สายเลือดแวมไพร์ของตระกูลอมาตยกุล

สายเลือดแวมไพร์

ไงทุกคน ทุกคนเคยได้ยินเรื่องแวมไพร์กันบ้างแล้วใช่ไหมหละ

แล้วทุกคนรู้ไหมว่าบ้างทีแวมไพร์อาจจะยังคงแอบแฝงอยู่ในกลุ่มมนุษย์ด้วยกันก็ได้

"สวัสดีดีข้าชื่อเอิร์ธมีพี่อีกสองคนชื่ออราม์,เอิร์นพวกเรามาจากตระกูลอมาตยกุลเป็นตระกูลแวมไพร์ที่มีความโหดพอตัวและสามารถอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้ หลังจากนี้ทุกคนสารมารถรับฟังเรื่องราวของข้าได้เลย"

นะปราสาทแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในป่า

 // ภายใน//

"ท่านพ่อ"

"ข้าขอออกไปใช้ชีวิตข้างนอกได้หรือไม่" พี่ชายคนโตของข้าเอ่ยออกมา

"เจ้าอยากออกไปใช้ชีวิตข้างนอกรึ"

"ครับท่านพ่อ"

"งั้นพ่อให้เจ้าไปเพราะข้าเห็นว่าเจ้าสามารถเอาตัวรอดได้"

"จริงหรือท่านพ่อ"

"แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าก่อนว่าจะไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์อีก"

"เรื่องนั้นข้าไม่ทำหรอก"

"ขอบคุณท่านมากนะท่านพ่อ"

"เจ้ารีบขึ้นไปเก็บข้าวของเจ้าเถอะ"

"ครับท่านพ่อ"

นี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ลง หลังท่านพี่ต้องออกไปใช้ชีวิตกับมนุษย์ภายในปราสาทก็เหลือเพียงแค่พี่กลางน้องเล็กและท่านพ่อ เวลาผ่านไปประมาณ 2 อาทิตย์ปราสาทของพวกเราก็โดนบุกรุกโดยนักล่าแวมไพร์พวกมันบุกเข้ามาในปราสาท พวกมันตรงไปยังโลงของท่านพ่อ

"ข้าตามหาเจ้ามานานเหลือเกิน"

"วันนี้แหละที่ข้าจะได้ฆ่าเจ้า!"

"หยุดนะอย่าทำอะไรท่านพ่อ!!!"

ชายผู้นั้นไม่ฟังคำข้า ทำการนำมีดเงินออกมาและได้แทงลงไปในหัวใจของท่านพ่อ

"ฮ่าๆๆ"

"ตอนนี้ข้าทำสำเร็จแล้ว"

"ไปพวกเรากลับ"

"ครับ!"

พวกนั้นทิ้งข้ากับท่านพี่ลงตรงพื้นและเดินออกไปพวกเรารีบ

เข้าไปดูท่านพ่อ

"ท..ท่านพ่อ"

"ท่านเป็นอย่างไงบ้าง"

"ข้าไม่เป็นไร"

"แต่ก่อนที่ข้าจะจากพวกเจ้าสามคนไป"

"ข้าขอให้พวกเจ้าดูแลกันดีจงเป็นแวมไพร์ที่..อึก.."

"ท่านพ่อ"

"จงเป็นแวมไพร์ที่เก่งและไม่ทำร้ายคนบริสุทธิ์"

"ค่ะ"

"ค่ะ ท่านพ่อ"

หลังสิ้นเสียงของท่านพ่อร่างกายของท่านก็สลายไป พวกเราไม่สามารถบอกท่านพี่ได้เนื่องจากไม่รู้ว่าท่านพี่อยู่ที่ใดในฝั่งของมนุษย์

"ท่านพี่"

"ฮึก..ท..ท่านพ่อไปแล้ว..ฮึก"

"ไม่ต้องร้องนะ"

"ฮึก.."

"เจ้าอย่าลืมคำพูดของท่านพ่อสิ"

"ฮึก..อึก!"

