เข้าใจไหม" หางขนาดใหญ่สีเทาและเต็มไปด้วยลวดลายสีดำของคริสพันเข้าที่เอวเล็กๆ ของแมวน้อยไว้หลวมๆ

ท่าทางสนิทชิดเชื่อนั้นทำให้ลูกทีมที่มองดูอดไม่ได้ที่จะส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความหมายให้กันและกัน

ในที่สุดหัวหน้าของพวกเขาก็จะขายออกแล้ว!

"ได้ครับ ไอจะไม่ปล่อยมือเลย" ไอเดนคว้ามือใหญ่ๆ ของคริสมากุมไว้แน่น

เข้าใจดีว่าอีกคนเป็นห่วงเขาขนาดไหน แถมครั้งก่อนที่ไปเขาก็หลงกับคริสจริงๆ