"แล้วเราจะบอกท่านพี่ยังไงดีอ่ะ"

"พวกเราไม่รู้ด้วยว่าท่านพี่อยู่ที่ใด"

"เดี๋ยวข้าให้คนไปสืบให้เราจะได้ไปถูก"

"งั้นข้าขอเข้าห้องก่อนนะ"

"อือ"

หลังจากที่คุยกับท่านพี่เสร็จข้าก็ได้เดินเข้าห้องและลงไปนอนในโลงของตัวเอง

(ทำไมท่านพ่อต้องมาเจอคนแบบนี้)

(ข้าจะตามล่าและฆ่าคนที่มาฆ่าท่านพ่อ)

(จะไม่ให้เหลือสักตัวเดียว)

เช้าวันถัดมา

 //ห้องนอน...//

   ก๊อกๆ

"ท่านเอิร์ธครับ"

"มีอะไร"

"คุณเอิร์นให้มาเรียกไปด้านล่างครับ"

"เดี๋ยวฉันตามไป"

"ครับ"

ฉันค่อยๆขึ้นจากโลงและเดินไปนั่งที่เตียงพร้อมกับหยิบรูปของท่านพ่อและท่านแม่ขึ้นมาดู

"ข้าจะแก้แค้นแทนท่านทั้งสองเอง"

พูดจบฉันรีบลงไปด้านล่างเพราะท่านพี่กำลังรออยู่

ด้านล่าง

"ข้ามาแล้วท่านพี่"

"อะเอาถุงเลือดไปกินก่อน"

"ขอบคุณ"

"วันนี้เราจะไปตามหาท่านพี่กันนะ"

"จริงหรอ!"

"จริงสิข้าเคยพูดเล่นด้วยหรอ"

"ไม่"

"งั้นก็รีบกินซะเราจะได้รีบไปกัน"

"เค"

ฉันรีบดูดถุงเลือดจนหมดและพวกเราก็กลายร่างเป็นค้างคาวและบินออกไปพวกเราบินไปสักพักก็ไปหยุดตรงหน้าบ้านหลังหนึ่ง

บ้าน(ท่านพี่)

"นี้หรอบ้านของท่านพี่"

"ใช่"

"งั้นท่านพี่ไปเคาะประตูบ้านท่านพี่เลย"

ก๊อกๆ

"ครับๆมาแล้วครับ"

และแล้วก็มีผู้ชายตัวเล็กๆดูจากหน้าตาแล้วน่าจะวัยกลางคนเดินมาเปิดประตูให้พวกเรา

"เออ...ไม่ทราบว่ามาหาใครหรอครับ"

"มาหาพี่อาร์มคะ"

"ไม่ทราบว่าอยู่ไหมคะ"

"อยู่ครับ งั้นเชิญเข้ามากันก่อน"

"คะ"

พูดจบชายวัยกลางคนก็พาเราสองคนเข้าไปนั่งในบ้านและท่านพี่ก็เดินมา

"ใครมาหรอครับ"

"เขาบอกว่าเป็นน้องคุณอะ"

(น้องหรอ)

(หรือว่า!)

"โอเคครับ"

"งั้นเดี๋ยวผมไปหาเขาก่อนนะ"

"ครับ"

ห้องนั่งเล่น

"ทำไมท่านพี่มานานจัง"

"รอก่อนสิเจ้าจะเร่งไม่ได้นะ"

"ก็ได้"

สักพักก็มีคนที่คุ้นเคยเดินเข้ามา

"ไงน้องพี่"

"ท่านพี่'-' "

ฉันดีใจแล้ววิ่งเข้าไปกอดท่านพี่

"อุ้ย!"

"นี้พวกเจ้าคิดถึงข้ารึ"

"ก็มีส่วน"

"แต่พวกเรามีเรื่องจะมาบอกท่านพี่ด้วย"

"ข่าวดีหรือข่าวร้าย"

"...ร้าย"

"....."

เมื่อท่านพี่ได้ยินว่าข่าวร้ายท่านก็นั่งลงข้างๆพี่กลาง จากนั้นก็เริ่มให้พี่กลางเล่า

"นี้เจ้าบอกว่าข่าวร้ายนี้หมายความว่ายังไง"

"ท่านพ่อ..."

"ท่านพ่อทำไม"

"ท่านพ่อโดนนักล่าแวมไพร์ฆ่า"

"!!!!!"

ท่านพี่ตกใจอย่างหนักและฉันสัมผัสได้ถึงน้ำในตาของท่านพี่เริ่มไหล่ลงมาที่แก้มนี้คง...เป็นครั้งแรกที่เห็นท่านพี่ร้องไห้

"ม..ไม่จริงใช่ไหม"

"มันคือเรื่องจริงท่านพี่"

"แล้วใครมันเป็นคนมาฆ่าท่านพ่อ!"

"ท่านพี่ใจเย็นๆ"

ฉันเข้าไปปลอบท่านพี่เพราะกลัวว่าท่านพี่จะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

"ท่านพี่"

"แต่ท่านพ่อบอกพวกเราสามคนว่าจงเป็นแวมไพร์ที่ดีและไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์"

"ข้ารู้"

"งั้นพวกข้ากลับก่อนหละ"

ในขณะนั้นเองชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับขนมในมือและเดินมานั่งข้างๆท่านพี่

"จะกลับกันแล้วหรอครับ"

"คะ"

"อยู่กินขนมก่อนสิผมทำไว้เยอะเลย"

พอฉันได้ยินคำว่าขนมฉันถึงกับหันมาอย่างไว

"ขนมหรอคะ!'-' "

"ใช่ครับ^-^"

"งั้นอยู่ก่อนก็ได้"

ฉันบอกท่านพี่และพวกเราสองคนก็นั่งลงและกินขนมกันแต่แล้วก็มีความคิดหนึ่งพุดขึ้นมาในหัว

"ทา-!"

"หือ?"

"พี่อาร์ม"

"ว่าไงครับ"

"พี่ชายคนนี้คือใครหรอคะ"

"อ๋อคนนี้หรอ คนรักของพี่หนะ"

"ห๊ะ!!"

"พี่อาร์มมีคนรักเป็นผู้ชายหรอ"

"ใช่"

ฉันได้ยินอย่างงั้นก็ถึงกับตกใจเพราะไม่คิดว่าท่านพี่จะมีคนรักเป็นเพศเดียวกันแต่มันก็รู้สึกดีเหมือนกัน

"ว่าแต่พี่ชื่ออะไรหรอคะ"

"พี่ชื่อสิงครับ"

"อ๋อออ"

พวกเรานั่งกินขนมกันไปสักพักก็ลาท่านพี่และขอตัวกลับบ้านในทันที

 ปราสาท

"ท่านพี่"

"ว่าไง"

"ข้าอยากไปอยู่ฝั่งมนุษย์มั่งอะ"

"....."

"เจ้าอยากไปจริงๆรึ"

"ใช่ข้าอยากไป"

"งั้นเจ้าสัญญากับข้าได้ไหมว่าเจ้าจะต้อง

ดูแลตัวเองให้ดี"

ฉันมองเข้าไปในดวงตาของท่านพี่ มันมีแต่ความเป็นห่วงอย่างมาก

"ท่านพี่"

"ข้าสัญญาว่าข้าจะดูแลตัวเองให้ดี"

"อืองั้นเจ้าก็ไปเถอะ"

"ข้าขออยู่ที่นี่อีกสักพัก เดี๋ยวค่อยออกไปใช้ชีวิตกับพวกมนุษย์"

"ได้เลย"

"ท่านพี่งั้นข้าไปแล้วนะ"

"ห๊ะ!!"

"เจ้าเก็บข้าวของแล้วรึ"

"ข้าเก็บไว้ตั้งนานแล้วแหละงั้นข้าไปก่อนนะ"

"โอเคๆ"

(ไอ้เด็กนี้มันเร็วจริงเลย)

หลังจากลาท่านพี่เสร็จข้าก็รีบตรงไปยังเมืองของมนุษย์ทันที

ข้าเดินไปตามรินถนนและได้ไปพักอาศัยที่คอนโดและตอนเย็นก็ได้เวลาออกล่าเหยื่อ

 20:00น.

"ได้เวลาออกล่าแล้วสินะ"

ฉันรีบพุ่งออกจากทางหน้าต่างและตรงไปยังผับ

"นี้สินะ"

"คงจะมีเหยื่อให้ดึงดูดอยู่แหละ"

พูดจบฉันก็เดินเข้าไปในร้านพร้อมกับเดินไปที่บาร์ พอนั่งลงฉันก็ได้กลิ่นเลือด

"นี้คุณ"

"คะ"

"เอาหูมาใกล้ๆหน่อย"

"ได้คะ"

"คุณเป็นแวมไพร์ใช่ไหม"

"ใช่คะ คุณรู้ได้ไงคะ"

"ก็กลิ่นเลือดเธอมันได้กลิ่นง่ายหนะเลยรู้"

"แล้วคุณจะรับอะไรดีคะ"

"เอาไวน์แดงหนึ่งละกัน"

"สำหรับแวมไพร์อย่างคุณคงต้องเป็นเลือดใช่ไหมคะ"

"คะ"

"งั้นรอสักครู่นะคะ"

"คะ"

ฉันนั่งในผับพร้อทกับจิบไวน์ไปประมาณครึ่งชั่วโมงและแล้วก็มีเหยื่อมาติดกับ

"ขอนั่งด้วยไหมคะสุดหล่อ"

"หึ ได้สิคะ"

พวกเราสองคนนั่งคุยกันสักพักก็พากันเดินออกจากร้านและไปที่ซอกของตึกแต่ถว่าในขณะที่ฉันกำลังกินเลือดของเหยื่ออยู่นั้นก็มีเสียงใครบางคนดังขึ้น

"หยุดนะ!!"

"นายจะทำอะไรเธอหนะ"

ฉันสมานแผลของเหยื่อเสร็จก็หันไปหาตนเสียงพร้อกับเช็ดคราบเลือดบนปาก

"หือ?"

"เมื่อกี้เจ้าไงนะ"

"ฉันหันไปหาเธอคนนั้น"

"น..นี้มันแวมไพร์นี้!"

เมื่อเธอเห็นฉันเธอก็รีบวิ่งออกไปฉันที่เห็นอย่างงั้นจึงวิ่งตามเพราะถ้าปล่อยเธอไปพวกนักล่าคงจะตามล่าฉันแน่

เมื่อฉันวิ่งตามเธอทันฉันก็จับเธอพาดบ่าและวิ่งไปในระหว่างทางเธอก็ร้องขอให้ฉันปล่อยเธอในจังหวะที่เธอเงยหัวขึ้นมาหัวของเธอได้ไปกระแทกกับกิ่งไม้ข้างถนนจนทำให้เธอสลบไป

"กว่าจะเงียบ"

คอนโด×××

พอถึงหน้าคอนโดฉันก็กลับมาร่างมนุษย์เหมือนเดิมและเดินเข้าคอนโดและได้เดินขึ้นห้องของตัวเอง

ห้อง×××

ฉันค่อยๆวางเธอลงบนเตียง

"ถ้าไม่ดูดเลือดเธอเธอก็จะรู้ว่าฉันคือแวมไพร์อีก"

ฉันไม่มีทางเลือกเลยทำการก้มลงไปดูดเลือดของเธอและทำการเลียที่คอของเธอเพื่อสมานแผลพรุ่งนี้เธอก็จะจำอะไรไม่ได้อีก

"ทำไมเจ้าถึงหน้าคุ้นขนาดนี้นะ"

"เหมือนข้าเคยเจอที่ไหนมาก่อนเลย"

ฉันมองหน้าเธอสักพักก็เดินออกจากห้องไป

"จะเป็นเจ้ารึเปล่านะ...."

เช้าวันถัดมา

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนโดยปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่ในห้องและฉันก็เดินไปที่ห้องครัว

"มีไรกินบ้างไหมเนี่ย"

"แล้วยัยนั้นจะกินอะไรหละเนี่ย"

ว่าจบฉันก็หยิบกล่องนมที่ข้างในมันคือเลือดและก็เอาเจาะกินระหว่างรอเวลา

06:30น.

ฉันนั่งอยู่บนโซฟาและแล้วก็มีเสียงประตูที่กำลังเปิดออกใช่คนๆนั้นก็คือเธอแต่สภาพของเธอเหมือนคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

"คุณ.."

"ว่าไง"

ฉันหันตามเสียง

"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงอะ"

"พอดีฉันเห็นคุณสลบอยู่ริมถนนฉันเลยเข้าไปช่วยแล้วก็ฉันไม่รู้ว่าบ้านคุณอยู่ไหนเลยพากลับมาคอนโดฉันก่อนหนะ"

"ล..แล้วคุณ"

"ฉันจะไปทำอะไรคุณฉันนอนโซฟาข้างนอก"

"อ๋อ"

"งั้นฉันกลับแล้วนะเดี๋ยวครอบครัวจะเป็นห่วง"

"เคคุณ"

พูดจบเธอก็เดินออกจากห้อง

"ทำไมกลิ่นตัวเธอ..."

"คงไม่หรอก"

ด้วยความสงสัยที่คางคาใจฉันเลยรีบออกจากคอนโดและรีบวิ่งเข้าไปในป่าและตรงไปยังปราสาท

ปราสาท

ก๊อกๆๆ/แอ๊ดด

"ยินดีต้อนรับครับท่านเอิร์ธ"

"มาหาคุณเอิร์นหรอครับ"

"อือแล้วก็จะมาหาข้อมูลอะไรหน่อยอะ"

"งั้นเชิญด้านในก่อนครับ"

"อือ"

พูดจบองครักษ์ก็พาฉันเข้าไปในปราสาท

"ท่านพี่"

"คิดถึงท่านจัง"

"แหม่น้องพี่ไปแค่วันเดียวก็คิดถึงพี่แล้วรึ"

"แล้วนี้เจ้ามาหาข้ามีอะไรรึ"

"เมื่อคืนข้าเจอหญิงคนหนึ่ง"

"หน้านางเหมือน....เลยท่านพี่"

"......"สายเลือดแวมไพร์

ไงทุกคน ทุกคนเคยได้ยินเรื่องแวมไพร์กันบ้างแล้วใช่ไหมหละ

แล้วทุกคนรู้ไหมว่าบ้างทีแวมไพร์อาจจะยังคงแอบแฝงอยู่ในกลุ่มมนุษย์ด้วยกันก็ได้

"สวัสดีดีข้าชื่อเอิร์ธมีพี่อีกสองคนชื่ออราม์,เอิร์นพวกเรามาจากตระกูลอมาตยกุลเป็นตระกูลแวมไพร์ที่มีความโหดพอตัวและสามารถอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้ หลังจากนี้ทุกคนสารมารถรับฟังเรื่องราวของข้าได้เลย"

นะปราสาทแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในป่า

 // ภายใน//

"ท่านพ่อ"

"ข้าขอออกไปใช้ชีวิตข้างนอกได้หรือไม่" พี่ชายคนโตของข้าเอ่ยออกมา

"เจ้าอยากออกไปใช้ชีวิตข้างนอกรึ"

"ครับท่านพ่อ"

"งั้นพ่อให้เจ้าไปเพราะข้าเห็นว่าเจ้าสามารถเอาตัวรอดได้"

"จริงหรือท่านพ่อ"

"แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าก่อนว่าจะไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์อีก"

"เรื่องนั้นข้าไม่ทำหรอก"

"ขอบคุณท่านมากนะท่านพ่อ"

"เจ้ารีบขึ้นไปเก็บข้าวของเจ้าเถอะ"

"ครับท่านพ่อ"

นี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ลง หลังท่านพี่ต้องออกไปใช้ชีวิตกับมนุษย์ภายในปราสาทก็เหลือเพียงแค่พี่กลางน้องเล็กและท่านพ่อ เวลาผ่านไปประมาณ 2 อาทิตย์ปราสาทของพวกเราก็โดนบุกรุกโดยนักล่าแวมไพร์พวกมันบุกเข้ามาในปราสาท พวกมันตรงไปยังโลงของท่านพ่อ

"ข้าตามหาเจ้ามานานเหลือเกิน"

"วันนี้แหละที่ข้าจะได้ฆ่าเจ้า!"

"หยุดนะอย่าทำอะไรท่านพ่อ!!!"

ชายผู้นั้นไม่ฟังคำข้า ทำการนำมีดเงินออกมาและได้แทงลงไปในหัวใจของท่านพ่อ

"ฮ่าๆๆ"

"ตอนนี้ข้าทำสำเร็จแล้ว"

"ไปพวกเรากลับ"

"ครับ!"

พวกนั้นทิ้งข้ากับท่านพี่ลงตรงพื้นและเดินออกไปพวกเรารีบ

เข้าไปดูท่านพ่อ

"ท..ท่านพ่อ"

"ท่านเป็นอย่างไงบ้าง"

"ข้าไม่เป็นไร"

"แต่ก่อนที่ข้าจะจากพวกเจ้าสามคนไป"

"ข้าขอให้พวกเจ้าดูแลกันดีจงเป็นแวมไพร์ที่..อึก.."

"ท่านพ่อ"

"จงเป็นแวมไพร์ที่เก่งและไม่ทำร้ายคนบริสุทธิ์"

"ค่ะ"

"ค่ะ ท่านพ่อ"

หลังสิ้นเสียงของท่านพ่อร่างกายของท่านก็สลายไป พวกเราไม่สามารถบอกท่านพี่ได้เนื่องจากไม่รู้ว่าท่านพี่อยู่ที่ใดในฝั่งของมนุษย์

"ท่านพี่"

"ฮึก..ท..ท่านพ่อไปแล้ว..ฮึก"

"ไม่ต้องร้องนะ"

"ฮึก.."

"เจ้าอย่าลืมคำพูดของท่านพ่อสิ"

"ฮึก..อึก!"

"แล้วเราจะบอกท่านพี่ยังไงดีอ่ะ"

"พวกเราไม่รู้ด้วยว่าท่านพี่อยู่ที่ใด"

"เดี๋ยวข้าให้คนไปสืบให้เราจะได้ไปถูก"

"งั้นข้าขอเข้าห้องก่อนนะ"

"อือ"

หลังจากที่คุยกับท่านพี่เสร็จข้าก็ได้เดินเข้าห้องและลงไปนอนในโลงของตัวเอง

(ทำไมท่านพ่อต้องมาเจอคนแบบนี้)

(ข้าจะตามล่าและฆ่าคนที่มาฆ่าท่านพ่อ)

(จะไม่ให้เหลือสักตัวเดียว)

เช้าวันถัดมา

 //ห้องนอน...//

   ก๊อกๆ

"ท่านเอิร์ธครับ"

"มีอะไร"

"คุณเอิร์นให้มาเรียกไปด้านล่างครับ"

"เดี๋ยวฉันตามไป"

"ครับ"

ฉันค่อยๆขึ้นจากโลงและเดินไปนั่งที่เตียงพร้อมกับหยิบรูปของท่านพ่อและท่านแม่ขึ้นมาดู

"ข้าจะแก้แค้นแทนท่านทั้งสองเอง"

พูดจบฉันรีบลงไปด้านล่างเพราะท่านพี่กำลังรออยู่

ด้านล่าง

"ข้ามาแล้วท่านพี่"

"อะเอาถุงเลือดไปกินก่อน"

"ขอบคุณ"

"วันนี้เราจะไปตามหาท่านพี่กันนะ"

"จริงหรอ!"

"จริงสิข้าเคยพูดเล่นด้วยหรอ"

"ไม่"

"งั้นก็รีบกินซะเราจะได้รีบไปกัน"

"เค"

ฉันรีบดูดถุงเลือดจนหมดและพวกเราก็กลายร่างเป็นค้างคาวและบินออกไปพวกเราบินไปสักพักก็ไปหยุดตรงหน้าบ้านหลังหนึ่ง

บ้าน(ท่านพี่)

"นี้หรอบ้านของท่านพี่"

"ใช่"

"งั้นท่านพี่ไปเคาะประตูบ้านท่านพี่เลย"

ก๊อกๆ

"ครับๆมาแล้วครับ"

และแล้วก็มีผู้ชายตัวเล็กๆดูจากหน้าตาแล้วน่าจะวัยกลางคนเดินมาเปิดประตูให้พวกเรา

"เออ...ไม่ทราบว่ามาหาใครหรอครับ"

"มาหาพี่อาร์มคะ"

"ไม่ทราบว่าอยู่ไหมคะ"

"อยู่ครับ งั้นเชิญเข้ามากันก่อน"

"คะ"

พูดจบชายวัยกลางคนก็พาเราสองคนเข้าไปนั่งในบ้านและท่านพี่ก็เดินมา

"ใครมาหรอครับ"

"เขาบอกว่าเป็นน้องคุณอะ"

(น้องหรอ)

(หรือว่า!)

"โอเคครับ"

"งั้นเดี๋ยวผมไปหาเขาก่อนนะ"

"ครับ"

ห้องนั่งเล่น

"ทำไมท่านพี่มานานจัง"

"รอก่อนสิเจ้าจะเร่งไม่ได้นะ"

"ก็ได้"

สักพักก็มีคนที่คุ้นเคยเดินเข้ามา

"ไงน้องพี่"

"ท่านพี่'-' "

ฉันดีใจแล้ววิ่งเข้าไปกอดท่านพี่

"อุ้ย!"

"นี้พวกเจ้าคิดถึงข้ารึ"

"ก็มีส่วน"

"แต่พวกเรามีเรื่องจะมาบอกท่านพี่ด้วย"

"ข่าวดีหรือข่าวร้าย"

"...ร้าย"

"....."

เมื่อท่านพี่ได้ยินว่าข่าวร้ายท่านก็นั่งลงข้างๆพี่กลาง จากนั้นก็เริ่มให้พี่กลางเล่า

"นี้เจ้าบอกว่าข่าวร้ายนี้หมายความว่ายังไง"

"ท่านพ่อ..."

"ท่านพ่อทำไม"

"ท่านพ่อโดนนักล่าแวมไพร์ฆ่า"

"!!!!!"

ท่านพี่ตกใจอย่างหนักและฉันสัมผัสได้ถึงน้ำในตาของท่านพี่เริ่มไหล่ลงมาที่แก้มนี้คง...เป็นครั้งแรกที่เห็นท่านพี่ร้องไห้

"ม..ไม่จริงใช่ไหม"

"มันคือเรื่องจริงท่านพี่"

"แล้วใครมันเป็นคนมาฆ่าท่านพ่อ!"

"ท่านพี่ใจเย็นๆ"

ฉันเข้าไปปลอบท่านพี่เพราะกลัวว่าท่านพี่จะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

"ท่านพี่"

"แต่ท่านพ่อบอกพวกเราสามคนว่าจงเป็นแวมไพร์ที่ดีและไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์"

"ข้ารู้"

"งั้นพวกข้ากลับก่อนหละ"

ในขณะนั้นเองชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับขนมในมือและเดินมานั่งข้างๆท่านพี่

"จะกลับกันแล้วหรอครับ"

"คะ"

"อยู่กินขนมก่อนสิผมทำไว้เยอะเลย"

พอฉันได้ยินคำว่าขนมฉันถึงกับหันมาอย่างไว

"ขนมหรอคะ!'-' "

"ใช่ครับ^-^"

"งั้นอยู่ก่อนก็ได้"

ฉันบอกท่านพี่และพวกเราสองคนก็นั่งลงและกินขนมกันแต่แล้วก็มีความคิดหนึ่งพุดขึ้นมาในหัว

"ทา-!"

"หือ?"

"พี่อาร์ม"

"ว่าไงครับ"

"พี่ชายคนนี้คือใครหรอคะ"

"อ๋อคนนี้หรอ คนรักของพี่หนะ"

"ห๊ะ!!"

"พี่อาร์มมีคนรักเป็นผู้ชายหรอ"

"ใช่"

ฉันได้ยินอย่างงั้นก็ถึงกับตกใจเพราะไม่คิดว่าท่านพี่จะมีคนรักเป็นเพศเดียวกันแต่มันก็รู้สึกดีเหมือนกัน

"ว่าแต่พี่ชื่ออะไรหรอคะ"

"พี่ชื่อสิงครับ"

"อ๋อออ"

พวกเรานั่งกินขนมกันไปสักพักก็ลาท่านพี่และขอตัวกลับบ้านในทันที

 ปราสาท

"ท่านพี่"

"ว่าไง"

"ข้าอยากไปอยู่ฝั่งมนุษย์มั่งอะ"

"....."

"เจ้าอยากไปจริงๆรึ"

"ใช่ข้าอยากไป"

"งั้นเจ้าสัญญากับข้าได้ไหมว่าเจ้าจะต้อง

ดูแลตัวเองให้ดี"

ฉันมองเข้าไปในดวงตาของท่านพี่ มันมีแต่ความเป็นห่วงอย่างมาก

"ท่านพี่"

"ข้าสัญญาว่าข้าจะดูแลตัวเองให้ดี"

"อืองั้นเจ้าก็ไปเถอะ"

"ข้าขออยู่ที่นี่อีกสักพัก เดี๋ยวค่อยออกไปใช้ชีวิตกับพวกมนุษย์"

"ได้เลย"

"ท่านพี่งั้นข้าไปแล้วนะ"

"ห๊ะ!!"

"เจ้าเก็บข้าวของแล้วรึ"

"ข้าเก็บไว้ตั้งนานแล้วแหละงั้นข้าไปก่อนนะ"

"โอเคๆ"

(ไอ้เด็กนี้มันเร็วจริงเลย)

หลังจากลาท่านพี่เสร็จข้าก็รีบตรงไปยังเมืองของมนุษย์ทันที

ข้าเดินไปตามรินถนนและได้ไปพักอาศัยที่คอนโดและตอนเย็นก็ได้เวลาออกล่าเหยื่อ

 20:00น.

"ได้เวลาออกล่าแล้วสินะ"

ฉันรีบพุ่งออกจากทางหน้าต่างและตรงไปยังผับ

"นี้สินะ"

"คงจะมีเหยื่อให้ดึงดูดอยู่แหละ"

พูดจบฉันก็เดินเข้าไปในร้านพร้อมกับเดินไปที่บาร์ พอนั่งลงฉันก็ได้กลิ่นเลือด

"นี้คุณ"

"คะ"

"เอาหูมาใกล้ๆหน่อย"

"ได้คะ"

"คุณเป็นแวมไพร์ใช่ไหม"

"ใช่คะ คุณรู้ได้ไงคะ"

"ก็กลิ่นเลือดเธอมันได้กลิ่นง่ายหนะเลยรู้"

"แล้วคุณจะรับอะไรดีคะ"

"เอาไวน์แดงหนึ่งละกัน"

"สำหรับแวมไพร์อย่างคุณคงต้องเป็นเลือดใช่ไหมคะ"

"คะ"

"งั้นรอสักครู่นะคะ"

"คะ"

ฉันนั่งในผับพร้อทกับจิบไวน์ไปประมาณครึ่งชั่วโมงและแล้วก็มีเหยื่อมาติดกับ

"ขอนั่งด้วยไหมคะสุดหล่อ"

"หึ ได้สิคะ"

พวกเราสองคนนั่งคุยกันสักพักก็พากันเดินออกจากร้านและไปที่ซอกของตึกแต่ถว่าในขณะที่ฉันกำลังกินเลือดของเหยื่ออยู่นั้นก็มีเสียงใครบางคนดังขึ้น

"หยุดนะ!!"

"นายจะทำอะไรเธอหนะ"

ฉันสมานแผลของเหยื่อเสร็จก็หันไปหาตนเสียงพร้อกับเช็ดคราบเลือดบนปาก

"หือ?"

"เมื่อกี้เจ้าไงนะ"

"ฉันหันไปหาเธอคนนั้น"

"น..นี้มันแวมไพร์นี้!"

เมื่อเธอเห็นฉันเธอก็รีบวิ่งออกไปฉันที่เห็นอย่างงั้นจึงวิ่งตามเพราะถ้าปล่อยเธอไปพวกนักล่าคงจะตามล่าฉันแน่

เมื่อฉันวิ่งตามเธอทันฉันก็จับเธอพาดบ่าและวิ่งไปในระหว่างทางเธอก็ร้องขอให้ฉันปล่อยเธอในจังหวะที่เธอเงยหัวขึ้นมาหัวของเธอได้ไปกระแทกกับกิ่งไม้ข้างถนนจนทำให้เธอสลบไป

"กว่าจะเงียบ"

คอนโด×××

พอถึงหน้าคอนโดฉันก็กลับมาร่างมนุษย์เหมือนเดิมและเดินเข้าคอนโดและได้เดินขึ้นห้องของตัวเอง

ห้อง×××

ฉันค่อยๆวางเธอลงบนเตียง

"ถ้าไม่ดูดเลือดเธอเธอก็จะรู้ว่าฉันคือแวมไพร์อีก"

ฉันไม่มีทางเลือกเลยทำการก้มลงไปดูดเลือดของเธอและทำการเลียที่คอของเธอเพื่อสมานแผลพรุ่งนี้เธอก็จะจำอะไรไม่ได้อีก

"ทำไมเจ้าถึงหน้าคุ้นขนาดนี้นะ"

"เหมือนข้าเคยเจอที่ไหนมาก่อนเลย"

ฉันมองหน้าเธอสักพักก็เดินออกจากห้องไป

"จะเป็นเจ้ารึเปล่านะ...."

เช้าวันถัดมา

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนโดยปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่ในห้องและฉันก็เดินไปที่ห้องครัว

"มีไรกินบ้างไหมเนี่ย"

"แล้วยัยนั้นจะกินอะไรหละเนี่ย"

ว่าจบฉันก็หยิบกล่องนมที่ข้างในมันคือเลือดและก็เอาเจาะกินระหว่างรอเวลา

06:30น.

ฉันนั่งอยู่บนโซฟาและแล้วก็มีเสียงประตูที่กำลังเปิดออกใช่คนๆนั้นก็คือเธอแต่สภาพของเธอเหมือนคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

"คุณ.."

"ว่าไง"

ฉันหันตามเสียง

"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงอะ"

"พอดีฉันเห็นคุณสลบอยู่ริมถนนฉันเลยเข้าไปช่วยแล้วก็ฉันไม่รู้ว่าบ้านคุณอยู่ไหนเลยพากลับมาคอนโดฉันก่อนหนะ"

"ล..แล้วคุณ"

"ฉันจะไปทำอะไรคุณฉันนอนโซฟาข้างนอก"

"อ๋อ"

"งั้นฉันกลับแล้วนะเดี๋ยวครอบครัวจะเป็นห่วง"

"เคคุณ"

พูดจบเธอก็เดินออกจากห้อง

"ทำไมกลิ่นตัวเธอ..."

"คงไม่หรอก"

ด้วยความสงสัยที่คางคาใจฉันเลยรีบออกจากคอนโดและรีบวิ่งเข้าไปในป่าและตรงไปยังปราสาท

ปราสาท

ก๊อกๆๆ/แอ๊ดด

"ยินดีต้อนรับครับท่านเอิร์ธ"

"มาหาคุณเอิร์นหรอครับ"

"อือแล้วก็จะมาหาข้อมูลอะไรหน่อยอะ"

"งั้นเชิญด้านในก่อนครับ"

"อือ"

พูดจบองครักษ์ก็พาฉันเข้าไปในปราสาท

"ท่านพี่"

"คิดถึงท่านจัง"

"แหม่น้องพี่ไปแค่วันเดียวก็คิดถึงพี่แล้วรึ"

"แล้วนี้เจ้ามาหาข้ามีอะไรรึ"

"เมื่อคืนข้าเจอหญิงคนหนึ่ง"

"หน้านางเหมือน....เลยท่านพี่"

"......"